All Chapters of ดาบพิฆาตสลับนภา: Chapter 31 - Chapter 40

ณ เบื้องในของหอโอสถฟ่าน ห้วงอากาศภายในร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรหอมจาง กลิ่นหอมนี้มิได้แรงจนฉุน แต่กลับคล้ายหมอกบาง ๆ ที่โอบล้อมผู้คนด้วยความอบอุ่นดุจอ้อมกอดของมารดา บนพื้นไม้เคลือบยาขัดสีเข้มแวววาว เงาสะท้อนของเรือนไม้แกะสลักประณีตประดับมุกบางเบาดูสง่างามนักเบื้องหน้ากลางโถงกว้างของร้าน ยามนี้มีชายร่างอ้วนท้วมหัวโล้นผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ดำขนาดใหญ่ หลังตรง มือสองข้างท้าววางบนที่วางแขนด้วยท่วงท่าสงบมั่นคง เขาคือ “เถ้าแก่ฟ่าน” เจ้าของหอโอสถฟ่านผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วเมืองซูไห่ อาภรณ์ที่สวมใส่เป็นผ้าไหมสีฟ้าอ่อนปักลายเมฆครามด้วยเส้นไหมเงิน เนื้อผ้าดูหรูหราแต่ไร้การโอ้อวดเกินงาม ที่ข้างเขายืนอยู่คือชายชราเกศาขาวโพลนรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย ใบหน้าเปี่ยมด้วยเมตตา สายตาอบอุ่นดั่งสายน้ำฤดูใบไม้ผลิ เขาคือ “เถ้าแก่หลิน” ผู้ดูแลร้านอย่างใกล้ชิด เสมือนแขนขาของเถ้าแก่ฟ่านไม่ห่างกันนัก อวี้หลานบิดาของอวี้เหวิน ยืนอยู่ด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อย เสื้อผ้าธรรมดาแต่งดงามอย่างเรียบง่าย สองมือประสานอยู่ด้านหน้า ใบหน้าแม้มีริ้วรอยแห่งกาลเวลา ทว่าในแววตากลับเปล่งประกายอ่อนโยนและมั่นคงทั้งส

เวลาล่วงผ่านไปเนิ่นนาน แสงแดดยามเช้าทอดตัวผ่านม่านเมฆบางเบา ประกายสีทองอ่อนตกกระทบลงบนพื้นหินแกะลายของลานเบื้องหน้า ดั่งพรมแสงจากสวรรค์ที่โปรยปรายลงมาอย่างเงียบงัน ศิษย์ใหม่ทั้งสิบเจ็ดคนค่อย ๆ ทยอยมารวมตัวกันจนเต็มครบ พวกเขาสนทนาแลกเปลี่ยนกันอย่างออกรส บ้างหัวเราะ บ้างชี้ชวนมองไปยังสถาปัตยกรรมของตำหนักที่งามวิจิตรเกินบรรยาย ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความตื่นเต้นและความหวังที่กำลังผลิบานอยู่ในดวงใจของแต่ละคนพลันนั้น เสียงหนึ่งดังกังวานขึ้นกลางลานประลอง ราวเสียงวสันต์ต้องใบไม้ในฤดูเปลี่ยนผัน"ศิษย์ใหม่ทั้งหลาย จงตั้งใจฟังให้ดี" เสียงนั้นมิได้ดังเกรี้ยวกราด แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจแห่งผู้ผ่านพ้นกาลเวลา เสียงนั้นคือของผู้อาวุโสเหอจิ้งหลาน บุรุษชราในชุดผ้าแพรย้อมสีฟ้าหม่น ปักลายมังกรทะยานด้วยด้ายทองอย่างวิจิตร ขณะเขาก้าวเดินออกมาจากเงาวิหาร ทุกย่างก้าวแม้จะดูเชื่องช้า ทว่าเปี่ยมไปด้วยความมั่นคงดั่งหินผาฤดูแล้ง เส้นเคราสีขาวสะอาดของเขาปลิวไหวตามลม ดวงตาลึกล้ำราวเวิ้งเหวาของคืนเดือนดับ ทว่าทอประกายอ่อนโยนยามทอดมองศิษย์รุ่นใหม่เหล่านี้"วันนี้ เป็นวันลงทะเบียนเข้าสำนักอย่างเป็นทางการของพวกเจ้า จากนี้ไป

ใต้แสงจันทร์ซึ่งลอยเด่นเหนือผืนนภา ทาบเงาจางบนศาลาหลังน้อยซึ่งสงบราวถูกตัดขาดจากเสียงแห่งโลก อวี้เหวินยืนอยู่เบื้องหน้าประตูเรือนพักอันดับหนึ่งแห่งศิษย์ใหม่ พลางทอดมองไปยังลานหินที่เงียบงัน เขาสำรวจพื้นที่โดยรอบเล็กน้อย พบว่ามีเรือนย่อยด้านข้างอีกสองหลัง และลานฝึกอันเป็นพื้นที่ท้าทายโดยเฉพาะที่จัดไว้ให้เจ้าของเรือนแห่งนี้“สถานะของเจ้าของเรือนพัก...สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอด”คำพูดของศิษย์พี่หลิ่วเฉินยังคงดังก้องอยู่ในใจอวี้เหวินหลุบตาลงแผ่ว พึมพำในใจ ‘นับจากคืนนี้ ข้าคงไม่อาจผ่อนพักได้อีกแล้ว’ภายในห้องพักกลางเรือน กล่องหยกสีฟ้าอ่อนสามกล่องถูกวางลงบนโต๊ะ เขาเปิดกล่องแรกออกอย่างระมัดระวัง แผ่นหยกขาวสะอาดปรากฏต่อสายตา ด้านบนสลักคำว่า “เกราะเหล็กสังวาลย์”เขาลูบเบา ๆ ที่ผิวหยก ดวงตาเริ่มแน่วแน่ลง ขณะที่สายลมยามราตรีพัดลอดเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ《เกราะเหล็กสังวาลย์》วิชานี้จัดเป็นวิชาเสริมร่างระดับ ปฐพีขั้นสูง อาศัยการขับเคลื่อนพลังของเส้นเอ็น กระดูก และกล้ามเนื้อทั่วร่าง สร้างการประสานประหนึ่งสวมเกราะเหล็กอันมองไม่เห็นไว้ภายในแบ่งออกเป็น 4 ขั้นขั้นแรก เรียกว่า หนังกายสวมเกราะ ต้องฝ

ณ ชั้นบนของเรือนพักหมายเลขสอง ซึ่งตั้งอยู่ถัดไปเพียงไม่กี่ช่วงตึกม่านโปร่งขาวบางปลิวแผ่วเบาราวไอหมอก ดวงหน้างดงามล้ำเลิศ ริมฝีปากอ่อนระเรื่อ และนัยน์ตากระจ่างใสปานผืนน้ำใสสะท้อนเงาเดือนทอดมองมายังแผ่นหลังของร่างในชุดดำอย่างเงียบงันเซี่ยชิงหลัวชุดขาวบางเบาคลี่ไหวท่ามกลางลมเช้า ราวกับภาพวาดโบราณที่ยังมีลมหายใจดวงตาคู่งามขมวดเล็กน้อย ริมฝีปากกระซิบกับตนเองแผ่วเบา“หนึ่งเดือน…เขาไม่ออกจากเรือนเลยแม้แต่ก้าวเดียวครานี้กลับมิได้หยุดยืนแม้สักพัก กลับเดินออกไปอย่างมั่นคงทันที…เขาคิดจะไปที่ใดกัน?”แผ่นหลังในชุดดำค่อย ๆ ไกลออกไป ทว่ากลับทิ้งร่องรอยไว้ในห้วงความคิดของนาง...นัยน์ตาคมลึกดั่งเวิ้งเหวอินทรีย์นั้น คล้ายกำลังมุ่งหน้าสู่การเปลี่ยนแปลงบางอย่าง...---และปลายทางของเขาในเช้าวันนี้...คือ "หอภารกิจ" แห่งตำหนักมังกรเมฆา สถานที่ซึ่งความมุ่งมั่นจะถูกพิสูจน์ด้วยการลงมือกระทำหากเขาต้องการให้ “ดาบ” ในเคล็ดวิชาเตาอัสนีวิบัติเฉิดฉายขึ้นอีกครั้ง...ก็จำต้องเดินทางเข้าสู่ความรุนแรงและเปลวเพลิงอีกครา"มิใช่เพียงผู้ถือดาบ…หากแต่ต้องกลายเป็นดาบเสียเอง"---เบื้องหลังแสงตะวันอ่อนแรกของเช้าวันใหม่ ฟ

ชายผู้นั้นถอนหายใจเบาๆ ดวงหน้าคร้ามแดดแปรเป็นแววสลด “ข้ามีนามว่าหลิวหง บ้านของข้างอยู่ทางเหนือของป่านี้จริงๆ ท่าเรือแห่งนี้… ข้าเป็นผู้บุกเบิกมันกับมือเมื่อหลายปีก่อน” เขายกมือเสยผมที่กระเซิงเล็กน้อยพลางเล่าต่อด้วยเสียงทุ้มแผ่ว “แม้ตอนนี้จะไร้ผู้คน หากแต่ข้ามีเพิงพักอยู่สองหลังไว้ใช้ดูแลเรือและอุปกรณ์ วันนี้ข้านึกขึ้นได้ว่าเผลอลืมของไว้ในเพิงพักหลังแรกที่อยู่ใกล้ชายฝั่ง จึงตั้งใจจะมานำกลับไป เมื่อเดินมาก็พบพวกท่านนั่งอยู่เสียก่อน” พูดจบ เขาล้วงเอากุญแจดอกหนึ่งออกจากอกเสื้อ ก่อนจะเดินนำหน้าทั้งสองไปยังเพิงไม้หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ห่าง เมื่อถึง เขาสอดกุญแจเข้าไปที่แม่กุญแจสนิมเขรอะ เสียง กึก ดังขึ้นพร้อมกลอนที่คลายตัวออก อวี้เหวินกับเซี่ยชิงหลัวต่างจ้องมองอย่างไม่วางตา ชายวัยกลางคนผลักบานประตูเปิด แล้วก้าวเข้าไปเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับออกมาพร้อมห่อผ้าขนาดเล็กที่มีกลิ่นคาวเค็มของทะเลโชยออกมา เขาคลี่ห่อผ้าออกช้า ๆ เผยให้เห็นอุปกรณ์ตกปลาเก่า ๆ กับใบไม้แห้งที่ใช้หมักเหยื่อ ทั้งยังมีใบแผนที่ทะเลฉบับเก่าเยินฉีกขาดเล็กน้อย “นี่คือสิ่งของที่ข้าลืมไว้” เขากล่าวพร้อมยิ้มบางเบา “ขออภัยท