All Chapters of ดาบพิฆาตสลับนภา: Chapter 21 - Chapter 30

กลางป่าเงียบสงบที่บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสนามรบ เสียงฟาดปะทะและเสียงร้องคำรามแทรกซึมไปทั่วทุกอณูอากาศ ดั่งเสียงของสายฟ้าที่ฟาดลงกลางพงหญ้า เสียงแห่งการต่อสู้บังเกิดขึ้นพร้อมกับแสงจันทร์ที่ส่องลงมาอย่างเวทนา หัวหน้าโจรซึ่งบัดนี้ลุกขึ้นจากพื้นได้แล้ว ดวงตาเปี่ยมด้วยเพลิงโทสะ ร่างพุ่งเข้าใส่ชายชราผู้สงบเย็น แต่กลับแฝงด้วยความน่าเกรงขาม “แก...เจ้าคนเฒ่า! กล้าดีอย่างไรถึงกล้าซัดข้าก่อน!” “เจ้าต่างหากที่กล้าเสียยิ่งกว่า ข้าผู้มีอายุคราวปู่เจ้ายังไม่อาจปล่อยให้หยาบคายได้ตามอำเภอใจ” ชายชรากล่าวเสียงเรียบ ดวงตาทอประกายสงบนิ่ง แต่ฝ่ามือทั้งสองกลับกางออกอย่างมั่นคง ยืนตรึงพื้นดินประหนึ่งเสาเข็มแห่งขุนเขา พริบตานั้น สองร่างพุ่งเข้าหากัน เสียงหมัดกระทบหมัดดัง “ปัง!” ลั่นสนั่น แรงกระแทกแผ่สะเทือนไปทั่ว รถม้าไหววูบเล็กน้อย เศษใบไม้ปลิวว่อนในอากาศ ในอีกฟากหนึ่ง อวี้เหวินซัดหมัดอัคนีสังหารซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างของศัตรูแต่ละคนปลิวกระเด็นราวใบไม้หลุดจากกิ่ง ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปื้อนเลือดของศัตรู แต่แววตานั้นยังคงแน่วแน่ไม่คลอนแคลน ขณะนั้นเอง พ่อของเขากำลังจะวิ่งเข้ามาช่วยเหลือด้วยมือเปล่า “ท่านพ่อ! ท่า

สายลมยามบ่ายแห่งเมืองซูไห่พัดโบกเอื่อยเบา หอบเอากลิ่นคาวของทะเลสาบ ผสมกับกลิ่นหอมจางๆ ของโอสถสมุนไพรที่ลอยอวลอยู่ทั่วไปในตลาดกลางเมือง ผู้คนหลากชนชั้นเดินขวักไขว่ ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าแม่ขาย ผู้ฝึกยุทธ์ในชุดยาวแสดงยศสำนัก หรือแม้แต่ผู้คนธรรมดาที่ถือถุงห่อข้าวปลาเดินสัญจรไปมา บางคนกำลังต่อรองราคาสินค้าอย่างออกรส บ้างนั่งพักหลบร้อนใต้ร่มผ้าปูตลาดแห่งนี้อึกทึกทว่าไม่ไร้ระเบียบ บรรยากาศกลับแฝงไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัวที่หาไม่ได้จากหมู่บ้านเล็กอย่างเทียนฟู… อวี้เหวินเดินทอดสายตาไปรอบด้าน ความรู้สึกคล้ายอยู่ในโลกอีกใบที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด“นี่แหละเมืองซูไห่ของแท้…” อู๋ซวนยิ้มพลางกวักมือเรียก “ทางนั้นคือร้านขายอาวุธ ส่วนฝั่งโน้นมีโรงน้ำชาใหญ่ ท่านรู้ไหมว่าชั้นบนมีนักเล่านิทานระดับตำนานประจำทุกค่ำคืนเลย!”อวี้เหวินพยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้กล่าวอันใด แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความสนใจสายตาทั้งสองพลันสะดุดเข้ากับร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางถนนรอง มุงด้วยหลังคาผ้าสีซีดดูธรรมดายิ่งนัก หากแต่ตั้งเรียงรายไว้ด้วย “ก้อนหิน” หลากขนาด สีสันไม่งดงาม ไม่อร่ามเรือง หากแต่แฝงกลิ่นอายเร้นลับ

อวี้เหวิน... เสื้อผ้าบนกายเรียบง่าย ท่าทางไม่สะดุดตาเมื่อเทียบกับอัจฉริยะอื่น ๆ ที่สวมอาภรณ์หรูหรา หากดวงตาของเขา กลับเปล่งแสงเฉียบคมเยี่ยงดาบลับที่ซุกซ่อนในฝัก ใบหน้าสงบเฉย นิ่งราวแผ่นน้ำในยามราตรี แต่ในความนิ่งนั้นกลับมีบางสิ่งซ่อนอยู่... ร้อนแรงและหนักหน่วงดุจอัสนีสายลับที่รอวันฟาดฟันเขาก้าวเดินไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าแท่นศิลาสายวัดพลังสายลมเย็นโชยเอื่อยพัดชายเสื้อของเขาเบา ๆ คล้ายจะรับรู้ถึงแรงอารมณ์อันแน่นขนัดของเขาในยามนี้...ไม่มีเสียง ไม่มีคำพูด ไม่มีท่าทีแสดงความฮึกเหิมมีเพียงความสงบก่อนพายุอวี้เหวินสูดลมหายใจเข้าช้า ๆในใจกลับดังก้องด้วยเสียงของซ่งเหยียนเฟยจากมิติสร้อยคอ“เจ้าจะเปิดเผยพลังจริงหรือไม่?”เด็กหนุ่มหลับตาลงครู่หนึ่ง ดวงจิตสงบนิ่ง ก่อนพึมพำในใจ...“ไม่จำเป็น...ในยามนี้”“เพียงพอแค่ให้โลกรู้ว่า ข้า มิใช่คนที่ควรดูแคลน”ฝ่ามือของเขากำแน่น พลังหมุนเวียนจากส่วนลึกในกาย ปะทุแผ่วเบาแต่ทรงอานุภาพ เคล็ดวิชา หมัดอัคนีสังหาร เริ่มไหลเวียนผ่านเส้นเอ็นเส้นเลือดอย่างกลมกลืน ราวกับเพลิงที่ถูกกรั่นกลั่นจากขุมนรกแม้เป็นเพียง ขั้นกลาง หากภายใต้ร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนด้วย เตาอ

ณ ลานประลองที่สิบเจ็ด แดดยามสายสาดต้องผ่านม่านเมฆเบาบาง เหนือพื้นกระเบื้องศิลาบนลานประลองที่ถูกตีกรอบด้วยเสาหินอักขระสูงตระหง่าน ราวกับสังเวียนศักดิ์สิทธิ์แห่งชะตากรรมที่ถูกสวรรค์ลิขิตไว้เสียงผู้คุมประลองเอ่ยออกอย่างหนักแน่น“อวี้เหวิน ผู้บ่มเพาะอิสระ หวังไป๋ แห่งสำนักเขามรกต ประลอง ณ ลานที่สิบเจ็ด เริ่มได้!”ผู้คนโดยรอบเบียดเสียดกันแน่นขนัด แม้จะเป็นเพียงลานที่สิบเจ็ด มิใช่สนามหลัก หากแต่ในหมู่ผู้ชมกลับบังเกิดคลื่นกระแสคาดหวังขึ้นมาทีละน้อย สายตาจำนวนไม่น้อยจับจ้องยังร่างหนึ่งซึ่งยืนอยู่เงียบงันกลางลานเด็กหนุ่มชุดดำเร้นเงา ใบหน้าสงบ นัยน์ตาเรียบเฉย แต่มองลึกลงไปแล้วกลับดุจเปลวเพลิงที่เผาไหม้ใต้พื้นพิภพ ร่างนั้นคือ "อวี้เหวิน" ผู้ถูกพูดถึงมากในช่วงเช้า ไม่ใช่เพราะฐานะหรือสำนัก หากแต่เพราะเขาคือผู้ที่ฝากผลงานอันน่าตกตะลึงเอาไว้ผ่านการทดสอบสองด่านที่ผ่านมาอีกฟากหนึ่งของลาน หวังไป๋ในชุดเขียวเข้มของสำนักเขามรกต ยืดอกเชิดหน้า ใบหน้าคมคายฉายความมั่นใจ ชื่อของเขาแม้ไม่ถึงขั้น “ห้าจอมอัจฉริยะ” หากแต่ในแวดวงฝึกกายเมืองซูไห่ ก็ใช่ว่าจะไร้ชื่อเสียง“ข้าได้ยินว่าเด็กนั่นเพิ่งอยู่ขั้นต้นของกำเน

ลานประลองที่หนึ่ง หลี่หมิง แห่งสำนักบูรพาวายุ ปะทะ ไป๋หยุนเซิง แห่งดาราม่วงส่องฟ้า!สองเงาร่างยืนประจัญหน้ากันกลางลาน ลมรุนแรงพัดกรูราวหมื่นพายุคลุ้มคลั่งหนึ่งคือบุรุษชุดฟ้าเงินเย็นชาแฝงพลังอหังการอีกหนึ่งคือชายหนุ่มในชุดม่วงเข้ม ดวงตาแหลมคมดั่งเหยี่ยว ถุงมือคริสตัลข้างขวากำลังสั่นเบาๆ“ข้ารอศึกนี้มานาน…เทพกระบี่อัสนี!” ไป๋หยุนเซิงเอ่ย ดวงตาฉายแววร้อนแรงหลี่หมิงเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ“ข้าไม่สนใจชื่อเสียง…เพียงต้องการข้ามเจ้าไปพบผู้ที่ควรประมือจริงๆ”สองเงาร่างพุ่งเข้าปะทะในพริบตา!หมัดฟ้าคราม!กระบี่วายุคราม!แสงสีฟ้าสลับม่วงระเบิดกลางลานประลอง พื้นลานแตกร้าวด้วยแรงปะทะ ทุกกระบวนท่าคมเฉียบไร้ความลังเลเสียงกระบี่ผสานเสียงหมัดดังสนั่น ทั้งสองรุกและรับอย่างไม่หยุดหย่อน ร่างหนึ่งเคลื่อนไหวราวลมกรด อีกคนพุ่งทะยานดั่งพายุโหมหลายสิบกระบวนท่าผ่านไป ทั้งสนามยังไร้ผู้ได้เปรียบ…แต่หลี่หมิงยังคงไม่เร่งฝีมือ ใบหน้าของเขายังสงบนิ่ง“พอเพียงแล้ว...ข้าต้องเก็บแรงไว้ให้เขา” เขาพึมพำเบาในชั่วพริบตานั้นเอง เขาวาดกระบี่หนึ่งจังหวะเล็กเงากระบี่ปลิววูบ…ไม่ได้โจมตีตรงตัวไป๋หยุนเซิง