Semua Bab ระบบเพิ่มพูนวาสนา บพิธมิสิ้นไร้วาสนาบุปผาตระการ: Bab 11 - Bab 20

ทันใดก็มีแสงปราณห้าสีก่อตัวขึ้นเป็นประตูห้าบาน บานประตูไม้จู่ๆ ก็โผล่มาบนพนังโถง เป็นประตูไม้เก่าแก่จะพังแร่มิพังแร่ไร้ลวดลายใดๆ มีเพียงสีและลายไม้ที่บ่งบอกว่าพวกมันถูกสร้างในช่วงเวลาแตกต่างกันบานไม้แต่ประตูเหมือนแฝงไว้ด้วยมนตร์ขลัง ชวนให้พินิจว่าอีกฝั่งของประตูจะเป็นสถานที่เช่นไร ใจผู้มองล้วนดูดึงดูดไปใต้แสงที่สองลอดออกมาจากเงาประตูไม้ รัศมีที่แผ่ออกมาดุจดั่งถูกเททับด้วยเหล็กกล้านับพันชั่งพร้อมจะพังครืนเหนือหัวได้ทุกเมื่อ ทั้งหนักหนาและอึดอัดจนยากจะหายใจกระต่ายขาวตาแดงฉ๊กยิ้มอย่างสดใส “ล่ะให้ข้าดูว่าโชคชะตาแบบใดกันนะที่พวกเจ้าเลือก~”เหมยลี่อิงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ไพล่ไหล่ผายมือไปทางเซียวสือรุ่ย “พี่รองท่านเลือกเถอะ”เด็กชายชุดเขียวแขวะในใจว่าน้องสาวที่หน้าตาหน้ารักออกปานนี้ไปเรียนกริยาไม่งามเช่นนี้มาจากที่ใด“ประตูไม้บานนี้ก็แล้วกัน” เจ้าก้อนแป้งเหมยแอบโล่งใจเพราะประตูที่เด็กชายสุ่มชี้ไปเป็นประตูไม้ตรงกลางบานเดียวกันกับนางเห็นในนิมิต“โอ้ พวกเจ้าแน่ใจหรือ” กระต่ายขาวถามอย่างยียวนเมื่อเห็นเด็กทั้งสามพยักหน้าแน่ใจ มันก็ปล่อยให้พวกเขาเข้าไป ประตูไม้บานใหญ่ที่เหลือหายไปเหล่าเพียงหนึ่งบา

เซียวสือรุ่ยลองถามแน่นอนว่าเจ้าหมีตัวใหญ่ไม่เข้าใจ เขาเลยลองเดินตามมันตัวมันในที่สุดก็คิดว่าพวกเขาคงเข้าใจความนัยจึงนำทางพวกเขาไปในที่สุดแสงตะวันถอดผ่านแนวผา ชะแง่งหินขรุขระทางเดินคับแคบ เด็กมอมแมมสามคนเดินตามแม่หมีที่มีลูกน้อยนั่งอยู่บนหัวหนึ่งตัว“เจ้าจะพาพวกเราเดินไปถึงเมื่อไร”แน่นอนว่ามารดาหมีศิลาไม่อาจตอบพวกเขาได้ พวกเขาได้แต่เดินตามมันไป กระทั่งจวนจะเดินไม่ไหว เซียวสือรุ่ยได้ประคองเหมยลี่อิงที่กำลังจะล้มลงแม่มีสีน้ำตาลตัวใหญ่จึงผินหน้ากลับมาก็ค้อมตัวให้ เจ้าลูกหมีเข้าใจมันรีบลงจากหลังแม่ ดึงแขนเสื้อชุดเด็กๆ ให้ขึ้นมา“พวกเราขึ้นไปได้จริงหรือ” เหมยลี่อิงตามอย่างไม่ค่อยแน่ใจเซียวสือรุ่ยประคองน้องสาวขึ้นไปท่าทางระวังภัยอยู่ในที กระทั่งไม่เห็นแม่หมีโมโหก็ว่างใจ ให้เซียวอวิ๋นหังปีนตามขึ้นไปแล้วค่อยปิดท้ายด้วยตนเหมยลี่อิงลอบยิ้ม พี่รองของนางเป็นเช่นนี้เสมอ แม้ภายนอกจะดูเหมือนไม่ค่อนใส่ใจอะไร แต่กลับขวัญกล้าจิตใจละเอียดอ่อนกลายเป็นสามคนหนึ่งตัวอยู่ถูกบรรทุกอยู่บนหลังแม่หมีตัวใหญ่ ขนสีน้ำตาลของหมีศิลาไม่อ่อนนุ่มเหมือนลูกหมี ขนเส้นหนาระคายสากบนแผ่นหลังกว้างทำให้นางไม่สบายตัวอยู่บ้

“พิษ?” ในที่นี้มีเพียงเซียวสือรุ่ยที่ตกใจ“เป็นพิษไร้สี ไร้กลิ่น สะสมทีน้อยและออกฤทธิ์เมื่อผ่านไปหมื่นวันเท่านั้น เมื่อมันออกฤทธิ์ผู้ต้องพิษจะเส้นลมปราณสูญสลายและถึงแก่ความตายโดยไร้ยาแก้”เซียวสือหลงแทบทำใจเชื่อไม่ได้ “...ยาพิษที่ทำลายเส้นลมปราณ”“ผู้ใดกัน ช่างชั่วร้ายอะไรเช่นนี้!” เซียวสือรุ่ยกัดฟันกล่าวเซียวจงสิงถอนหายใจ “ข้ากลับไม่รู้ว่าตนถูกวางยาตั้งแต่เมื่อใด ยังดีที่ได้ส่าหร่ายคลายวิญญาณของอิงเอ๋อร์ มิเช่นนั้นครานี้คงย่ำแย่แล้วจริงๆ ”เด็กหญิงพูดไม่ออกคล้ายก้อนอะไรสักอย่างจุกอยู่ในลำคอ ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่คลอหน่วยของตัวเองเงียบๆในกาลก่อนท่านตาผู้ยิ่งใหญ่ของนางถูกยาพิษนี้เล่นงาน กว่ารู้ตัวก็สายเกินแก้ไข แต่ครานี้นางช่วยท่านตาเอาไว้ได้ตระกูลเซียวที่ไม่สูญเสียเสาค้ำยันก็สมควรเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นใช่หรือไม่ไม่มีผู้ใดบอกได้กระทั่งตัวนางเองก็ยังไม่แน่ใจชีวิตที่เจ็บปวด ล้มเหลว ร่อนเร่ เซซังแหลกสลายยังคงเกิดขึ้นและไม่เคยผ่านไป ติดค้างอยู่ในความทรงจำอันเจ็บปวดเหมือยปลายเข็มซ่อนในยอดหญ้า รอคอยประเดประดังเข้ามาทุกคราที่นางล้มลงในความโดดเดี่ยวเด็กหญิงโผกอดท่านตาที่อุ้มนางเอาไว้

หากจ้าวลี่อิงคือดารากลางนภาสว่างไสวให้ผู้คนต้องเหลียวมองซ้ำ การคงอยู่เหมยลี่อิงนั้นกลับเจิดจรัสดั่งจันทร์ฉาย ทำให้ผู้คนไม่อาจล่ะสายตาจากนางได้ตั้งแต่แรกเริ่ม เด็กหญิงในชุดสีแดงอิ่มเอิ่บดุจผลทับทิมสุกงอม ผิวขาวกระจ่างราวหิมะแรก คิ้วโก่งดั่งใบหลิว นัยต์ตาดอกท้อเปล่งประกายเหมือนบรรจุไว้ด้วยมหาสมุครดวงดาวนับหมื่นพัน ทั้งที่สามใส่อาภรณ์สีแดงสดใส แต่กลิ่นอายของนางกลับวิสุทธิ์สุกใสปราศจากมนทินใดๆ ดุจเซียนน้อยใต้อาสนะดอกบัวของพระโพธิ์สัตว์ผู้ค้ำจุนสรรพชีวิต ทำให้ผู้คนรู้สึกทั้งต้องเว้นระยะห่างและต้องการชิดใกล้นางโดยสัญชาตญาณ กล่าวโดยสรุปนางเหมือนตุ๊กตามงคลตัวน้อยอันปราณีตที่ให้ความรู้สึกไม่คล้ายสมจริง เสียงไพเราะของปีกปิ่นผีเสี้อสีลูกหว้ากระทบกันเบาๆ เหนือศรีษะ เวลาที่นางย่างก้าวยังส่งเสริมให้นางดูศักดิ์สิทธิ์สง่างาม “ผู้คนสามารถงดงามได้ถึงเพียงนี้จริงๆ ” ซ่งจินรู้สึกว่าตนมีชีวิตอยู่มาสิบสี่ปีช่างเสียเปล่านัก วันนี้ถึงได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าคนงามที่แท้จริง เขาอดไมใได้เย้าแหย่สหายข้างกายเล็กน้อย “เจ้ามิใช่บอกว่านางมีข่าวลือว่าอัปลักษณ์พิกลพิการหรอกหรือ” คุณชายผู้นั้นพึมพำอย่างเลื่อนลอย “นาง

สุดสิ้นช่วงเวลาอันครึกครื้น งานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่ถึงคราเลิกรา ความเงียบงันยามวิกาลโรยตัวลงปกคลุมทั่วจวนสกุลเซียวขนาดใหญ่ใต้ซอกกำแพงที่ผุพังด้านหนึ่ง ก้อนขนสีขาวเล็กขมุกขมอมมุดลอดออกมาจากรูโหว่ที่พังทลายโม่เสวี่ยไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนของจวนใหญ่ แต่ในงานวันนี้มีคนที่ทรงอำนาจกว่าสตรีใจเหี้ยมนางนั้นมากมาย ขอเพียงล่อลวงใครสักคนที่ใหญ่กว่านางได้ ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องหนีออกมาจากบ่วงอำมหิตจของหญิงนางนั้นใบหน้าเล็กๆ ที่ปกขนไปด้วยขนสีขาวยับย่นด้วยความไม่พอใจ ยามคิดว่ามันที่เพิ่งออกมาเที่ยวเล่นกลับตกหลุมพรางของมนุษย์ได้อย่างไรโม่เสวี่ยเป็นรถึงองค์หญิงองค์เล็กแห่งเผ่าจิ้งจอกสวรรค์ลวงตา นางเกิดมาพร้อมสายเลือดอันเข้มข้นของบรรพบุรุษ ทว่าต้องแลกมากับร่างกายที่อ่อนแอเปราะบางกว่าตนอื่นๆ ตั้งแต่แรกเกิดบิดามารดาพี่ชายพี่สาวทะนุถนอมนางมาก ผู้คนในเผ่าก็ล้วนรักเอ็นดูนาง จิ้งจอกเด็กรุ่นเดียวกันยิ่งไม่มีใครกล้าขัดใจนาง พวกมันเป็นทั้งบ่าวรับใช้และลูกสมุน เป็นทุกอย่างให้นางยกเว้นสหายเผ่าจิ้งจอกถือเรื่องสถานะและความเข้มข้นของสายเลือดอย่างยิ่ง เสด็จแม่จิ้งจอกบอกกับนางว่าจิ้งจอกน้อยสายเลือดบางเบาเหล่านั้นล้วนจ