All Chapters of หวานใจเจ้าพ่อที่รัก 25+: Chapter 31 - Chapter 40

“พี่มาร์ตินตื่นได้แล้วค่ะ ตื่น ตื่น ตื่น” พิศลดาเขย่าแขนตาเฒ่าขี้เซาที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อคืนกว่าจะปล่อยให้เธอนอนได้ก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง ไม่รู้เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนมากมาย ดีที่ว่าเธอตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ตอนที่ตีสี่ ลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของมาร์ติน ถ้าหากไม่ตั้งไว้เธอคงนอนเพลินจนอาจจะทำให้พ่อกับแม่มาเจอตาเฒ่าของเธอเป็นแน่ แต่ก็ต้องหงุดหงิดเมื่อป๋าจอมหื่นปลุกยากปลุกเย็นเหลือเกิน“พี่มาร์ติน ถ้าไม่ตื่นหนูจะไปมีกิ๊กแล้วนะ!” พิศลดาพูดเสียงดังใส่คนที่นอนคว่ำหน้าอย่างแสนสบาย เธอเลยหย่อนสะโพกสวยทิ้งตัวลงนั่งทับบนหลังเปลือยเปล่าอย่างไม่ออมแรงมาร์ตินได้ยินตังแต่เมียเด็กเรียกรอบแรกแล้ว แต่แกล้งทำเป็นหลับพอเมียบอกจะไปมีกิ๊กเท่านั้นแหละ คนหวงเมียก็ลืมตาทันที เมียเขานี่พอไม่ได้ดั่งใจอะไรก็ขู่ว่าจะไปมีกิ๊กอย่างเดียวเลย“ขู่ตลอดเมียใจร้าย” มาร์ตินหน้างอจะลุกก็ลุกไม่ได้เมียเล่นนั่งทับเอาไว้“ถ้าไม่ขู่จะทำตามไวๆรึเปล่าละคะ ลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วรีบออกไปได้แล้วคะ หนูเก็บของให้หมดแล้ว” พิศลดาลงจากหลังกว้าง ยืนกอดอกมองดูคนลีลาตาเขียวปั๊ด“ไม่เห็นต้องรีบเลย” มาร์ตินลุกขึ้นนั่งพ

“ผมรักน้องเฟิร์นจะให้แต่งงานจดทะเบียนวันนี้หรือพรุ่งนี้เลยก็ได้” มาร์ตินพูดหนักแน่นจริงจัง ไม่หลบสายตาพ่อเมียเลยแม้แต่น้อย“แกอย่ามาพูดพล่อยๆ นะไอ้ฝรั่ง ลูกสาวฉันยังเรียนไม่จบ แล้วอีกอย่างฉันไม่เชื่อว่าแกจะรักลูกฉันจริง”เหอะ!จะให้เขาเชื่อเหรอไม่มีทาง“คุณจะให้พวกเราเชื่อได้ยังไงว่าที่คุณพูดคุณจะทำได้จริงๆ แล้วอีกอย่างคนระดับคุณไม่น่าจะมารักจริงหวังแต่งกับคนต่างจังหวัดแบบน้องสาวของผม” ต้นไม้หยั่งเชิง“ผมอยากให้ดูที่การกระทำมากกว่า แล้วอีกอย่างเรื่องฐานะทางสังคม ไม่สามารถเอามาตัดสินความรักที่ผมมีต่อน้องเฟิร์นได้ เลิกห่วงเรื่องนั้นไปได้เลย” มาร์ตินสบตากับพี่ชายของเมียที่ดูท่าทางจะอายุน้อยกว่าเขา“แล้วเราสองคนไปถึงขั้นผัวเมียจริงๆ แล้วใช่ไหม” แม่นวลพรรณเดินออกมาจากห้องนอน หลังจากนอนทำใจอยู่พักใหญ่ สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ผู้เป็นแม่และเมียที่ถามย้ำความเจ็บจี๊ดในอกของผู้เป็นพ่อ“ครับคุณแม่ ผมกับน้องเฟิร์นเป็นคนๆ เดียวแล้ว” มาร์ตินพูดชัดถ้อยชัดคำ“แก!!” พ่อสุชาติเดินดุ่มๆ เข้าไปปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อนั่นเต็มๆ จนเลือดไหลออกมาที่มุมปาก ดีที่พิศลดาถูกมาร์ตินเบี่ยงตัวหลบได้ทัน“ไอ้ฝรั่ง ฉันอยากจะ

“แกอย่ามามั่นใจนักเลยว่ลูกสาวฉันจะเอาแกจริง ไอ้โคแก่!” พ่อสุชาติลุกขึ้นยืนสะบัดหน้าเดินไปทางครัว ไม่อยากจะเห็นไอ้ฝรั่งมันยืนกอดเอวลูกสาว“หยุดค่ะ พี่มาร์ติน ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับพ่อจะได้ไหมคะ” พิศลดายกมือขึ้นปราม เมื่อตาเฒ่าของเธอกำลังจะต่อปากต่อคำ“หนูก็ดูคุณพ่อสิมาว่าพี่เป็นโคแก่ ตัวเองนี่หนุ่มมากเลยนะ” มาร์ตินหน้ายุ่ง คุณพ่อนะคุณพ่อมาว่าเขาแต่ไม่ได้ดูตัวเองเลย“คุณพ่อเขาก็พูดไปอย่างนั้นแหละค่ะพ่อโคแก่ของหนู” พิศลดาหัวเราะเสียงใส มาร์ตินเลยงับที่จมูกเล็กๆ อย่างมันเขี้ยว“เด็กๆ มาทานข้าวกันได้แล้วจ้ะ” เสียงแม่นวลพรรณตะโกนเรียกมาจากในครัว ทำให้มาร์ตินกับพิศลดารีบเดินไป“จะต้องให้เรียกมากไม่มีมารยาทเอาซะเลย” พ่อสุชาติที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารพูดเสียงดัง“ทานๆ พี่ชาติทานไปเยอะๆ นะจะได้ไม่ต้องพูดมาก” แม่นวลพรรณตักอาหารใส่จานสามี เพราะนางเองก็เริ่มที่จะรำคาญเสียงบ่นของสามีแล้วเหมือนกันมาร์ตินยิ้มขำกับคำพูดแม่ยาย แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของพ่อสุชาติไปได้ เพราะรายนี้คอยจับจ้องมาร์ตินอยู่ตลอดเวลา“อาหารบ้านๆแบบนี้พอทานได้ไหมจ๊ะพ่อมาร์ติน”“ทานได้ครับคุณแม่ อาหารฝีมือคุณแม่นี่อร่อยมากเลยนะค

ก๊อก ก๊อก ก๊อกพิศลดาที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะ“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะพ่อ”“พ่อจะมานอนด้วย ว่าแต่ไอ้ฝรั่งมันไปไหน” พ่อสุชาติเดินเข้ามาในห้องนอนลูกสาว สอดส่องสายตาหามาร์ติน“อาบน้ำอยู่ค่ะ”“อือ”“พ่อขา” พิศลดาจูงมือพ่อให้มานั่งที่เตียง ส่วนตัวเองก็นั่งลงบนพื้นกราบที่แทบเท้าผู้เป็นพ่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“หนูขอโทษนะคะพ่อ ที่ทำให้พ่อผิดหวังในตัวหนู” น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มเนียน โผเข้ากอดเอวพ่อเอาไว้แน่น“หนูรักมันใช่ไหมลูก” พ่อสุชาติลูบผมลูกสาวเบาๆ จะว่าไปไอ้ฝรั่งนั่นมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร สามารถเลี้ยงลูกสาวเขาให้อยู่สุขสบายไปตลอดทั้งชาติได้ เพียงแต่เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าและท่าทางอวดดีของมัน“ค่ะ” พิศลดาพูดเสียงเบา แล้วเงยหน้ามองพ่อที่กำลังมองเธออยู่“เฮ้อ! ลูกสาวของพ่อดันรักมันไปซะแล้ว แต่ถึงยังไงหนูก็อย่าไปยอมมันนะลูก เราต้องเหนือกว่ามัน อย่าให้มันมาเหนือกว่าเรา ถ้ามีอะไรให้พ่อช่วยรีบบอกมาทันทีเลยนะ พ่อจะจัดการมันให้เอง”“ค่ะพ่อ” พิศลดายิ้มตาหยีชอบใจคำแนะนำของพ่อ“ถึงหนูจะรักพี่มาร์ติน แต่พ่อก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจหนูอยู่ดีนะคะ” พิศลดาหอมแก้มพ่อฟอดใหญ่ สอง

“ถามจริงนะ แกกับคุณมาร์ตินไปถึงขั้นนั้นแล้วใช่ไหม” ลิลลี่พูดเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันแค่สามคน ระหว่างที่นั่งกินข้าวกลางวันในโรงอาหาร“ขั้นไหนของแกลิลลี่” ชมพู่ที่ไม่เข้าใจในคำถามของเพื่อนเลิกคิ้วขึ้นสูง ส่วนพิศลดาก็นั่งหน้าแดงก่ำเม้มปากแน่น“ก็ขั้นมีอะไรกันแล้วไงชมพู่” ลิลลี่พูดเสียงรอดไรฟัน ชมพู่เมื่อเข้าใจแจ่มแจ้งก็อ้าปากค้าง“ว่าไง” ลิลลี่ถามย้ำพิศลดาพยักหน้าช้าๆ ตอนนี้ใบหน้าแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว อายแสนอายเมื่อเพื่อนจับได้แล้ว“แล้วแกรู้ได้ยังไงลิลลี่” พิศลดาถามเสียงเบาหวิว“นั่นน่ะสิ” ชมพู่เองก็สงสัย ตัวเธอยังดูไม่ออกเลย แล้วลิลลี่รู้ได้ยังไงกัน“แหม ก็รอยแดงที่คอแกยังไงละ ฉันเห็นแกมีรอยแบบนี้มาทุกวัน ถึงแม้แกพยายามจะปิดแต่ฉันก็ตาดีเห็นมัน” ลิลลี่ไขความกระจ่าง ตอนแรกก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแต่เห็นมันบ่อยขึ้นจึงอดสงสัยไม่ได้ วันนี้เลยถามให้รู้เรื่องไปเลยพิศลดาอดที่จะครุ่นเคืองมาร์ตินไม่ได้บอกแล้วว่าอย่าทิ้งรอยเอาไว้แต่ตาบ้านั่นก็ไม่เคยฟัง เพื่อนเธอยังสังเกตเห็นแม้ว่าจะลงรองพื้นมาอย่างดีแล้วแต่ก็ยังพลาด และคนอื่นก็คงเห็นไม่ต่างกัน คิดแล้วก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้“ไม่ต้อง