All Chapters of สยบรักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“กรี๊ดดดด!!!” เสียงร้องเชียร์ของเด็กนักเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสนามฟุตบอลด้วยความตื่นเต้น สายตาทุกคู่จดจ่อไปยังนักเรียนชายที่กำลังแข่งขันฟุตบอลอย่างดุเดือดและไม่มีใครยอมใครเบลินดา เดินถือถาดที่มีแก้วเปล่ามาวางไว้บนอัฒจันทร์เพื่อให้นักกีฬาที่กำลังแข่งขันในสนามได้ใช้ดื่มน้ำ ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังหนึ่งในนักเรียนชายที่กำลังวิ่งใช้เท้าเลี้ยงลูกบอลเพื่อไปยังโกของฝ่ายตรงข้ามด้วยรอยยิ้ม แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรักใคร่และปลาบปลื้มอลัน รุ่นพี่มอหกที่เธอกำลังแอบรัก เพราะความประทับใจที่อีกฝ่ายช่วยตัวเองจากนักเลง ทำให้เธอตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ไปโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทว่าเขากลับอยู่ท่ามกลางความรักของนักเรียนสาวหลายคนในโรงเรียน ไม่ได้มีเพียงเธอที่ตกหลุมรักเขา ผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนต่างเทใจให้เขาเกือบหมดทุกคนเขาไม่ได้มีเพียงใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตร แต่ยังสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมาแล้วมากมาย มิหนำซ้ำยังเรียนเก่งมากอีกต่างหาก อันดับของเขาอยู่ที่หนึ่งตลอด และไม่มีใครกระโดดขึ้นไปแทนที่เขาได้เพอร์เฟกต์อย่างเขา ต้องคนที่เพอร์เฟกต์เหมือนกันเท่านั้นที่คู่ควรแก่การยืนข้างกา

หลายปีต่อมา“ดึกมากแล้วนะน้องเบย์ ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านอีก” “คืนนี้เบย์ทำโอทีแทนกายน่ะค่ะพี่มิล” เธอหันไปตอบกลับเจ้าของประโยคนั้นมิล พี่คนสนิทที่เธอเคารพและรักเหมือนพี่สาวแท้ๆ คนหนึ่ง ทุกคนที่นี่รู้จักในนามของแม่เล้า เพราะมิลทำหน้าที่ช่วยประสานผู้หญิงสวยๆ ให้กับเสี่ยรวยๆ ที่เข้ามาใช้บริการหาความสุขกับสาวสวย “กลับเถอะ เดี๋ยวพี่ให้เด็กมาทำต่อเบย์เอง” มิลขยับเรียวปากสีแดงสดพูด สายตาดุจนางพญาจ้องมองเบลินดาด้วยความสงสารปนเอ็นดูในเวลาเดียวกัน หลายเดือนก่อนเบลินดามาขอทำงานด้วย ซึ่งเจ้าตัวก็รู้ดีว่ามันคืองานอะไร แต่ก็ดึงดันจะทำให้ได้เพราะต้องการใช้เงินจำนวนมากเพื่อเอาไปใช้หนี้ให้ทางบ้าน ด้วยความสงสารและเอ็นดูจึงรับเบลินดามาทำงานด้วย โดยให้ทำในหน้าที่อื่นที่ไม่ใช่งานอย่างว่า “ใกล้เสร็จแล้วค่ะพี่มิล”“พี่เห็นเบย์ทำงานโดยไม่มีวันหยุดพัก ถามจริง ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?”“เหนื่อยค่ะ แต่เบย์ต้องทำ” เธอเงยหน้าขึ้นไปตอบด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเหนื่อยก็พัก เกิดเป็นไรขึ้นมาจะทำยังไง ร่างกายของเบย์ไม่ได้ไหวตลอดเหมือนใจเบย์หรอกนะ”“ขอบคุณพี่มิลมากๆ นะคะที่เป็นห่วง แต่เบย์ยังไหว”“อืม พี่ไปก่อน ทำงานเสร็จแล้วมา

แกร๊กเธอเปิดประตูบ้านเข้ามาในช่วงหกทุ่มท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานและความเงียบเหงาภายในบ้าน หากเป็นบ้านหลังอื่น ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว หากแต่บ้านเธอไม่ใช่ แม่ของเธอไม่ได้นอนที่นี่มาเกือบเดือนหนึ่งแล้วแต่กลับไปนอนที่บ้านของตาและยายเธอ เพราะไม่อยากเห็นหน้าพ่อ แต่ใช่ว่าจะไม่กลับมา พอพระอาทิตย์ของวันใหม่ขึ้น แม่เธอก็กลับมาที่นี่ ส่วนพ่อเธอก็กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างเพราะติดการพนันและเหล้าหนัก พ่อเธออยู่บ่อนคาสิโนบ่อยกว่าอยู่บ้านเสียอีก เท่ากับว่่าในแต่ละวัน บ้านหลังนี้มีเพียงเธอและน้องชายสองคนเท่านั้น“กลับมาแล้วเหรอพี่เบย์” ไบร์ท น้องชายของเบลินดาเอ่ยถาม “อืม แล้วทำไมยังไม่นอน”“หิวน้ำ” “พรุ่งนี้สอบเหรอ?”“ใช่ เพิ่งอ่านหนังสือเสร็จ”“ตั้งใจสอบนะ” เธอพูดพลางเดินไปยังตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำออกมาดื่ม บ้านหลังนี้มีเพียงเธอและน้องชายอยู่ด้วยสองคน “พี่รู้เรื่องรึยัง”“อะไรเหรอ?”“ตอนหนึ่งทุ่มแม่เอาข้าวมาให้ แล้วเห็นพ่อกำลังออกไปข้างนอกพอดี พ่อแม่ทะเลาะกัน แล้วแม่ก็ขอหย่ากับพ่อ”“….” เธอชะงักแก้วน้ำในมือที่กำลังถูกกระดกดื่ม สายตาพลันไปมองไบร์ทที่พูดเรื่องนี้ขึ้น หัวใจพลอยกระตุกตาม “ผ

“พี่อลัน…”เธอเรียกชื่อเขาออกมาแผ่วเบา ทั้งช็อคและคาดไม่ถึงว่าแขกวีไอพีคนนั้นจะเป็นเขาจริงๆ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากขั้ว การกระทำของเขาก่อนหน้านี้ทำให้ใบหน้าเธอร้อนเห่อขึ้นมา เขาเพิ่งมอบสัมผัสแสนวาบหวามให้เธอ…“ทะ…ทำไมถึงเป็นพี่อลันคะ”“ดีใจหรือผิดหวังล่ะที่รู้ว่าเป็นใคร” นัยน์ตาดำขลับอัดแน่นไปด้วยความเย็นชาจ้องมองเบลินดาในยามขยับเรียวปาก “เบย์ไม่คิดว่าจะเป็นพี่อลัน” เธอก้มหน้าตอบ เริ่มทำตัวไม่ถูก เขาคือชายหนุ่มที่เธอหลงรักไปหมดหัวใจ ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นแขกวีไอพีของเธอไปโดยปริยาย ไม่รู้ว่าต่อไปเขาจะมองเธอเป็นคนแบบไหนเธอไม่อยากให้เขามองเธอในทางไม่ดี…“เราหยุดไว้แค่นี้ได้ไหมคะ?” เธอรวบรวมความกล้าโพล่งออกไป“เหตุผล”“มะ…ไม่อยากทำแล้ว”“ไม่อยากทำหรือว่าไม่อยากให้ฉันทำ?” แววตาอลันยังคงนิ่งเรียบในตอนถาม “เบย์…” “เธอไม่มีสิทธิ์ก้าวลงไปจากเตียง ถ้ายังทำหน้าที่ของตัวเองไม่เสร็จ” เขาไม่พูดเปล่า มือเคลื่อนไปจับคางเล็กแล้วดันขึ้นให้สบตาด้วย เขาหลุบตาต่ำมามองริมฝีปากสีระเรื่อที่กัดเข้าหากัน “กัดปากทำไม”“คะ?”“เธอเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ทำให้ฉัน…เกิดอารมณ์ได้ง่ายขนาดนี้”“….” เธอหลบ

เบลินดาเดินตามอลันออกมาจากลิฟต์ หญิงสาวเลี่ยงการสบตาจากผู้คนที่เดินสวนไปมา พยายามทำตัวเป็นปกติเพื่อไม่ให้คนรอบข้างสงสัยว่าไปทำอะไรมา“เอ่อคือว่า…” เธอพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนของเขาที่เดินอยู่ข้างหน้า ทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง “เดี๋ยวเบย์กลับเองก็ได้ค่ะ”“ตามใจ” มาเฟียหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะตวัดสองเท้าเดินออกไป ทิ้งให้เบลินดายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่หลงรักมาหลายปีจนกระทั่งเขาหายลับสายตาไป เธอเดินออกมาทางประตูหน้าของโรงแรมด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามา แม้เรื่องราวเมื่อคืนจบลง หากแต่ความรู้สึกจากการโดนเขาสัมผัสยังไม่หายไป ยังจดจำได้ทุกอย่างไม่ลืมเลือน ครืด ครืด~เสียงโทรศัพท์ช่วยฉุดดึงเธอออกจากภวังค์ความคิดจากเรื่องราวเมื่อคืน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครโทรมา พอรู้ว่าเป็นน้องชาย จึงปัดหน้าจอแล้วยกขึ้นแนบใบหู“ว่าไงไบรท์”(เมื่อคืนพี่หายไปไหนทั้งคืน ผมไลน์หาก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับอีก) น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากปลายสายทำให้เธอรับรู้ได้เลยว่าน้องชายเป็นห่วงมากแค่ไหน เพราะเมื่อคืนไม่ได้บอกว่าไม่ได้กลับบ้าน“ได้โทรไปหาพี่มิลไหม?”