All Chapters of RISK LOVE ร้ายเสี่ยงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10วางยา (1)หลายวันผ่านไปการดีลสินค้าล็อตใหญ่เกิดขึ้นที่ดาร์กไนต์บาร์ตามความต้องการของไตรพัฒน์ ที่ตั้งใจอยากหาที่เจรจาบวกกับการดื่มสังสรรค์ ซึ่งสถานที่แรกที่เขานึกถึงก็คงไม่พ้นที่แห่งนี้เนื่องจากเป็นร้านของน้องชายคนสนิท และภายในร้านก็มีโซนที่ถูกจัดแบ่งให้ความเป็นส่วนตัวเจ้าของร้านจัดเตรียมสถานที่และเลือกปิดโซนร้านชั้นบนให้มาเฟียหนุ่มทั้งหมด รวมถึงพนักงานดูแลที่คิดว่าไว้ใจได้อย่างสายป่าน และสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ก็คือผู้หญิงคอยบริการ เวย์คินรู้ว่าการเจรจาหากจะผ่านพ้นไปโดยง่ายนั้นก็ต้องมีของกำนัลมาแลกเปลี่ยนเป็นธรรมดา“ฮ่า ๆ ผมเอาทั้งหมดเลยคุณไตร คุณเสนออะไรมาผมก็รับไว้ทั้งหมดนั่นแหละ ก็อย่างที่บอกว่าผมน่ะไว้ใจคุณ ผมรู้ว่าของจากบริษัทคุณมันดีทั้งนั้น”เสียงพูดคุยเคล้าไปด้วยเสียงหัวเราะกังวานเป็นตัวบ่งบอกได้ว่าการเจรจาดีลสินค้าเป็นไปอย่างราบรื่น ไตรพัฒน์ยิ้มรับบาง ๆ พลางโน้มตัวหยิบวิสกี้สีอำพันมาเติมให้กับคู่ค้าคนสำคัญเองกับมือ เมื่อเห็นว่าของเหลวภายในแก้วทรงเตี้ยนั้นพร่องไปจนเกือบครึ่งแล้ว“ขอบคุณครับเสี่ยยศ เสี่ยโอนเงินมาเมื่อไหร่ อีกสองวีคก็เตรียมรับสินค้าไปได้เลยครับ แล้วก็ไม

บทที่ 12ไม่ใช่ฝันความเมื่อยขบตามร่างกายและอาการวิงเวียนของศีรษะ ทำให้คนบนเตียงที่นอนหลับตาพริ้มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ครั้นขยับตัวเหยียดแขนขาเล็กน้อยเป็นต้องชะงักและรีบเปิดเปลือกตาโพลง เนื่องจากสัมผัสความอ่อนนุ่มและกลิ่นหอมผ่อนคลายที่เข้าสู่โสตประสาทนั้นมันไม่ใช่สัมผัสจากห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง“ทะ...ที่นี่ที่ไหน!” สายป่านดีดตัวขึ้นจากเตียงอย่างไม่สนใจกับอาการวิงเวียนศีรษะ เหตุเพราะสภาพห้องที่ไม่คุ้นตากลับทำให้เธอหวาดหวั่นจนหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น“เมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น...” เสียงเล็กพึมพำเบา ๆ พลางขบคิดนึกย้อนไปยังค่ำคืนที่หัวสมองน่าจะยังพอจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้บ้าง“มึงมาช่วยกูประคองอีนี่ไปที่ห้อง เบา ๆ นะเว้ย เสี่ยสั่งมาว่าห้ามช้ำห้ามมีแผล!” เสียงเข้มดังกังวานก่อนที่ร่างแบบบางจะถูกตวัดช้อนและตรงปรี่ไปยังรถตู้สีดำเงาที่จอดรออยู่ไม่ไกล ชายร่างยักษ์ตัวใหญ่ช่วยประคองหญิงสาวให้ขึ้นไปบนรถตู้ หากแต่เสียงดุดันของใครคนหนึ่งกลับดังแทรกขึ้น ครั้นหันไปก็พบว่าเป็นชายคนหนึ่งที่กำลังจ่อกระบอกปืน โดยมีจุดหมายก็คือกลางกบาลของคนตัวโต“ปล่อยผู้หญิงซะ” “มึงเป็นใครวะ ถ้าไม่อยากตายก็ถอยไ

บทที่ 14ลาออกวันถัดไปสายป่านเดินเข้ามาด้านในร้านและจัดการเปลี่ยนชุดแต่งหน้าเพื่อให้พร้อมเริ่มงาน ตอนนี้เป็นเวลาเพียงหกโมงเย็นเท่านั้น หากแต่ในฐานะพนักงานย่อมต้องเข้างานตั้งแต่ช่วงเริ่มเปิดร้านเพราะมีความรับผิดชอบอีกมากมายที่ต้องจัดการหญิงสาวเดินมาทำหน้าที่ของตัวเองซึ่งก็คือการเช็ดโต๊ะและจัดเก้าอี้ให้เข้าทาง ระหว่างที่กำลังทำงานในหัวสมองกลับนึกถึงเรื่องบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าหวานเรียบตึง คลับคล้ายกับความกังวลที่ปรากฏจนเผลอแสดงมันอย่างออกนอกหน้า“เป็นอะไรป่าน ทำหน้าบึ้งเชียว เออนี่ช่วงดึก ๆ คุณเวย์จะเข้าร้านนะ คุณไตรก็มาด้วย พี่ฝากป่านช่วยดูแลด้วยล่ะ” เอ็มผู้จัดการร้านเดินเข้ามาทักทาย ขณะที่สายตาก็พลางกวาดมองความเรียบร้อยก่อนจะถึงเวลาเปิดร้านรับลูกค้า“คะ...คุณไตรเหรอคะ”ทว่าชื่อที่ได้ยินกลับทำให้ความกังวลได้คำตอบที่ชัดเจน จากความวุ่นวายสับสน เพียงแค่ได้ยินชื่อของเขาคนนั้นก็ทำให้เธอเลือกตัดสินใจกับเรื่องที่กำลังขบคิดอย่างว้าวุ่นได้ในทันที“พี่เอ็ม...”ความคิดที่อยู่ในหัวกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าล้วนสัมพันธ์กันอย่างเหมาะเจาะสายป่านเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ความตั้งใจที่เอ่อล้นเต็ม

บทที่ 16หนีไม่พ้นSAIPAN’S PART ;“โชคดีมากเลยนะเนี่ยที่วันนี้พี่นัดคุยกับผู้บริหารพอดี ป่านจะได้เห็นวิธีการทำงานด้วย” เสียงของพี่นุ้ยหัวหน้าใหญ่ประจำบริษัทบัญชี และพ่วงอีกหนึ่งตำแหน่งนั่นก็คือพี่เลี้ยงดูแลนักศึกษาฝึกงานเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มใจดี“ขอบคุณพี่นุ้ยมากเลยนะคะที่อนุญาตให้ป่านมาด้วย นัดคุยกับผู้บริหารแบบนี้คงสำคัญมากแน่ ๆ” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่นุ้ยพร้อมกับการส่งสายตาหวาน ๆ ไปให้ นึกดีใจที่ได้รับการเชิญชวนให้ติดสอยห้อยตามมาในงานสำคัญแบบนี้ตอนนี้ฉันอยู่ในฐานะนักศึกษาฝึกงานของบริษัทบัญชีแห่งหนึ่ง บริษัทที่ฉันกำลังทำอยู่นั้นจะรับดูแลและตรวจสอบบัญชีให้กับบริษัทของผู้ว่าจ้าง ซึ่งการตามพี่นุ้ยมาในวันนี้ก็นับว่าเป็นการทำงานอย่างแรกที่ฉันได้รับมอบหมายเลยก็ว่าได้ เนื่องจากฉันเพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่ถึงสัปดาห์ ภาระงานส่วนใหญ่ก็จะเป็นการเดินเอกสารหรือไม่ก็พวกงานเล็ก ๆ ที่ไม่ได้สลักสำคัญมากนักสถานที่นัดหมายกับลูกค้าผู้ว่าจ้างนั้นเป็นร้านกาแฟแห่งหนึ่ง มันไม่ใช่บริษัทของลูกค้าหรือห้องรับรองอย่างที่คาดคิด แต่พี่นุ้ยเองก็ให้คำตอบกับฉันว่าลูกค้าคนนี้ค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว แถมยังต้องการคุยเรื่

บทที่ 18มือปืนความเงียบและความอึดอัดปกคลุมตลอดการเดินทางมาตั้งแต่ที่ร่างกายของฉันขึ้นนั่งบนเบาะรถยนต์คันหรู ซึ่งตอนนี้ยานพาหนะก็กำลังขับแล่นไปตามท้องถนนที่ฉันเองก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าจุดหมายปลายทางนั้นคือที่ใดเพราะตั้งแต่ขึ้นมาบนรถมันก็มีเพียงความเงียบเท่านั้น ทั้งฉันและคุณรุตเองก็ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา หากคาดการณ์เวลาแล้วก็น่าจะผ่านไปสิบนาทีได้ที่ฉันขึ้นมาอยู่บนรถคันนี้“ผมไม่พาคุณไปฆ่าหรอกครับ” เสียงเข้มของคนหลังพวงมาลัยเอ่ยขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง กระทั่งพบว่าคุณมารุตใช้สายตามองฉันผ่านกระจก เช่นเดียวกับมุมปากที่หยัดโค้งคล้ายรอยยิ้ม“แล้วจะไปไหนคะ” ฉันถามเสียงเบาเหมือนกับเป็นการบ่นพึมพำไปกับตัวเองเสียมากกว่า“โรงพยาบาลไงครับ ผมโทรแจ้งหมอรินไว้แล้ว”“คะ? คุณหมอคนนั้นน่ะเหรอ ไม่นะคะ ฉันไม่ไป ฉันทำแผลเองได้ พาฉันกลับไปที่บริษัทเถอะ” ทว่าชื่อที่ได้ยินทำให้ฉันเบิกตากว้าง แค่คิดถึงสีหน้าของคุณหมอคนนั้นก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีหากฉันไปเจอหน้าเขาอีกมีหวังโดนด่าซ้ำ ดีไม่ดีก็อาจจะถูกราดด้วยแอลกอฮอล์ก็เป็นได้!“ทำไมล่ะครับ หมอรินใจดีนะ สวยด้วย”“ใจดีแค่กับพวกคุณแหละค่ะ คุณหมอเขาเกลียดฉัน อย่าพ