All Chapters of นางบำเรอที่เธอไม่รัก: Chapter 1 - Chapter 8

"คุณเพชรหยุดสักทีเถอะค่ะ พลอยเจ็บไปหมดแล้ว พลอยไม่ไหวแล้ว" เธอพยายามขอร้อง อ้อนวอนคนที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของเธออย่างหนัก โดยไม่มีทีท่าจะหยุดพักหรือผ่อนแรงลง"ไม่ไหวก็ต้องไหว มีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้อง" เขาไม่สนใจว่าหล่อนจะรู้สึกแบบไหน ตราบใดที่เขายังไม่หนำใจ เธอไม่มีสิทธิ์โวยวายอะไรทั้งนั้น"โอ๊ย!! คุณเพชร..พลอยขอร้อง พลอยเจ็บเหลือเกินค่ะ""เธอไม่มีสิทธิ์มาขอร้องฉัน ทำหน้าที่ของเธอไป จนกว่าฉันจะพอใจ..พลอยลดา"เขากระหน่ำกระแทกสะโพกลงมาไม่หยุดหย่อน ฝ่ามือร้อนก็ขยำเต้าอวบจนแดงช้ำเป็นปื้นไปหมด หนึ่งชั่วโมงกับการร่วมรักแบบมาราธอน จนคนใต้ร่างแทบทนไม่ไหว เกือบจะหมดสติไปหลายรอบ เสียงครวญคราง กรีดร้อง ขอร้อง อ้อนวอน ไม่เป็นผล กับคนใจร้ายคนนี้ ทั้งที่เธอมีน้ำตา และร้องไห้ออกมาอย่างหนักเพราะความเจ็บปวดจากการร่วมรักกับเขา เขาไม่เคยทำเธอเบาๆ ไม่เคยนุ่มนวลกับเธอเลยสักครั้ง เนินหน้าอกที่บวมช้ำเกิดจากการดูดและขยำที่รุนแรง รอบๆ คอก็เป็นปื้นแดงเกิดจากการรัดและขบกัด เนินเนื้อโหนกนูนที่ร้อนผ่าวแทบจะไม่อยากเอื้อมมือไปสัมผัส เกิดจากการถูกกระแทกกระทั้นแบบรุนแรง เธอเจ็บคล้ายอวัยวะเพศฉีกขาด มีเลือดไหลออกมาม

พัชระพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่แผนกการตลาดตั้งแต่เช้า เขาลังเลว่าจะเดินเข้าไปดีมั้ย เพราะปกติแล้วเขาไม่เคยเดินเข้าไปในแผนกนั้นด้วยตัวเอง มีอะไรก็จะใช้แต่เลขา แต่ขายาวๆ ก็ก้าวเข้าไปโดยอัตโนมัติ เมื่อตาเหลือบไปเห็นพลอยลดากำลังยืนถ่ายเอกสารอยู่ตรงมุมห้อง กลิ่นน้ำหอมชาแนลสำหรับผู้ชายลอยฟุ้งเข้าโสตประสาทการรับกลิ่นของหญิงสาว เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เธอเข้าไปทุกที กลิ่นนี้เธอจำได้ มันเป็นกลิ่นเดียวกับผู้ชายที่พรากความสาวของเธอไปด้วยเงินหนึ่งแสนบาท "ท่านประธาน" เธอชะงักงันเมื่อเขามายืนซ้อนอยู่ข้างหลังห่างกันแค่คืบ "คุณกำลังทำอะไร ถ่ายเอกสารอยู่เหรอ" เขาทักทายเธอเสียงเบาราวกระซิบ พลอยลดากระพริบตาปริบๆ สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนตอบ "ค่ะ" "เย็นนี้ว่างหรือเปล่าไปกินข้าวกันนะ" "ไม่ว่างค่ะ" เธอตอบปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด เขาเคาะนิ้วสองสามครั้งบนเครื่องถ่ายเอกสาร "ถ้าอย่างงั้นเอาเป็นพรุ่งนี้ก็ได้" พูดพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้เธออีกนิด จนแผ่นหลังบอบบางเกือบจะแนบสนิทกับแผงอกกำยำ "ท่านประธาน..คุณทำแบบนี้มันน่าเกลียดนะคะ ถ้ามีใครผ่านมาเห็นเข้า เขาจะเอาไปครหาได้" "ไม่เป็นไรผมไม่ถือ" เขาเอื้อมฝ่ามือไปกอบกำมือข

เภาถูกขังในห้องดำ อดข้าว อดน้ำ มาสามวันแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด แม้แต่จะกระดิกนิ้วก็ยังกระดิกไม่ไหว"หิวน้ำ!" เขาตะโกนออกไปสุดเสียง เท่าที่เรี่ยวแรงยังพอมีเหลือ ลำคอแห้งผาก ริมฝีปากขาวซีด เขากำลังจะตายเพราะร่างกายขาดน้ำมาเป็นเวลานาน "หิวน้ำ!" เขาตะโกนอีกครั้ง บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูห้องขังจึงโยนน้ำเข้ามาให้ แล้วปิดประตูขังเขาเอาไว้อย่างนั้นพงศ์ประพัฒน์สั่งบอดี้การ์ดให้กระทืบเภาพร้อมถ่ายวิดีโอเอาไว้ "เอาแค่ปางตายก็พอ"เภาร้องขอชีวิต ยกมือไหว้ปลก ปลก พูดปากคอสั่น "อย่าทำฉัน ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันกลัวแล้ว"ใบหน้าคนฟังเหี้ยมเกรียม ไม่มีความปรานีจากพงศ์ประพัฒน์ เภาถูกอัดจนน่วม เป็นรอยเขียวช้ำไปทั้งเนื้อทั้งตัว ใบหน้าปูดบวม หัวแตก ซี่โคลงหัก นอนซมหมดสภาพในห้องขัง ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชั้นสามของบ่อนพนันแห่งนี้"ดีมากเพื่อนรัก"คำชมหลุดออกจากปากพัชระ เมื่อได้เห็นวิดีโอที่พงศ์ประพัฒน์ส่งมาให้ดู "ให้คนของเราถ่ายเอกสารสัญญาเงินกู้ พร้อมทั้งคลิปวิดีโอส่งไปให้ทางบ้านของไอ้เภาด้วยนะ คราวนี้สนุกล่ะ""มึงจะทำแบบนั้นไปทำไมวะ" พงศ์ประพัฒน์ถามออกมาด้วยความสงสัย พัชระไม่พูดอะไร ได้แต่ส่ายหัวน้อย

พลอยลดาโทรไปปรึกษาเพื่อนๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน ว่าใครพอจะมีเงินให้เธอหยิบยืมได้บ้าง แต่ทุกคนก็ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเธอได้ ด้วยต้องเก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายในการศึกษา ทุกวันนี้ยังต้องรอเงินที่ครอบครัวส่งมาให้ใช้เป็นรายอาทิตย์อยู่เลย พลอยลดากลุ้มใจอย่างถึงที่สุด ยิ่งได้ดูคลิปวิดีโอที่พี่ชายถูกทำร้าย ยิ่งหงุดหงิดใจ ที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรพี่ชายของเธอได้เลย จะไปแจ้งความ มารดาก็ห้ามเอาไว้ จะปล่อยให้แม่ขายบ้าน ขายที่ดินก็ไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจเหลือคณา เธอหลับตาลง ข่มตาให้หลับอย่างยากลำบาก ในหัวคิดแต่เรื่องจะหาเงินมาจากไหน เงินตั้งมากมายขนาดนั้น เธอไม่คิดว่าจะสิ้นไร้หนทางจนต้องขายตัวแลกเงินอีกครั้งหรอกนะ พัชระเดินทางมายังบริษัทตั้งแต่เช้า แต่ไม่ยักจะเห็นสาวเจ้ามาทำงาน เขามุ่งหน้าตรงไปยังแผนกการตลาดก่อนจะขึ้นไปบนห้องของเขาเสียอีก เมื่อไม่เห็นพลอยลดา อารมณ์ก็เริ่มชักจะหงุดหงิด เขาเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นไปบนห้อง ด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ "เย็นฤดี..วันนี้นักศึกษามาฝึกงานกันครบหรือเปล่าครับ" "สักครู่นะคะ ดิฉันจะรีบเช็กให้ค่ะท่านประธาน" เย็นฤดีเลขานุการรีบต่อสายไปยังหัวหน้าแต่ละแผนกทันที พัชระหน้านิ