All Chapters of อดีตหมาเด็กของเมธาวี: Chapter 21 - Chapter 28

หลังจากทำแผลเสร็จทั้งคู่ก็ตรงกลับบ้านทันทีโดยมีเมธาวีทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถให้กับคนเจ็บเมื่อรถแล่นออกมาจากเขตรั้วโรงพยาบาลเด็กหนุ่มที่แค่เห็นร่างบางในชุดน้อยชิ้นก็เริ่มจินตนาการถึงกิจกรรมเข้าจังหวะของเธอกับเขาขึ้นอีกจนได้เพียะ!~ฝ่ามือเล็กฟาดลงที่ข้อมือของแฟนหนุ่มเมื่อถูกมือซนๆบีบขย้ำเต้าอวบไม่รู้จักเวลา นี่ไม่กลัวรถคว่ำตายหรือไงใครมันจะทนโดนบีบโดนขย้ำหน้าอกโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ นี่คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน“เอามือออกไปเลยนะ”ตีก็แล้ว หยิกก็แล้ว ไม่สะทกสะท้านสักนิดยอมในความหื่นของเขาจริงๆ“นิดเดียว”ถึงจะโดนฟาดก็ไม่ถอยหรอก ไม่เห็นจะเจ็บสักนิดแต่แสบจนข้อมือแดงเลย แต่เพื่อลูกชายที่น่าสงสารภายใต้กางเกงราคาแพงไอ้ฟินต้องอดทน!“เฮอะ~ นิดแบบไหนละ นิดแบบให้พี่แค่พอลุกไหวเหรอ”เมธาวีประชดประชันแฟนหนุ่มอย่างหมั่นไส้“โถ่~พี่เมย์ ผมยังหนุ่มยังแน่นพี่จะใจร้ายให้ผมกลายเป็นคนเก็บกดหรือไง”“เก็บไว้ใช้ตอนแก่บางก็ได้นะ”ดวงตากลมกลอกตามองบนอย่างเอือมระอา อุตส่าห์พาออกมาเที่ยวผ่อนคลายกลับกลายเป็นสร้างปัญหาให้เขาแถมความหื่นก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลย“ใช่สิผมมัน”“ทำไม! จะงอแงอะไรอีก”“ผมมันเงี่ยน”

ความรักของเมธาวีและฟีนิกซ์ดำเนินไปอย่างราบรื่นจนในวันนี้วันที่มารดาของชายหนุ่มปรากฏตัวที่คอนโดมิเนียนของบุตรชายโดยไม่ได้บอกกล่าวเมธาวีที่นั่งรับหน้าอยู่ถึงกับเหงื่อซึมตามขมับบางทั้งที่อากาศเย็นขนาดนี้เหงื่อกลับไหลออกมาราวกับต้องทนกับสภาพอากาศร้อนจัดเสียอย่างนั้น ความกดดันนี้เมธาวีเองก็พึ่งเคยประสบ ตอนพบฟอลเคิลซึ่งเป็นปู่ของชายหนุ่มกลับไม่ได้รู้สึกกดดันขนาดนี้ “เธอทำแบบนี้เธอคิดดีแล้วเหรอ หึ นี่คงคิดจะมาเกาะลูกชายฉันสินะ”นานหลายนาทีกว่าทิพย์อาภาจะยอมปริปากพูดกับหญิงสาว“ไม่ใช่นะคะ”เมธาวีรีบร้อนปฏิเสธแต่ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายได้ตัดสินเธอไปแล้ว“เงียบ! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากเธอ”แค่ได้ยินคำปฏิเสธเพียงไม่กี่คำก็สร้างความเดือดดาลให้กับนักธุรกิจแถวหน้าได้อย่างง่ายดาย ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้ไหนลูกชายจะมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วอีก“…”“เธออายุเท่าไหร่ ลูกชายฉันอายุเท่าไหร่ เธอเองก็มีวุฒิภาวะมากกว่าลูกชายฉันทำไมไม่รู้จักหักห้ามใจ”“เมย์ขอโทษค่ะ”เมธาวีเองก็ไม่ได้อยากให้ใจไปรักคนเพียบพร้อมในทุกด้านอย่างฟีนิกซ์เลยแต่ใจมันดันรักไปแล้ว“เธอต้องการเงินเท่าไ

หลังจากกลับมาถึงห้องฟีนิกซ์ก็จัดการง้อแฟนสาวอย่างถึงใจกว่าจะยอมปล่อยให้หญิงสาวได้พักก็กินเวลาร่วมชั่วโมง“รอยนี่คือรอยฟันใช่ไหม”เมธาวีลูบผิวกายจุดที่มีรอยแผลเป็นอย่างเบามือราวกับกลัวว่ามันจะทำให้แฟนหนุ่มเจ็บปวดทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าแผลเป็นนี้มันไม่เจ็บแล้ว“อืม”ฟีนิกซ์ตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนักแต่คนถามกลับใจวูบโหวงเมื่อได้ยินอย่างนั้น“เจ็บมากไหม”ฟีนิกซ์ส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ เขาไม่คิดจะเล่าที่มาของรอยแผลเป็นนี้หากแต่เห็นดวงตาสั่นระริกของคนรักสุดท้ายเขาก็ยอมเล่าในสิ่งที่คนนอกไม่เคยรู้นอกจากคนในครอบครัวและเด็กชายคนหนึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นซึ่งเขาจำเด็กชายคนนั้นไม่ได้แล้ว“รอยฟันย่าผมน่ะครับ”“0_0”“สบายใจได้ ย่าผมเป็นผู้หญิงที่ใจดีสุดๆเลยครับ ย่ารักผมมากๆเลยนะ รักจนยอมตายแทนผมได้…และย่าก็ตายแทนผมจริงๆ”เพียงได้เห็นแววตาสั่นไหวของคนรักฟีนิกซ์ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังตีความหมายไปในทางใดจึงรีบอธิบายต่อโดยที่เมธาวีไม่ต้องเอ่ยถาม“ฟะ ฟินไม่ต้องเล่าก็ได้นะ”“พี่ไม่อยากฟังเรื่องของผมเหรอ”มือหนาลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยนไม่ได้รู้สึกแย่สักนิดที่จะเล่าเรื่องราวในชีวิตของตนให้อีกฝ่ายฟัง

“โอเค โอเค โอเคๆๆๆ ไม่รัก! ไม่รักก็ไม่ต้องรัก!”ฟีนิกซ์ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างยั้งไม่อยู่ เมธาวีที่เห็นอย่างนั้นได้แต่ขยับถอยหนีคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว“ถึงพี่จะไม่รักผมแต่พี่ก็ต้องอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ยอมให้พี่ไปจากผม”พูดจบฟีนิกซ์ก็อุ้มร่างเล็กขึ้นอย่างง่ายดาย แม้เจ้าของร่างเล็กจะพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่เป็นผลตุ๊บ! ฟีนิกซ์ทิ้งร่างเล็กลงกับเตียงเต็มแรงก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปโดยไม่ลืมใส่รหัสล็อกเอาไว้ เมธาวีที่จุกจากการกระแทกไม่อาจวิ่งตามออกไปได้ทัน“ฟินปล่อยฉันออกไปนะ นายจะมาขังฉันไว้แบบนี้ไม่ได้”ฝ่ามือเล็กทุบประตูร้องเรียกคนด้านนอกที่ดูจะขาดสติยั้งคิดไปแล้ว แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา“ฟินได้ยินไหม บอกให้เปิดประตู”ไม่ว่าจะร้องเรียกอย่างไรก็ไร้เสียงตอบรับสุดท้ายเมธาวีก็ยอมแพ้แล้วกลับไปรอแฟนหนุ่มที่เตียงเมธาวี Talkeนับตั้งแต่ฉันบอกเลิกฟินไปครั้งนั้นฟินคนเดิมของฉันแทบจะไม่หลงเหลือให้เห็น เขาใจร้ายใจ ใจร้ายกับฉันมากแต่ฉันไม่โกรธเขาสักนิด แม้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรฉันก็จะยังรักเขาเพราะเขาไม่ได้อยากร้ายกับฉันหรอก ฉันเชื่อแบบนั้น ที่เขาทำแบบนั้นก็เพราะเขาเมาต่างหากแกร๊ก~เสียงเปิดประตูห้อ