All Chapters of แค้นรัก ลวงใจ: Chapter 21 - Chapter 30

หนึ่งเดือนต่อมา@บ้านหลังใหญ่คุณหญิงประไพพรรณนั่งมองลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ… ท่านเลี้ยงดูปรางทิพย์ให้เติบโตที่ต่างประเทศ ความคิดของเธอเป็นตัวของตัวเองมากทุกอย่างจึงไม่ได้เป็นไปตามแบบที่คุณหญิงประไพพรรณหวังเอาไว้“แม่บอกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีก”คุณหญิงประไพพรรณพูดออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อได้รู้ว่าลูกสาวได้ไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ตนเคยห้ามเอาไว้และไม่ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก คุณหญิงประไพพรรณถึงกับออกอาการหัวเสียหลังจากที่พึ่งจะจับตัวลูกสาวมานั่งคุยกันได้“ใครเหรอคะ” ปรางทิพย์แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณหญิงประไพพรรณพูดออกมา“ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย” คุณหญิงประไพพรรณพูดขึ้นมาด้วยความรู้ทันลูกสาว“คุณแม่หมายถึงใครคะ ปรางไม่เข้าใจจริงๆ” ปรางทิพย์ยังคงทำตัวไม่รู้เรื่อง และหวังจะให้ผู้เป็นแม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดออกมา ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากก็ตาม“ก็นายไตรภพนั่นไง” คุณหญิงประไพพรรณเอ่ยบอกลูกสาว เพราะไม่อยากจะพูดยืดยาวเรื่องนี้อีก“ปรางก็แค่รู้จักกันตามปกติแค่นั้นเองค่ะ” ปรางทิพย์รีบพูดออกมาเสียงเรียบเพื่ออธิบายให้คุณห

หนึ่งเดือนต่อมา@ร้านกาแฟวันนี้เป็นวันที่ปรางทิพย์นัดกับนักสืบที่เธอได้ไปจ้างเอาไว้ เพื่อที่จะได้รู้ว่าเด็กผู้ชายที่คุณอาประวิทย์เดินจูงมือมานั้นคือใครถึงได้ดูสนิทสนมกันขนาดนั้น และเธอยังจะได้รู้อีกว่าคนอาประวิทย์เป็นคนดูแลเรื่องค่ารักษาโรงพยาบาลให้กับใครกันแน่ปรางทิพย์เลือกที่จะเจอกับนักสืบที่ร้านกาแฟร้านใหม่ ซึ่งเป็นร้านที่ค่อนข้างเงียบ ผู้คนไม่ค่อยวุ่นวายมากนัก เหมาะกับการคุยงานและคุยธุระส่วนตัวเป็นอย่างมากปรางทิพย์ร้อนใจรีบมานั่งรอนักสืบในร้านกาแฟก่อนเวลา วันนี้เธอมาคนเดียวเพราะใบบัวเพื่อนสนิทของเธอติดถ่ายแบบก็เลยไม่สามารถมาเป็นเพื่อนเธอได้เหมือนกับครั้งก่อน“สวัสดีครับ” เสียงทุ่มต่ำของภากรณ์ที่เป็นนักสืบที่เธอจ้างเอ่ยทักทายเมื่อมาถึงโต๊ะที่เธอนั่งรออยู่“สวัสดีค่ะ” ปรางทิพย์พูดออกมาเสียงเรียบใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก“ขอโทษที่มาช้านะครับ” ภากรณ์ที่ทำหน้าที่นักสืบรีบกล่าวขอโทษออกมาทันที“ไม่เป็นไรค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ” หญิงสาวบอกด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้จะพยายามเก็บความตื่นเต้นเอาไว้แล้วก็ตาม“ขอบคุณครับ” ภากรณ์เอ่ยขอบคุณตามมารยาท ก่อนจะนั่งลงเก้าอี

ทุกๆ เหตุการณ์ทุกๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดถูกบันทึกเอาไว้ในโน้ตบุ๊คส่วนตัวของโปรดปราน หรือแม้แต่ทุกครั้งที่โปรดปรานมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับคุณอาประวิทย์ โปรดปรานก็จะมาพิมพ์ความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้อย่างละเอียดในไฟล์ที่อยู่ในโน้ตบุ๊คเครื่องนี้ปรางทิพย์นั่งอ่านข้อมูลที่ถูกบันทึกเอาไว้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอข้อความที่โปรดปรานบันทึกเอาไว้ว่า…‘ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันผิด แต่ฉันก็รักอาวิทย์มากเช่นกัน รักมากจนบางทีฉันอาจจะลืมคิดถึงความเป็นจริงที่จะตามมาและอาจจะลืมนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวฉันด้วยถ้าหากว่าคุณอากิ่งแก้วรู้เรื่องนี้เข้าทุกอย่างจะต้องยุ่งยากวุ่นวายมากแค่ไหน ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง… แต่ในบางทีคุณอากิ่งแก้วอาจจะไม่กล้าที่จะโวยวายเรื่องนี้กับคุณแม่ก็ได้ เพราะถ้าหากว่าคุณแม่รู้เรื่องนี้ อาวิทย์คงต้องได้ออกไปจากบ้านและออกจากงานที่บริษัทอย่างแน่นอนซึ่งคุณอากิ่งแก้วคงต้องทนไม่ได้เหมือนกับที่ฉันต้องทนไม่ได้หากว่าฉันจะต้องใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีอาวิทย์อาวิทย์ชดเชยส่วนที่ขาดของฉันได้อย่างเต็มที่ ฉันเองไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณอากิ่งแก้วถึงขาดอา

ปรางทิพย์ถึงกับนิ่งไปเมื่อคุณหญิงประไพพรรณบอกเรื่องที่ท่านไปหาไตรภพให้เธอรู้ ร่างบางถึงกับทำหน้าเศร้าและนึกสงสารเขาขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูก“คุณแม่ไม่น่าไปว่าเขาแบบนั้นเลยนะคะ” ปรางทิพย์พูดออกมาเสียงเบาด้วยความสงสารไตรภพ“ก็ลูกนั่นแหละที่ทำให้แม่ต้องทำแบบนี้ แต่ก็ดีเหมือนกันอัดอั้นอยากด่าคนมานานแล้ว ก็เลยถือโอกาสด่าซะเลย เพราะมันคนเดียวที่ทำให้ยัยโปรดต้องตาย” คุณหญิงประไพพรรณพูดออกมาเสียงเข็ง และแววตาก็เต็มไปด้วยความแค้นที่ไม่มีวันหายและไม่มีวันที่จะลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย“คุณแม่คะ…” ปรางทิพย์พูดออกมาเสียงเบา แววตาของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้า“มีอะไรเหรอลูก ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น” คุณหญิงประไพพรรณถึงกับตกใจเมื่อได้เห็นสีหน้าและท่าทางของลูกสาวที่แสดงออกมา“ถ้าผู้ชายคนนั้นเขาไม่ได้เป็นต้นเหตุหรือไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพี่โปรดล่ะคะ คุณแม่จะว่ายังไง” ปรางทิพย์เอ่ยถามคุณหญิงเสียงเศร้า“ไม่มีทาง!! ก็มีแค่มันคนเดียวที่อยู่ใกล้ชิดและสนิทกับยัยโปรดมากที่สุด ยังไงแม่ก็มั่นใจว่าเป็นมันแน่ๆ” คุณหญิงประไพพรรณยังคงพูดออกมาด้วยความโกรธแค้นที่มีอยู่ในใจ“ปรางว่าเรื่องนี้คุณแม่คงเข้าใจผิด

หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากที่ความจริงปรากฏและประวิทย์ถูกตำรวจจับไปดำเนินคดีตามกฎหมาย ทุกคนต่างใช้ชีวิตกันแบบเงียบๆ ถึงแม้ความจริงทุกอย่างจะกระจ่างแน่ชัดแล้ว แต่ก็ยังคงต้องใช้เวลาเพื่อปรับตัวกับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นปรางทิพย์เลือกที่จะเอางานมาทำที่บ้านและเอาแต่เก็บตัวไม่ยอมออกไปไหนตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก๊อก!! ก๊อก!!เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานดังขึ้นทำให้ปรางทิพย์ต้องละสายตาจากงานที่อยู่ตรงหน้ามาสนใจเสียงที่อยู่ด้านนอกแทน“เข้ามาค่ะ” หญิงสาวเอ่ยอนุญาตพร้อมกับจ้องมองที่ประตู“ขอโทษที่รบกวนนะคะ คุณเตชินทร์กับคุณใบบัวมารอพบที่ห้องรับแขกค่ะ” แม่บ้านรายงานขึ้นมาด้วยความเกรงใจ เพราะเห็นปรางทิพย์ตั้งใจทำงานแบบนี้ทุกวัน“ค่ะ เดี๋ยวปรางออกไป”นานแล้วเหมือนกันที่ปรางทิพย์ไม่ได้เจอเพื่อนและไม่ได้ออกไปเจอใครเลย หรือแม้แต่โทรศัพท์เธอยังเปลี่ยนเบอร์ใหม่เพื่อที่จะหนีจากเรื่องราวต่างๆทางด้านเตชินทร์กับใบบัวก็นั่งรออยู่ภายในห้องรับแขก ทั้งสองคนคิดถึงและเป็นห่วงปรางทิพย์จึงได้ชวนกันมาหาที่บ้านหลังใหญ่“ทำไมถึงมาพร้อมกันได้เนี่ย” ปรางทิพย์ถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องรับแขกและเห็นว่าเตชิ