All Chapters of ๋Just friend มากกว่าเพื่อนได้ไหม..ถ้าหัวใจเรียกร้อง..: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 11“อคิน ตื่น!!” ฉันทั้งดึงทั้งลากร่างหนาที่นอนหลับสนิทชนิดที่สะกิดยังไม่มีขยับแม้แต่นิดเดียว“อื้อ..” เขางึมงำในลำคอ ก่อนที่จะเอื้อมมือมาดึงร่างของฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแถมยังถูใบหน้าตัวเองไปตามซอกคอของฉันแรงๆ จนตัวฉันร้อนวูบวาบเกิดความรู้สึกประหลาด “อคิน หยุดเดี๋ยวนี้” ฉันพยายามดิ้นหนีจากการเกาะกุมของเขา“อ่าว..เธอเองหรอกเหรอ นึกว่าหมอนข้างแล้วหมอนข้างหายไปไหนแล้วล่ะ” อคินลืมตาตื่นขึ้นเขากดยิ้มมุมปาก ดวงตาคู่คมกวาดสายตาไปรอบๆ หมอนข้างที่ว่ามันไปนอนกองแอ้งแม้งอยู่ข้างเตียงโน่น..และมันเป็นฝีมือฉันเอง ฉันหลบสายตาของเขาด้วยความขัดเขินกลัวจะโดนหมอหนุ่มจับได้ว่าฉันแอบทิ้งมันลงข้างเตียงเพื่อจะทำเนียนไปกอดคนข้างๆ“สงสัยฉันถีบมันตกเองแหละ” ฉันตอบไม่เต็มเสียงพลางบีบมือตัวเองไปมา อคินจะดูออกไหมว่าฉันโกหก“แล้วปลุกทำไมแต่เช้ามีอะไร ฉันยังเหลือเวลานอนอีกตั้งสิบห้านาที” คนตัวสูงบ่นอุบ เขาลุกขึ้นมานั่งพลางบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ“วันนี้วันเกิดใคร?” ฉันยิ้มกว้างยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา อคินยิ้มตอบคล้ายกับจะรับรู้คำตอบแล้ว“วันเกิดเธอเหรอ?” ทว่าคิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความงุนงง จนฉันอดตีแข

Chapter 13 “เธอถามว่าฉันน่าจะฉลองกับคนพิเศษใช่ไหม?” อคินตัดสินใจบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป เป็นไงเป็นกัน ความรู้สึกที่มันซ่อนไว้ภายในหัวใจมานาน มันเอ่อล้นจนเก็บไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาสานสัมพันธ์กับลลิลอีกต่อไปแล้ว“.................”“ฉันก็กลับมาหาคนพิเศษแล้วไง”“.................” ทว่ายายชีของเขายังคงเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขา ทำหน้าคล้ายไม่อยากจะเชื่อว่าที่เขาพูดมันคือเรื่องจริง หญิงสาวเงียบซะจนจนอคินรู้สึกใจเสีย ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองในใจไม่น่าสารภาพออกไปเลย ลลิลคงไม่เคยคิดอะไรกับเขาเกินกว่าคำว่าเพื่อนอย่างแน่นอน เขาคงคิดไปเองที่คิดว่าหญิงสาวมีใจให้เขาเหมือนกัน ที่เธอยอมให้เขากอดอาจเพราะต้องการหาใครสักคนพึ่งพิงในยามที่ครอบครัวของเธอเกิดรอยร้าว เพราะคำว่าครอบครัวอบอุ่นมันหายไปตั้งแต่ที่แม่ของเธอจากไป อ้อมกอดจากเขาคงเป็นสิ่งที่ลลิลโหยหาซึ่งมันอาจจะเป็นใครก็ได้ “เอ่อ..ลลิล เธอคงตกใจใช่มั้ย? เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนชอบพูดเล่น” หมอหนุ่มฝืนยิ้มแล้วหัวเราะออกมาดังๆ ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่รู้สึกเจ็บหน่วงที่หัวใจ เขาเป็นคนสนุกสนานเฮฮา

Chapter 15“ลลิล...ฉันรักเธอ” อคินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังที่สุดนับตั้งแต่ที่ฉันเป็นเพื่อนกับเขามาเกือบยี่สิบปี นะ..นี่มันเรื่องบ้าอะไร เรื่องสยองสองพันยี่สิบเอ็ดงั้นเหรอ? ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที!! นอกจากคำพูดที่ชวนใจสั่นการกระทำของเขายังทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆ หมอหนุ่มกำลังเลื่อนใบหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของฉัน เหตุการณ์วาบหวามหน้าประตูห้องลอยวาบเข้ามาในความคิดของฉันราวกับภาพแฟลชแบค ทว่าก่อนที่เรากำลังจะจูบกัน..ฉันกลับดันอกกว้างให้ออกห่างจากตัวเองเพราะความคิดบางอย่าง“อคิน เดี๋ยวก่อน..นี่มันไม่ใช่เอพริลฟูลเดย์นะ นายจะมาพูดล้อเล่นกับฉันเป็นครั้งที่สองไม่ได้ ฉันไม่ขำนะ” ฉันไม่มีวันเชื่อเขาหรอก คนอย่างอคินจะมาชอบฉันได้ยังไง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีทีท่าพิศวาสฉันเลยสักนิด อยู่ๆจะมารับบทผู้ชายสายรุกทั้งบอกรักทั้งถึงเนื้อถึงดูแบบนี้ มันดูรวดเร็วเกินไป ต้องไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ ฉันย้ำกับตัวเองในใจ..ด้วยความมั่นใจ“หน้าฉันเหมือนคนที่ชอบพูดเล่นรึไง ฉันไม่ขอคำตอบจากเธอตอนนี้หรอกนะว่าเธอชอบฉันรึเปล่า เพราะฉันมีวิธีพิสูจน์” อคินคนที่ชอบทำตัวสนุกสนาเฮฮาพูดจาขำขันให้ฉันหัวเราะได้ตลอด กลับตีหน้าขรึมอย่างท

Chapter 17ฉันนั่งขลุกกับต้นไม้ที่ซื้อมาประดับตกแต่งร้านกาแฟตั้งแต่แยกกันกับอคินตอนเช้าจนถึงช่วงบ่ายสาม นอกจากงานก่อสร้างตามแบบแปลนที่ฉันออกแบบไว้ การตกแต่งทุกอย่างแม้กระทั่งทาสีฉันก็ทำทุกอย่างเพียงคนเดียว ทว่าบางครั้งที่อคินพอมีเวลาว่างเขาก็จะมาช่วยบ้าง แต่ก็นานทีปีหนเพราะอาชีพแพทย์ที่งานยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาว่างอย่างเขา แค่ได้นั่งกินข้าวด้วยกันสักมื้อก็ดีแค่ไหนแล้ว พอจัดวางกระถางไม้ดอกไม้ประดับตามจุดต่างๆดูแล้วมันก็จริงอย่างที่อคินพูดมันดูรกซะจนเหมือนซาฟารีเวิร์ลมากกว่าที่จะเป็นร้านกาแฟจริงๆ ฉันอดยิ้มเมื่อนึกถึงเพื่อนสนิทที่อยากเลื่อนสถานะจนออกนอกหน้าแถมยังเปลี่ยนไปเป็นคนละคนราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ จะว่าไปฉันก็ชอบอคินเวอร์ชั่นใหม่อยู่เหมือนกัน..“ไม่บาดเจ็บเพราะต้นไม้ล้มทับก็น่าจะโดนงูกัดแน่ๆ” น้ำเสียงที่ติดจะประชดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่ฉันกำลังนึกถึงนั่นแหละ คุณหมอหนุ่มมาพร้อมกับถุงอาหารเครื่องดื่มเต็มไม้เต็มมือ“ฉันจะซื้องูหางกระดิ่งมาเลี้ยง เวลาลูกค้าเข้ามาในร้านจะได้ยินเสียงกระดิ่งไงดีไหม” ฉันยู่หน้าย่นจมูกแถมยังแอบเบ้ปากนิดๆประชดมาประชดกลับไม่โกง“ถ้ามันไม่กัดเจ้าของตายซะก่อ

Chapter 19เสียงสั่นเตือนสายเรียกเข้าดังครืดคราด ร่างบางในชุดเดรสสีหวานหันมองไปรอบๆกาย พอไม่เห็นใครจึงหยิบมือถือขึ้นมารับ ดารินทร์เบาเสียงตัวเองลงแผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบ“สวัสดีค่ะคุณธวัช”[ เหลือเวลาอีกนานแค่ไหน ]“ไม่น่าจะเกินสองเดือนค่ะ ตอนนี้เริ่มนอนพักที่โรงพยาบาลหลังคีโม ร่างกายเริ่มจะไม่ไหวแล้ว”[ โอเค ที่เซ็นท์ยกหุ้นให้ในฐานะภรรยาตามกฎหมาย เรื่องไปถึงไหนแล้ว ]“เรียบร้อยดีค่ะ”[ ทำดีมาก แบบนี้ครอบครัวเธอคงอยู่กันอย่างสุขสบายแล้วเพราะเงินที่ฉันให้เธอใช้รักษาน้องชายของเธอจนหายดีมันเหลือมากซะจนใช้ทั้งชีวิตก็คงไม่หมด ] เสียงของชายวัยกลางคนดังลอดมาตามสาย สุขสบายอย่างนั้นเหรอ? ดารินทร์ค่อนแคะในใจ ครอบครัวเธอย้ายไปอยู่อเมริกาได้เกือบปีนายจ้างเธอก็ยังไม่รู้เลยสินะ เงินที่ใช้รักษาน้องชายคนเดียวที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งก็โอนให้เพียงงวดเดียว ถ้าไม่ได้เขายื่นมือเข้ามาช่วยป่านนี้บ้านเธอคงโดนธนาคารยึดแล้วล่ะมั้ง ซึ่งพยาบาลอย่างเธอจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นจากที่ไหน ถ้าพ่อกับแม่เธอไม่เอาโฉนดไปจำนองเพื่อกู้เงินออกมารักษาชีวิตลูกชายคนเดียวที่ป่วยด้วยโรคร้ายที่ต้องใช้เงินรักษานับล้าน ครอบครัวของด