All Chapters of ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Chapter 21 - Chapter 30

ตั้งแต่ได้ยินชื่อของเจ้าสาวว่าที่ภรรยาตน เซี่ยฉงอวิ๋นไม่รู้เลยว่ากี่ครั้งแล้ว ที่เขาเฝ้าคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้ความคาดหวังอันเลือนรางเติบโตอยู่กลางใจ ทว่าไม่นานก็พลันร่วงหล่นโรยราในพริบตา ช่างแสนสั้นยิ่งกว่าชั่วเวลาเบ่งบานของดอกถาน [1] ในข้ามคืนเสียอีก ต่อให้อยากหลอกตัวเองแค่ไหน เซี่ยฉงอวิ๋นก็รู้ว่าสิ่งที่ฝันนั้นยากที่จะเป็นจริง โลกนี้ไหนเลยจะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้เกิดขึ้นได้ช่วงเวลาการจากไปของนางกับเขาต่างกันมากนัก ยามเขาสิ้นลม นางก็คงข้ามผ่านสะพานไน่เหอ [2] ดื่มน้ำแกงเมิ่งผอ [3] ลืมเลือนทุกสิ่ง แล้วก้าวเข้าสู่ชาติภพใหม่ที่ดีไปแล้ว ไหนเลยจะเหมือนเขาที่ทำเรื่องเลวร้ายจนสวรรค์ยังทนดูไม่ได้ บันดาลให้ต้องมาชดใช้กรรมในร่างนี้นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เซี่ยฉงอวิ๋นนึกเกลียดความมีเหตุผลของตัวเองเป็นยิ่งนัก เพียงแค่ฝันหนึ่งตื่นก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้หรือไงกันมุมปากภายใต้หนวดเคราอันรุงรังเผยอเป็นรอยยิ้มจนใจ ขณะเจ้าตัวปล่อยความคิดให้จมดิ่งลงช้าๆ ไม่นานเสียงสนทนาของเด็กกับผู้ใหญ่ด้านนอกก็ค่อยๆ เงียบหายไปจากสติ“ท่านแม่ ทำไมหรือเจ้าคะ” ดวงตากลมจ้องมองมารดาอย่างสงสัย ก่อนจะผงกใบหน้ายกมือมือขึ้

ยิ่งคิดเยว่อวิ๋นก็ยิ่งมีโทสะ นึกอยากร้องด่าระบายความไม่เป็นธรรมที่ได้รับสักสองสามประโยค แต่จนใจที่ฝ่ายตรงข้ามดันไม่เข้าใจภาษามนุษย์เสี่ยนี่ คิดพลางได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งหญิงสาวทำได้เพียงใช้ความสงบเข้ากดดัน ทว่าแม่เสือที่บาดเจ็บก็เรียนรู้ที่จะไม่บุ่มบ่ามโจมตี หนึ่งคนหนึ่งสัตว์จดจ้องกันอยู่เนิ่นนาน สองฝ่ายต่างไร้การเคลื่อนไหวทว่ากลับเต็มไปด้วยความระแวดระวังนี่หาใช่เรื่องดีเยว่อวิ๋นรู้ว่าสถานการณ์เช่นนี้ไม่เป็นผลดีกับตนเองนัก เพราะโดยธรรมชาติของมนุษย์เมื่อถึงขีดสุด ไม่ว่าอย่างไรร่างกายก็ต้องมีอาการอ่อนล้า นับประสาอะไรกับนางที่ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดีด้วยซ้ำหรือว่านางจะต้องแลกชีวิตกับเสือตัวนี้จริงๆเยว่อวิ๋นกระชับท่อนไม้ที่เหลือเพียงครึ่งในมือพลางขบคิดหนัก ถึงรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางเอาชนะเจ้าสัตว์ตัวโตตรงหน้าได้โดยไม่บุบสลาย ทว่าในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมล่าถอยแล้วนางจะทำอะไรได้เล่า ต่อให้นางอยากสงบศึกก็เถอะแต่ถ้าเจ้านี่ไม่ได้ลูกคืนมีหรือมันจะยอมจากไปง่ายๆไม่ยุติธรรมเลย ไม่ใช่นางที่เป็นคนบุกรุกอาณาเขตของมัน และก็ไม่ใช่นางที่คิดจะจับลูกมันเสียหน่อย เหตุใดนางต้องมาลำบากกับมันด้วยเล่า แล

ร้อยตำลึงเป็นค่ารักษาขา!ประโยคนี้ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจจี้จิ่งชวน เดิมทีหนึ่งคืนที่ติดอยู่ในหลุมดักสัตว์ ได้ลดทอนความคิดที่ว่าจะสามารถรักษาขาไว้ได้ของเขาไปหมดแล้ว ทว่ายามนี้ความคาดหวังที่หายไปพลันปรากฏขึ้นอีกครั้งหลังได้ฟังคำพูดของสตรีแปลกหน้า“แม่นางหมายความว่าอย่างไร เจ้ารักษาขาของข้าได้จริงน่ะหรือ” ต้องรู้ว่าบาดแผลที่เขาได้รับนั้นไม่ใช่เล็กๆ กับดักล่าสัตว์ไม่เพียงหนีบเข้าเนื้อลึกถึงกระดูก ทว่ามันยังรุนแรงจนทำให้กระดูกเหนือข้อเท้าหักอีกด้วย“แน่นอน ก็ข้าบอกแล้วอย่างไรล่ะ ว่าหนึ่งร้อยตำลึงนั้นเป็นค่ารักษาขาของเจ้า” นางไม่ได้โก่งราคาจริงๆ ดูจากการแต่งตัวของชายตรงหน้าก็รู้ว่ามาจากตระกูลชนชั้นสูง หนึ่งร้อยตำลึงแลกกับการไม่ต้องกลายเป็นคนพิการ เรื่องดีแบบนี้ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าผู้ใดเป็นฝ่ายได้เปรียบ“ตกลง” ขอแค่นางสามารถรักษาขาเขาหายได้จริง อย่าว่าแต่เงินแค่นี้เลย มากกว่านี้สิบเท่าเขาก็ยินดีจ่าย“คุณชาย” ลู่จิ่วทักท้วงผู้เป็นนาย น้ำเสียงแสดงความไม่เห็นด้วยชัดเจน เขามองว่าหญิงสาวตรงหน้าดูอย่างไรก็ไม่เหมือนหมอรักษาคนสักนิด สภาพของนางหากบอกว่าเป็นผู้ประสบภัยอพยพยังจะน่าเชื่อเสียมากกว่าเยว่อ

รับเอาตั๋วเงินร้อยตำลึงมายัดใส่แขนเสื้อ ใบหน้าของเยว่อวิ๋นยิ่งเบิกบานกว่าเดิมเป็นเท่าตัว หญิงสาวมอบห้าตำลึงให้แก่หมอจางเป็นค่ายา ก่อนจะปล่อยให้สองนายบ่าวพักผ่อนไปตามอัธยาศัย ส่วนตนเองกับเด็กสองคนก็เข้าครัวเตรียมอาหารสำหรับทุกคนเดิมหมอจางคิดจะขอตัวกลับหลังจากการรักษาเสร็จสิ้น แต่พอคิดถึงคำพูดของเยว่อวิ๋นเมื่อครู่ ในใจหมอชราก็เกิดความคิดไม่อาจปล่อยวางขึ้นมาได้ จึงอาศัยประโยคชักชวนให้อยู่กินข้าวด้วยกันของอีกฝ่ายมารั้งอยู่ต่อเพื่อพูดคุยเยว่อวิ๋นไม่รับรู้ถึงความคิดว้าวุ่นในใจของแต่ละคนเลยแม้แต่น้อย เพราะตัวนางเองยามนี้ก็ว้าวุ่นมากพออยู่แล้ว สาเหตุก็เพราะนางเพิ่งจะนึกขึ้นได้หลังจากบอกให้หมอจางอยู่กินอาหารเย็นที่บ้าน นั่นก็คือ...ดูเหมือนว่านางจะทำอาหารไม่เป็นนี่นามุมปากบางกระตุกเล็กน้อย ในบรรดาคนที่อยู่ก็มีแค่บุรุษกับเด็ก นางไม่อาจขอความช่วยเหลือจากใคร เอาเถอะก็แค่ทำอาหารมิใช่หรือ คิดพลางคว้าเอาวัตถุดิบที่วางทิ้งไว้มาจัดการชำแหละเยว่อวิ๋นทำอาหารไม่เป็น แต่นางเชี่ยวชาญการใช้มีดเรื่องการชำแหละจึงไม่มีปัญหา หญิงสาวกรีดใต้ท้องงูเป็นทางยาว ก่อนจะตวัดมีดรอบคอถลกหนังออกมาในคราวเดียวกับกระต่าย

การแสดงออกของเยว่อวิ๋นหนักแน่นชวนให้มั่นใจอย่างยิ่งต้าเป่าเห็นดังนั้นก็รู้สึกมีความเชื่อมั่นขึ้นมา ใบหน้าเล็กที่เคร่งขรึมราวกับผู้ใหญ่พลันผ่อนคลายลงหลายส่วน จากนั้นสามแม่ลูกก็กินอาหารไปพลางพูดคุยสนทนากันไปพลาง ก่อนที่เยว่อวิ๋นจะไปจัดการต้มน้ำร้อนให้ทั้งคู่อาบ“ท่านแม่ไม่อาบกับเสี่ยวอวี้หรือเจ้าคะ” เห็นมารดาถืออ่างน้ำร้อนทำท่าจะเดินออกไป เสี่ยวอวี้ก็รีบร้องถาม เยว่อวิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย ฟ้าใกล้มืดแล้ว เซี่ยฉงอวิ๋นร่างกายอ่อนแอไม่ควรเช็ดตัวตอนดึกไม่อย่างนั้นอาจจับไข้ได้“แม่ไปเช็ดตัวให้ท่านพ่อก่อน เจ้ากับพี่ชายแช่น้ำร้อนรอไป เดี๋ยวแม่ทำอะไรเสร็จแล้วจะรีบมาอาบน้ำให้” ถึงรู้ความอย่างไร ต้าเป่ากับเสี่ยวอวี้ก็ยังเป็นเด็กเล็ก ให้พวกเขาอาบกันเองนางเกรงว่าจะไม่สะอาด“ท่านแม่อาบให้เสี่ยวอวี้คนเดียวก็พอขอรับ” เดิมได้ยินว่าจะให้แช่น้ำกับน้องสาวต้าเป่าก็ไม่อยากอยู่แล้ว พอรู้ว่ามารดาจะอาบน้ำให้ก็รีบปฏิเสธทันทีเยว่อวิ๋นชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน นางหันไปเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ “ทำไมให้อาบแค่เสี่ยวอวี้เล่า”“เสี่ยวอวี้ยังเด็ก แต่ข้าโตแล้วอาบเองได้ขอรับ”เจ้าตัวเล็กกล่าวน้ำเสียงขึงขัง เยว่อวิ๋นฟังแล้ว