All Chapters of หมอนวดชายตาบอดกับประธานหญิงโรคจิต: Chapter 1 - Chapter 7

ผมชื่อหลัวเยว่ เป็นพนักงานขายสินค้าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเนื่องจากเกิดโรคระบาดครั้งใหญ่ ธุรกิจของบริษัทจึงซบเซาลงอย่างมาก แม้จะต้องขอบคุณสวรรค์ที่ยังรักษาหน้าที่การงานเอาไว้ได้ แต่ไม่มีค่าคอมมิชชั่นการขายเลยเมื่อไม่มีทางเลือก เพื่อเลี้ยงดูภรรยาและลูกให้อยู่รอด นอกเหนือจากงานประจำ ผมจึงหางานพาร์ทไทม์ซึ่งเป็นอาชีพดั้งเดิม---หมอนวดผมไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย หลังจบมัธยมปลาย ผมก็เข้าเรียนโรงเรียนอาชีวะโดยตรง เรียนการนวดกดจุดแบบแพทย์แผนจีนแต่ผมไม่เคยภูมิใจในทักษะนี้เลย พอเรียนจบก็ไปหางานขายทันทีถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้หาเงินไม่ได้จริงๆ ผมก็คงไม่คิดจะกลับมาทำงานที่ต้องใช้ทักษะนี้อีกตอนที่หางานพาร์ทไทม์เป็นหมอนวด ผมรู้ว่าหมอนวดตาบอดจะได้เงินมากกว่า ก็เลยเกิดความคิดแผลงๆ ขึ้นมาผมซื้อแว่นตาดำมาใส่ แกล้งทำเป็นคนตาบอดเข้าไปสมัครงานที่ร้านหมอนวดตาบอดเพราะฝีมือผมดี ก็เลยได้ทำงานพาร์ทไทม์นี้อย่างราบรื่นดังนั้น ตอนกลางวันผมจึงทำงานขาย ตอนกลางคืนก็แกล้งทำเป็นคนตาบอดไปนวดให้คนอื่นคิดว่าชีวิตคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เงินที่ได้จากการนวดก็พอที่จะเลี้ยงครอบครัวได้แล้วแต่หลังจากที่ผมทำงานเป็นหม

คราวนี้ผมไม่ได้ต่อต้านขัดขืนอีกหนึ่งคือเงินที่เธอเสนอมันล่อตาล่อใจ สองคือผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเธอเธอใช้งานผมอย่างหนักหน่วงเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงเต็มเล่นเสียเอวผมแทบจะหักหลังจากนั้น เธอก็สูบบุหรี่สำหรับผู้หญิงโดยไม่พูดไม่จาอะไรผมนวดบริเวณไตตัวเองพลางครุ่นคิดไม่ใช่หรือว่าหลิงเซียวเซียวแต่งงานแล้วเหรอ? ทำไมถึงทำตัวเป็นภรรยาที่อดอยากหิวกระหายมาหลายปี?หรือว่าสามีเธอไร้น้ำยา?ผมคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย"เสี่ยวหลัว เสี่ยวหลัว!"ขณะที่ผมกำลังคิดเพ้อเจ้อ วิทยุสื่อสารในเสื้อของผมก็ดังขึ้นผมได้สติกลับมา รีบคว้าวิทยุสื่อสาร"พี่หวัง มีอะไรเหรอครับ?"พี่หวังตะโกนอย่างร้อนรน "รีบพาแขกวีไอพีเข้าทางลับเร็ว! มีคนกำลังบุกขึ้นมา!"ผมตกใจ หลั่งเหงื่อเย็นเยียบออกมาเต็มแผ่นหลังทุกห้องบนชั้นบนสุดของร้านนวดนี้มีทางลับเชื่อมต่อเอาไว้ เพื่อให้แขกวีไอพีสามารถออกไปได้อย่างสะดวกเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินผมไม่มีเวลาคิดมาก รีบเดินไปที่มุมห้องและกดที่ปุ่มลับแห่งหนึ่งภาพแขวนบนผนังเปิดออก ประตูลับปรากฏขึ้น"เร็วเข้า!"ผมจูงหลิงเซียวเซียวที่เปลือยกายมุดเข้าไปในประตูลับหลิงเซียวเซียวหรี่ตามองผม

"เจ้าซื่อไห่! คุณจะหยุดบ้าได้หรือยัง!"หลิงเซียวเซียวเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเธอกวาดตามองรอบๆ ด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีใครกล้าสบตากับเธอ ทุกคนต่างรีบกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองผมรู้สึกเหมือนว่าสายตาของเธอหยุดอยู่ที่ใบหน้าผมสักพัก หรือผมแค่คิดไปเองเฉยๆ?ผมส่ายหัวแล้วรีบกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองหลิงเซียวเซียวลากชายแก่กลับเข้าไปในออฟฟิศแล้วปิดประตูไม่นาน ก็มีเสียงทะเลาะและเสียงข้าวของแตกกระจายดังมาจากในห้อง"เจ้าซื่อไห่! คุณจะให้ฉันทำยังไง! คุณแต่งงานกับฉันแล้วทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวมาหลายปี คุณยังจะให้ฉันทำยังไงอีก!"หลิงเซียวเซียววิ่งออกมาจากออฟฟิศด้วยใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำดำเขียว"กูจะฆ่ามึงให้ตาย!"เจ้าซื่อไห่หน้าตาดุร้าย ถือท่อนเหล็กไล่ตามหลิงเซียวเซียวไปติดๆผมใจหายวาบ ถ้าโดนตีด้วยท่อนเหล็กนั่นคงไม่รอดแน่เห็นหลิงเซียวเซียววิ่งมาทางผม สีหน้าผมเปลี่ยนไปมา สุดท้ายก็ตัดสินใจลุกขึ้นขวางเจ้าซื่อไห่ไว้"มึงหลีกไปให้พ้นเลย!"เจ้าซื่อไห่จ้องผมอย่างดุร้ายผมกลืนน้ำลาย "หยุดเถอะครับ ถ้ายังทำต่อต้องมีคนตายแน่""มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาเสือกเรื่องชาวบ้าน?" เจ้าซ

"ห้ามขยับ!"พวกเขาไม่พูดอะไรมาก รีบจับผมกดลงกับพื้นทันทีสมองผมว่างเปล่าไปหมดจนกระทั่งถูกพาตัวมาที่สถานีตำรวจ ผมถึงได้สติแม่งเอ๊ย! หลิงเซียวเซียวหลอกใช้ผม!"คุณตำรวจครับ! ผมถูกใส่ร้าย! ผมไม่ได้ฆ่าเจ้าซื่อไห่!"ตำรวจพูดเสียงเรียบเฉย "เมื่อวานตอนเย็น เจ้าซื่อไห่พาคนไปรุมทำร้ายคุณ""ผม...""เจ้าซื่อไห่ถูกเชือดคอ เลือดไหลจนหมดตัว บนอาวุธมีลายนิ้วมือของคุณ และตัวคุณก็เปื้อนเลือดของเจ้าซื่อไห่เต็มไปหมด""กล้องวงจรปิดที่บ้านเจ้าซื่อไห่ก็ถูกทำลาย""เรามีเหตุผลเพียงพอที่จะสงสัยว่าคุณฆ่าเขาเพื่อแก้แค้น"ทุกประโยคที่เขาพูดออกมา ทำให้สีหน้าผมซีดลงเรื่อยๆ"ไม่ใช่! ผมไม่ได้ทำ! หลิงเซียวเซียวนัดให้ผมไปที่บ้านเธอ! เธอวางยาผม เธอเป็นคนฆ่าเจ้าซื่อไห่!"ผมตะโกนอย่างตื่นตระหนก แต่ตำรวจเพียงแค่มองผมเฉยๆเขาเริ่มถามคำถามผมหลายข้อ ผมตอบพวกเขาตามความจริงทุกข้อ"สารวัตรครับ มีบางอย่างไม่ชอบมาพากลครับ ลายนิ้วมือที่บ้านเจ้าซื่อไห่ มันสะอาดผิดปกติเกินไปครับ มีหลงเหลือแค่ของเจ้าซื่อไห่กับหลัวเยว่"สารวัตรตำรวจหยุดชะงัก หรี่ตาลง "คุณหมายความว่าที่เกิดเหตุถูกจัดฉากเอาไว้แล้ว?""มีความเป็นไปได้สูงม