Semua Bab ลูกเรือหญิงผู้จมดิ่งสู่ด้านมืด: Bab 1 - Bab 8

ฉันชื่อไป๋ลู่ สามีของฉัน จางเจ๋อ เป็นกะลาสีที่ทำงานบนเรือประมง เพิ่งแต่งงานได้ไม่นานเขาก็ต้องออกทะเลแล้วหนึ่งคืนก่อนที่เขาจะเดินทางออกทะเล ฉันเรียกร้องกับเขาไม่ยอมหยุดหย่อนฉันอยากจะสูบเขาให้เหือดแห้งในคราวเดียว อยากจะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ทั้งคืนฉันอยากจะปลดปล่อยให้เสร็จสิ้นในครั้งเดียว หลังจากนี้จะได้ไม่คิดเรื่องพรรค์นี้อีกเขาออกทะเลครั้งหนึ่งก็ตั้งครึ่งปี ไม่ได้เจอเขาตั้งครึ่งปีฉันกลัวว่าตัวเองจะทนความเปล่าเปลี่ยวไม่ไหวฉันเป็นผู้หญิงที่มีความต้องการสูงมาก มีร่างกายที่ไวต่ออารมณ์วาบหวามความต้องการเรื่องเพศสูงผิดปกติกว่าคนทั่วไป ฉันเองก็ปวดหัวกับเรื่องนี้มากเหมือนกันสามีเพิ่งออกไปทำงานได้ไม่ถึงสองวัน ฉันก็รู้สึกถึงเพลิงปรารถนาขุมหนึ่งที่อัดอั้นอยู่ในกายไร้หนทางระบายออกถึงขั้นที่ว่าตอนเดินอยู่บนถนน ถ้าเห็นผู้ชายรูปร่างแข็งแรงบึกบึนสักคน ฉันก็จะรู้สึกซาบซ่านไปทั้งใจแล้วแทบอยากจะลากตัวผู้ชายคนนั้นเขาไปในตรอกเล็กๆ เพื่อระบายความอัดอั้นของตัวเองของเล่นผู้ใหญ่หลากหลายประเภทที่ซื้อจากอินเตอร์เน็ตแทบจะกินพื้นที่ครึ่งห้อง ล้วนถูกฉันทดลองใช้มาอย่างละเอียดแล้วแต่ถึงจะเป็นอย่าง

"ขอร้องล่ะ ฉันมีสามีแล้วนะ เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษ"ร่างกายฉันไวต่อสัมผัสจะตายไป ฉันกลัวว่าจะหักห้ามใจตัวเองไม่ไหวเขายิ้มแล้วพูดว่า “เสแสร้งอยู่ได้ เขารู้กันหมดแล้วว่าผู้หญิงที่อยู่บนเรือมันเป็นยังไง”มือทั้งสองข้างที่สัมผัสร่างกายปลุกความต้องการในใจให้ลุกโชน ร่างกายแข็งเกร็งไม่ยอมจำนนต่อความปรารถนาเมื่อวานสามีไม่ยอมหลับนอนกับฉัน จึงต้องทนเก็บเพลิงราคะเอาไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมา"อีร่าน เสียงครางของเธอมันร่านถึงใจที่สุดแล้วในเรือลำนี้”"ตอนนี้มาทำเป็นรักนวลสงวนตัว?"ฉันพยายามกัดฟันอดทน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว"อ๊ะ..." ฉันหลุดครางเบาๆ เสียงสั่นเครือเล็กน้อย"ไม่ ไม่ได้... อย่านะ"ฉันพยายามจะหักห้ามใจ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังฉันเอาขาทั้งสองข้างหนีบมือของเขาไว้ ไม่ยอมให้เขาขยับอีกแต่มันกลับยิ่งกระตุ้นความต้องการของเขามากกว่าเดิม"ปากบอกไม่เอา แต่ร่างกายเธอเหมือนจะไม่ยอมปล่อยฉันไปนะ"ตอนนี้ฉันตัวอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง โดนเขากดร่างลงกับพื้นเขาลูบคลำเรือนร่างของฉันอย่างหื่นกระหาย ฉันเกือบจะกลั้นไม่ไหวและหลุดครางไปหลายครั้ง แต่ก็พยายามอดกลั้นเอาไว้แม้ว่าฉันจะมีความต้องก

"จริงเหรอ? นายพูดแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาเลย""ได้ยินมาว่าวันที่มีการซ้อมหนีภัย เธอเกือบโดนลูกเรือสองคนจัดการในห้องหลบภัย"คำพูดลามกหยาบคายจากด้านล่างทำให้ฉันรู้สึกอับอายมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนมากมายขนาดนี้ ฉันก็ได้แต่อดทนหลังลงจากเวที ฉันก็รีบไปหาจางเจ๋อทันที"ที่รัก ฟังสิว่าพวกเขาพูดอะไรบ้าง พวกเขาใส่ร้ายฉันขนาดไหน""ไม่ต้องกังวลนะที่รัก ฉันได้ยินทั้งหมดแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่""มานี่ ฉันจะรินเหล้าให้ดื่มคลายเครียด"หลังจากดื่มเหล้าในแก้วหมดแล้ว ฉันเห็นจางเจ๋อเดินปทางห้องน้ำตอนที่เขาเดินกลับมา หน้าผากก็มีเหงื่อท่วมเต็มไปหมด"คุณเป็นอะไรไปคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนี้ล่ะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?""ไม่มีอะไร มาดื่มกันเถอะ"ฉันเพิ่งดื่มไปหนึ่งอึก ก็ได้ยินเสียงคนตะโกน "แย่แล้ว มีคนตาย"ฉันช็อกจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่จากนั้นก็เห็นใครคนหนึ่งถูกลากออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดดูแล้วน่าขนลุก เมื่อฉันมองไปที่สามี สีหน้าของเขาดูซับซ้อนมากฉันสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนทำหรือว่าเป็นเพราะคนคนนั้นพูดดูถูกฉันตอนที่อยู่บนเวที?"ร

เหมือนฉันจะได้ยินเสียงเขาเอ่ยเรียกทุกๆ วัน แต่ฉันไม่เชื่อใจเขาหรอกฉันจำได้แค่คำพูดที่กัปตันบอกฉันเท่านั้นผ่านไปหลายวัน จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงวุ่นวายจากข้างนอก"มีใครอยู่บนเรือไหม? เรือของเราเทียบท่าแล้ว"แต่ฉันคำนวณดู แค่ไม่กี่วันก็จะเทียบท่าแล้วเหรอ?"หัวหน้า พวกเราตามหาไปหลายวันแล้ว แต่ไม่เจอไป๋ลู่เลย""ถึงจะซ่อนตัวอยู่ ป่านนี้ก็คงอดตายแล้วล่ะ""ทางบริษัทโอนค่าไถ่ตัวประกันมาแล้ว ถ้าไม่กลับไปตอนนี้อาจจะมีคนสงสัยได้"นั่นเป็นเสียงของลูกเรือสองคนนั้น พอได้ยินแบบนั้นฉันก็หัวเราะเยาะในใจพวกแกกับจางเจ๋อจะต้องได้รับกรรมแน่ ไม่รู้ว่ากัปตันกับลูกเรือคนอื่นเป็นยังไงบ้างผ่านไปอีกกี่วันก็ไม่รู้ พวกเขาดูเหมือนจะลืมฉันไปแล้วไม่มีใครเรียกชื่อฉันทุกวันอีกแล้ว เหมือนฉันหายไปจากโลกใบนี้ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว ตอนกลางคืนฉันแอบออกมาจากข้างในไม่รู้ว่าเรือเดินสมุทรลำนี้กลับมาถึงฝั่งจริงๆ แล้วหรือยัง นี่มัน...เมื่อฉันเห็นท่าเรือที่ออกเดินทาง ฉันก็ดีใจจนแทบเป็นบ้า ในที่สุดก็กลับมาถึงฝั่งแล้วตอนที่แอบลงจากเรือเงียบๆ ก็มองเห็นพวกเขาลูกเรือสองคนที่เคยพยายามจะข่มขืนฉันในห้องหลบภัยพอเห็น