บทที่0002

เมื่อได้ยินคำพูดลามกของพวกเขา ใบหน้าของฉันแดงก่ำด้วยความอาย

ลูกเรือสองคนที่กำลังคุยกันนั้น เมื่อวานฉันเคยเห็นพวกเขา

ตอนที่มองฉัน พวกเขาก็กลืนน้ำลายไม่หยุด ฉันอยากด่าพวกเขามาตั้งนานแล้ว

ครั้งนี้ฉันทนไม่ไหวจริงๆ จึงเดินออกไป เห็นท่าทางหยาบคายของพวกเขาแล้วก็ด่าออกไปทันที

"ดูสารรูปของตัวเองบ้างเถอะ ฉันให้หมายังดีกว่าให้พวกแกเลย"

พูดจบฉันก็เดินจากไปด้วยความโกรธ ตอนที่สามีกลับมาถึง

ฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ฟ้องว่าคนบนเรือมีแต่พวกชั่วช้าสารเลว

ไม่คิดว่าเขาจะหัวเราะออกมา ซ้ำยังดูไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้เลยสักนิด

"ไป๋ลู่ครับ บนเรือก็เป็นแบบนี้แหละ เธอทำตัวให้ชินก็พอแล้ว”

"อีกอย่าง บนเรือก็ไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำ ปกติก็น่าเบื่อมาก"

"พวกผู้ชายก็มีเรื่องให้สนใจแค่นี้แหละ เธอหลบพวกเขาสักหน่อยก็พอแล้ว"

"ฉันเป็นเมียคุณนะ พวกเขาปฏิบัติกับฉันแบบนั้น คุณยังนิ่งเฉยได้อีกเหรอ?"

"ฉันเห็นเรื่องพวกนี้จนเคยชินแล้ว ปล่อยมันไปเถอะไป๋ลู่ อีกอย่างพวกเขาก็แค่พูดถึงคุณนิดหน่อยเอง"

"เอาล่ะๆ ผมรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากนี้ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว"

พูดจบประโยคนั้น เขาก็ล้มตัวลงนอน

ฉันยังคิดว่าหลังจากระบายความไม่พอใจแล้วจะได้สวีทกับเขาสักหน่อย ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความต้องการเรื่องนั้นทุกคืน

"ที่รัก ฉันอยากได้" ฉันยื่นมือข้างหนึ่งไปที่หน้าอกเขา

"ไป๋ลู่ วันๆ อย่าเอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนี้สิ คุณว่างงานมากเกินไปหรือเปล่า?"

"พรุ่งนี้ไปทำงานกับผมนะ จะได้หาเงินช่วยค่าใช้จ่ายในบ้าน และช่วยแบ่งเบาภาระผมด้วย"

พอฉันถูกสามีต่อว่าแบบนั้น ในใจก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างมาก

ก่อนจะแต่งงานกันเขาก็รู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นผู้หญิงที่มีความต้องการเรื่องเพศสูง

ตั้งแต่วันที่ฉันแต่งงานกับเขา เขาบอกว่าจะเลี้ยงดูฉันเอง ไม่ต้องออกไปทำงานข้างนอกให้เหนื่อย

แต่พอมาถึงตอนนี้ เขากลับบอกว่าเป็นความผิดของฉัน เพราะฉันอยู่บ้านว่างเกินไป?

งานบเนงานเรือนทั้งหมด เสื้อผ้ารวมถึงอาหารที่เขาทานอยู่ทุกวันก็เป็นฝีมือของฉันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?

ทีอย่างนี้ล่ะดันมากล่าวโทษว่าเป็นความผิดของฉัน ฉันเลยต้องนอนข่มความหงุดหงิดเอาไว้ทั้งคืน

นึกถึงคำพูดลามกของลูกเรือสองคนนั้นเมื่อตอนกลางวัน ตอนนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจจริงๆ

แต่ตอนนี้พอหวนนึกขึ้นมา กลับรู้สึกใจเต้นนิดหน่อย

ถ้าตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างๆ ฉันจะสามารถปฏิเสธพวกเขาได้จริงๆ หรือ?

วันรุ่งขึ้นฉันตื่นค่อนข้างสายมาก ตอนที่เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ

เสียงสัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นทันที นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอสถานการณ์แบบนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ก่อนจะได้ยินเสียงคนตะโกนว่า “รีบเข้าไปหลบในห้องหลบภัย มีโจรสลัดบุกมา”

เห็นคนมากมายพากันวิ่งกรูลงไปห้องโดยสารด้านล่าง ฉันจึงวิ่งตามพวกเขาไปพร้อมตะโกนเรียกชื่อจางเจ๋อ

ฉันตะโกนเรียกอยู่พักใหญ่แต่กลับไร้วี่แววของเขา เพิ่งจะวิ่งลงมาถึงประตูของห้องนิรภัย

ก็ถูกใครบางคนกระชากตัวเข้าไปในห้องแคบๆ ซึ่งอยู่ถัดออกไป ภายในพื้นที่อันคับแคบนี้

ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวหรือขยับตัว เพราะกลัวว่าพวกโจรสลัดจะรู้ตัว

ทว่าภายในห้องหลบภัยมืดสนิท

ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งวางแปะบนแผ่นหลังของฉัน ก่อนจะลูบไล้ขึ้นลงไม่ยอมหยุด

ฉันตกใจจนเกือบหลุดอุทานออกไป สุดท้ายจึงกระซิบว่า “ใคร? อย่าแตะต้องฉันนะ”

ตอนแรกฉันคิดว่าเพราะพื้นที่มันคับแคบเกินไป อีกฝ่ายก็เลยวางมือผิดจนโดนตัวฉัน

ฉันขยับไปข้างหน้าอีกนิด มือข้างนั้นนอกจากจะไม่ผละออกไปจากตัวฉัน แล้วยังยิ่งล้ำเส้นมากขึ้น

มือข้างนั้นเลิกชายเสื้อของฉันขึ้นแล้วสอดเข้ามาด้านใน พริบตาที่มันสัมผัสกับผิวหนังของฉัน ฉันก็สะท้านไปทั้งกาย

"ไม่...อย่านะ" ฉันไม่กล้าตะโกนเสียงดัง เพราะกลัวว่าพวกโจรสลัดข้างนอกจะได้ยิน

เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลังฉัน "ที่รัก"

"เธอด่าพวกเราเสียเละเทะเลยนะ บอกว่าให้หมายังดีกว่าให้พวกเรา"

"วันนี้ฉันจะเป็นหมาตัวที่เธอพูดถึงเอง" เขาหัวเราะเสียงต่ำ แล้วขยับเข้ามาแนบชิดตัวฉัน...