Semua Bab Macadamia Shortbread คุณหมอคะ..ขอรักได้หรือเปล่า?: Bab 11 - Bab 20

12. มือปริศนาฉันนั่งมองขวดโหลขนมชอร์ตเบรดแมคคาเดเมียอย่างภูมิใจ เพอร์เฟคทุกชิ้นเลย มันช่างเป็นขนมนำโชคของฉันจริงๆ ก็เมื่อคืนหมอซันจูบฉัน หลังจากกินขนมนี่แล้ว พูดแล้วเขิน ฮือ…“ชอร์ตเบรดของแม่..” ฉันเอาขวดโหลบรรจุลงในถุงกระดาษ พร้อมนำส่งให้เจ้าของสุดหล่อ พี่จิ๋วบอกพิกัดที่หมอซันต้องไปราวน์วอร์ด ขณะที่กำลังจะข้ามถนน รถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว ฉันเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็วเป็นผลให้ล้มไปกองที่พื้น ถุงกระดาษในมือหล่นลงพื้นอย่างแรง ฉันได้ยินเสียงแก้วแตก ไม่นะ..ชอร์ตเบรดของฉัน ฉันลุกไม่ไหวค่อยๆ ขยับตัวไปที่ขวดโหลขนมที่แตกภายในถุงกระดาษ ขนมแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย น้ำตาแทบร่วงเพราะฉันใช้เวลาทำนานพอสมควร..“คุณหนู เป็นอะไรคะทำไมนั่งอยู่ตรงนั้น” ป้าแก้วร้องด้วยความตกใจ เพราะมัวแต่ห่วงขนม ฉันเลยไม่ได้สนใจว่าตัวเองเป็นยังไง ฉันนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่หน้าร้าน ตามข้อศอกมีรอยถลอกและมีเลือดซึมในบางจุด พอเห็นเลือดแล้วแทบจะเป็นลม..“เจ้าเดียร์เจ้ามิก ออกมาช่วยคุณหนูเร็วๆ” น้องๆทั้งสองหน้าตาตื่น หิ้วปีกฉันคนละข้าง เข้าไปในร้าน“พี่พริมเป็นอะไรคะ ล้มเหรอ?” สภาพฉันก็คงเป็นแบบที่น้องเดียร์ว่า

14. คำว่าเพื่อน..นั้นมีความหมายฉันตื่นมาด้วยอาการระบมแทบจะทั่วทั้งตัว หลังจากผ่านวันชงมาได้ ฉันรับรู้ได้ว่ามีแต่เรื่องดีๆ เข้ามา ฉันปรับความเข้าใจกับแพร ฝันร้ายในอดีตจะไม่มีวันย้อนมาทำร้ายฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันเตรียมข้าวต้มทรงเครื่อง ชีสเค้กและชาเขียวร้อน นำทุกอย่างใส่ภาชนะ เพื่อจะไปเยี่ยมแพร แพรทำเพื่อฉันมามากต่อไปฉันจะทำเพื่อแพรบ้าง“คุณหนูยังเจ็บอยู่นะคะ ให้ป้าไปเยี่ยมคุณหนูแพรแทนไหมคะ” ป้าแก้วร้องห้าม เรื่องเมื่อคืนฉันเก็บเป็นความลับการที่หมออ้ายโดนจับก็ทำแบบเงียบๆ และให้ทุกคนคิดว่าเขาลาออกจากที่นี่“พริมโอเคแล้วค่ะ” ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ยังเดินได้ไม่ถนัดนักมือข้างหนึ่งถือของ มืออีกข้างหนึ่งคว้าราวระเบียง ดูทุลักทุเล“ให้หมอช่วยนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มของหมอซัน เขาฉวยเอาของในมือฉันมาถือไว้ แล้วยังใช้มือที่ว่างโอบเอวประคองฉัน ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบ คนที่เดินผ่านไปโดยเฉพาะพยาบาลสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมามองแล้วอมยิ้ม“หมอ..พริมอายคนอื่นนะ”“ก็พริมเดินไม่ถนัด หมอไม่อายใครหรอกนะ ทีพริมมาจีบหมอก็ไม่เห็นจะอายใครเลยหนิ อยู่ดีๆก็จะมาหน้าบางซะงั้น” หมอซันพูดหน้าตาเฉย ฉันอ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออ

16. หึง? (1)“ชะนี นั่นชุดอะไรของแก” สไมล์ทักฉัน นางแวะมากินอาหารเช้าก่อนไปสอน“ชุดของแบรนด์แชนนอล สปริงคอลเลคชั่นไง แกเอาท์นะเนี่ย” ชุดที่ว่านั้นก็คือเสื้อแขนกุดพันทับด้วยผ้าพันคอ ทั้งๆที่อุณหภูมิประเทศไทยตอนนี้ สามสิบห้าองศาเซลเซียส ร้อนจนตับแล่บ ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะอีตาหมอลามกนั่นไง มาทำรอยคิสมาสค์สีกุหลาบไว้ ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าคอเป็นรอย จนกระทั่งอาบน้ำเท่านั้นแหละถึงมองเห็นรอยแดงชัดเจนที่คอ“ร้อนจะยังกะอยู่ทะเลทรายซาฮาร่า ยังจะใส่ผ้าพันคอ แฟชั่นพิลึกอะไรของแก” นางไม่พูดเปล่าดึงผ้าพันคอของฉันออก ฉันแทบจะเผลอกรี๊ดด้วยความตกใจ นางอ้าปากค้าง“หมอซัน รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ?” สไมล์ทำตาล้อเลียน ฉันรีบเอาผ้าพันคอมาพันไว้เหมือนเดิม พลางหลบสายตาอยากรู้อยากเห็นของนาง กระดิ่งหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๊ง ชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาไปทางชาวจีน สวมเสื้อเชิร์ตสีขาวกางเกงยีนส์สีเข้ม สายตาสอดส่ายเพื่อมองหาใครบางคน นะ..นั่นมัน ฉันส่ายหน้าไปมากลัวว่ามันจะเป็นภาพลวงตา “เชฟมาร์ค” ฉันเดินเข้าไปหาผู้มาใหม่อย่างดีใจ“นี่พริมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?” ฉันยิ้มกว้าง เชฟมาร์คคือเพื่อนที่เคยเรียนอาหารด้วยกันที่ฝรั่งเศส เป็นเหมือนเพ

18. มองได้แต่อย่าชอบฉันกระพริบตาถี่ๆ เนื่องจากแสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง เมื่อคืนรู้สึกเหมือนฝันไป แต่คงไม่ใช่ความฝันเพราะรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวความเจ็บปวดที่กึ่งกลางลำตัวทำให้ขยับร่างกายไม่ได้เลย เมื่อคืนกว่าได้นอนก็เกือบตีห้า อีตาหมอบ้าไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เจอกันทุกทีบอกเหนื่อยอยากจะนอนท่าเดียว ทีเรื่องแบบนี้ยอมพลีชีพขึ้นมาซะงั้น ที่บอกว่าขออีกรอบอีกหลายรอบเลยต่างหาก ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ นาฬิกาที่แขวนอยู่ผนังห้องบอกเวลาเที่ยงยี่สิบ ฉันสปริงตัวขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจ รู้สึกเจ็บแปลบเพราะลุกเร็วเกินไป มีโน้ตอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง[ วันนี้หมอบอกพนักงานให้หยุดงานเพราะพริมไม่สบาย บอกป้าแก้วว่าพริมต้องการพักผ่อน บอกดินให้แวะมาดูพริม เผื่อพริมเป็นไข้ ไว้เจอกันตอนหมอตรวจคนไข้ OPD เสร็จ วันนี้หมอต้องใช้หนี้เวรของแพรอยากอยู่กับพริมอีกจัง] หน้าฉันแดงแปร๊ด อยากอยู่หรืออยากทำอะไรกันแน่ ฮึ่ยย!! อีตาหมอลามก หมอหื่น...“ชะนี ลงมาจนได้จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ฉันตกใจแทบแย่ที่หมอโทรหาฉันบอกว่าช่วยมาดูแก ตอนแรกฉันไม่เกท ตอนนี้เข้าใจแล้ว ท่าจะหนักเนาะเมื่อคืน” สไมล์ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น...จนฉ

20. อดทน...(1)พอออกจากห้องตรวจ OPD ผมลากร่างที่ไร้วิญญาณจากการเข้าเวรติดกันสองคืน ถามว่าได้นอนมั้ย? ช่วงนี้ถือคติที่ว่านอนน้อยแต่นอนนะ แต่ถึงจะเหนื่อยกับงานแค่ไหน แค่ได้เห็นหน้าแฟนสาวสุดที่รัก ผมก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เพราะเธอจะเข้ามากอดผมพร้อมรอยยิ้ม ถามผมว่าวันนี้อยากกินอะไร เหนื่อยมั้ย? ผสมน้ำอุ่นให้ผมอาบ ผมมักจะได้กลิ่นขนมหวานๆ อบอวลอยู่ในตัวของพริมแค่ได้กอดเธอผมก็เหมือนได้ชาร์ตพลังงานแล้ว ขณะที่กำลังจะข้ามถนนไปยังร้านขนมของพริม รถตู้สีขาวติดฟิล์มสีดำสนิทจอดอยู่ริมถนน ชายชุดดำท่าทางไม่น่าไว้ใจสองคนมายืนประชิดผมอย่างรวดเร็ว ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก“คุณหมอเชิญมาทางนี้กับเราหน่อยครับ” เสียงของคนที่ผมคิดว่าเป็นคนร้ายไม่ได้กระโชกโฮกฮากติดจะนุ่มนวลและสุภาพ ผิดกับการกระทำที่พวกเขากำลังจะพาผมตัวผมขึ้นรถโดยที่ผมไม่รู้ว่าจุดประสงค์พวกเขาคืออะไรและกำลังจะพาไปที่ไหน ถามว่ากลัวไหมก็ต้องตอบว่ากลัว ถ้าผมตายพ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวและตอนนี้ที่ผมยังห่วงก็คือพริม เธอจะร้องไห้เสียใจแค่ไหนที่ผมไม่อยู่ อย่างแรกผมคิดว่าผมไม่ได้มีศัตรูที่ไหนวันๆก็อยู่แต่โรงพยาบาล รถตู้แล่นออกน