Lahat ng Kabanata ng รักลงเสาเข็ม: Kabanata 11 - Kabanata 20

เสียงเครื่องช่วยหายใจยังคงทำงานอย่างสม่ำเสมอ เครื่องวัดชีพจรส่งสัญญาณเป็นจังหวะ ทุกอย่างภายในห้องพักฟื้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษจากหนังสือที่กวีกำลังอ่านให้ชัญญาฟังจากอุบัติเหตุรถชน ชัญญาก็นอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามานานกว่า6เดือนแล้ว ตลอดเวลานี้ กวีไม่เคยทอดทิ้งเธอเลย เขายังคงดูแลเธอทุกวัน เฝ้าอยู่ข้างเตียง คอยพูดคุยแม้จะไม่มีเสียงตอบกลับ เขากินนอนในห้องนี้แทบตลอดเวลา เว้นเพียงช่วงที่ต้องเข้าเคสผ่าตัดเท่านั้นแสงแดดยามสายส่องลอดม่านบางๆ เข้ามา รำไรบนใบหน้าของชัญญา เธอดูสงบ ราวกับเพียงแค่หลับใหล“หมอครับ อาการของชัญญาเป็นยังไงบ้าง?”กวีถามขึ้นขณะคุณหมอเจ้าของไข้ตรวจร่างกายเธออย่างละเอียดคุณหมอเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มบางๆ อย่างให้กำลังใจ“ร่างกายเธอตอบสนองต่อยาดีมาก สัญญาณชีพจรปกติ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ ตอนนี้เราต้องรอให้สมองเธอส่งสัญญาณตอบสนอง”คำตอบนั้นทำให้กวีรู้สึกโล่งใจ แม้จะยังไม่มีสัญญาณฟื้นตัวชัดเจน แต่ก็ยังมีความหวังวันนี้เป็นวันหยุดของเขา ไม่มีเคสเร่งด่วน เขาจึงใช้เวลาทั้งวันอยู่กับเธอ นั่งอ่านหนังสือที่เธอเคยชอบให้ฟัง น้ำเสียงของเขาอบอุ่น นุ่มนวล ราวกับกำลังปลอบโยนข

สถานที่ก่อสร้าง…หลังจากการนำเสนอโครงการก่อสร้างโรงพยาบาลเสร็จสิ้น บริษัทได้ดำเนินการก่อสร้างไปบ้างแล้วดนัยและพศวัตเดินทางมาตรวจสอบความคืบหน้าที่ไซต์งานก่อสร้างเสียงเครื่องจักรดังก้องไปทั่วบริเวณ คานเหล็กขนาดใหญ่ถูกยกขึ้นโดยเครน แสงแดดสะท้อนกับเศษปูนที่ปลิวฟุ้ง เสียงสว่านเจาะคอนกรีตดังแข่งกับเสียงคนงานที่กำลังเร่งมือทำงาน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ปัทมาและศศิรา ในฐานะสถาปนิกผู้ออกแบบ ก็มาตรวจงานด้วยเช่นกัน“งานคืบหน้าไปเร็วมาก ถ้ารักษามาตรฐานนี้ไว้ มีโอกาสเสร็จทันตามกำหนดแน่นอน ทีมช่างฝีมือดีจริง ๆ ทุกอย่างตรงตามแบบเป๊ะ”ปัทมากล่าว พลางกวาดตามองโครงสร้างที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างด้วยความพอใจดนัยเผลอมองเธอด้วยสายตาชื่นชม ไม่ใช่เพียงเพราะความสามารถของเธอ แต่เป็นเพราะเวลาปัทมาตั้งใจทำงาน เธอดูมีเสน่ห์เหลือเกิน แม้อากาศจะร้อนจัด เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ไหลซึมตามไรผม เธอยกมือปาดเหงื่อเบา ๆ แก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อจากความร้อน เขาเผลอจ้องเธอจนลืมตัว“มองอะไรคะ?”ปัทมาถามพลางเลิกคิ้ว ก่อนจะชี้ไปทางจุดก่อสร้างอีกฝั่ง “เดินไปดูตรงนั้นหน่อยได้ไหมคะ”ยังไม่ทันที่ดนัยจะตอบ เธอก็เดินนำไปทันที ดนัยจึงรี

คอนโดดนัย...เวลา 8.30 น. เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ดนัยที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาเปิดประตูในชุดคลุมตัวหลวม กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ลอยตามผิวกาย เขาคิดว่าอาจเป็นพนักงานของคอนโดฯ แต่พอเปิดประตูออกกลับต้องชะงักปัทมายืนอยู่ตรงหน้า ในมือเธอถือถุงอาหารเช้า พร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง“สวัสดีค่ะ พอดีฉันเอาอาหารเช้ามาให้”เธอพูดเสียงนุ่ม ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างใสซื่อดนัยไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจคำพูดของเขาขนาดนี้ เขาดีใจมากเสียจนแทบกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่“ผมดีใจมากเลยนะครับ ไม่คิดว่าคุณจะมา”เสียงของเขาอบอุ่นกว่าที่ตั้งใจเล็กน้อยปัทมายิ้มพลางเอียงคอมองเขา“แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ละคะ คุณอุตส่าห์ช่วยฉัน น้ำใจแค่นี้ ฉันทำให้คุณได้อยู่แล้ว”ดนัยมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ยิ่งได้ยินคำพูดนี้ เขายิ่งรู้สึกพิเศษ“งั้น…ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ คุณตามสบายเลย”“ค่ะ เดี๋ยวฉันจัดอาหารเช้าให้ แล้วจะให้ฉันไปเรียกศศิรากับคุณพศวัตมาทานด้วยกันไหมคะ?”ดนัยชะงัก ก่อนส่ายหน้าเร็วๆ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์“ป่านนี้สองคนนั้นคงนอนกอดกันอยู่ ปล่อยเขาไปเถอะครับ ผมอยากใช้เวลานี้กับคุณมากกว่า”ปัทมายิ้มขำเล็กๆ ก่อนส่า

ยามเย็นใกล้พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มทองอมชมพู ริมทะเลใต้ร่มไม้ใหญ่ ชุดอาหารถูกจัดวางเรียงรายบนโต๊ะไม้ เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งเป็นจังหวะ สายลมพัดแผ่วเบา บรรยากาศแสนผ่อนคลาย เหมาะแก่การพักผ่อนอย่างแท้จริงดนัยกับปัทมาเป็นคู่แรกที่มาถึง ทั้งสองเพิ่งเดินเล่นริมหาดก่อนหน้านี้เลยมาถึงไวคู่อื่น ตามมาด้วยชัญญากับกวี แม้พวกเขาจะยังไม่ได้พักเต็มที่ตั้งแต่มาถึง แต่ก็ไม่คิดจะละเลยการนัดหมายกับเพื่อนๆผ่านไปไม่นาน ศศิราและพศวัตจึงค่อยเดินออกมาเป็นคู่สุดท้าย เสียงแซวจากกลุ่มเพื่อนดังขึ้นทันที“มาช้ากว่าคู่อื่นแบบนี้ มัวทำอะไรกันอยู่หรือเปล่า พศวัต?”ดนัยแกล้งถามพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงหยอกพศวัตหัวเราะพลางยกมือขึ้นเกาหลังคอ“ไม่มีอะไรหรอก แฟนฉันไม่ค่อยสบาย เวียนหัวนิดหน่อย เลยให้พักก่อน”“ดูแลดีขนาดนี้ ถ้าฉันมีแฟน ฉันก็จะดูแลแบบนายนี่แหละ” ดนัยหันไปส่งสายตาให้ปัทมาอย่างมีเลศนัยพศวัตหัวเราะขำ“ขอให้มีเร็วๆ นี้นะ”ดนัยถอนหายใจอย่างโอเวอร์“ขอเขาแล้ว แต่ยังต้องรอให้ใจอ่อนอยู่”พูดจบก็หันไปสบตาปัทมา ทว่าหญิงสาวเพียงแค่กลอกตา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง เดินไปหาศศิราทันที“เวียนหัวดีขึ้นหร

พศวัตโทรหากวีด้วยน้ำเสียงร้อนรน รีบเล่าทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้กวีฟังจนหมดสิ้น กวีรับฟังด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนตัดสินใจเด็ดขาด“เดี๋ยวผมจะไปรับชัญญา แล้วเราจะออกเดินทางไปด้วยกัน” กวีกล่าวไม่มีการรอช้า ดนัยและปัทมาพร้อมแล้ว ทั้งสี่คนมุ่งหน้าสู่จังหวัดกาญจนบุรีทันที ทันทีบ้านศศิรา...ลมอ่อน ๆ พัดผ่านเรือนไม้ยกพื้นสูง เสียงไก่ขันแว่วมาแต่ไกล กลิ่นหอมของดอกไม้จากสวนหน้าบ้านลอยมาตามลม แสงแดดยามเช้าส่องกระทบหลังคากระเบื้องเก่า ทำให้บรรยากาศบ้านสวนดูอบอุ่นและเงียบสงบเสียงแม่ดังขึ้นทันทีที่ศศิราก้าวเข้าบ้าน“ทำไมเมื่อคืนกลับมาดึกนักลูก? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? หรือว่า... ทะเลาะกับพศวัต?”แววตาของแม่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ศศิราสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจแน่วแน่"หนูตัดสินใจแล้วค่ะแม่... หนูจะเลิกกับเขา"แม่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามเสียงแผ่ว "เกิดอะไรขึ้น?"“จริง ๆ แล้วเขามีคู่หมายอยู่แล้ว ครอบครัวเขาทำสัญญากันตั้งแต่รุ่นพ่อแม่"“อะไรนะ?! แล้วทำไมเขาถึงมาคบกับลูกล่ะ?” แม่อุทาน สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจศศิรายิ้มบาง ๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด“เขามีเหตุผลของเขา แต่ช่างเถอะค่ะ... ห