All Chapters of เพราะหัวใจไม่รักดี: Chapter 21 - Chapter 30

“อ๋อ...หลานอาวีเขาน่ะสิ ชื่อน้องลูกชิ้น หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู” พอนึกถึงเจ้าตัวเล็กขึ้นมา นายชิษณุก็อดยิ้มไม่ได้“ลูกชิ้น...” เจษภัทรทวนคำ แต่ในใจแอบตงิดๆ สงสัยขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้ถามสิ่งที่คาใจ นายวีระก็ยกก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟตรงหน้าเสียก่อนวินรดามองชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าด้วยสายตาเซ็งๆ ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด แม้ว่าหน้าตาก๋วยเตี๋ยวจะหน้าตาน่าอร่อยไม่ได้ทุเรศทุรังอย่างที่คิดตอนแรก แต่ก็ขึ้นชื่อว่าร้านในตลาดสด มันคงไม่ถูกปากเธอมากมายอะไรหรอกน่าครั้นพอหันไปมองชายหนุ่มข้างกายที่นั่งนิ่งใจลอยก็แอบแปลกใจ“พี่เจ...พี่เจคะ”“ครับ มีอะไรหรือ” เจษภัทรได้สติ หันไปมองคนรัก พยายามเก็บงำความสงสัยในใจไว้อย่างมิดเม้น“เป็นอะไรไปคะ ทำไมนั่งเหม่อ คิดถึงใครอยู่หรือเปล่าคะ”“เปล่านี่ครับ กินก๋วยเตี๋ยวกันดีกว่านะ” ชายหนุ่มรีบเฉไฉกลบเกลื่อนสิ่งที่กำลังสงสัยค้างคา ในใจร้อนรนด้วยคำถามมากมาย แต่คนที่สามารถจะให้คำตอบเขาได้กลับไม่อยู่ให้เห็นหน้า นึกแล้วก็พาลให้รู้สึกหงุดหงิดลึกๆหรือเตชิตากำลังคิดหลบหน้าเขา เพราะมีอะไรปิดบังซ่อนเร้นไม่อยากให้เขารู้หรือเปล่าพลันคำพูดสุดท้ายที่เธอขอเขาเมื่อคืนก็ดังขึ้นในหู‘ไม่ว่า

ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังถนนเบื้องหน้าที่การจราจรติดขัด ตั้งแต่ออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวจนพาพ่อไปส่งที่บ้านเรียบร้อย เขาก็ยังไม่อาจสลัดสิ่งที่ติดค้างในหัวใจออกไปได้ พอเผลอตัว ใจก็แล่นกลับไปคิดเรื่องเดิมอีก จนบางครั้งก็ลืมไปว่าข้างกายยังมีผู้หญิงอีกคนที่เขาควรสนใจให้มาก ในฐานะว่าที่คนที่จะมาร่วมชีวิตกันในอนาคตอันใกล้“ว่าไงคะ คิดถึงสาวที่ไหนหรือเปล่า” วินรดาสรรพยอก“ถ้าไม่อยากให้พี่คิดถึงใคร เราแต่งงานกันสักทีดีไหม”“พี่เจ...” หญิงสาวทำหน้าง้ำ “เราคุยกันแล้วนี่คะ ว่าจะรอไปก่อน ตอนนี้วินนี่กำลังยุ่งๆ กับการเปิดร้านกับเพื่อนๆ อยากได้เวลาอีกสักปีสองปี ให้ร้านอยู่ตัว เราค่อยแต่งตอนนั้นก็ไม่สายนี่คะ”เจษภัทรถอนหายใจเฮือกกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขออีกฝ่ายแต่งงาน แต่ทุกครั้งมันก็ลงเอยที่ว่าเขายังคงต้องรอต่อไปอย่างไร้จุดหมาย เพราะอีกฝ่ายอยากทำตามความฝันของตนด้วยการเปิดร้านเสื้อผ้าแบรนด์ของตัวเอง และยังอยากใช้ชีวิตสาวโสดให้คุ้มเสียก่อนที่จะต้องลงหลักปักฐานกับเขา“ทำไมคะ ทำไมพี่เจถึงอยากรีบแต่งนัก หรือกลัววินนี่จะเปลี่ยนใจ ฮึ” วินรดายิ้มหวาน แกล้งหยอก“ใช่และไม่ใช่ พี่ไม่อยากรอแล้ว ถ

“หน้าเหมือนแกตอนสี่ซ้าห้าขวบไม่มีผิด”เจษภัทรสะดุดลมหายใจตัวเองนิดๆ เมื่อก้มลงมองรูปถ่ายของตัวเอง พลันภาพเด็กน้อยในมือถือของเธอคนนั้นและเด็กชายที่ลงมาจากแท็กซี่พร้อมเตชิตาเมื่อวานก็แวบเข้ามาในสมองอีกครั้ง“นี่ถ้ามีใครมาหลอกพ่อว่าตาลูกชิ้นเป็นลูกชายแก พ่อคงเชื่อสนิทใจ ดูสิ คิ้ว ตา จมูก ปาก ผิวพรรณ ดูยังไงก็เหมือนแกชัดๆ เลย อย่างกับโขลกมาจากพิมพ์เดียวกันไม่มีผิด”“แล้วถ้าเกิดเป็นลูกผมขึ้นมาจริงๆ ล่ะครับ พ่อจะว่ายังไง”คำถามนั้นทำเอานายชิษณุหันขวับไปมองลูกชาย“ห๊ะ! ว่าไงนะ”“ถ้าลูกชิ้นเป็นลูกของผม พ่อจะดีใจไหมครับ”“อย่ามาล้อเล่นน่า เด็กคนนั้นอายุสี่ซ้าห้าขวบได้ ตอนเขาคลอด แกก็ยังเรียนที่เมืองนอกอยู่เลย เออ ถ้าบอกว่ามีลูกกับแฟนแก แม่หนูวินนี่คนนั้นก็ว่าไปอย่าง พ่อยังจะพอเชื่อได้บ้าง ก็เห็นไปเรียนต่อด้วยกันมาตั้งหลายปี”เจษภัทรถอนหายใจอย่างหนักอึ้งและสับสนกับสิ่งที่พยายามคิดหาคำตอบมาทั้งคืนถึงความเป็นไปได้ในเรื่องนี้“นั่นลูกคิดอะไรอยู่” คนเป็นพ่อเริ่มจับสังเกตความผิดปกติบนใบหน้าของอีกฝ่ายได้“เปล่าครับ ผมแค่คิดเรื่อยเปื่อย”“แทนที่แกจะคิดเรื่อยเปื่อย ทำไมไม่เอาเวลามาคิดเรื่องแต่งงานแต่งก

วันนี้วันจันทร์ เธอไม่ไปทำงานหรือไร เขามัวแต่สนใจเด็กน้อยจนลืมสังเกตว่าวันนี้แม่ของลูกไม่ได้แต่งชุดยูนิฟอร์ม ไวเท่าใจคิด มือของเขารีบคว้ามือถือขึ้นมาและกดโทรหาเลขาเพื่อหาคำตอบทันที“ลาป่วยงั้นเหรอ!” คิ้วเข้มขมวดแน่น เมื่อได้ยินปลายสายตอบกลับมาในสิ่งที่สงสัย ตาคมกริบจ้องมองคนป่วยที่ยืนรอรถเมล์แดดเปรี้ยงๆ ที่ป้ายรถประจำทางนั่น ดูยังไงก็ห่างไกลจากคำว่าป่วยนัก“ป่วยการเมืองน่ะสิไม่ว่า”“ดอสว่าอะไรนะคะ” เสียงปลายสายถามกลับมาอย่างงุนงง ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้วางสาย“เปล่าครับ ผมเพียงแค่จะบอกว่าวันนี้ผมอาจเข้าสายสักหน่อย แต่หากมีงานเร่งด่วนคุณรุ้งโทรหาผมได้เลย เท่านี้ก่อนนะครับ” ชายหนุ่มกดวางสาย พลางมองผู้หญิงที่ทำให้เขาว้าวุ่นใจอย่างครุ่นคิดวันเวลาเปลี่ยนเธอไปจากวันวานไม่น้อย จากสาวน้อยสดใสร่าเริงกลายมาเป็นคุณแม่วัยสาว ความอ่อนโยนที่เธอแสดงออกกับเด็กชายตัวน้อยที่เห็นทำให้หัวใจเขาหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัวทว่าความคิดของเขาพลันถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังแทรกขึ้น เจษภัทรรีบกดรับสายโดยไม่ทันมองหน้าจอโทรศัพท์ เพราะสายตาเขายังตามติดร่างเพรียวบางที่กำลังก้าวขึ้นรถเมล์เพิ่งจอดเทียบต

มันยุติธรรมแล้วหรือที่เธอต้องเป็นฝ่ายไป ที่ผ่านมาเธอก็ทำเพื่อเขามาตลอด ส่วนเขากลับไปเสวยสุขกับคนที่ตัวเองรักอย่างสบายๆ มันใช่หรือเลิกโง่งมงายได้แล้ว เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง ที่ผ่านมาไม่มีเขา เธอก็อยู่ได้นี่นา อย่างมากก็แค่ต่างคนต่างอยู่เท่านั้นหญิงสาวนั่งกอดเข่า ครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย จนเผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้าในที่สุดมารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็รีบกดรับสายทันที“ค่ะพี่ตาล มีอะไรหรือเปล่าคะ”“อืม พี่แค่จะโทรมาถามว่าเธอเป็นไงบ้าง เห็นบอกไม่สบาย กินยาหรือยัง”“ถามเหมือนแม่เปี๊ยบเลย” เตชิตาบ่นพึมพำ นึกสีหน้าพี่สาวออก“ตอบแบบนี้แสดงว่ายังไม่ได้กินยาและพักผ่อนล่ะสิยัยเด็กดื้อ” คนเป็นพี่ดักคออย่างรู้ทัน“แตมนอนไปงีบแล้วค่ะ งานไม่ยุ่งเหรอคะพี่ตาล”“ยุ่งสิ นี่ก็จะโทรมาบอกว่าวันนี้พี่ไปรับเจ้าลูกชิ้นไม่ได้แล้วล่ะ พอดีมีคุณครูเขามาขอแลกเวรสอน แล้วยังมีประชุมช่วงบ่ายอีกน่ะสิ”“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้แตมหยุดงาน เดี๋ยวไปรับลูกชิ้นเองค่ะ”“เธอไปไหวแน่นะ”“สบายมากค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง เย็นนี้อยากทานอะไรไหม เดี๋ยวแตมทำไว้ให้”“อะไรก็ได้ แต่พี่น่าจะกลับเย็นๆ นู่นเลย