Semua Bab อย่าให้เขารู้ว่าฉันร้าย: Bab 81 - Bab 90

"หม่อมฉันก็ไม่อยากให้หยุด..แต่..""อ่าา..ซีดส์!..รัดแรงเกินไปแล้ว~..เบาหน่อย!..อย่าตื่นเต้นสิ..ใจเย็นๆ นะ~" โพรงเนื้อนุ่มที่หุบแน่นบีบตัวตอดรัดอย่างหนักหน่วง ทำให้แก่นกายสะท้านจนแทบขยับไม่ออก"ตะ..แต่ว่า" เขารู้ว่าลึกๆ แล้วหญิงสาวกำลังกังวล จึงไซ้จมูกไล้ไปไปตามแก้ม ใบหู พร้อมลูบฝ่ามือที่หน้าผากของหญิงสาวเลยไปทางกลางกระหม่อมเบาๆ "ทำใจให้สบาย~ ปล่อยให้ผมจัดการทุกอย่างเองนะ~" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบเสียงแหบพร่าเพื่อเป็นการปลอบโยน"อื้อ.." ริมฝีปากบางเย็นเลื่อนมาประกบปิดเสียงที่กำลังอ้าปากประท้วงของหญิงสาวนิ่งนาน แล้วเบียดหนวดเคราไซ้ลงมาเสียดสีที่ซอกคอ จนผิวขาวนวลเนียนแดงไปตลอดช่วงอก ร่างบอบบางอ่อนระทวยเข้าหา เบียดกายแอ่นอกเชิญชวนให้เขาละเลงลิ้นไล้ยอดปลายด้วยความสยิว จนชายหนุ่มต้องเอื้อมมือมาปิดปากที่กำลังครางออกมาเป็นระยะๆ นั้นไว้ ไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไปนอกห้องด้วยความลืมตัวเขายกตัวขึ้น ยันมือคร่อมกายเหนือคนใต้ร่าง มือข้างหนึ่งจับใต้เข่าให้ตั้งชันขึ้น ดันให้อ้าออกเล็กน้อยเพื่อเปิดทางสวรรค์ กดสะโพกดันท่อนเนื้อแข็งเข้าไปจนมิดด้าม แล้วขยับโยกเป็นจังหวะรัวเร็วอย่างห้ามใจไม่อยู่ หลุบสายตาลงมอ

พริมโรสเดินค้อมตัวตามหลังสามีไปในอุโมงค์ลับใต้ดิน ซึ่งมีเพดานที่เตี้ยและแคบสามารถเดินผ่านได้ทีละคนเท่านั้น ดูจากลักษณะการก่อสร้าง รวมถึงกลิ่นอับทึบที่บ่งบอกอายุของการทับถม ทำให้ประมาณได้ว่าอาจจะสร้างมานานพอๆ กับอายุของพระราชวังที่เกือบจะครบร้อยปีในอีกไม่นานนี้ รอบข้างมีแสงสลัวเพียงน้อยนิดจากแสงไฟที่ส่องลอดออกมาจากรูกำแพงหินขรุขระที่เป็นผนังหนาหลายฟุต จุดประสงค์ของผู้สร้างคุกใต้ดิน และอุโมงค์ลับแห่งนี้ให้แน่นหนาแข็งแรง อาจเพราะต้องการให้ทนทานต่อการโจมตีหรือการปิดล้อม หรืออาจต้องการขังนักโทษไว้อย่างแน่นหนา เพื่อให้ยากต่อการหลบหนี แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ไม่มีสิ่งใดหยุดนิ่งคงที่อยู่อย่างเดิมได้ตลอดไป สภาพที่ควรจะอยู่ยั้งยืนยงไปได้อีกหลายร้อยปี ขณะนี้เต็มไปด้วยโพรงหินและรูบนผนังกำแพงเป็นจำนวนมาก ที่ผุกร่อนไปตามกาลเวลา และเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครได้ใช้เส้นทางอุโมงค์ลับหลังกำแพงนี้ มานานมากแล้วหญิงสาวหยุดเดิน เมื่อเจอโพรงขนาดเล็กกว่ากำปั้นนิดหนึ่ง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงแนบใบหน้านวลเข้ากับข้างกำแพงที่เลอะไปด้วยฝุ่น เพื่อสอดส่องดูความเคลื่อนไหวที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง

พระชนนีหันองค์ไปมององค์สุลต่าน เห็นเพียงด้านหลังที่เพิ่งจะเดินพ้นประตูออกไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายคนเดียวของเธอ ถึงกลายเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายคนนั้นไปได้ เพราะเธอได้เสียความบริสุทธิ์ให้ท่านสามก่อนคืนวันส่งตัวเสียอีก ผู้ชายคนนั้นก็มาเห็นตอนที่ท่านสาม กำลังจะลอบหนีออกไปในคืนสุดท้ายของวันแต่งงาน ทำให้เขาโกรธมากที่ถูกลูบคม และพูดอย่างเย้ยหยันด้วยความเมามายว่า ‘เขารู้แล้วว่าทำไมพ่อตาทั้งขู่ทั้งบังคับให้เขารีบมีลูกให้ได้ คงเพราะกลัวเขาจะรู้ความลับของลูกสาวนี่เอง’ หลังจากนั้น เขาก็ใช้กำลังบังคับขืนใจเธอ ในคืนส่งตัวคืนนั้น เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้และไม่ยอมจำนน แต่การต่อต้านของเธอกลับยิ่งไปกระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าของเขาให้ตื่นขึ้นมา อย่างไรก็ตาม นั่นคือครั้งสุดท้ายในชีวิตสมรสที่เขากล้าเข้ามาใกล้เธอในระยะประชิด และเป็นเพียงครั้งเดียวที่เขาล่วงละเมิดร่างกายของเธอ ทำให้เธอเชื่อมั่นมาตลอดว่า เธอไม่มีทางท้องกับเขาแน่นอนเธอเคยได้ยินข่าวลือ ที่แพร่สะพัดอย่างหนาหู เกี่ยวกับท่านสาม ทั้งเรื่องบุคลิกภาพ หน้าตา และเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ รวมถึงความเจ้าชู้ของเขา ที่ทำให้บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ และแม่หม้

พระชนนีประทับอยู่ภายในห้องนั่งเล่น ที่ประดับตกแต่งไว้อย่างวิจิตรงดงาม สมพระเกียรติสมฐานันดรของผู้เป็นเจ้าของ สายพระเนตรหันไปมองที่จอทีวี ซึ่งสำนักข่าวชั้นนำแห่งหนึ่ง กำลังถ่ายทอดข่าวความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง สีพระพักตร์ของพระองค์เรียบเฉย ไม่ได้แสดงอาการสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ราวกับความโกลาหลที่กำลังลุกลามใหญ่โตนั้น เป็นเพียงเกมการเมืองเกมหนึ่ง ที่พระองค์จะทรงกดปุ่มควบคุม สั่งให้เปลี่ยนทิศไปทางใดเมื่อไหร่ก็ได้ เมื่อช่างแต่งพระพักตร์ประจำพระองค์ เสร็จสิ้นภารกิจ ก็มีสายเรียกเข้ามาพอดี นางในคนสนิทรีบหยิบโทรศัพท์มือถือมาส่งให้ถึงพระหัตถ์ พระชนนีรับมาแล้วทอดพระเนตรดูที่หน้าจอว่าใครโทรเข้ามา แล้วใช้นิ้วโป้งสไลด์ปัดไปข้างหนึ่งเพื่อรับสาย“สวัสดีท่านวุฒิสมาชิก ทุกอย่างเป็นไปตามแผนใช่ไหม?"“พ่ะย่ะค่ะ.. กลุ่มคนที่เราเตรียมไว้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว พวกเขากำลังเผยแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับการทุจริตขององค์สุลต่าน และให้พวกเขาวิพากษ์วิจารณ์ลงสื่อโซเชียล เกี่ยวกับการขาดความสามารถในการแก้ไขปัญหาวิกฤต”"ดีมาก! จำไว้ว่า..ฉันต้องการให้ประชาชนเริ่มสงสัยในตัวเขา ไม่ใช่แค่โกรธ แต่ต้องรู้สึกว่าพวกเขาถูกทรย

“นายหญิง!” พริมโรสชะงักเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคุ้นหูเสียงหนึ่ง เอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา“ฮัลดา!!” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ คิดไม่ถึงว่าจะเจอคนที่ไม่ได้คาดคิด อยู่ในสถานที่แห่งนี้ด้วย “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” “บ่าวโดนนังใบ้มันหลอกเจ้าค่ะ” ฮัลดาตอบด้วยน้ำเสียงขมขื่น “มันบังคับให้บ่าวหักหลังนายหญิง พอบ่าวทำตาม มันก็พามาที่นี่” ความจริงแล้ว นังใบ้คิดจะฆ่าเธอทิ้งเสียด้วยซ้ำ เธอจึงต้องเล่นละครร้องขอความเห็นใจ พูดชักแม่น้ำร่วมสิบกว่าสาย เพื่อให้มันเห็นว่าการเก็บเธอไว้มีประโยชน์กว่าการกำจัดทิ้ง โชคดีที่มันเชื่อและตัดสินใจพาตัวเธอมาที่นี่ พร้อมให้เหตุผลกับหัวหน้าว่า อาจใช้ประโยชน์จากเธอในภายหลัง แม้จะรอดมาได้ แต่สิ่งที่ต้องแลกคือความทุกข์ทรมานที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอไม่รู้เลยว่า อีกกี่ปีกี่ชาติถึงจะได้เป็นอิสระอีกครั้ง“นังใบ้? เพื่อนร่วมห้องของเธอสินะ”“ใช่เจ้าค่ะ.. มันเล่าให้บ่าวฟังเองเลยว่า.. นายของมันคือท่านอักมัล หนอนบ่อนไส้ที่เรากำลังตามหา ก็คือมันนี่เอง”“แล้วการที่ฉันโดนจับไป คือแผนการของพวกเธอด้วยหรือเปล่า?”“ใช่..เอ่อ..ไม่ใช่ๆ เจ้าค่ะ นังใบ้บอกว่าคนที่จับตัวนายห