Semua Bab อย่าให้เขารู้ว่าฉันร้าย: Bab 91 - Bab 100

“เป็นเรื่องของพริมโรสต่างหาก ไม่เกี่ยวกับคนอื่น และเป็นเรื่องที่กระหม่อมจะยอมตามใจฝ่าบาทไม่ได้อีกต่อไป! ไม่ใช่เพราะแผนการของท่านหรอกหรือ ที่เกือบจะทำให้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า!” องค์ชายอิสราร์ประกาศกร้าว ดวงพระเนตรฉายแววแข็งกร้าวและดื้อดึงองค์สุลต่านเสด็จกลับไปประทับนั่งที่เก้าอี้ มุมพระโอษฐ์ยกขึ้นเพียงนิด แววพระเนตรฉายความเหนือกว่าอย่างจงใจ ก่อนจะทอดพระเนตรมองเจ้าชายอิสราร์ ราวกับกำลังมองเด็กที่ยังไม่รู้จักโลกดีพอ “แน่นอนว่าไม่ใช่” พระสุรเสียงราบเรียบ หากแต่แฝงด้วยความพึงพอใจบางอย่าง “คิดสิ…ถ้าไม่เป็นเพราะฉัน พริมโรสจะรอดมือไอ้เฒ่านั่นไปได้ยังไง...ครั้งแล้วครั้งเล่า?” พระองค์ทอดเสียงเนิบนาบ พลางเอนพระวรกายพิงพนัก ด้วยท่วงท่าผ่อนคลาย คล้ายกับว่าการโต้เถียงนี้ เป็นเพียงเกมสนุกเกมหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนพระพักตร์ ราวกับกำลังทอดทิ้งคำพูดนั้นไว้ให้ซึมลึกเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย ซึ่งคำพูดนั้นไม่ใช่เป็นแค่การตอบกลับ แต่มันเป็นคำหยอกเย้ากึ่งเยาะหยัน ที่จงใจทำให้อีกฝ่ายเดือดดาลยิ่งขึ้น“อย่าบอกนะว่า นี่คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้ท่านลุกขึ้นมาต่อต้านอำนาจของพระชนนี... อย่างที

“เมืองหลวงร้างไปแล้วหรือยังไงนะ ทำไมผู้คนถึงได้ปิดบ้านปิดร้านเงียบกันไปหมดอย่างนี้ล่ะ!” พริมโรสถามขึ้นด้วยความสงสัย ขณะที่สายตาก็มองซ้ายมองขวาไปทั่ว“มิตรสหายสายบ้ง! เขากำลังประท้วงกันทั้งเมืองหลวง ไปอยู่บังเกอร์ใต้ดินพระราชวังมาหรือไง สัญญาณอินเตอร์จึงเข้าไปไม่ถึง?” เตวิชขัดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้“ฉันเพิ่งจะลุกจากเตียงได้วันสองวันเองนะ จะเอาอารมณ์ไหนไปสนใจข่าวสารบ้านเมืองกันล่ะ! เออ! นายเต! ไหนว่าจะเล่าเรื่องพ่อไง ฉันรอฟังอยู่นะ!” เตวิชอึกอัก ทั้งยังหลบตา หันหน้าหนีไปทางอื่น แต่แล้วก็หยุดเดิน หันมองที่ใต้ต้นไม้ริมกำแพงของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งมีที่นั่งสำหรับนักเรียนนั่งรอผู้ปกครอง“นายจักร..เราเดินมาไกลแล้ว พักสักแป๊บนึงเหอะ ฉันแบกยัยนี่ไม่ไหวแล้ว! แรงฉันหมดตั้งแต่ซัดกะไอ้พวกทหารที่กำแพงเมืองนั่นแล้วล่ะ”ร่างของคนเจ็บนอนนิ่งอยู่บนเปลหามไม้หยาบๆ ที่ถูกประกอบขึ้นอย่างเร่งรีบ ผ้าที่ใช้ห่อตัวเธอเต็มไปด้วยคราบเลือดจางๆ ที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำเพราะฝุ่นจับ แผลที่หัวไหล่ซึ่งเคยถูกมีดปักลงไปถูกพันไว้ด้วยผ้าขาดๆ แต่เลือดก็ยังซึมออกมาเป็นวงกว้าง ใบหน้าของเธอซีดเซียวเหงื่อชุ่ม แม้จะมีสติอยู่บ้างเ

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นกระเบื้องหินอ่อน ขององค์กรฮาริรีสะท้อนก้องไปทั่วโถงทางเดิน พระชนนีทรงนำกำลังทหารฝ่าเข้ามาโดยแทบไม่พบการต่อต้านใดๆ พวกเขาล่วงล้ำเข้ามาได้อย่างง่ายดายราวกับประตูได้เปิดรอไว้ล่วงหน้าแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของสายลับ ที่แฝงตัวอยู่ภายในองค์กรมาเนิ่นนานเขาคือ..‘อาซีฟ’ ชายผู้มีแผลเป็นพาดผ่านคิ้วซ้าย ผู้ซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าองครักษ์ลับ ขององค์กรฮาริรีที่องค์สุลต่านไว้ใจที่สุด แต่แท้จริงแล้วเป็นคนของพระชนนีที่ถูกฝังตัวมาหลายปี ในขณะที่ทหารของพระชนนีกวาดล้างผู้ต่อต้านที่เหลืออยู่ อาซีฟก็ทำหน้าที่ของตนอย่างสมบูรณ์แบบ ด้วยข้อมูลวงในที่เขามี พระชนนีและกองกำลัง สามารถฝ่าระบบรักษาความปลอดภัยแบบหลายชั้น ลงไปยังห้องทดลองใต้ดินได้อย่างง่ายดาย ประตูเหล็กหนาหนัก ที่ถูกตั้งรหัสลับซับซ้อนเปิดออก โดยไม่มีการต่อต้านแม้แต่น้อยพวกเขาเดินลึกลงไปเรื่อยๆ ผ่านลิฟต์ลับที่เคลื่อนตัวลงสู่ชั้นใต้ดินที่ลึกที่สุด อุณหภูมิรอบตัวเย็นยะเยือกด้วยระบบควบคุมอากาศอัตโนมัติ สถานที่แห่งนี้เป็นศูนย์กลางของเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยที่สุดของประเทศ แสงไฟนีออนสีขาวส่องกระทบกำแพงโลหะเรียบลื่น เสียงกลไกเบื้องหลัง

“ดูเหมือนพวกเราจะมาผิดงานแล้วล่ะ?” พริมโรสพูดพลางกวาดตามองรอบตัว พวกนักโทษที่ตามมาหยุดเดินทันที มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เห็นได้ชัดว่าการกระโจนเข้ากลางวงล้อม ของมือสังหารกับตำรวจที่ติดอาวุธครบมือไม่ใช่แผนที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา “เอ่อ..พวกเรา… ฉันว่าเราควรจะให้พวกเขาจัดการกันเองไหม?” นักโทษคนหนึ่งกระซิบกับพรรคพวก “ใช่ๆ เรามันแค่คนผ่านทางมา อย่าไปขวางมือขวางเท้าพวกเขาเลย” อีกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่คนอื่นๆ จะค่อยๆ ถอยออกห่างกลุ่มลูกพี่ ไปรอดูอยู่รอบนอก พริมโรสเดินนำเตวิชกับจักรินข้ามถนนมา แล้วเดินทะลุเข้าไปกลางวงล้อมที่กำลังตึงเครียดอย่างไม่รู้สึกรู้สา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต้มอยู่บนริมฝีปาก ก่อนจะปรายตามองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรินรดา “โอ๊ะ!” พริมโรสยกมือเท้าสะเอว “นี่รุ่นพี่กลายเป็นมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปแล้วหรอ?” รามิลเลิกคิ้ว หัวเราะเบาๆ“แล้วทำไมสภาพเธอ ถึงเหมือนคนหลงทางอย่างนี้ล่ะ?” พริมโรสหัวเราะออกมา “ฉันเดินมาไกลมากเลยนะ จากพระราชวังมาถึงโรงพยาบาลนู่นน่ะ” “นี่!..เอาไว้ค่อยทักทายกันทีหลังได้ไหม พวกเรายังติดอยู่ในวงล้อมอยู่นะ!” เตวิชพูดเสียงเครียด สายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มคนร

เสียงโกลาหลของฝูงชนยังคงดังก้องทั่วลานพิธี แต่แล้วจู่ๆ ผู้คนก็เริ่มแหวกออกเป็นสองทาง ราวกับคลื่นน้ำที่ถูกแบ่งออกโดยพลังที่มองไม่เห็น ท่ามกลางช่องว่างที่เปิดออก ปรากฏร่างของชายคนหนึ่ง เขายืนอยู่ในเงามืด แฝงตัวอยู่ในกลุ่มประชาชนที่กำลังแตกตื่น ในมือของเขากำปืนไรเฟิล ที่บรรจุกระสุนเจาะเกราะแน่น สายตาคมกริบกวาดไปรอบบริเวณอย่างระแวดระวัง ก่อนจะกลับมาตรึงอยู่ที่เป้าหมาย บุรุษผู้ตายยากที่สุดเท่าที่เขาเคยสังหารมา ร่างสูงสง่าของเจ้าชายอิสราร์ ยืนเด่นอยู่บนลานพิธียกพื้น ราวกับถูกจัดวางให้อยู่ในระยะยิงอย่างเหมาะเจาะ โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ทุกอย่างจะต้องเกิดขึ้นเร็วที่สุด และต้องสร้างผลกระทบที่รุนแรงที่สุด ถ้าจะต้องถูกจับหลังจากเหนี่ยวไก อย่างน้อยก็ขอให้มันได้ตาย..เพื่อสังเวยผู้ที่ข้ารักและเคารพเหนือสิ่งอื่นใด ผู้ที่สมควรได้รับทุกสิ่งที่ปรารถนาบนโลกใบนี้!! “ตอนนี้แหละ!!” อาซีฟพึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบยกปืนขึ้น ปึ่ก! แรงกระชากอย่างรุนแรง ทำให้ปืนในมือของอาซีฟหายไปในพริบตา เขาตวัดสายตาไปด้านข้าง แววตาเปลี่ยนเป็นโทสะสีเข้มจัด แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าของผู้ที่ชิงอาวุธไปจากมือเขา