Lahat ng Kabanata ng รวมเรื่องสั้นโรมานซ์ By ฝ้ายสีคราม (เล่ม 5): Kabanata 21 - Kabanata 26

ธาดามีฉลาดพอที่จะยังไม่ตกลงซื้อบ้านในตอนนี้ เพราะตราบใดที่เขายังไม่ได้เชยชมเพลินพราวสมใจ ก็ยังไม่วางใจอะไรทั้งสิ้น“คุณธาดามีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ติดขัดตรงไหนบอกผมได้นะครับ” ผู้จัดการโครงการถามอย่างร้อนใจ กลัวว่าจะเสียลูกค้ารายใหญ่ไปเพราะปกติหากเขาสนใจก็จะซื้อโดยไม่ต่อรอง“ผมลังเลใจระหว่างหลังแรกกับหลังที่สอง ขอกลับไปปรึกษาที่บ้านก่อนดีกว่าครับ” เขาบอกเหตุผลที่ทำให้ผู้จัดการหนุ่มโล่งใจธาดาเป็นนายหน้าซื้อขายบ้าน เขาหาบ้านที่เหมาะสมให้แก่ลูกค้าต่างชาติที่มีภรรยาคนไทยและต้องการที่พักภายในประเทศเป็นที่รู้กันดีว่าธาดามีหัวด้านธุรกิจอสังหาฯ และร่ำรวยขึ้นมาได้ด้วยตนเอง การตัดสินใจซื้อขายก็มีความเด็ดขาด เขาไปดูบ้านโครงการไหนอย่างน้อยก็มีสองถึงสามหลังที่เขาจะซื้อเพื่อนำไปปรับปรุงและขายต่อเอากำไรหลักล้าน“ผมคิดว่าคุณธาดาไม่พอใจพนักงานขายของเราเสียอีก” ผู้จัดการหนุ่มยังรู้มาอีกด้วยว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง ชอบฉวยโอกาสสาวสวยรอบตัวอยู่เสมอ จึงคิดว่าถูกเพลินพราวปฏิเสธจึงยังไม่เซ็นสัญญา“ไม่เลยครับ คุณพราวเธอดูแลผมดีมาก อธิบายรายละเอียดได้ดีจนผมลังเลเลยว่าจะเลือกซื้อหลังไหน” เขาพูดชื่นชมเธอแล้วมองด้

ในตอนเช้าสภาพของเพลินพราวดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัดเจน เธอนั่งกินอาหารเช้าฝีมือมารดาอย่างเงียบๆ เหมือนคนกำลังใช้ความคิด“มีอะไรเล่าให้แม่ฟังไหม” นภาถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย จะดีเลวอย่างไรคนตรงหน้าก็คือลูกที่คลอดมาเองกับมือ“เปล่าหรอกค่ะ แค่คิดว่าจะลางานดีไหม” เธอตอบตามตรง เพราะว่าสภาพที่ถูกเขาจัดหนักจัดเต็มมันทำให้เธอเดินแปลกๆ เพราะแสบขัดที่น้องสาว“แม่ว่าลาก็ดี ยังไม่ได้แต่งตัวนี่ พราวคงคิดจะลาอยู่แล้วใช่ไหม” นภาถามอย่างรู้ทัน เพลินพราวจึงพยักหน้ายอมรับออกมาตามตรง เพราะเธอเทใจไปทางอยากจะลามากกว่า “ค่ะ ก็คิดว่าจะลา แต่ปัญหามันอยู่ที่นี่ล่ะคะ” เธอถอนหายใจด้วยความหนักอก หากผู้จัดการหนุ่มรู้เข้า เขาจะต้องหาเรื่องมาเยี่ยมเยียนเธอถึงบ้านแน่“ทำงานหนักมาทั้งปีแล้ว ลาหยุดไม่กี่วันคงไม่เป็นไรหรอก”“ก็คงอย่างนั้นค่ะ ครั้งนี้พราวเพลียมากเลยจริงๆ ค่ะ” เธอพูดเสียงอ่อย รู้ว่ามารดาต้องเดาออกอยู่แล้วว่าเธอไปทำอะไรเมื่อคืนนี้ เพียงแต่เธอไม่พูดออกมาเท่านั้นและแล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อเธอโทรศัพท์ไปลางานในช่วงเช้า พอถึงเวลาพักกลางวันสิทธาก็มาเยี่ยมเธอถึงบ้าน และเป็นการมาเยี่ยมแบบเป็นส่วนตัวไม่ได้ชวนเพื

สัญญาซื้อขายถูกเซ็นครบพร้อมกับวางมัดจำในจำนวนที่ตกลงกันเอาไว้ ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่นไม่มีอะไรต้องพูดคุยกันให้เสียเวลา“ต้องขอบคุณคุณธาดามากนะคะ ที่ไว้ใจให้พราวได้ดูแลบ้านหลังนี้ให้”“ครับ ถ้าผมได้ลูกค้าที่ต้องการบ้านอีก ผมก็จะแนะนำโครงการนี้ครับ ในตอนนั้นก็คงจะต้องรบกวนคุณพราวอีกอย่างแน่นอน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดูเหมือนคนเจ้าชู้ใส่เธอ ทุกอย่างเป็นไปตามปกติดูไม่มีอะไรผิดสังเกต“ขอบคุณมากจริงๆ นะครับพี่วางใจให้เราดูแล” วาทิตพูดย้ำอีกครั้ง เขารู้สึกโล่งใจมากที่อีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีสนใจเพลินพราว ไม่อย่างนั้นเขาคงทนไม่ได้แน่เพราะรู้กิตติศัพท์ของเขาดี“ยินดีมากครับรับรองว่ามีหลังต่อๆ ไปแน่” เขาพูดแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู บ่งบอกเป็นนัยว่ามีเวลาไม่มาก“เดี๋ยวพราวเดินไปส่งที่รถนะคะ” พนักงานขายสาวพูดด้วยความยินดี เธอจะได้ค่าคอมมิชชั่นจากงานนี้ใหม่น้อยก็ต้องดูแลเขาให้ดีหน่อย“พราวไม่ต่อออกไปก็ได้ครับ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมออกไปส่งคุณธาดาเอง” วาทิตรับอาสาที่จะเดินออกไปส่งลูกค้ารายใหญ่คนนี้แทนแต่หญิงสาวก็ไม่ได้ยินยอม “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนออกไปดูบ้านพราวก็ยังออกไปได้ พราวไหวค่ะ” เธ