All Chapters of ข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ขาเรียวถูกแขนแกร่งเกี่ยวรั้งขึ้นมาทั้งสองจนมันอ้าออกกว้างเพื่อรับความเป็นชายของเขา ซ่งเทียนกัดฟันแน่นพร้อมกับกดตัวของนางลงมากลืนกินแท่งมังกรใหญ่ของเขา“ซี้ดด... อ๊า~~”“อ๊ะ..จะ.. เจ็บ อา~~~..”ฉู่เหลียนซบใบหน้าลงที่อกแกร่ง สองมือสวมกอดอีกฝ่ายแน่น ร้องบอกเสียงสั่น เมื่ออีกคนจับให้นางอยู่แบบนั้น เรือนหยกนางบีบรัดท่อนมังกรที่ร้อนผ่าวไปทั้งแท่งทันทีที่มันชำแรกเข้ามาในตัว ถึงจะไม่รุนแรงเหมือนครั้งที่ผ่านมาก็เถอะ แต่มันก็ยังใหญ่โตมากสำหรับนาง“เจ็บอะไร..ข้าทำมากี่ครั้งแล้ว...”สิ้นคำ เขาก็จับสะโพกนางกดลงกระแทกกับแทงแท่งมังกรเขาเต็มแรงสวบ....“อ๊ะ ! เจ็บ..งื้อ ก็สิ่งนั้นของท่านมันใหญ่เกินไป เอาออกไปเลย..”ฉู่เหลียนร้องเสียงหลง ทั้ง ๆ วันนี้นางควรจะได้พักผ่อนแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเขากลับตามนางมาจนได้ซ่งเทียนยิ้ม “ขยับสิ”“ห้ะ!”“ขยับ..หรือจะให้มันอึดอัดอยู่แบบนี้ ก็ได้นะ ข้าจได้ทรมานเจ้าทั้งคืน”“ ........”“เร็วๆ..ถ้าไม่อยากให้ข้าเป็นคนทำ ทำมากี่ครั้งจำได้ไหมว่ามันเป็นยังไง”เขาออกคำสั่งอย่างเลือดเย็นฉู่เหลียนกัดฟันยอมยกมือโอบคอแกร่งของซ่งเทียนพยุงตัวเองขย่มกดร่องสวยลงทับท่อนมังกรจนสุดลำ“อูววว

ณ ตำหนักองค์ชายใหญ่ส่วนหลังของตำหนักเป็นที่อยู่ของ เซี่ยวฉือ สุนัขล่าเนื้อดุร้ายของซ่งเทียน ดังนั้น ทุกคนในตำหนักจึงพยายามหลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้บริเวณนั้นด้วยควาหวาดกลัวขนของมันสีดำเหมือนเงาของภูเขา ดวงตาของมันเปล่งประกายราวกับโคมไฟคู่ในยามค่ำคืน และเสียงคำรามของมันคล้ายกับฟ้าร้องที่อยู่ไกลออกไป คนในตำหนักต่างก็เรียกมันลับหลังองค์ชายใหญ่ว่า "สุนัขผี" เพราะคนที่เข้าใกล้มันหากไม่ใช่เจ้าของ ล้วนถูกมันสังหารจนกลายเป็นวิญญาณทั้งสิ้นหลายวันมานี้ องค์ชายซ่งเทียนเดินทางไปแจกเสบียงอาหารทางเหนือ ทำให้เซี่ยวฉือถูกขังอยู่ในกรงขนาดใหญ่ แม้จะมีอาหารและน้ำกินไม่ให้ขาดแต่ก็ยังเหงามาก มันจึงนอนหมอบด้วยสายตาเศร้าสร้อย บางครั้งก็ถอนหายใจหนักๆเช้าวันหนึ่งขณะที่หมอกยังคงเกาะติดยอดหญ้า จมูกของมันได้กลิ่นหอมๆ ของกระดูกซี่โครงย่าง มันจึงรีบผงกหัวขึ้น แล้วพบกับฉู่เหลียนที่ถือห่อเนื้อหมูย่างหอม ๆ หลายชิ้นไว้ในใบบัว นางค่อย ๆ ก้าวย่างเดินเข้าไปหาสุนัขตัวร้ายที่น่ากลัว มันส่งเสียงเห่าขึ้น ริมฝีปากโค้งงอเผยให้เห็นฟันที่สามารถบดกระดูกได้“เซี่ยวฉือ... เซียวฉือเด็กดี ข้ามาดีนะ ดูสิข้ามีของกินอร่อย ๆ มาให้เจ้าด้ว

ซ่งเทียนมองนางนิ่งๆ ก่อนจะใช้หนามือที่ค่อยๆ ลูบแผ่นหลังของนางที่พลิกเข้าหาเขาอย่างไม่รู้ตัวช้าๆ ราวกับว่านางเป็นเด็กสามขวบไม่มีผิด มือเรียวกอดแขนแกร่งเอาไว้แน่นเพื่อซุกหาความอบอุ่นให้ตัวเอง พวงแก้มนุ่มนิ่มถูไปกลับอกแกร่งของเขาไปด้วย เสียงอู่อี้บ่นออกมาไม่หยุด“ฮึกก..คนใจร้าย..ท่านมันเป็นปีศาจร้าย... ซ่งเทียน..ฮึกก..ฮือ”ฉู่เหลียนละเมอออกมาอีกครั้ง“ข้าขอโทษ..”บุรุษใจร้ายผู้นั้นจุมพิตลงที่ขมับของนางเบา ๆ เขารวบตัวนางเขามากอดเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ นอนลงข้างๆ ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันฉู่เหลียนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เช้าแล้ว“อ๊ะ” แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับไปไหนแค่นางเงยหน้าขึ้น จมูกของนางก็สัมผัสถูกปลายคางแกร่งของใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งอยู่ใกล้นางมาก จนนางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นฉู่เหลียนมองดูเขาอยู่อย่างนั้นไม่กะพริบ นี่นางยังไม่ตื่นจากฝันอย่างนั้นเหรอ เขาแค่นอนกอดนางโดยไม่กระทำรุนแรงเหมือนที่ผ่านมา มือเรียวแอบยื่นไปแตะที่ใบหน้าของซ่งเทียนดูว่าสิ่งที่นางเห็นมันคือเรื่องจริงใช่ไหม“............”เป็นเขาจริงๆ ด้วย นางไม่ได้ฝัน เขาเข้าห้องนางตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เมื่อคืนที่ฝันว่

จากนั้น หลินซื่อก็เดินเข้าไปหาลูกชาย “เทียนเอ๋อร์.. เจ้ามีเรื่องอยากบอกแม่หรือไม่”ซ่งเทียนเงยหน้ามองมารดา แล้วพยักหน้าเบาๆ เขาไม่เคยโกหกมารดา และไม่อยากจะโกหก จึงสารภาพออกไปว่า“สายของท่านแม่ในวังหลวงคงจะรายงานข่าวให้ทราบแล้วว่า ลูกมีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว ลูกไม่เต็มใจแต่งงานกับฉู่เหลียน”“เรื่องนั้นแม่ทราบดี.... แต่แม่ก็มั่นใจว่า ลูกสามารถสตรีที่เพียบพร้อมอย่างฉู่เหลียนได้”“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันรักนาง สิ่งที่ลูกเกลียดที่สุดก็คือ สตรีที่ยอมให้บิดายกให้บุรุษเพียงเพื่อลาภยศสรรเสริญ แต่งงานเพื่อผลประโยชน์”ซ่งเทียนระบายความในใจออกมา แสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งหลินซื่อส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยว่า “การอภิเษกครั้งนี้ ลูกคิดว่าใครได้ผลประโยชน์หรือ”“จะเป็นใครได้หล่ะ นอกจากแม่ทัพฉู่”“เจ้าคิดผิดแล้ว.....”“..........”องค์ชายซ่งเทียนชะงักไปมารดาเขาจึงเอ่ยต่อไปว่า “คนที่ได้ผลประโยชน์จากการแต่งงานนี้มากที่สุดคือลูกต่างหาก... ซ่งเทียน”“หมายความว่าอย่างไร”ซ่งเทียนตะลึงตาค้างไป“เจ้าลองคิดดูดี ๆ สิ แม่ทัพฉู่มีกำลังทหารอยู่ในมือนับแสนนาย อำนาจกว่าครึ่งขอแผ่นดินอยู่ในมือเขา หากต้องการบัลลังก์ที

องค์ชายซ่งเทียนนั่งรอพระชายาของตนอยู่ที่ร้านน้ำชาจนตะวันอ่อนแสงลงแล้ว อีกไม่นานฟ้าก็มืด แต่ฉู่เหลียนก็ยังไม่กลับมาสักที เขาจึงตัดสินใจเดินลงมาถามเก่อหลางที่เฝ้ารถม้าคอยอยู่ที่ถนนใหญ่“เก่อหลาง เห็นพระชายากลับมาหรือยัง”เก่อหลางมองหน้าซ่งเทียนแล้วก็ขมวดคิ้ว ก่อนตอบว่า “เมื่อ 1 ชั่วยามก่อน พระชายาขึ้นไปที่ชั้นบน จากนั้น นางก็วิ่งลง แล้วบอกว่าจะไปหาญาติผู้พี่ในอำเภอนี้ พระชายาไม่ได้แจ้งแก่องค์ชายก่อนหรือขอรับ”เขาคิดว่าองค์ชายคงจะอยากอยู่คุณเหมยลี่สองคน เลยไล่ฉู่เหลียนให้ไปที่อื่น เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่องค์ชายมักไม่สนใจอะไรอยู่แล้วถ้าอยู่กับเหมยลี่ ซ่งเทียนคิ้วกระตุก นางขึ้นมาหาเขาแล้ว นั่นแสดงว่านางจะต้องเห็นสิ่งที่เขากับเหมยลี่ทำแน่ ถึงได้หนีไปแบบนั้น เขาถอนหายใจ ยกมือขึ้นบีบขมับตัวเองอย่างเครียดๆ“ไปเร็วเข้า ส่งคนไปสือว่าญาติผู้พี่ของฉู่เหลียนในอำเภอนี้เป็นใคร อยู่ที่ไหน แล้วพาข้าไปหานางให้เร็วที่สุด” องค์ชายซ่งเทียนตวาดสั่งเก่อหลางอย่างหงุดหงิดณ จวนนายอำเภอ“พี่หวัง.... สุราหมดแล้ว เอามาให้ข้าอีก เอามา... งื้ออ”ฉู่เหลียนโยกกาสุราไปมา เสียงพูดอ้อแอ้เมามายอย่างเต็มที่“เออ..