All Chapters of ย้อนเวลาไปเป็นนักล่ายุคก้าวกระโดด: Chapter 21 - Chapter 30

ผังเป่ยกับแม่แลกเงินเสร็จแล้ว ก็ไปแลกธัญพืชที่ร้านของตาเฒ่าเกาอีก ใช้เงินไปยี่สิบสองหยวน สองแม่ลูกเดินไปตามทางบนภูเขา หลี่ว์ซิ่วหลันแบกธัญพืชไว้บนหลัง ส่วนอีกด้านก็มองดูลูกชายที่ร่างกายผอมบางร่างกายผอมบางของเขาแบกกระสอบธัญพืชที่หนักอึ้ง เขายังเป็นแค่เด็ก แต่กลับแบกรับภาระของครอบครัวนี้ไว้แทนตนเองโดยไม่รู้ตัว เด็กน้อยก็เติบโตขึ้นแล้วเมื่อหลี่ว์ซิ่วหลันคิดถึงตรงนี้ น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลรินออกมาจากหางตาทั้งคู่เดินไปตามทางบนภูเขา ฝีเท้าของผังเป่ยเริ่มสั่นเทา หลี่ว์ซิ่วหลันเห็นลูกชายก็พูดว่า “เสี่ยวเป่ย พักสักหน่อยไหม?”ผังเป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไหว มันมืดมากแล้ว ทางบนเขาก็เดินยาก พวกเรารีบกลับกันเถอะครับ เกิดเจอหมาป่าเข้า ตอนนี้ผมไม่มีทางสู้แน่ๆ”หลี่ว์ซิ่วหลันพยักหน้า เธอรีบเดินตามผังเป่ยกลับบ้านต่อไปครั้งนี้ซื้อธัญพืชมาถึงหนึ่งร้อยกิโลกรัม ถ้าประหยัดกินช่วงหน้าหนาว ก็คงไม่มีปัญหาหลี่ว์ซิ่วหลันซื้อข้าวสารมาหนึ่งร้อยจิน และแป้งสาลีอีกหนึ่งร้อยจินถ้าเป็นครอบครัวธรรมดา นี่ถือเป็นของดีถ้าจะใช้ตั๋วแลก ก็คงแลกไม่ได้แน่นอนหมู่บ้านของพวกเขาอยู่ห่างไกลเกินไป

ไม่นานนัก ผู้ใหญ่สองคนก็พาผังเป่ยไปยังทะเลสาบข้างป่าด้านหน้าภูเขา ผังเป่ยแบกของ พร้อมสังเกตทางซ้ายและขวา จากนั้นก็กำหนดตำแหน่งหลังจากกำหนดผังเป่ยกำหนดตำแหน่งแน่ชัดแล้ว เขาก็หยิบขวานน้ำแข็งจากแผ่นน้ำแข็งที่หลี่ว์ชิงซงนำมา จากนั้นก็เริ่มเจาะน้ำแข็งกับลุงใหญ่ทันทีพวกเขาต้องเจาะรูให้ใหญ่พอ เมื่อเปิดรูน้ำแข็งแล้ว เพราะมีรูระบายอากาศ ออกซิเจนในน้ำจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ปลาใต้น้ำจะไม่ค่อยมีชีวิตชีวา พวกมันเคลื่อนไหวช้ามาก พอออกซิเจนเพิ่มขึ้น พวกมันก็จะมารวมตัวกันตอนนี้ หลี่ว์ซิ่วหลันก็จัดเตรียมอวนจับปลาอย่างตั้งใจอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังต้องระมัดระวัง เพราะที่นี่ยังอยู่ในป่าลึก จะประมาทไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าพอทะเลสาบแข็งตัวในฤดูหนาวแล้วจะปลอดภัย จริงๆ แล้ว ก็ยังมีสัตว์ร้ายออกหากินอยู่ดังนั้น ผังเป่ยก็ยังต้องระวังสถานการณ์รอบๆ ตัว เพราะที่นี่โล่งกว้าง ง่ายต่อการถูกสัตว์ร้ายจับจ้องหลังจากเจาะรูน้ำแข็งสี่รูแล้ว อวนจับปลาทั้งสี่ก็ถูกหย่อนลงไปในรูน้ำแข็ง จากนั้นก็ใส่เหยื่อล่อลงไป แล้วก็รออย่างเงียบๆช่วงเวลานี้ค่อนข้างนาน ทั้งสามคนนั่งรออยู่บนแพน้ำแข็งเมื่อเห็นหลานชายหาจุดวางอวนได้คล

เพราะเสียงร้องโหยหวนของหมาป่า คนที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเหล่านั้นก็หยุดลง สติก็กลับคืนมาหลี่ว์ชิงซงจำคนพวกนี้ได้ในทันทีนี่มันคนจากกองผลิตไม่ใช่เหรอ?เขารีบตะโกน “พวกนายเข้ามาในภูเขาทำไม? หัวหน้าไม่ได้สั่งไว้เหรอว่าห้ามขึ้นเขา?”คนพวกนี้ก้มหน้าก้มตา พวกเขาไม่กล้าสบตาหลี่ว์ชิงซงแม้แต่น้อยหลี่ว์ชิงซงเห็นท่าทางของทุกคน ก็ถามทันที “เห็นว่าบ้านเสี่ยวเป่ยขึ้นเขาได้ พวกนายก็เลยคิดว่าตัวเองเก่งเหรอ? พวกนายคิดว่าตัวเองเก่งกว่าหัวหน้ากับฉันในการล่าสัตว์เหรอ? รู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงไม่กล้าขึ้นเขา?”หลี่ว์ชิงซงตะโกนใส่คนพวกนี้ด้วยความโกรธเขาโกรธ เพราะคนพวกนี้ดูถูกหลานชายของเขาใครให้ความกล้าพวกเขาขนาดนี้?และครั้งนี้ พอเจอหมาป่าเข้า พวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าผังเป่ยเก่งแค่ไหนพวกเขาสงสัยว่า ผังเป่ยฆ่าหมาป่าได้ยังไงผังเป่ยวิ่งตามหมาป่าที่บาดเจ็บไป พอเข้าไปใกล้ ก็กระโดดขึ้น ใช้หอกสั้นแทงทะลุร่างหมาป่าทุกการเคลื่อนไหว ลื่นไหลต่อเนื่อง ไม่เปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามได้ตอบโต้เลยหมาป่าดิ้นรน แต่ผังเป่ยใช้เท้าทั้งสองข้างเหยียบไว้แน่นไม่ว่าหมาป่าจะดิ้นรนสักแค่ไหน มันก็ไม่อาจหลุดพ้นได้ ผังเป่ยจัดก

ณ ลานว่างในหมู่บ้าน คนกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมชายรูปร่างผอมแห้งแรงน้อยคนหนึ่งเอาไว้ชายคนนั้นถูกล้อมรอบ ตื่นกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปากพูดจาเขาเอาแต่ย้ำว่าตนมาตามหาลูกเมียแต่ชาวบ้านก็มีสีหน้าไม่สู้ดีต่อเขาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นคนเหล่านี้มองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ชายคนนั้นก็โวยวายขึ้นทันใด "หลี่ว์ซิ่วหลัน นังเมียจอมล้างผลาญ โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้! แกกินข้าวกินน้ำบ้านฉันแล้วจะมาสะบัดตูดทิ้งกันไปดื้อๆ อย่างนั้นเหรอ? แกยังมียางอายอยู่ไหม?"ชายคนนั้นก่นด่าสาดเสียเทเสีย และด้วยความตื่นกลัว เขาจึงยิ่งใช้ถ้อยคำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมา "ผังโหย่วฝู! ไอ้สารเลว แกตีน้องสาวฉัน แถมยังทำไม่ดีกับหลานชายหลานสาวฉันด้วย ไอ้สวะนี่ แกยังคิดว่าตัวเองถูกอยู่อีกเหรอ!"ชายคนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัว แล้วหันไปมองหลี่ว์ชิงซงที่ถือขวานเจาะน้ำแข็งอยู่ในมือด้วยสายตาหวาดผวาเดิมทีหลี่ว์ชิงซงก็คับอกคับใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เรื่องที่น้องสาวของเขาถูกรังแก แต่กลับไม่อาจไปเอาเรื่องตัวการได้อย่างไรเสียที่นั่นก็อยู่ห่างออกไปไกลลิบ อีกอย่างถ่อไปก่อเรื่องถึงที่กองกำลังของคนอื่น ตัวเองก็ย่อมจะมีแ

เมื่อเห็นผังโหย่วฝูวิ่งหนีไป หลี่ว์ซิ่วหลันก็รู้สึกแค่ว่าเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก แต่เธอกลับไม่ได้ดีใจนักผังโหย่วฝูจากไปแล้ว และทุกคนก็เริ่มสังเกตเห็นหลี่ว์เอ้อร์จู้ที่ได้รับบาดเจ็บแล้วไหนจะหมาป่าตัวนี้ที่ผังเป่ยถืออยู่ในมืออีกทั้งหมู่บ้านกำลังลือกันว่าผังเป่ยฆ่าหมาป่าสองตัวด้วยตัวเองเพียงลำพัง แต่หลายคนก็ไม่เชื่อครั้งนี้ ผังเป่ยแบกมาให้ได้เห็นกันอีกตัวคราวนี้ทุกคนไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว!หลี่ว์ไห่เห็นว่าคนในหมู่บ้านออกมาดูความสนุกกันแทบจะทั้งหมู่บ้านดังนั้นจึงถือโอกาสเปิดประชุมใหญ่มันเสียเลย"ฉันว่าทุกคนน่าจะอยู่กันเกือบครบ เรามาประชุมกันตรงนี้สักหน่อยก็แล้วกันนะ"หลี่ว์ไห่พูดประโยคนี้ขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทำได้เพียงเดินไปในลานของกองกำลังเพื่อรอการประชุมเดิมทีหมู่บ้านก็ไม่ได้ใหญ่โตนัก สถานที่ที่กว้างขวางที่สุดก็คือลานสำนักงานของกองกำลังและภายในลานที่ไม่นับว่าใหญ่โตนี้ก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนในพริบตา หลี่ว์ไห่ตะเบ็งเสียง "เหล่าสมาชิกกองกำลังชิงหลงโปรดอยู่ในความสงบสักครู่ ตอนนี้พวกเราจะทำการประชุมกัน จะไม่ทำให้เสียเวลาอาหารของทุกคน ผมจะพูดสั้น ๆ แค