Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลาไปเป็นนักล่ายุคก้าวกระโดด: Kabanata 21 - Kabanata 30

35 Kabanata

บทที่ 21

ผังเป่ยกับแม่แลกเงินเสร็จแล้ว ก็ไปแลกธัญพืชที่ร้านของตาเฒ่าเกาอีก ใช้เงินไปยี่สิบสองหยวน สองแม่ลูกเดินไปตามทางบนภูเขา หลี่ว์ซิ่วหลันแบกธัญพืชไว้บนหลัง ส่วนอีกด้านก็มองดูลูกชายที่ร่างกายผอมบางร่างกายผอมบางของเขาแบกกระสอบธัญพืชที่หนักอึ้ง เขายังเป็นแค่เด็ก แต่กลับแบกรับภาระของครอบครัวนี้ไว้แทนตนเองโดยไม่รู้ตัว เด็กน้อยก็เติบโตขึ้นแล้วเมื่อหลี่ว์ซิ่วหลันคิดถึงตรงนี้ น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลรินออกมาจากหางตาทั้งคู่เดินไปตามทางบนภูเขา ฝีเท้าของผังเป่ยเริ่มสั่นเทา หลี่ว์ซิ่วหลันเห็นลูกชายก็พูดว่า “เสี่ยวเป่ย พักสักหน่อยไหม?”ผังเป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไหว มันมืดมากแล้ว ทางบนเขาก็เดินยาก พวกเรารีบกลับกันเถอะครับ เกิดเจอหมาป่าเข้า ตอนนี้ผมไม่มีทางสู้แน่ๆ”หลี่ว์ซิ่วหลันพยักหน้า เธอรีบเดินตามผังเป่ยกลับบ้านต่อไปครั้งนี้ซื้อธัญพืชมาถึงหนึ่งร้อยกิโลกรัม ถ้าประหยัดกินช่วงหน้าหนาว ก็คงไม่มีปัญหาหลี่ว์ซิ่วหลันซื้อข้าวสารมาหนึ่งร้อยจิน และแป้งสาลีอีกหนึ่งร้อยจินถ้าเป็นครอบครัวธรรมดา นี่ถือเป็นของดีถ้าจะใช้ตั๋วแลก ก็คงแลกไม่ได้แน่นอนหมู่บ้านของพวกเขาอยู่ห่างไกลเกินไป
Magbasa pa

บทที่ 22

“อย่าลืมเอากลับมาคืนด้วยนะ! นี่มันของหลวงทั้งนั้น! ใช้ได้ แต่อย่าเอาไปแล้วไม่คืน!”ผังเป่ยพยักหน้าอย่างแรง “ทราบแล้วครับ หัวหน้า ผมไปก่อนนะครับ!”ผังเป่ยยิ้มแล้วถือเหล็กเจาะน้ำแข็งออกมา เขาเดินไปได้ไม่ไกล ก็บังเอิญชนเข้ากับหลี่ว์ชิงซง“เสี่ยวเป่ย?”“ลุงใหญ่?”ทั้งสองคนต่างก็ตกตะลึงหลี่ว์ชิงซงถามด้วยความสงสัย “แกมาเอาเหล็กเจาะน้ำแข็งเหรอ? จะไปจับปลาเหรอ?”ผังเป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ผมกับแม่ไปแลกของมาครับ ท่านตาเกาบอกว่า ถ้าหาปลาตัวใหญ่ๆ มาได้สักร้อยตัว เขาจะยอมยกปืนกลมือกระบอกนั้นให้ผม!”หลี่ว์ชิงซงตะลึง!“ตาเฒ่าเกาพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?” หลี่ว์ชิงซงมองผังเป่ยด้วยความประหลาดใจผังเป่ยพยักหน้า“แต่ปืนนั่นมันของรักของหวงของตาเฒ่าเกาเลยนะ เขายอมแลกกับแกเนี่ยนะ งั้นเดี๋ยวรอแป๊บหนึ่ง ฉันไปจับปลาด้วย คนเยอะๆ หน่อยก็ดี!”ผังเป่ยสงสัยมาก “ลุงใหญ่ ทำไมลุงไม่ห้ามผมล่ะครับ?”หลี่ว์ชิงซงหัวเราะ “พวกแกสองแม่ลูกอยู่บนเขา นอกจากจะมีหมาป่าแล้ว บางทีก็อาจจะเจอคนไม่ดีได้ ในป่ามักจะมีนักโทษหลบหนีอยู่ พวกนั้นเป็นพวกฆ่าคนไม่เลือกหน้า ไอ้หนู แกก็ใช้ปืนเป็น แถมยังยิงแม่นด้วย มีของติดตัวไว้ นอกจากจะช่
Magbasa pa

บทที่ 23

ไม่นานนัก ผู้ใหญ่สองคนก็พาผังเป่ยไปยังทะเลสาบข้างป่าด้านหน้าภูเขา ผังเป่ยแบกของ พร้อมสังเกตทางซ้ายและขวา จากนั้นก็กำหนดตำแหน่งหลังจากกำหนดผังเป่ยกำหนดตำแหน่งแน่ชัดแล้ว เขาก็หยิบขวานน้ำแข็งจากแผ่นน้ำแข็งที่หลี่ว์ชิงซงนำมา จากนั้นก็เริ่มเจาะน้ำแข็งกับลุงใหญ่ทันทีพวกเขาต้องเจาะรูให้ใหญ่พอ เมื่อเปิดรูน้ำแข็งแล้ว เพราะมีรูระบายอากาศ ออกซิเจนในน้ำจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ปลาใต้น้ำจะไม่ค่อยมีชีวิตชีวา พวกมันเคลื่อนไหวช้ามาก พอออกซิเจนเพิ่มขึ้น พวกมันก็จะมารวมตัวกันตอนนี้ หลี่ว์ซิ่วหลันก็จัดเตรียมอวนจับปลาอย่างตั้งใจอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังต้องระมัดระวัง เพราะที่นี่ยังอยู่ในป่าลึก จะประมาทไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าพอทะเลสาบแข็งตัวในฤดูหนาวแล้วจะปลอดภัย จริงๆ แล้ว ก็ยังมีสัตว์ร้ายออกหากินอยู่ดังนั้น ผังเป่ยก็ยังต้องระวังสถานการณ์รอบๆ ตัว เพราะที่นี่โล่งกว้าง ง่ายต่อการถูกสัตว์ร้ายจับจ้องหลังจากเจาะรูน้ำแข็งสี่รูแล้ว อวนจับปลาทั้งสี่ก็ถูกหย่อนลงไปในรูน้ำแข็ง จากนั้นก็ใส่เหยื่อล่อลงไป แล้วก็รออย่างเงียบๆช่วงเวลานี้ค่อนข้างนาน ทั้งสามคนนั่งรออยู่บนแพน้ำแข็งเมื่อเห็นหลานชายหาจุดวางอวนได้คล
Magbasa pa

บทที่ 24

ปลาเยอะขนาดนี้ หน้าหนาวนี้ก็สบายแล้วหลังจากเก็บอวนแล้ว หลี่ว์ซิ่วหลันก็รับหน้าที่คัดปลา ส่วนผังเป่ยก็กำชับแม่ว่า ให้เอาปลาดีๆ ใส่ในกระสอบที่ดูเก่าๆ ส่วนปลาตัวเล็กให้ใส่ในกระสอบดีๆ หลี่ว์ซิ่วหลันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเธอรู้ความหมายของผังเป่ย ถ้าเกิดมีใครเห็นเข้า แล้วจะแบ่งให้ใครสักหน่อย ก็หยิบจากกระสอบที่ดีๆ นี่แหละ ทุกคนก็จะคิดว่า นี่คือของที่ดีที่สุดแต่จริงๆ แล้ว มันก็แค่ปลาเล็กปลาน้อยปลาที่ติดอวนขึ้นมา ส่วนใหญ่ก็จะเป็นปลาปากแหลม ปลาสามแถบ แล้วก็ปลาเหลียนปลาเยอะขนาดนี้ ทำเอาหลี่ว์ซิ่วหลันตาโต เธอรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่ปลาจะถูกแช่แข็ง โดยเก็บทั้งหมดใส่ถุงอย่างรวดเร็วหลี่ว์ซิ่วหลันใส่ไปได้พักใหญ่ เพิ่งจะใส่เสร็จ อวนใหม่ก็ยกขึ้นมาพอดีหลี่ว์ซิ่วหลันก็ต้องใส่ปลาต่อ อวนที่สองขึ้นมา ผังเป่ยก็ไม่อยากจะจับเพิ่มแล้ว เพราะว่าขนกลับไม่ไหวหลี่ว์ชิงซงถึงแม้จะรู้สึกเสียดาย แต่เขาก็รู้ว่า จะโลภมากไม่ได้ดังนั้น เขาจึงต้องช่วยเก็บอวนก่อน แล้วก็ช่วยผังเป่ยเก็บอวนขึ้นมาจากนั้นก็ช่วยกันใส่ปลา ผังเป่ยยังเจาะจงใส่ปลาให้หลี่ว์ชิงซงหนึ่งกระสอบ คัดแต่ปลาดีๆ ให้ลุงใหญ่เอาไปให
Magbasa pa

บทที่ 25

เพราะเสียงร้องโหยหวนของหมาป่า คนที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเหล่านั้นก็หยุดลง สติก็กลับคืนมาหลี่ว์ชิงซงจำคนพวกนี้ได้ในทันทีนี่มันคนจากกองผลิตไม่ใช่เหรอ?เขารีบตะโกน “พวกนายเข้ามาในภูเขาทำไม? หัวหน้าไม่ได้สั่งไว้เหรอว่าห้ามขึ้นเขา?”คนพวกนี้ก้มหน้าก้มตา พวกเขาไม่กล้าสบตาหลี่ว์ชิงซงแม้แต่น้อยหลี่ว์ชิงซงเห็นท่าทางของทุกคน ก็ถามทันที “เห็นว่าบ้านเสี่ยวเป่ยขึ้นเขาได้ พวกนายก็เลยคิดว่าตัวเองเก่งเหรอ? พวกนายคิดว่าตัวเองเก่งกว่าหัวหน้ากับฉันในการล่าสัตว์เหรอ? รู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงไม่กล้าขึ้นเขา?”หลี่ว์ชิงซงตะโกนใส่คนพวกนี้ด้วยความโกรธเขาโกรธ เพราะคนพวกนี้ดูถูกหลานชายของเขาใครให้ความกล้าพวกเขาขนาดนี้?และครั้งนี้ พอเจอหมาป่าเข้า พวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าผังเป่ยเก่งแค่ไหนพวกเขาสงสัยว่า ผังเป่ยฆ่าหมาป่าได้ยังไงผังเป่ยวิ่งตามหมาป่าที่บาดเจ็บไป พอเข้าไปใกล้ ก็กระโดดขึ้น ใช้หอกสั้นแทงทะลุร่างหมาป่าทุกการเคลื่อนไหว ลื่นไหลต่อเนื่อง ไม่เปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามได้ตอบโต้เลยหมาป่าดิ้นรน แต่ผังเป่ยใช้เท้าทั้งสองข้างเหยียบไว้แน่นไม่ว่าหมาป่าจะดิ้นรนสักแค่ไหน มันก็ไม่อาจหลุดพ้นได้ ผังเป่ยจัดก
Magbasa pa

บทที่ 26

ไม่มีใครกล้าปริปากพูด เพราะอย่างไรหัวหน้าก็มีอำนาจมากขนาดนี้โดยพื้นฐานหลี่ว์ไห่นับเป็นราชาแห่งขุนเขาของที่นี่ คำพูดของเขาถือเป็นเด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าขัดขืนยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่เป็นป่าลึกและทุรกันดาร คนจากทางการก็เข้ามาไม่ได้ต่อให้ขับรถทั้งวันก็อาจจะมาไม่ถึงที่นี่ด้วยซ้ำ จะให้เดินเท้าก็ลืมไปได้เลยดังนั้นจึงกลายเป็นคนนอกไม่อาจเข้ามา คนในเขาก็ไม่อาจออกไปได้ ได้แต่ใช้ชีวิตอย่างรันทดอดสูแบบนี้กันไปแม้ว่าภายนอกจะบริหารเข้มงวด แต่ปกติหลี่ว์ไห่ก็มักจะทำเป็นปิดตาข้างเดียว ไม่อยากจะทำให้เรื่องราวดึงดันไม่จบสิ้นใครจะคิดว่าคนกลุ่มนี้จะไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรถึงขนาดนี้ริอ่านขึ้นเขามาเสียได้ ครั้งนี้ไม่มีใครถึงแก่ชีวิต เกิดมีคนตายขึ้นมาจะทำอย่างไร?เวลานี้ผังเป่ยก็ลุกขึ้นกล่าว “หัวหน้าจะโทษพวกเขาทั้งหมดก็ไม่ได้นะครับ ต้องโทษที่ผมไม่ไล่หมาป่าไปด้วย ผมสำนึกผิดแล้ว ผมสัญญาว่าจะหาทางไล่หมาป่าออกไปโดยเร็วที่สุดครับ”หลี่ว์ไห่มองไปที่ผังเป่ยแล้วพูด “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย หมาป่าฝูงนี้คอยรังควานพวกเรามาหลายปี ไม่เคยทำอะไรมันได้อยู่แล้ว ต่อไปถ้านายเจอใครบนเขาอีกให้มารายงานฉัน คอยดูว่าฉ
Magbasa pa

บทที่ 27

ณ ลานว่างในหมู่บ้าน คนกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมชายรูปร่างผอมแห้งแรงน้อยคนหนึ่งเอาไว้ชายคนนั้นถูกล้อมรอบ ตื่นกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปากพูดจาเขาเอาแต่ย้ำว่าตนมาตามหาลูกเมียแต่ชาวบ้านก็มีสีหน้าไม่สู้ดีต่อเขาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นคนเหล่านี้มองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ชายคนนั้นก็โวยวายขึ้นทันใด "หลี่ว์ซิ่วหลัน นังเมียจอมล้างผลาญ โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้! แกกินข้าวกินน้ำบ้านฉันแล้วจะมาสะบัดตูดทิ้งกันไปดื้อๆ อย่างนั้นเหรอ? แกยังมียางอายอยู่ไหม?"ชายคนนั้นก่นด่าสาดเสียเทเสีย และด้วยความตื่นกลัว เขาจึงยิ่งใช้ถ้อยคำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมา "ผังโหย่วฝู! ไอ้สารเลว แกตีน้องสาวฉัน แถมยังทำไม่ดีกับหลานชายหลานสาวฉันด้วย ไอ้สวะนี่ แกยังคิดว่าตัวเองถูกอยู่อีกเหรอ!"ชายคนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัว แล้วหันไปมองหลี่ว์ชิงซงที่ถือขวานเจาะน้ำแข็งอยู่ในมือด้วยสายตาหวาดผวาเดิมทีหลี่ว์ชิงซงก็คับอกคับใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เรื่องที่น้องสาวของเขาถูกรังแก แต่กลับไม่อาจไปเอาเรื่องตัวการได้อย่างไรเสียที่นั่นก็อยู่ห่างออกไปไกลลิบ อีกอย่างถ่อไปก่อเรื่องถึงที่กองกำลังของคนอื่น ตัวเองก็ย่อมจะมีแ
Magbasa pa

บทที่ 28

สรุปแล้วเธอได้รับอะไรตอบแทนจากความจริงใจของเธอ?คนตระกูลนั้นมีแต่พวกไม่รู้คุณคน!หัวใจของหลี่ว์ซิ่วหลันถูกทำลายจนแตกสลายไปจนหมดเมื่อมีคนมาสนับสนุนเธอพอดี เธอก็พูดไปตามตรงให้มันกระจ่างไปเสียผังโหย่วฝูสับสนมึนงงเขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าหลี่ว์ซิ่วหลันจะกล้าหย่าจริงๆ!เพราะอย่างไรเสียในชนบทก็ยังคงมีอคติอยู่ ผู้หญิงที่หย่าร้างก็ยังถูกมองว่าเป็นอัปมงคลอยู่ดีแต่ปัญหาคือหลี่ว์ซิ่วหลันไม่ได้กังวลแต่อย่างใด เธออาศัยอยู่บนเขาอยู่แล้ว และก็ไม่คิดจะมองหาที่อื่นนี่จะมีอะไรไม่มงคลนอกจากนี้สมาชิกทุกคนก็ได้เห็นกันหมดแล้ว ว่าไอ้หมอนี่มันชั่วช้ายังไง!ใครจะว่าอะไรเธอได้?“หน็อยแน่! แก! แกอยากหย่าใช่ไหม? งั้นแกก็คืนสินสอดทองหมั้นของบ้านฉันมา!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่ว์ชิงซงก็กระวนกระวายใจ "ไอ้ระยำอัปรีย์ สินสอดทองหมั้นของบ้านแกอย่างนั้นเหรอ? แล้วขนสัตว์ที่เราให้เป็นสินเดิมเจ้าสาวล่ะ? คืนมันมาให้หมด! แล้วไหนจะเนื้อที่เราให้ไปตอนนั้นอีก แกคืนมาให้ฉันด้วย!"หลี่ว์ไห่กล่าว "ซิ่วหลันอยู่บ้านแกมาตั้งหลายปี ยอมให้แกโขกสับ แล้วก็ทำงานให้พวกแกทั้งบ้าน ไอ้สวะอย่างแกจ่ายค่าแรงให้บ้างไหม"เมื่อหลี่
Magbasa pa

บทที่ 29

เมื่อเห็นผังโหย่วฝูวิ่งหนีไป หลี่ว์ซิ่วหลันก็รู้สึกแค่ว่าเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก แต่เธอกลับไม่ได้ดีใจนักผังโหย่วฝูจากไปแล้ว และทุกคนก็เริ่มสังเกตเห็นหลี่ว์เอ้อร์จู้ที่ได้รับบาดเจ็บแล้วไหนจะหมาป่าตัวนี้ที่ผังเป่ยถืออยู่ในมืออีกทั้งหมู่บ้านกำลังลือกันว่าผังเป่ยฆ่าหมาป่าสองตัวด้วยตัวเองเพียงลำพัง แต่หลายคนก็ไม่เชื่อครั้งนี้ ผังเป่ยแบกมาให้ได้เห็นกันอีกตัวคราวนี้ทุกคนไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว!หลี่ว์ไห่เห็นว่าคนในหมู่บ้านออกมาดูความสนุกกันแทบจะทั้งหมู่บ้านดังนั้นจึงถือโอกาสเปิดประชุมใหญ่มันเสียเลย"ฉันว่าทุกคนน่าจะอยู่กันเกือบครบ เรามาประชุมกันตรงนี้สักหน่อยก็แล้วกันนะ"หลี่ว์ไห่พูดประโยคนี้ขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทำได้เพียงเดินไปในลานของกองกำลังเพื่อรอการประชุมเดิมทีหมู่บ้านก็ไม่ได้ใหญ่โตนัก สถานที่ที่กว้างขวางที่สุดก็คือลานสำนักงานของกองกำลังและภายในลานที่ไม่นับว่าใหญ่โตนี้ก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนในพริบตา หลี่ว์ไห่ตะเบ็งเสียง "เหล่าสมาชิกกองกำลังชิงหลงโปรดอยู่ในความสงบสักครู่ ตอนนี้พวกเราจะทำการประชุมกัน จะไม่ทำให้เสียเวลาอาหารของทุกคน ผมจะพูดสั้น ๆ แค
Magbasa pa

บทที่ 30

“ฉันว่านะคะหัวหน้า เรารายงานไปดีกว่า ถ้ายื่นคำร้องไป เบื้องบนจะต้องไม่อนุมัติแน่ เราก็ฉวยโอกาสนี้บอกว่างั้นเราจะทำเอง แต่เบื้องบนต้องให้เอกสารอนุมัติ บอกว่าได้มอบปืนให้แล้วก็สิ้นเรื่อง!”หลี่ว์ไห่เห็นว่าความคิดนี้มาจากสาวม่ายในหมู่บ้านเขาอดยิ้มไม่ได้ “ผมว่าความคิดของแม่ม่ายไช่ไม่เลวเลยนะ! ทุกคนว่ายังไง!”“วิธีนี้ดีเลย ใครก็มาจับผิดไม่ได้!”ทุกคนได้ฟังแล้วก็พากันเห็นดีเห็นชอบด้วยอย่างเซ็งแซ่ในทันทีเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลี่ว์ไห่ก็พูดขึ้น "ถ้าอย่างนั้นกองกำลังจะอนุมัติเอกสารให้นายก่อน แล้วนายก็ไปหาปืนมา นักบัญชีเอ้อร์! เบิกเงินของกองกำลังออกมาให้ผังเป่ยห้าสิบหยวน ส่วนที่เหลือจะให้เมื่อมีเงิน"ผังเป่ยได้ยินว่าให้เงินเขาห้าสิบหยวน! เรื่องนี้มันเยี่ยมไปเลยนี่นา!เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าพูดจริงเหรอครับ? ห้าสิบหยวนน่าจะซื้อกระสุนได้ไม่ร้อนเลยสิครับ?”หลี่ว์ไห่หัวเราะ "ไอ้หนู เมื่อกี้ยังแสร้งทำเป็นหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีต่อหน้าฉันอยู่เลย!"“ก็นั่นไม่ใช่เพราะขาดเงินขาดกระสุนหรือไง? แต่ผมรับประกัน ขอแค่หาปืนหากระสุนได้ ผมสัญญาว่าจะกำจัดหมาป่าฝูงนี้ให้ทุกคนเอง!”แม่หม้ายไช่กลั้นหัวเราะไม
Magbasa pa
PREV
1234
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status