บททั้งหมดของ CRAZY LOVE คลั่งรัก | ฟาเรนไฮต์: บทที่ 171 - บทที่ 180

"ก็เพราะถ้านายไม่ไล่ ฉันก็คงไม่อยากไปจากนายเหมือนกัน" น้ำขิงมองไปที่ป้ายบอกทางกรุงเทพมหานคร หัวรถกำลังมุ่งหน้าไปทางสายเหนือ ถิ่นฐานเดิมที่เธอเคยเติบโตมา เธอเองก็เคยเข้ากรุงเทพฯ มาพร้อมกับความฝันมากมายเช่นกัน เธอฝันอยากจะเรียนจบสูง มีงานดี ๆ ทำ มีเงินส่งเสียกลับไปที่บ้าน ให้ทุกคนอยู่อย่างสุขสบาย แต

เฟรนด์ชิพพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงจังมากกว่าทุกครั้ง ก่อนจะลากแขนฟาเรนไปทางห้องประชุม ซึ่งก็ลากไปสะบัดแขนกันไป จะเรียกว่าวางมวยกันไปตลอดทางเลยก็ว่าได้"เชี่ยอะไรนักหนาวะ" ฟาเรนยังคงสบถมาตลอดทาง จนถึงห้องประชุมที่เต็มไปด้วยนักลงทุนมากมายนั่งเรียงกันเป็นแถบ"อ้าวมากันพอดีเลย นี่ฟาเรนไฮต์ลูกชายคนเล็กขอ

เขาพูดก่อนจะเดินเข้ามากอดลูกชายคนเล็กที่ยืนตัวแข็งทื่อเกร็ง ๆ อย่างทำตัวไม่ถูก เพราะฟาเรนแทบไม่เคยได้รับอ้อมกอดของพ่อเลย ไม่รู้นานกี่ปีแล้ว แต่รู้ว่ามันนานมาก ๆ ที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนของพ่อแบบนี้"พ่อขอโทษนะ ทั้งฟาร์และก็เฟรนด์ด้วย" ผู้เป็นพ่อเอ่ยขอโทษลูกชายและโอบกอดร่างสูงทั้งสองอย่างรักใคร่กลมเก

ฟาเรนเอ่ยถามอย่างเสียงสั่น ๆ"กลับไปอยู่กับฉันไม่ดีกว่าเหรอ?" เขาถามคนตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือลูบใบหน้าเรียวเล็ก ที่ผ่ายผอมลงกว่าตอนที่เธออยู่กับเขา"นายพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าต่อให้ฉันเดือดร้อนเจียนตายก็อย่าซมซานกลับไปหา" เธอเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตาคลอ"จริง ๆ ฉันอยู่ที่นี่มีความสุขดี ไม่ได้ลำบากอะไรเลย"

"ขอแค่นอนกอดเฉย ๆ ก็ได้ ~" ฟาเรนกุมมืออีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน"อย่าไล่ฉันกลับเลยนะ" เขาพยายามพูดอ้อน เพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวเธอก็คงยอมใจอ่อนแน่ ๆ"นายนอนได้คืนนี้ แค่คืนเดียวนะ!" น้ำขิงจำใจยอมเปิดประตูห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอให้ฟาเรนเข้ามานอนด้วย เพราะเขาอยู่ง้อเธอจนถึงดึกดื่น และทางออกไปก็มีแต่สวนกับทางขึ้น