All Chapters of มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21 รู้ตัวในวันที่สาย"ท่านหานข้านำสำรับมาให้เจ้าค่ะ กินหน่อยเถอะนะ วันนี้มีปลาเปรี้ยวหวาน น้ำแกงไข่ รากบัวผัดผัก แล้วผัดเนื้อเส้นใส่ต้นกระเทียมกับเต้าหู้อบแห้งเจ้าค่ะ รีบกินตอนที่อาหารยังร้อน ๆ อยู่เถอะนะเจ้าคะ" หานสวี่มองเสิ่นชิงเยียนที่จัดแจงสำรับอาหารให้ตนเองด้วยสายตาวูบไหว อาหารแต่ละชนิดคืออาหารที่เขาชอบกินทั้งนั้น นางคงศึกษามาอย่างดี ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน ก็ยังเป็นนางที่ใส่ใจเขามาตลอด อาหารแต่ละอย่างไม่ใช่ว่าจะทำได้ง่าย ๆ ดูจากการประณีตขนาดนั้น นางคงจะใช้เวลาไม่ใช่น้อย หานสวี่หลับตาลงและสูดลมหายใจเข้าลึก "เหตุใดคำพูดของข้าจึงไม่มีความหมาย ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่ามาที่นี่อีก เจ้าก็เห็นแล้วมิใช่หรือว่า วันนั้นไอ้ผู้คุมนั่นมันมองเจ้าด้วยสายตาหยาบโลนเช่นไร เหตุใดจึงดื้อด้านเช่นนี้" หานสวี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน สายตาก็ตวัดไปมองผู้คุมที่เคยมองเสิ่นชิงเยียนด้วยสายตาหยาบโลนในครั้งก่อน ทว่าครั้งนี้ผู้คุมผู้นั้นไม่ได้ย่างกรายเข้ามาใกล้ตรงที่เสิ่นชิงเยียนอยู่เลย เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ เพียงแค่คอยมองออกมาเป็นระยะ ๆ เท่านั้น"ท่านหานอย่าได้กังวลเลยเจ้าค่ะ ครั้งนี้ข้านำผู้คุ้มกันมาด้

ตอนที่ 23 ร้ายกว่าที่คิด"ข้าไม่นึกเลยนะว่าเจ้าจะเปลี่ยนใจจากท่านพี่สวี่ง่ายดายถึงเพียงนี้ สมควรแล้วที่ท่านพี่สวี่ไม่มีใจให้กับเจ้า สตรีโลเลน่าชิงชังเช่นเจ้า ผู้ใดได้ไปเป็นภรรยาก็มีแต่จะขายหน้า"ไป่อ้ายเหม่ยเอ่ยวาจาเหน็บแนมเสิ่นชิงเยียนในตอนที่จ้าวเทียนอี้เดินเข้าไปหาลูกน้องคนสนิทที่นำข่าวบางอย่างมารายงานให้เขาได้ทราบ "ข้าก็ไม่นึกเช่นกันคุณหนูไป่ หากเจ้าว่าข้าโลเลแล้วนั้น เจ้าเองก็คงจะโลเลไม่น้อยไปกว่าข้า ไหนคราวแรกเจ้าบอกข้าว่า เจ้าจะเข้ามาเป็นฮูหยินน้อยสกุลหานแทนข้าอย่างไรเล่า ตอนนี้ข้าก็หย่ากับท่านหานแล้ว เจ้าไม่สนใจแล้วหรือ" ไม่มีเหตุจำเป็นที่เสิ่นชิงเยียนจะต้องยอมลงให้กับไป่อ้ายเหม่ยผู้นั้นอีกต่อไป ก่อนหน้านั้นที่นางไม่โต้ตอบอันใดออกไป ไม่ใช่เพราะนางอยากจะวางตัวเป็นคนดีอะไร เพียงแต่นางไม่อยากมีปัญหากับผู้ใด เพราะหากนางทำเช่นนั้น คนที่จะลำบากใจที่สุดก็คงไม่พ้นฮูหยินเถาฮวา เพราะอย่างไรเสียไป่อ้ายเหม่ยจะต้องไปฟ้องหานสวี่ และหานสวี่จะต้องมาหาเรื่องนาง และเมื่อเถาฮวารู้เรื่อง ก็ไม่พ้นไปตำหนิบุตรชายตนเอง และเมื่อหานสวี่โดนตำหนิเขาก็จะต้องมาต่อว่านาง เรื่องก็จะต้องวกกลับมาลงอย่างเช่นเ

ตอนที่ 25 พ้นผิด"หากเจ้าไม่มีหลักฐานมาแย้ง ว่าเจ้าไม่ได้กระทำความผิดตามที่ข้าได้กล่าวออกไป ถ้าเช่นนั้นเหตุใดเจ้าไม่ยอมรับความผิดของตน ข้าจะถามเจ้าอีกครั้งหานสวี่ เจ้ายอมรับหรือไม่ว่าเจ้ารับสินบนนักเรียนเหล่านั้นจริง ๆ " เสียงทรงอำนาจดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมความกดดันที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณหานสวี่รู้ดีว่าอย่างไรเสีย เรื่องนี้เขาก็ต้องถูกโยนความผิดใส่อย่างแน่นอน อยากจะถามใต้เท้าเปาเพียงแค่ว่า หากเขารับผิดนั้นแล้ว บิดามารดาเขาจะปลอดภัยหรือไม่ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาหานสวี่ได้ยินมาว่าบิดาตนเองโดนระงับการทำงานในวังหลวงไปเสียแล้ว ทางการก็เริ่มสืบว่าทรัพย์สินอันใดบ้างที่เป็นของจวนสกุลหาน เห็นได้ชัดว่าหลี่จื้อหาวไม่ยอมปล่อยครอบครัวเขาไปแน่"เรียนใต้เท้า ข้าเพียงอยากรู้ว่า หากความผิดที่ข้าไม่ได้ก่อในครั้งนี้ ข้าจะต้องรับผิดจริง ครอบครัวของข้าเล่าจะเป็นเช่นไรต่อไป" หานสวี่เงยหน้าขึ้นมองไปยังใต้เท้าเปาที่นั่งอยู่ด้านหน้า แววตาเด็ดเดี่ยวที่มองตรงไปหาได้มีความหวาดกลัวไม่"หากครอบครัวเจ้าบริสุทธิ์จริง ข้าจะกราบทูลเบื้องบนให้ละเว้นครอบครัวเจ้าเอง" สิ่งเดียวที่ใต้เท้าเปาเจียวจิ้งจะช่วยเหลือครอบครัวอาจ

ตอนที่ 27 อยากแก้ไขคืนนี้เป็นคืนแรกที่หานสวี่ได้กลับมานอนยังห้องนอนตนเอง ร่างหนาเดินเข้าไปอาบน้ำที่สาวใช้จัดเตรียมไว้ให้ ปกติแล้วเขาก็มักจะอาบน้ำด้วยตนเองเสมอ ไม่ต้องมีสาวใช้คอยปรนนิบัติ เมื่ออาบน้ำเสร็จหานสวี่ก็เดินออกมาจากฉากกั้น เขาเดินมาที่ตั่งนอน พลันในหัวก็ฉายภาพในไม่กี่วันที่ผ่านมา ภาพสีขาวดำวิ่งเข้ามาในหัวระลอกแล้วระลอกเล่า ชุดนอนขาวสะอาดวางพาดอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ฮูหยินที่เขาไม่ใส่ใจ ทว่านางมักใส่ใจทุกอย่างของเขาอย่างละเอียดเสมอ เช่นเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จก็จะเห็นชุดนอนถูกวางเตรียมเอาไว้ในทุกวัน หานสวี่สะบัดศีรษะอย่างแรง ภาพเหล่านั้นมลายหายไป เหลือเพียงแค่เตียงกว้างใหญ่ที่ว่างเปล่า ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ควรจะเป็น หานสวี่หลับตาลงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก เขาเดินไปยังชั้นเก็บอาภรณ์ และหยิบอาภรณ์ใส่นอนออกมาหนึ่งชุด แต่แล้วจังหวะที่ดึงชุดออกมานั้น อาภรณ์ชุดหนึ่งได้เลื่อนหล่นลงมาด้วย เป็นชุดเดียวกับที่เขาใส่ไปเดินงานโคมไฟกับไป่อ้ายเหม่ย หานสวี่เคยคิดว่าไป่อ้ายเหม่ยเป็นคนตัดเย็บอาภรณ์ชุดนี้ ทว่าความจริงแล้วเสิ่นชิงเยียนต่างหากที่เป็นคนตัดเย็บให้กับเขาหานสวี่รื้อค้นอาภรณ์เหล่านั้นออกมาท

ตอนที่ 29ตามง้อหานสวี่กลับมาที่จวนตนเองหลังจากที่ได้แจ้งความในใจกับเสิ่นซุนฟาแล้ว เขาก็เบาใจขึ้น ถึงแม้ว่าเสิ่นซุนฟาจะไม่ได้ยินดียินร้ายอันใด แต่เขาเชื่อว่าบิดาที่รักบุตรสาวเยี่ยงลมหายใจอย่างเสิ่นซุนฟานั้น จะต้องตามใจเสิ่นชิงเยียนอย่างแน่นอน และเขารอได้ถึงแม้วันนี้ฮูหยินของเขาจะไม่ยอมกลับจวนมาพร้อมกับเขา ทว่าเขาจะไม่ท้อเขาจะไปตามนางทุกวันจนกว่านางจะใจอ่อน แค่วันนี้เขาได้อยู่ร่วมกินอาหารเย็นที่จวนสกุลเสิ่นก็ดีมากพอแล้ว"สวี่เอ๋อร์เจ้าไปยกเลิกหนังสือหย่ามาหรือ เพราะเหตุใดเล่าแม่คิดว่าเจ้าอยากแต่งไป่อ้ายเหม่ยเข้าจวนมาเสียอีก" ทันทีที่หานสวี่กลับมาถึงก็เจอเข้ากับมารดาตนเองที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว"ไม่ใช่ว่าท่านแม่เป็นคนพูดเองหรอกหรือขอรับ ลูกสะใภ้ของท่านแม่จะต้องเป็นเยียนเอ๋อร์แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น" หานสวี่เดินไปนั่งตรงข้ามมารดา และหยิบจอกชาที่มารดาดันมาตรงหน้า ร่างหนายกกระดกดื่มเข้าไปจนหมดจอก"เอ๋!!...แม่ว่าหูแม่คงฝาดไปแล้วกระมัง ถึงได้ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้" เถาฮวาหรี่ตามองบุตรชายตนเองพร้อมกับจ้องหน้าอย่างไม่แน่ใจพลางจับพิรุธนั้น"ไม่ผิดขอรับ ลูกรู้แล้วว่าผู้ใดคือคนที่ลูกอยากจะให้อยู่เคี