บททั้งหมดของ มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11 เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง"พี่เทียนอี้!!!" เสิ่นชิงเยียนได้ยินเสียงกึ่งตัดพ้อตนเองก็นึกสงสัยคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน นางค่อย ๆ หันหน้าไปมองแต่แล้วดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้น รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน ก่อนจะเปล่งเสียงกังวานใสเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปเสียงดังอย่างลืมนึกถึงมารยาทของสตรีที่พึงกระทำ "ใช่แล้วเป็นพี่เทียนอี้ของเจ้าเอง แต่เยียนเอ๋อร์ยังจำพี่ได้อยู่อีกหรือ" น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา มีความอ่อนโยนอยู่หลายส่วน เสิ่นชิงเยียนยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ นานเพียงใดแล้วที่นางกับจ้าวเทียนอี้มิได้พบเจอกันเลย ภาพวันวานไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำ รอยยิ้มหวานปรากฏอยู่บนใบหน้า สะกดสายตาของผู้คนที่ผ่านไปมาให้หยุดมอง ไม่เว้นแม้แต่บุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามี หานสวี่มิเคยเห็นรอยยิ้มเบิกบานของนางเช่นนี้มาก่อน"พี่เทียนอี้อย่าได้น้อยใจเลย เยียนเอ๋อร์ทราบดีว่าพี่เทียนอี้มีสิ่งที่ต้องทำมากมาย งานมงคลของเยียนเอ๋อร์เป็นเรื่องเล็ก ไหนเลยจะกล้ารบกวนพี่เทียนอี้เล่าเจ้าคะ เอ่อ...พี่เทียนอี้เจ้าคะ นี่ฮูหยินเถาฮวา ฮูหยินใหญ่สกุลหานแม่สามีเยียนเอ๋อร์เองเจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนหันไปมองเห็นเถาฮวาที่ยืนทำหน้างุนงง ก็รี

ตอนที่ 13 หนังสือหย่า"ท่านแม่ทัพลองชิมน่องไก่ย่างน้ำผึ้งนี่ดูสิ ข้าเคี่ยวน้ำผึ้งเองกับมือ เยียนเอ๋อร์ของข้าชอบนักล่ะ" เถาฮวาดันถ้วยน่องไก่ย่างน้ำผึ้งไปทางด้านหน้าแม่ทัพหนุ่ม"ขอบคุณขอรับฮูหยิน เยียนเอ๋อร์ชอบของหวาน ๆ มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วล่ะขอรับ นี่ข้าก็นำถังหูลู่กับขนมน้ำตาลปั้นมาฝากด้วย และยังมีของฝากของฮูหยินใหญ่ด้วยนะขอรับ" แม่ทัพหนุ่มคีบน่องไก่ใส่ถ้วยข้าวตนเอง และยังไม่ลืมที่จะคีบน่องไก่อวบอ้วนใส่ถ้วยข้าวเสิ่นชิงเยียนอีกด้วย"ขอบคุณเจ้าค่ะพี่เทียนอี้ ขนมน้ำตาลปั้นสวยงามถึงเพียงนี้ เยียนเอ๋อร์จะกล้ากินหรือเจ้าคะ"เสิ่นชิงเยียนยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงขนมที่พี่ชายตนเองนำมาฝาก นางชอบของหวานเป็นอย่างมาก ทว่าความสวยงามของน้ำตาลปั้นก็ทำเอาความอยากของนางลดน้อยลง มีแต่ความอยากจะเก็บเอาไว้มองดูเพื่อความสวยงามเท่านั้นหานสวี่นั่งมองทั้งสามคนพูดคุยกันบนโต๊ะอาหารโดยที่หาได้มีผู้ใดสนใจเขาไม่ หานจี้กงบิดาเขาก็พลอยเป็นไปด้วยอีกคน มีแต่คนเอาใจแม่ทัพหนุ่มไม่หยุด ใบหน้าหล่อเหลาของหานสวี่เขียวคล้ำลงไปอย่างเห็นได้ชัดเขาไม่เสวนากับผู้ใดพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าทุกวัน เมื่อพุ้ยข้าวจนหมดถ้วยเขาก็ว

ตอนที่ 15 ข้าไม่ได้ทำหลังจากที่หานสวี่ถูกหลี่จื้อหาวและหยางเก๋อเหล่าเข้ามาพบพอดี ถึงแม้เขาจะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ ทว่าก็ไม่เป็นผลอันใด เพราะอย่างไรเสีย หานสวี่ก็ต้องถูกพาตัวมาที่ศาลต้าหลี่ เพื่อที่จะได้หาข้อพิสูจน์ตัดสินต่อไปว่าเขาทำผิดจริงหรือไม่"ข้าหาได้ทำอันใดไม่ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด"สีหน้าหานสวี่ตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดแค่เพียงเห็นคนที่เดินเข้ามาเจอเหตุการณ์เมื่อสักครู่เขาก็รู้ได้อย่างทันทีว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอนหลี่จื้อหาว เป็นอาจารย์อีกคนของสำนักศึกษาหลวงกั๋วจื่อเจี๋ยนแห่งนี้หานสวี่และหลี่จื้อหาวชิงไหวชิงพริบกันมาช้านานหากวันใดที่หานสวี่มาสอน หลี่จื้อหาวย่อมไม่จำเป็นต้องมาที่สำนักศึกษาหลวงแห่งนี้ เว้นเสียแต่ว่าวันที่เขาหยุดหลี่จื้อหาวจึงจำเป็นต้องมาแทน และช่างน่าบังเอิญเสียเหลือเกินที่หลี่จื้อหาวมาพร้อมกับหยางเก๋อเหล่า (ขุนนางระดับสอง) อย่างพอดีอะไรเช่นนี้ มาพบตอนที่กว่านชิงอี้พยายามจะยัดถุงตำลึงใส่มือเขาอย่างนั้น"จะเข้าใจผิดหรือถูก ข้าก็ต้องนำท่านมาขังไว้ก่อนเพื่อรอให้ใต้เท้าเปาไต่สวน หวังว่าท่านอาจารย์หานจะเข้าใจข้า" กงซุนสวีอี้ป๋อพูดกับหานสวี่อย่างใจเย็น เ

ตอนที่ 17 ลาแล้วสกุลหาน"ท่านแม่ ท่านอย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะ เยียนเอ๋อร์เชื่อว่าท่านพี่หาได้ทำเรื่องที่น่าอัปยศเช่นที่ถูกกล่าวหาอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ"หลังจากที่ไปพบหานสวี่ที่ศาลต้าหลี่แล้ว ฮูหยินใหญ่เถาฮวาก็มีสีหน้าเคร่งเครียด เท่านั้นยังไม่พอ สวรรค์ยังกลั่นแกล้งผู้คน ทำให้ฮูหยินใหญ่ต้องพบเจอกับหญิงคนรักของบุตรชายอีกด้วย และนอกจากแม่นางไป่อ้ายเหม่ยผู้นั้นจะไม่ถามถึงบุตรชายนางแล้ว ไป่อ้ายเหม่ยยังแสดงความเย้ยหยันออกมาอย่างไม่ปิดบัง ไหนเลยคนเป็นมารดาจะทำใจไหว"แม่ไม่เป็นอันใดเยียนเอ๋อร์ สกุลหานทำผิดต่อเจ้านัก แม่ไม่รู้จะหาสิ่งใดมาชดเชยต่อเจ้าได้"เถาฮวาหลุดออกจากภวังค์ นางหันศีรษะกลับมามองหน้าลูกสะใภ้คนโปรดอย่างอ่อนโยน มือเรียวที่มีร่องรอยของความเหี่ยวย่นตามกาลเวลายื่นออกไปสัมผัสที่ศีรษะมนอย่างแผ่วเบา"เหตุใดท่านแม่จึงพูดเช่นนี้เล่าเจ้าคะ ชดเชยอันใดกันสกุลหานดีกับเยียนเอ๋อร์เสมือนที่เยียนเอ๋อร์อยู่ที่จวนสกุลเสิ่นเลยเจ้าค่ะ"เสิ่นชิงเยียนดึงมือฮูหยินใหญ่มาแนบไว้ที่ใบหน้าของตนเอง สายตาหวานช้อนขึ้นมองพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนน้อมทว่าเถาฮวายังไม่ทันจะได้เอ่ยอันใดออกไป หานจี้กงก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่

ตอนที่ 19ข้าจะช่วยท่านเอง"ข้าให้ท่านแม่ส่งเจ้ากลับจวนแล้วมิใช่หรือ เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้ ใบหย่าข้าก็มอบให้นานแล้ว แม่นางเสิ่นที่นี่หาใช่ที่ที่เจ้าควรมาไม่" หานสวี่มองหน้าฮูหยินที่ถูกหย่าร้างด้วยสายตานิ่งเฉย คำพูดของเขา ทำให้ผู้คุมหันมามองหน้าเขาและเสิ่นชิงเยียนอย่างทันที"ท่านอาจารย์หาน ท่านก็อย่าใจร้ายนักเลย อดีตฮูหยินของท่าน คงมิอาจตัดสวาทรักของท่านได้ลง เช่นนั้นมิสู้เจ้าสองคนพลอดรักกันให้เต็มที่เถอะ ข้าจะไม่แอบดูหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะและสายตาที่มองมาทำให้เสิ่นชิงเยียนจับเสื้อตนเองแน่น แววตาตื่นตระหนกอย่างตกใจ ยิ่งทำให้ผู้คุมอันธพาลยิ่งได้ใจ"บังอาจนัก หากเจ้ายังไม่รู้ข้าจะบอกให้แม่นางผู้นี้หาใช่คนที่เจ้าควรจะดูหมิ่นไม่ ด้วยตระกูลนางเป็นถึงเศรษฐีพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้ ขนาดขุนนางบางท่านยังเกรงใจอยู่หลายส่วน แล้วเจ้าเป็นผู้ใดกัน ถึงได้กล้าดูหมิ่นบุตรสาวตระกูลเสิ่นเช่นนี้"เมื่อหานสวี่ตวาดออกมาเสียงดัง เพียงแค่ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของตระกูลเสิ่น ทำให้ผู้คุมผู้นั้นถึงกับเงียบและเดินหลบไปนั่งที่โต๊ะตรงทางเข้าทันที ผู้ใดบ้างที่จะไม่รู้ว่าเมื่อหน้าแล้งที่ผ่