All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 91 - Chapter 95

“คนผู้นี้ คือท่านแม่ทัพพยัคฆ์ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย”ชายหนุ่มแสร้งถาม ทั้งที่เขารู้ดีว่านางคือผู้ใด แต่จะให้เอ่ยออกไปตรง ๆ อาจเกิดความแคลงใจระหว่างกันได้“ย่อมเป็นนางท่านอ๋อง แม่ทัพผู้มิเป็นสองรองผู้ใด”องค์รัชทายาทตอบด้วยรอยยิ้ม ด้วยชื่อเสียงอันเลื่องลือของพ่อลูกสกุลจ้าว เป็นเหมือนเกราะคุ้มภัยอีกชั้นของแค้วน“จ้าวเซียวเถา คารวะท่านอ๋องเพคะ”เมื่อได้รับสัญญาณจากผู้เป็นนาย เซียวเถา ก้าวเข้ามาหยุดยืนห่างจากอ๋องหนุ่มพอสมควร ก่อนจะประสานมือทำความเคารพ ทว่าใบหน้างามหาได้มีรอยยิ้มให้เห็นไม่ กลับมีเพียงความเยือกเย็นส่งผ่านสายตามาเท่านั้น“ข้าได้ยินเสียงเล่าลือมานาน ว่าท่านแม่ทัพเก่งกาจยิ่งนัก ทั้งยังฉลาดปราดเปรื่องเหนือผู้ใด” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อสายตาของหญิงสาวเปลี่ยนไปมาก หรืออาจเพราะกาลเวลา ทำให้นางไร้ซึ่งแววตาเฉกเช่นเมื่อก่อน“ท่านอ๋องกล่าวชมเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นเพียงทหาร ที่ได้รับพระเมตตา จนมีตำแหน่งก็เท่านั้นเพคะ”“ท่านแม่ทัพถ่อมตัวเกินไปแล้ว มีผู้ใดบ้างในเว่ยและแคว้นใกล้เคียง ที่มิรู้จักแม่ทัพหญิงผู้เก่งกาจแห่งเว่ยกัน ว่าแต่หนุ่มน้อยด้านหลังเล่า คือผู้ใดกัน”

งานเลี้ยงได้เริ่มขึ้น ในบ่ายของวันถัดมา ตามที่จวิ๋นอ๋องได้แจ้งแก่คณะทูตไปตั้งแต่เมื่อวาน เซียวเถา ก้าวเข้าไปภายในงานด้วยชุดของสตรี โดยมีบุตรชายติดตามอยู่ไม่ห่าง แม้นางจะเกิดความสงสัย ว่าไยจวิ๋นอ๋องต้องการให้จ้าวหยางมาร่วมงาน แต่เมื่อยังไม่มีสิ่งใดชี้ชัด ถึงอันตราย นางก็เพียงก้าวตามน้ำไปเท่านั้นพอ กึก! เซียวเถาจำต้องหยุดเท้าลง เมื่อเบื้องหน้า มีชายหญิงต่างวัย ถึงสี่คนขวางทางอยู่ แววตาไร้ซึ่งคำถามหรือความรู้สึกใด ๆ ของหญิงสาว ทำให้หนึ่งในสี่ ลอบกำหมัดแน่น “เจ้าคือ...” เสนาบดีถงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว สายตานั้นสั่นไหว เมื่อสบเข้ากับดวงตาของหญิงสาวตรงหน้า “ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ หากข้าขวางทางพวกท่าน” เอ่ยจบเซียวเถาเบี่ยงกายหลบ โดยที่จ้าวหยางเองก็ได้ทำตามผู้เป็นมารดา เสนาบดีถง เห็นใบหน้าของเด็กชายเต็มตา ถึงกับสั่นเทาไปทั้งร่าง ด้วยใบหน้านี้เขาจำได้มิมีวันลืม ‘จวิ๋นอ๋อง’ “คนต่างแคว้น ช่างไร้มารยาทนัก เป็นเพียงบ่าวช่างหารกล้ามาเดินเคียงนาย” เป็นถงซือเหยาที่เอ่ยขึ้น พร้อมเชิดใบหน้าขึ้นสูงอย่างคนถือดี ดวงตามองเหยียดคนทั้งสองอย่างโจ่งแจ้

สวนดอกไม้หน้าเรือนรับรอง เสวี่ยจ้านหยุดมองไปยังร่างบาง ที่ยังอยู่ในชุดงานเลี้ยง“อะ...แฮ่ม” ชายหนุ่มแสร้งกระแอมเล็กน้อย เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัว ซึ่งเขามั่นใจว่านางรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา นับตั้งแต่ก้าวผ่านประตูทางเข้าเรือนมาแล้ว“ท่านอ๋องมีเรื่องใด ให้หม่อมฉันรับใช้หรือไม่เพคะ”หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น พร้อมหมุนกายกลับมาเผชิญหน้ากับผู้มาเยือน“มิได้ ข้าเอาน้ำแกงมาให้ก็เท่านั้น พอดีข้าเห็นเจ้าดื่มหนักอยู่พอสมควร เกรงจะมิสร่างเมาในยามเช้า เลยเอามาให้”ชายหนุ่มรีบยกตะกร้าใส่น้ำแกง ที่เขาได้ให้องครักษ์สั่งห้องครัว จัดเตรียมไว้รอท่า ก่อนที่ทุกคนจะกลับจากวังหลวง“ท่านอ๋อง มิเห็นต้องลำบากมาด้วยตนเองเลยนะเพคะ”“ข้าไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นเลย มาเถอะประเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”ชายหนุ่มก้าวตรงไปยังศาลาภายในสวน ก่อนจะจัดแจงนำน้ำแกงออกมาจากตะกร้า ทุกการกระทำของชายหนุ่มนั้น ดูนิ่มนวลและใส่ใจต่อสิ่งที่อยู่ในมือยิ่งนักเซียวเถาเดินตามมาเงียบ ๆ เมื่ออีกฝ่ายมีน้ำใจ จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม นางก็มิสมควรทำลายน้ำใจนี้ลง สุราเพียงเท่านี้ไม่อาจทำให้นางเป็นอันใดได้เลย“ท่านอ๋อง ดื่มด้วยกันเถอะเพคะ น้ำแกงนี่หม่อมฉันกินคนเดียวไม่ห