All Chapters of ดวงใจนรกานต์: Chapter 1 - Chapter 5

“ใกล้เวลาที่เนเน่จะมาแล้ว นายไปได้”“แต่ท่านครับ ผมว่าท่านกลับพร้อมผมดีกว่านะครับ เชื่อผม”เพราะยืนอยู่ด้านหลังรถบิ๊กอัพหาเสียงทำให้นิรยะกวาดสายตามองบ้านเรือนและผู้คนที่ออกมาต้อนรับได้โดยทั่ว แม้จะเป็นชุมชนเดิมๆ ที่เคยมาหาเสียงแล้วหลายครั้ง แต่ใกล้วันเวลาเลือกตั้งเข้ามาทุกที เขาก็ไม่อาจวางใจ“กลับพร้อมผมเถอะนะครับ”“เอาน่าที่โล่งขนาดนี้ ใครจะทำอะไรได้ นายไปเถอะ เดี๋ยวเนเน่มาถึงแล้วไม่เจอใคร จะยุ่งกันใหญ่”“ท่านแน่ใจนะครับว่าอยู่ได้”“ไปเถอะ เชื่อฉันสิ มันไม่มีอะไรวันนี้หรอก ถ้ามันจะมีมันก็มีใกล้ๆ เลือกตั้งนั่นแหละ ใครมันกล้ามาทำอะไรในชุมชนแบบนี้ เพราะถ้ามีใครถูกลูกหลงตายไปก็ไม่มีใครได้เลือกตั้งทั้งนั้นแหละ ไปเถอะ ไปทำหน้าที่ของนาย เวลานี้ไม่มีใครที่ฉันจะไว้วางใจได้เท่านายอีกแล้ว”น้ำเสียงหนักใจเทไปยังใครบางคนที่กำลังเดินทางมาถึงเมืองไทยในวันนี้ คนที่มีความสำคัญมากที่สุดที่ถูกส่งตัวไปอยู่แสนไกลนับตั้งแต่เหตุการณ์ร้ายๆ เมื่อ 20 ปีก่อนเกิดขึ้นตลอดเวลาคนทางนั้นร่ำร้องแต่จะกลับมาเมืองไทย แต่เป็นเขาที่ไม่ยอม ทว่าเวลานี้เขาคงห้ามไม่ได้ การรับรู้และดูแลให้ปลอดภัย คงดีกว่าให้รั้นและเกิดอันตรา

เงาสะท้อนในกระจกยามที่ฟ้ามืดแสงเผยให้เห็นดวงตาเจือเศร้า เนตรชนกหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวมทันที ไม่มีแสงแต่แว่นก็ยังมีประโยชน์ หล่อนมีแว่นกันแดดเป็นของสะสม เพราะนอกจากคุณสมบัติตรงตัวแล้วนั้น มันยังช่วยอำพรางดวงตาและช่วยบดบังความรู้สึกที่ไม่ต้องการให้ใครได้เห็นอีกด้วยดวงตาสวยเหลือบมองกระจกมองหลังเมื่อรับรู้ว่าคนขับเหลือบตาขึ้นมองหล่อนเช่นกัน หล่อนไม่เห็นดวงตาของเขา เพราะตั้งแต่เจอกันนายคนนี้ที่เป็นลูกน้องของพ่อก็ยังไม่ยอมถอดแว่น แต่เพราะหล่อนนั่งอยู่ฝั่งซ้าย ยามที่ดวงตาคมล้อมไปด้วยแพขนตาหนาเหลือบหรือหลุบมองสิ่งใด หล่อนก็เห็นด้วยเนตรชนกบึนปากบอกตัวเองว่าหล่อนโกรธเขา ทั้งโกรธใบหน้าหล่อๆ เชิดๆ ไม่อ่อนน้อมถ่อมตนกับหล่อน ทั้งเขายังถือดีไม่ฟังคำสั่งหล่อน และที่โกรธสุดก็คือเขาทำให้หล่อนมโนไปไกลว่าจะหิ้วเขากลับบ้านไปทำให้พ่อโมโห ตอบแทนที่พ่อทิ้งหล่อนให้เผชิญโลกกว้างอยู่ต่างประเทศถึง 20 ปีพ่อให้หล่อนเรียน เรียน และก็เรียนทุกอย่างได้ตามที่ใจหล่อนต้องการ ข้อแม้มีแค่... ห้ามหล่อนกลับเมืองไทยเด็ดขาด โดยเหตุผลของพ่อคือ ‘อันตราย’ เมืองไทยอันตรายสำหรับหล่อนแรกๆ นั้นหล่อนเข้าใจว่าพ่อกลัว เพราะแม่ถูกลูก