Lahat ng Kabanata ng หย่ารักสามีทรยศ : Kabanata 11 - Kabanata 20

ห้องครัวพยาบาลพิเศษวัยกลางคนได้ประคองหญิงสาวลงมาที่ห้องครัวเพื่อรับประทานอาหารทั้งที่เธอไม่หิวแต่ก็ต้องฝืนร่างกายตัวเองกินเพื่อให้มีแรงและเพื่อลูกน้อยในท้องหลังจากที่ชายหนุ่มจิตใจร้ายกาจทั้งเย็นชาออกไปข้างนอกแล้วหญิงสาวไม่รู้เลยว่าเขาไปไหนหรือมีธุระอะไรแต่ในตอนนี้เธอเองก็ไม่จำเป็นและไม่อยากจะไปสนใจเรื่องของเขาอีกต่อไปแล้ว เหมือนกันกับที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจเธออย่างตอนนี้…ดวงตากลมโตกวาดมองดูอาหารหน้าตาน่าทานหลายอย่างที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะครู่หนึ่ง ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้าก่อนที่มือเรียวของเธอจะยื่นไปหยิบช้อนแล้วค่อยๆ ตักอาหารเข้าปากทีละคำสองคำแต่ทว่าหญิงสาวกลับกินไปเพียงไม่กี่คำก็รู้สึกอิ่มจนฝืนกินต่อไม่ไหวแล้ว ทำให้พยาบาลพิเศษวัยกลางคนที่ชายหนุ่มจ้างให้มาดูแลเธอที่กำลังยืนเฝ้าอยู่ๆ ข้างเห็นว่าเธอกินน้อยก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวลทั้งเห็นอกเห็นใจเธอไม่น้อย“คุณวนิดากินอีกสักนิดเถอะนะคะ คุณกินน้อยเกินไปร่างกายจะไม่มีแรงเอานะคะ”“ฉันกินไม่ลงแล้วจริงๆ ค่ะ”“…”ใบหน้าระทมทุกข์ของหญิงสาวแลดู

แกร๊กประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ท่อนล่างพันด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา หญิงสาวจึงรีบวางโทรศัพท์ลงทันทีเธอนั่งก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมาสบตากับอีกฝ่าย ทางด้านของชายหนุ่มเองเมื่อเห็นว่าเธอไม่ปริปากเอ่ยพูดอะไร เขาจึงทำทีเดินผ่านไปยังห้องแต่งตัวทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตึก ตึก ตึกผ่านไปสักพักหนึ่งเสียงฝ่าเท้าหนัก ๆ ได้เดินออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนจะเดินมุ่งตรงมาที่หญิงสาวทำให้เธอแทบจะลืมจังหวะการหายใจ เมื่อเห็นฝ่าเท้าใหญ่ดูสะอาดของผู้เป็นสามีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ยังนั่งก้มหน้าก้มตาสีหน้าเศร้าอยู่เช่นเดิมเพราะกลัวว่าจะทำให้เขารู้สึกไม่พึงพอใจขึ้นมาอีก“เย็นนี้เตรียมตัวให้พร้อม อาบน้ำแต่งตัวให้สวยฉันจะพาเธอไปที่หนึ่ง” น้ำเสียงที่เย็นชาเอ่ยพูดขึ้นและสายตาคมของเขาเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของหญิงสาวแวบหนึ่งก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากห้องนอนไปทันทีหลังพูดจบ ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความสงสัยทั้งแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าที่จะปริปากถามเขาออกไป“จะทำอะไรอีก แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่สาแก่ใจของคุณอีกอย่างนั้นเหรอ...” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าหัวใจ ก่อนที่เธอเ

หลายเดือนต่อมา“ค่อย ๆ เดินนะครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่อ้อมแขนใหญ่อันแสนอบอุ่นของเขากำลังประคองร่างของภรรยาคนสวยอย่างหญิงสาวในระหว่างที่เธอเดินลงบันไดมาจากชั้นสองหนึ่งเดือนให้หลังมานี้ใบหน้าของทั้งคู่กลับมาสดใสมีรอยยิ้มพิมพ์ใจอีกครั้ง หลังจากในค่ำคืนนั้นที่ชายหนุ่มได้ขอการให้อภัยจากหญิงสาวจนเธอและเขาได้พรั่งพรูหันหน้ามาเปิดใจคุยกัน คำบอกรักจนได้มาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขในวันนี้และตั้งแต่ในค่ำคืนวันนั้นมาชายหนุ่มก็เฝ้าดูแลเอาใจใส่หญิงสาวเป็นอย่างดี ในทุกๆ คืนเธอได้สัมผัสกับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นละมุนละไมที่เหินห่างมานานมากแล้ว ทำให้หัวใจที่เดิมแตกร้าวจากความเจ็บปวดเริ่มกลับมาสมานแผลติดกันทีละน้อยห้องทานอาหาร“วันนี้แม่บ้านทำอาหารน่าทานมากเลย คุณทานเยอะๆ นะของชอบคุณทั้งนั้นจะได้บำรุงลูกด้วย” ชายหนุ่มตักอาหารใส่จานให้กับหญิงสาวทั้งเขายังพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน คำพูดห่วงใยเพียงประโยคเดียวนั้นอบอุ่นไปถึงก้นบึ้งของหัวใจจนเธอผลิรอยยิ้มออกได้ทุกเวลาโดยไม่รู้ตัว“ขอบคุณค่ะ คุณก็ทานด้วยสิคะจะมานั่งมองหน้าดาทำไม” เธอเอ่ยถามหยอกเล่นเขาอย่างอารมณ์ดี“แล้วทำไมผมจะมองหน้

ครึ่งชั่วโมงต่อมาติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดในระหว่างที่หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำ โทรศัพท์เครื่องหรูของชายหนุ่มก็มีสายโทรเข้ามา บนหน้าจอแสดงชื่อของเลขาสาวอย่าง'กิ่งแก้ว' เขาจึงไม่รอช้าให้เสียเวลารีบรับสายทันทีเผื่อว่าเลขาอาจจะมีธุระอะไรที่สำคัญ“ฮัลโหล”(คุณวายุคะ ทางลูกค้ายินดีที่จะร่วมงานกับบริษัทของเราแล้วค่ะ)“ดีมากครับ ขอบคุณมาก”(เอ่อ...คุณวายุคะ ดิฉันยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่อยากจะขออนุญาตหน่อยนะคะ)“ครับ ว่ามาได้เลย”(คือว่ากิ่งอยากจะขอลางานไปดูแม่ที่ต่างจังหวัดสักหนึ่งอาทิตย์ได้มั้ยคะ คือว่าพอดีแม่ของดิฉันตกบันไดขาหักเดินไม่ได้ คนข้างบ้านที่บ้านอยู่ใกล้กับแม่เพิ่งจะโทรมาบอกเมื่อตอนเย็นนะค่ะ)“อ๋อได้ครับ แต่ถ้าคุณแม่ของคุณอาการยังไม่ดีขึ้นผมให้ลาหยุดได้หนึ่งเดือนเต็มเลยนะ ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวผมจะเป็นคนอื่นจัดการแทนเอง”(ขอบคุณ คุณวายุมากๆ นะคะ)“ไม่เป็นไรครับ”(งั้นดิฉันไม่ขอรบกวนแล้ว สวัสดีค่ะ)“สวัสดีครับ”สายของเลขาสาวตัดไปหลังจบบทสนทนาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวอย่างวนิดาก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอแต่งตัวด้วยชุดนอนของคนท้องสีสดใสเหมาะตามวัยแต่ทว่าชายหนุ่มที่เห็นแล้วกลับมีสีหน้าที่ไ

รถคันหรูของชายหนุ่มเลี้ยวเข้ามาจอดยังหน้าหอพักเล็กๆ ซึ่งดูทรุดโทรมและเก่าไปตามกาลเวลา ระบบรักษาความปลอดภัยก็ไม่มี ทั้งบริเวณโดยรอบยังห้อมล้อมไปด้วยชุมชนมีทั้งแม่ค้าแม่ขายและคนเดินสัญจรผ่านไปมาดูแล้ววุ่นวายไม่น้อย“ที่นี่เหรอที่พักของเธอ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอาคารไม่ใหญ่ซักเท่าไหร่นักข้างหน้าซึ่งมีความสูงเพียงแค่ไม่กี่ชั้นพลางเอ่ยถามนักศึกษาสาวอย่างยี่หวาที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับด้วยความสงสัยว่าหล่อนอยู่ที่นี่ไปได้ยังไง“ค่ะ หนูพักอยู่ที่นี่”“อย่างนั้นเหรอ” คำตอบที่ได้รับมันทำให้ชายหนุ่มตะลึงอึ้งไปชั่วขณะ“ใช่ค่ะ”“ที่นี่ไม่มีความปลอดภัยเอาเสียเลย ทั้งยังทรุดโทรมอีก” ชายหนุ่มพูดไปตามความจริงเพราะห้องพักเก่าๆ ประตูทางเข้าไม่มีแม้แต่ยามเฝ้าอีกทั้งยังเป็นหอพักรวมชายหญิงอีก แล้วแบบนี้จะเอาความปลอดภัยมาจากไหนกัน“คนไม่มีเงินแบบหนูก็ต้องอาศัยอยู่ในที่แบบนี้”“แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ พวกเขาอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ” คำถามของชายหนุ่มทำให้ยี่หวาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่หล่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำทีตีหน้าเศร้าหมองเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องเลวร้ายในอดีต“พ่อของหนูท่านเสียนานมากแล้วค่ะ ส่วนแม่ก็อยู่ต่า