Semua Bab จะลูปไหนก็รักเธอ: Bab 11 - Bab 20

เขียนโดยเพนนี ปัจจุบัน ลูปที่ 3 ฉันกระพริบตาถี่ๆ เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันเดิมๆ ฉันนั่งฟังคำสั่งผู้บังคับบัญชาผ่านจากอ้อยอิ่งอีกครั้ง แล้วก็ทำความรู้จักเพียงออและแกรมม่าอีกเช่นเคย "เพนนีขอพูดอะไรหน่อย" ฉันเกริ่นนำและพยายามจะเข้าเรื่องให้เร็วที่สุด "เพนนีเป็นคนในคำทำนาย ที่จะสามารถช่วยคนนับล้านได้ ดังนั้นขอให้ทั้งสองคนทำตามที่เพนนีบอกโดยไม่มีคำถาม โอเค รับทราบ?" แกรมม่าทำหน้านิ่ว ส่วนเพียงออก็เงียบเฉย เอาล่ะ ฉันทำให้ตัวเองเพิ่งกลายเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการแถมไม่น่าคบ และทั้งสองคนก็เพิ่งเจอฉันครั้งแรก แต่ฉันใช้เวลากับทั้งสองคนมาสักพักแล้ว "ก่อนที่เพนนีจะตายจากการวนลูปครั้งที่แล้ว เพนนีเห็นรอยสักที่ต้นแขนของฆาตกร เพนนีให้อ้อยอิ่ง หมายถึงหุ่นยนต์เอไอน่ะ ช่วยทำการเสิร์จหาแล้ว แต่หาไม่เจอ เพนนีเชื่อว่า นี่จะเป็นเบาะแสของ บลูคิลเลอร์ หรือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้" "ถ้าเพนนีเก่งขนาดไม่ต้องการความช่วยเหลือของเราสองคน แล้วแกรมม่ากับเพียงออจะจำเป็นอะไร เชิญหาไปคนเดียวเถอะ" มันต้

เขียนโดยแกรมม่า เมื่อ 1 เดือนก่อน ฉันหรือ ร.ต.ต.กมลาภา แดนโกศลถูกส่งมาช่วยราชการลับ โค้ด P001 เพื่อช่วย ร.ต.ต.พริมา ภัทรโสภณ ทำภารกิจช่วยเหลือมนุษย์นับล้าน แม้ว่าจะเกิดแรงต่อต้านจากภายนอกมากเพียงไร แต่ฉันและผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติก็จะต้องสนับสนุนร.ต.ต.พริมา หรือคุณเพนนี ให้ได้มากที่สุด อันที่จริง ฉันถูกส่งมาตามดูคุณเพนนีตามคำสั่งของลุงกาน เพื่อทำให้เราสนิทกันไวขึ้น และไว้วางใจกันทำงานสำคัญๆ ด้วยกัน แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักฉันมาก่อนก็ตาม แท็บเล็ตข้างหน้าฉันมีประวัติของเพนนี ตั้งแต่วันเกิดไปจนถึงเหตุผลที่ต้องมาทำงานเป็นครูแนะแนวที่โรงเรียนแห่งนี้ ไฟล์ใหญ่จนกินพื้นที่ในแท็บเล็ตไปเกือบครึ่ง มีทั้งตัวหนังสือ วิดีโอ และภาพถ่ายเต็มไปหมด กระทั่งความชอบหมา หรือถนัดซ้ายก็บรรจุอยู่ในนี้ไม่มีเว้น อ่อ ลืมเล่าไปอีกนิดหนึ่ง ในยุคนี้แท็บเล็ตบางและเบาจนไม่น่าเชื่อ เราสามารถพับเจ้าอุปกรณ์อิเล็คทรอนิกส์นี้ได้ไม่ต่างอะไรกับกระดาษเอสี่ แถมยังไวเพราะชิปรุ่นใหม่ที่ทำการประมวลผลได้เร็วราวกับยกคอมพิวเตอร์ควอนตัมมาไว้ในมื

เขียนโดยเพนนี ปัจจุบัน ลูปที่ 4 เกิดการวนลูปอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันใจเย็นและค่อยๆ คุยกับเพียงออและแกรมม่า เลือดอาจารย์ทำให้ฉันเคยชินที่จะพูดอะไรซ้ำๆ ฉันละสายตาไปจากคนตาสีเทาไม่ได้เลย เธอยังมีแววตาเศร้าสร้อยอยู่ในที ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันอยากเห็นเธอยิ้มมากกว่า "ถ้าไม่ว่าอะไร เราอยากไปเจอลุงกานที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ ไปกันไหม" ฉันเสนอตอนที่มีแกรมม่านั่งข้างๆ และเพียงออฟังอย่างสงบนิ่ง "ที่จริงลุงกานก็อนุมัติงบให้ไม่จำกัดอยู่แล้วนี่" แกรมม่าเอียงคอด้วยความสงสัย "เราจะใช้มาตรการขั้นสูงสุดกับนาดา" ฉันประกาศแล้วไม่เอ่ยอะไรอีก "จอมวางแผน" แกรมม่าประชดเล็กๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู ฉันจึงใจชื้นขึ้น แหม ก็คนมันรัก "เล่าหน่อยได้ไหม" เธอออดอ้อน อีกนิดเดียวก็เกือบจะหลุดปากไปแล้ว ขอร้องอย่าทำหน้าแบบนั้นบ่อยๆ เดี๋ยวหัวใจวาย "เดี๋ยวค่อยฟังทีเดียวดีกว่า เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าแกรมม่าจะเข้าข้างใคร" เรานั่งรถไร

เขียนโดยเพนนี ปัจจุบัน ลูปที่ 5 การวนลูปครั้งนี้ ฉันวางแผนไว้หมดแล้ว ฉันจะเล่าเรื่องตามลำดับให้พวกเพื่อนๆ ในทีมฟัง และพวกเขาก็ดูรักใคร่ฉันดี ทุกครั้งที่เบื่อหน่ายเหตุการณ์ซ้ำๆ ฉันจะห้ามตัวเองไว้ ให้นึกถึงภาพใหญ่ ไม่ใช่แค่อารมณ์ตัวเอง "ลุงกานคะ" ฉันกรอกเสียงในโทรศัพท์ "หนูอยากขอเงินสักหนึ่งในสามบิทคอยน์ ซื้อธาตุไฟมาใช้" ลุ้นอยู่พักหนึ่งตามเสียงที่เงียบไป "ได้ ลุงอนุมัติ ลุงหวังพึ่งหนูแล้วนะ เพนนี" แกรมม่าหันมามองหน้าฉัน เงินนั้นไม่ใช่น้อยๆ เลย ฉันมองเธอด้วยแววตาพิเศษ ดูเหมือนเธอจะรับรู้ได้ แต่ก็หลบสายตา ใช่สิ ใครจะไปรับรักคนที่เพิ่งคุยกันวันแรกได้ ในหัวฉันตอนนี้ รู้แค่ว่าเธอรู้จักฉันมาก่อนผ่านลุงกาน แต่เราก็เพิ่งได้คุยกัน หน้าฉันแดงระเรื่อ เมื่อใกล้ชิดกันขนาดนี้ ส่วนเธอคงประหม่าที่ได้รู้จักคนใหม่ เท่านั้นเอง "ถ้าเราทำสำเร็จ เงินนี่จะถือว่าเล็กน้อยมากเลย" ฉันประกาศกับเพื่อนสองคน พวกเธอรับไม่ค่อยได้นัก แต่ก็ไม่ว่าอะไร เพราะผู้บังคับบัญชาอนุมัติแล้ว

เขียนโดยฮาริส เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน ผมขึ้นรถจิ๊บที่เจ้าหน้าที่เตรียมไว้ให้ จำใจทิ้งครอบครัวไว้เบื้องหลัง ครอบครัวเราไม่อาจรอดไปได้ หากประชาชนส่วนใหญ่ของนาดายังรอดไม่ได้ ภายในรถเจอแต่คนที่คุ้นหน้ากัน พวกเขาทำสีหน้าเคร่งขรึม มีความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น ดวงอาทิตย์ใกล้ตกดินเข้าทุกที รถเราแล่นผ่านตึกสีส้มหลายขนาด ทั้งบ้านคน ทั้งร้านค้า และกลิ่นเมืองที่ผมคุ้นเคย สิ่งนี้ทำให้จิตใจสงบ ขัดกับความตึงเครียดที่เรากำลังเผชิญ เสียงระเบิดดังกึกก้องข้างหลังรถที่เราผ่านมา ผมหันไปดูอย่างใจหาย ใจเต้นโครมครามเมื่อนึกสงสัยว่า ที่ตรงนั้นเป็นบ้านใคร ครอบครัวใคร และพวกเขาจะปลอดภัยไหม “เราจะถึงสนามบินในอีกสิบนาที” คนขับเอ่ยทำลายความเงียบ ผมกระวนกระวายหนักกว่าเดิม บอกความจริงก็ได้ เพราะผมกลัวความเร็ว “พวกเราจะไปไหนกัน เรายังมีที่หลบภัยที่ไหนอีก” ผมถามเหล่าผู้นำของนาดา กลบเสียงสั่นไว้จนมิด “ผมแจ้งท่านไม่ได้ แต่ในฐานะวิศวกร ผม