All Chapters of My Savior Billionaire: Chapter 11 - Chapter 20

Ang ganda ng dagat 'pag gabi. Sobrang tahimik na rin ng paligid dahil bahagyang nakakalayo kami sa bahay nila. Sinulit namin ang sandaling mag-usap dahil minsan lang 'to nangyayari. At kung makapag-usap man kami, panandalian lang dahil sa trabaho. "I have to tell you this right now, Viv." Sinipa-sipa niya ang batong nadadaanan namin habang ang mga kamay naming ay nakasalikop sa hangin. "My Lolo Jones wanted me to marry you. At ito 'yong problema ko ngayon." Sabay kamot siya sa ulo. Gumulo na tuloy ang buhok niyang nakahapay. "Kasi parang ayaw mo naman sa akin dahil magkaibigan lang tayo." Natulala ako sa sinabi niya. Para akong minasa sa semento dahil sa desisyon niyang pabigla-bigla. "You were the first girl I brought home. Kaya gusto ni Lolo na ikaw na ang huli. I wanted to pursue you but... I was too afraid," aniya. "Vivianne... may I have your trust? Maari ko bang malaman sa 'yo kung may gusto ka sa 'kin? I don't care if it takes thousands of hours for you to decide. Ang i

Ang bilis lang ng panahon. Kahapon... parang ang wasak ko. Ngayong si Logan ang kasama ko sa pagpunta sa kumpanya, parang nawawala ang pagod na nararamdaman ko. Huminga ako ng malalim habang tiningnan ang mga papel sa desk ko. Kailangan ko na namang magpagabi kapag ganito karami ang e-c-check kong bagay. "Kailangan matapos mo na 'yan... ngayong araw din," utos ni Valerie sa akin habang panay upo lang naman siya. Ngumiti na lang ako sa kaniya at sinimulan ang trabaho. Panay tunog ang cell phone ko pero hinayaan ko na lang 'yon. Bukas din naman ang messenger ko kaya tumutunog 'yon. Si Kristine naman ay absent dahil pumunta sa auntie niya. Kaya medyo bored na ako sa loob. Nagpatugtog na lang ako ng mga paborito kong music at hindi na alintana ang ingay sa labas. Naririnig ko ang tunog ng stapler at ang pag-flip ng mga papel. Nakakaantok din pala ang ganitong gawain. Nangangalay na rin ang kamay ko sa daming ginagawa. Sa sobrang tahimik ng room ko, parang kinapitan ako ng antok. Ini

"I am hiring you as my personal model," Mr. Art said. "Dahil ikaw lang ang nakikita kong may potential sa pag-aawit at pagmomodelo. And I want you to collaborate with me on this project," nakikinig lang ako sa usapan nilang dalawa. Mabait naman si Mr. Art. Kaya sa palagay ko, maayos ang kinalalagyan niya kung papasukin niya ang trabahong iyon."Thank you," Logan said while brushing his index finger on the back of my palm. Ngumiti lang ako sa kaniya at tumango. "I'll set a schedule for our next meeting at sa taping," dagdag pa ni Mr. Art bago kami nakaalis. As we were heading home, ngiting-ngiti si Logan dahil sa meeting nila ni Mr. Art. Ang saya ko rin dahil sa kaniya. Mayaman naman si Logan, but he loves his passion. Dahil doon siya masaya, dapat maging masaya rin ako, 'di ba?Hindi ako makatulog kahit na inaantok ako. Gusto kong pumikit ngunit didilat ulit. Tahimik na rin ang kuwarto ni Logan, kaya inisip kong tulog na siya. Bigla ko na lang naalala si Papa. Ilang linggo na akong

The way he stares at me brings back the fear and tears I buried yesterday. Unti-unting bumalik ang mga alaalang pilit kong kinalimutan. Ang mga salitang sinabi niyang naglibing sa akin. How can I move on kung ganito ang ipinapakita niya? “Vivianne... give me a chance, let's do it again.” Nagsalubong ang mga kilay niya, ngunit lumamlam ang kanyang mga mata. I saw it. It turned out to be red. At hindi ko gustong makita siyang umiiyak sa harapan ko. “I never meant to hurt you. I meant to save you from...” “From the happiness I'm supposed to deserve?” Tuluyan ko nang pinakawalan ang nag-uunahang mga luha ko. My chest tightened. “Hindi mo alam kung gaano ako naghirap makalimutan ka lang! Hindi mo alam kung paano ako umiiyak gabi-gabi at pinilit intindihin kung anong wala sa akin na meron sa iba? Anong meron sa kanila na wala sa akin?” Mas lalong humigpit ang pagkapit ko sa aking handbag dahil sa galit na umahon sa puso ko. “I think... you deserve someone whom you truly deserve. Kaya h

"Paano mo nalaman ang birthday ko, Logan?" Agad niyang ibinaling ang tingin niya sa akin mula sa pagtitig niya sa kaniyang laptop. Tumaas ang isang kilay niya bago ibinaba ang mga kamay niya sa mesa. "Why would I forget your birthday? Ni mga batang-kalye noon inuutusan ko para hatidan ka ng pagkain. Kasi gusto mo... ikaw lang mag-isa. Nagagalit ka sa akin kapag lumalapit ako dahil sabi mo... aawayin ka ng mga babaeng may gusto sa akin," litanya niya. Pinagsalikop niya ang kaniyang mga daliri at itinukod sa mesa. "But I never took my eyes off you. Palagi akong nakasunod sa 'yo, Vivianne." Saglit akong napatigil sa pagnguya ng kinain kong cake at umiwas ng tingin sa kaniya. "Because you thought that you were alone? Without knowing that I am saving you from those bullies?" Para akong binuhusan ng tubig nang marinig 'yon. I was once pushed away by Logan. Kahit na magkaibigan man kami no’n, nag-aaway pa rin kami. Pero honestly, siya ang pinaka-close friend ko. "Pero matapang ka. You h