All Chapters of กับดักรักนายหัวปาริธ: Chapter 21 - Chapter 30

ณิรินทร์ญามาอยู่บ้านนายหัวปาริธได้หนึ่งสัปดาห์แล้วหญิงสาวฝึกทำอาหารใต้กับป้าแดงจนทำเมนูโปรดของตัวเองได้ นายหัวเห็นว่าเธอเอาแต่อยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนจึงจองที่พักที่สมุยและพาเธอมาเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศเพราะไม่อยากให้อุดอู้อยู่แต่ในบ้านเพียงอย่างเดียวหญิงสาวรู้สึกดีใจมากๆ บรรยากาศกัดริมทะเลเวลาค่ำทำให้เธอผ่อนคลายและมีความสุข อีกทั้งตั้งแต่มาที่นี่นายหัวปาริธก็คอยดูแลเป็นอย่างดีหลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้วทั้งสองก็พากันมาเดินเล่นบริเวณริมชายหาดหน้าบ้านพักซึ่งเป็นชายหาดส่วนตัว“เธอมาอยู่ใต้เกือบสิบวันแล้วรู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะณิริน ชอบที่นี่ไหม”“ชอบค่ะ ที่นี่อากาศดีอาหารก็อร่อยมากด้วยค่ะ”“แล้วเชื่อหรือยังว่าฉันไม่ได้ซ่อนใครไว้ที่นี่”“เชื่อแล้วค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็คงให้คำตอบฉันได้แล้วใช่ไหม”“คำตอบอะไรคะนายหัว”“ฉันว่าเธอรู้นะณิรินว่าฉันกำลังหมายถึงอะไร” นายหัวปาริธหยุดเดินและหันหน้าเขามาหาณิรินทร์ญา เขาจ้องหน้าเธอและรอคอยคำตอบที่เคยถามไว้ที่สนามบินเมื่อหนึ่งเดือนก่อน“ณิรินต้องตอบจริงๆ เหรอคะ”“จริงสิเธอสัญญาแล้ว”“ณิรินมาหานายหัวถึงที่นี่นายหัวก็น่าจะพอรู้คำตอบแล้วนะนะ”“อายที่จ

นายหัวปาริธตื่นนอนในตอนสายของอีกวันหนึ่งเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กลับมานั่งบนเตียงมองคนรักที่ยังนอนหลับอย่างมีความสุข เขายอมรับว่าตอนนี้ณิรินทร์ญาคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะรักและจากนี้จะรอวันที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเธอระยะเวลาอีกหนึ่งปีที่หญิงสาวต้องกลับไปเรียนนายหัวหนุ่มคิดว่ามันเป็นเวลาที่ค่อนข้างนานแต่ก็จะพยายามประคับประคองให้ความรักครั้งนี้มันไม่จบลงเหมือนกับที่ผ่านมา เขาคิดว่าณิรินทร์ญาคือคนที่เหมาะสมกับเขามากที่สุด หญิงสาวเป็นคนขยันเป็นคนพูดตรงอีกทั้งยังน่ารักร่าเริงและทำให้เขายิ้มได้ ทุกอย่างมันลงตัวไปหมดตอนนี้เขากับเธอไม่ใช่แค่แฟนกันทำแล้วในเมื่อสถานะมันเปลี่ยนไปเขาก็อยากจะดูและอยู่ใกล้ชิดหญิงสาวมากขึ้นการเดินทางไปกลับสุราษฎร์ธานีและกรุงเทพไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนายหัวที่มีเงินมากมายอย่างเขาแต่ก็ต้องถามณิรินทร์ญาก่อนว่าหญิงสาวยินดีจะให้เขาขึ้นไปหาที่กรุงเทพทุกอาทิตย์หรือเอาอยากฟังความคิดเห็นของเธอก่อนเพราะไม่อยากจะทำอะไรตามอำเภอใจ เมื่อตกลงที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแล้วการฟังความคิดเห็นของอีกฝ่ายก็เป็นเรื่องที่นายหัวคิดว่าสมควรจะทำนายหัวปาริธไม่คิดเลยว่าจะมาตกหลุมรักกับเด็กสาวที่อายุห่าง

ตอนนี้ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศเงียบนายหัวปาริธกอดเอวคนรักไว้ หญิงสาวยังคงพิงศีรษะอยู่บนไหล่เขาฟังเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจของเขาที่มันเต้นเป็นจังหวะประสานกับเสียงหัวใจของเธอณิรินทร์ญาไม่รู้หรอกว่าอนาคตเธอกับเขาจากนี้จะเป็นยังไง ในระยะเวลาหนึ่งปีนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างเธอกับนายหัวปาริธแต่เธอก็จะซื่อสัตย์กับเขาและจะมีเขาเพียงคนเดียวหญิงสาวเชื่ออย่างหนึ่งว่าถ้าหากเธอกับเขารักกันจริงๆ ระยะเวลาและระยะห่างระหว่างอายุมันจะไม่เป็นอุปสรรคอะไรเลยแต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังกวนใจณิรินทร์ญาอยู่ก็คือเรื่องอดีตภรรยาของเขาหญิงสาวลังเลว่าจะถามเรื่องนี้ต่อหรือจะปล่อยให้มันเป็นเรื่องในอดีต แต่เมื่อคิดทบทวนอยู่หลายรอบก็ตัดสินใจพูดเรื่องที่ตัวเองสงสัยออกไปเพราะไม่อยากจะให้มันค้างคาใจอยู่แบบนี้“นายหัวคะ”“มีอะไร” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวดูเหมือนกำลังใช้ความคิดและกำลังเครียดอะไรสักอย่าง“ณิรินอยากจะถามนายหัวเพิ่มได้ไหมคะ”“จะถามเรื่องอะไรก็ถามมาได้เลย ฉันไม่มีความลับอะไรจะปิดบังเธออีกแล้ว”“เรื่องที่ณิรินทร์ญายากถามถ้านายหัวไม่สะดวกตอบหรือคิดว่าณิรินล้ำเส้นจนเกินไปนายหัวจะ

นายหัวปาริธพาณิรินท์ญามายังผับที่หญิงสาวเคยทำงานอยู่ เขาพาเธอขึ้นไปนั่งรอบนชั้นสอง เจ้าของผับก็เดินตามขึ้นไปบนนั้นด้วยเจ้าของผับคุยอยู่ทั้งสองคนพักใหญ่ก่อนจะขอตัวลงไปดูแลแค่ทางด้านล่างตอนนี้บริเวณชั้นสองจึงเหลือแค่ณิรินท์ญากับนายหัวปาริธนั่งคุยกันตามลำพัง“อยากดื่มอะไรไหมณิริน”“ไม่ดีกว่าค่ะ”“ดื่มหน่อยเถอะถือว่าเป็นการฉลองที่เราคบกันดีไหม”“ก็ได้ค่ะ ถ้าณิรินเมานายหัวต้องรีบพากลับนะคะ”เมื่อดื่มไปหลายแก้วณิรินทร์ญาก็เริ่มจะเมาหญิงสาวจึงขอให้เขาพากลับเพราะไม่อยากจะเมาจนคอพับอยู่ที่นี่“เดินไหวไหมหรือจะให้ฉันอุ้ม”“คงไม่ต้องซื้ออุ้มหรอกค่ะ แค่ประคองก็พอ”นายหัวหนุ่มประคองหญิงสาว มาที่รถจากนั้นก็ขับออกมาจากผับเขาเลี้ยวเข้าไปที่คอนโดมิเนียมเพราะคุยกับณิรินท์ญาไว้แล้วว่าคืนนี้หลังจากออกจากผับจะพากินหญิงสาวมาค้างที่นี่เมื่อมาถึงคอนโดก็พาหญิงสาวมานั่งบนโซฟาก่อนจะเดินไปเอาน้ำในตู้เย็นมาให้เธอดื่มเพราะดูแล้วณินิทร์ญาน่าจะเมามาก“ดื่มน้ำหน่อยนะ”“ขอบคุณค่ะนายหัว นายหัวของณิรินน่ารักที่สุดเลย” หญิงสาวหยิบน้ำไปดื่มเพียงนิดจากนั้นก็นั่งพิงไปบนโซฟาดวงตาเธอฉ่ำปรือเพราะความเมา“ไปอาบน้ำหน่อยดีไหมหร

นายหัวปาริธกลับมาถึงบ้านของณิรินทร์ญาในเวลาเกือบจะหก โมงเย็นเมื่อมาถึงเขาก็ทานราดหน้าด้วยความหิวเพราะเมื่อตอนกลางวันทานข้าวไปนิดเดียวเนื่องจากจัดต้องรีบทำงานต่อให้เสร็จ เมื่อทานราดหน้าอิ่มแล้วเขาก็มานั่งในห้องรับแขกโดยมีณิรินทร์ญาเดินตามมาด้วย“เหนื่อยมากไหม ณิรินนวดให้มั้ย”“นวดคอให้ฉันนิดหน่อยได้ไหมล่ะ”“ได้ค่ะ”“ไม่น่าเชื่อนะว่ามือเล็กๆ แบบนี้จะนวดดีกับเขาเหมือนกัน”“แต่ก่อนณิรินเคยนวดให้แม่บ่อยค่ะ ถ้าวันไหนนายหัวเมื่อยอยากให้ณิรินนวดก็บอกได้เลย”“ขอบใจนะ”“ยินดีค่ะ”“แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้างปวดหัวหายแล้วใช่ไหม”“หายแล้วค่ะ”“ฉันไม่อยากให้เธอทำน้ำพริกเยอะแบบนั้นเลย”“ณิรินใครก็คิดว่าจะไม่ทำแล้ว”“จริงเหรอ”“จริงค่ะ ครั้งสุดท้ายที่ณิรินไปส่งน้ำพริกให้กับแม่ค้าณิรินก็บอกพวกเขาแล้วว่าจะหยุดทำน้ำพริกไปก่อน”“แล้วแม่ค้าเขาว่ายังไงบ้าง”“เขาก็บ่นนิดหน่อย เขายังบอกอีกว่าถ้าหากจะกลับมาทำก็ให้บอกพวกเขาด้วย นายหัวคงไม่คิดว่าณิรินเป็นคนขี้เกียจหรอกใช่ไหมคะ ทั้งที่ปิดเทอมแต่ไม่ยอมทำงาน” ณิรินทร์ญากลัวเขาจะเข้าใจผิดว่าที่ผ่านมาเธอทำเพื่อสร้างภาพว่าเป็นคนขยัน“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ฉันรู้ว่าที่ผ