All Chapters of กับดักรักนายหัวปาริธ: Chapter 11 - Chapter 20

การเจอกันครั้งต่อไปของณิรินทร์ญาและนายหัวปาริธมีความหมายที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ณิรินทร์ญาหมายถึงการขึ้นมากรุงเทพของเขาในครั้งหน้าซึ่งอาจจะเป็นหนึ่งเดือนหรือสองเดือน แต่สำหรับนายหัวปาริธแล้วมันหมายถึงการไปทำงานที่สมุทรสาครและกลับมาเจอเธออีกครั้งก่อนกลับสุราษฎร์ธานีชายหนุ่มไลน์มาหาเธอในบ่ายวันอังคารขณะที่เป็นเวลาพักทานอาหารกลางวันของหญิงสาวพอดี“เรียนอยู่หรือเปล่า”“เปล่าค่ะณิรินมากินข้าวกลางวันกับเพื่อน”“ฉันโทรหาได้ไหม”“ไลน์ดีกว่าค่ะที่โรงอาหารเสียงดังณิรินกลัวจะคุยกันไม่รู้เรื่อง นายหัวกับถึงสุราษฎร์แล้วเหรอคะ”“เปล่าฉันยังอยู่สมุทรสาคร วันนี้เธอเลิกเรียนกี่โมง”“เรียนบ่ายสามโมงค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”“เลิกเรียนแล้วจะไปไหนต่อหรือเปล่าล่ะ”“ไม่หรอกค่ะว่าจะกลับบ้านเลย นายหัวถามทำไมคะ”“ก็ที่เราคุยกันไงว่าเจอกันคงต่อไปเธอจะทำต้มยำให้ฉันลืมไปแล้วเหรอ”“ไม่ได้ลืมหรอกค่ะ แต่ก็คิดว่านายหัวหมายถึงการขึ้นมาจากใต้ครั้งหน้า”“ฉันไม่ได้บอกเลยนะว่าหมายถึงขึ้นมาจากใต้ ฉันแค่พูดว่าการเจอกันครั้งต่อไป เย็นนี้ฉันจะซื้ออาหารทะเลไปเธอเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมก็แล้วกันนะ เธอแพ้อาหารทะเลหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ นา

ณิรินทร์ญามองรถเอสยูวีสีดำคันใหญ่ไปจนสุดสายตาความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้มันเป็นความรู้สึกที่ไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง รู้สึกดีที่มีใครบางคนเข้ามาคุยด้วยแล้วรู้สึกใจหายที่เขากลับไปแม้จะเป็นเพียงแค่คนรู้จักที่ได้เจอกันไม่กี่วันแต่หญิงสาวกลับรู้สึกกับเขามากกว่าคนรู้จักทั่วไปมันอาจจะเป็นเพราะเขาเข้ามาในเวลาที่เธอมีปัญหาและเข้ามาในตอนที่เธอเหงาก็เลยทำให้เธอเอาใจไปผูกติดกับเขา แต่หญิงสาวก็คิดว่าผ่านไปไม่นานก็คงจะลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นส่วนที่เขาบอกว่าถ้าขึ้นมากรุงเทพครั้งหน้าจะเอาอาหารใต้มาฝากเธอก็ไม่รู้ว่านายหัวปาริธจะทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า ณิรินทร์ญามองกุญแจรถและคีย์การ์ดของคอนโดที่อยู่ในมือแล้วยิ้มเพราะคิดว่าระยะเวลาที่เขาอยู่ที่ใต้เธอกับเขาก็คงจะมีเรื่องพูดคุยกันบ้างเพราะเขาบอกให้เธอไปสตาร์ทรถที่คอนโดและขึ้นไปดูความเรียบร้อยด้านบนว่าแม่บ้านมาทำความสะอาด ตามที่เขาได้สั่งไว้หรือเปล่าหญิงสาวกลับเข้ามาในบ้านจัดการเอาอาหารแห้งที่ชายหนุ่มซื้อมาเก็บเข้าตู้ก่อนจะอาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอนก็พอดีกับที่นายหัวปาริธไลน์มาบอกว่าเขาถึงคอนโดมิเนียมแล้ว“ฉันถึงคอนโดแล้วคืนนี้คงไม่โทรไปหาเธอนะ

ที่ผ่านมาณิรินทร์ญาไม่เคยชอบกันคุยโทรศัพท์กับใครนานๆ เพราะคิดว่ามันเป็นการเสียเวลาและไร้สาระมากแต่ตอนนี้หญิงสาวกลับไม่คิดแบบนั้นเธอรอที่จะรับโทรศัพท์จากนายหัวปาริธเพราะยิ่งได้คุยกับเขาก็ยิ่งรู้สึกดีณิรินทร์ญาไม่รู้ว่าที่เขาโทรศัพท์มาคุยกับเธอบ่อยๆ แบบนี้เพราะเขากำลังจีบอย่างที่เพื่อนของเธอตั้งข้อสังเกตหรือเปล่า หญิงสาวไม่กล้าถามเพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับ บางทีนายหัวปาริธอาจเห็นว่าเธออยู่คนเดียวก็เลยกลัวเธอเหงาจึงติดต่อมาบ่อยๆ แต่สำหรับณิรินทร์ญามันเป็นความอบอุ่นหัวใจและรู้สึกดีที่มีคนคุยด้วยแม้จะมีเพื่อนอยู่รอบกายมากมายแต่การคุยกับนายหัวปาริธมันก็เป็นอีกอารมณ์หนึ่ง ถ้าเป็นแต่ก่อนก็จะรู้สึกรำคาญและพยายามจะวางสายแต่เมื่อคุยกับนายหัวปาริธแล้วเธอแทบไม่อยากจะให้เขาวางสายเลยทั้งที่รู้ว่าเขาเองก็มีงานที่จะต้องทำแต่ก็อยากจะคุยกับเขาให้นานที่สุดและรอรับสายเขาทุกวัน“ช่วงนี้งานยุ่งหรือเปล่าคะนายหัว” ณิรินทร์ญาถามนายหัวหนุ่มในเย็นวันหนึ่ง“ช่วงกลางวันก็ยุ่งหน่อย แต่ถ้าช่วงหัวค่ำแบบนี้ก็มีแค่งานเอกสารที่ต้องตรวจดูแล้วเธอล่ะเป็นยังไงบ้างเรียนหนักหรือเปล่า”“ช่วงนี้เรียนไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ค่ะกว่าจ

นายหัวปาริธพาณิรินทร์ญามายังโรงงานของตนเองที่สมุทรสาครเขาพาเธอมานั่งรอในส่วนของออฟฟิศก็พอดีกับผู้จัดการโรงงานเข้ามาทักทายพอดี“สวัสดีครับนายหัววันนี้พาผู้ช่วยคนใหม่มาเหรอครับ” คุณทรงศักดิ์ผู้จัดการโรงงานทักทายนายหัวหนุ่มและหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ“ณิรินไม่ใช่ผู้ช่วยแต่เธอเป็นแฟนฉันนะ”“แฟนนายหัวเหรอครับขอโทษครับผมไม่รู้จริงๆ”“ไม่เป็นไรหรอก”“นายหัวจะไปดูโรงงานเลยไหมครับ”“อือ ณิรินไปรอฉันที่ห้องรับรองนะ ต้นอ้อพาคุณณิรินไปรอหน่อยนะ”“ได้ค่ะนายหัว เชิญคุณณิรินด้านนี้เลยค่ะ”ณิรินทร์ญาเดินตามผู้หญิงที่ชื่อต้นอ้อเข้ามาในห้องรับรองด้วยความงงเธออยากจะถามนายหัวปาริธว่าทำไมถึงไปแนะนำเธอให้กับคนอื่นแบบนั้นแต่ก็ไม่มีโอกาสแต่ก็คิดว่าถ้าถามเขาออกไปก็จะเหมือนการไปฉีกหน้าเขา เธอเลยคิดว่าจะถามเรื่องนี้หลังจากที่อยู่กันตามลำพัง“คุณณิรินจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะชากาแฟหรือน้ำผลไม้”“ณิรินขอเป็นน้ำผลไม้ก็แล้วกันค่ะ ขอบคุณนะคะ”หญิงสาวนั่งรอในห้องรับรองไม่ถึงสิบนาทีคุณต้นอ้อก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับจานผลไม้ ขนมรวมทั้งน้ำเปล่าและน้ำส้มมาวางบนโต๊ะ“ขอบคุณมากนะคะ แต่มันเยอะเกินไปหรื

เช้าวันอาทิตย์ณิรินทร์ญาตื่นนอนสายกว่าทุกวันกว่าจะเข้าครัวแล้วทำข้าวต้มปลากะพงเสร็จก็เกือบจะเก้าโมงและเสร็จทันก่อนที่นายหัวปาริธจะมาถึงเพียงสิบนาทีเมื่อเสียงออดที่หน้ารั้วบ้านดังขึ้นหญิงสาวก็รีบเดินไปเปิดเธอเห็นเขาถือน้ำส้มมาในมือก็ยิ้มเพราะเธอเองก็คิดว่าจะออกไปซื้อน้ำส้มที่ตลาดอยู่เหมือนกัน“นายหัวและซื้อน้ำส้มในตลาดใช่ไหม”“อือ พอดีฉันผ่านตลาดก็เลยลงไปดูหน่อยว่ามีอะไรขายบ้างก็เลยได้นำส้มมา ส่วนอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่คงเพราะมันสายเกินไปแม่ค้าก็เลยกลับไปบ้างแล้ว”“น้ำส้มเจ้านี้อร่อยมากๆ เลยนะคะณิรินกำลังจะกินอยู่พอดีเลยขอบคุณนะคะ”“ฉันเห็นมันน่ากินดีก็เลยซื้อมาไม่คิดว่าเธอจะชอบ”“ก็มีไม่กี่เจ้าหรอกค่ะที่ทำออกมาอร่อย แต่เจ้านี้เขาทำออกมาอร่อยจริงๆ ไม่มีขมเปลือกส้มเลยสักนิด ณิรินขอเอาไปแช่ตู้เย็นก่อนนะคะ นายหัวจะกินข้าวเลยไหมเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้นี้เอง”“กินเลยก็ดีเหมือนกัน”“อร่อยไหมคะ” หญิงสาวถามเมื่อนายหัวปาริธตักข้าวต้มทานไปหลายคำแล้ว“อร่อยนะไม่คาวเลย เธอนี่เก่งใช้ได้เลยนะ”“ก็ต้องเก่งสิค่ะเพราะเมื่อคืนณิรินดูคลิปทำข้าวต้มจนเก็บไปฝันเลยนะคะ”“ขอบใจนะณิริน ช่วงที่ฉันอยู่