All Chapters of เล่ห์รักหมอซัน: Chapter 11 - Chapter 20

ร้านอาหารที่หมอเอกอาทิตย์พาอัญชิสามารับประทานอาหารเย็นในวันนี้เป็นร้านที่ติดกับชายหาดและเนื่องจากเป็นวันหยุดยาวคนมาทานอาหารค่อนข้างมากอัญชิสาเดินค่อนข้างจะลำบากแต่เธอก็พยายามเดินมาจนถึงโต๊ะ“ขอโทษนะอัญผมไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้ มันทำให้อัญเดินลำบาก” เอกอาทิตย์รู้สึกผิดมากที่พาเธอมาทานอาหารร้านนี้“คนเยอะก็แสดงว่าอาหารร้านนี้อร่อย หมออย่าคิดมากเลยค่ะ อัญเดินลำบากก็จริงแต่มันก็คุ้มนะคะร้านนี้บรรยากาศดีมากๆ ค่ะ” “อัญอยากกินอะไรครับเดี๋ยวผมสั่งให้” “น่ากินทุกเมนูเลยค่ะ แต่ถ้าสั่งมาหมดนี้คงไม่ไหวแน่ๆ อัญขอเป็นกุ้งเผาแบบที่แกะแล้วกับหมึกไข่นึ่งมะนาวก็แล้วกันค่ะ หมอซันล่ะคะกินอะไรดี” หญิงสาวถามคนที่นั่งจ้องเมนูอย่างใช้ความคิด“ผมขอเป็นปูนึ่งกับกั้งทอดกระเทียมแล้วก็ต้มยำกุ้งน้ำข้นก็แล้วกันครับ อัญว่าพอไหม” “น่าจะเกินพอแล้วค่ะ” ด้วยบรรยากาศริมทะเลและอาหารที่อร่อยของทางร้านทำให้ทั้งสองใช้เวลาทานอาหารค่อนข้างนานพอรู้สึกตัวอีกทีเกือบจะสองทุ่มเพราะคนที่ร้านยังเยอะและพลุกพล่านมากชายหนุ่มจึงเป็นห่วงว่าจะมีใครเดินมาชนอัญชิสา เขาเดินนำและคอยหันหลังไปดูตลอดทาง ทำให้คนที่เดินตามมานั้นรู้สึกอบอุ่นหั

ครบสองเดือนแล้วที่อัญชิสามาอยู่บ้านคุณหมอเอกอาทิตย์ตอนนี้ข้อเท้าของหญิงสาวดีขึ้นมาก หมอถอดที่พยุงเท้าออกแล้วและให้เธอเริ่มเดินออกกำลังกายมากขึ้น เธอเข้าไปคุยกับพี่ศิราณีหัวหน้าแผนกแล้วว่าจะกลับไปเริ่มงานในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า วันนี้ผักบุ้งเด็กรับใช้ขออนุญาตลาหยุดอัญชิสาเลยอยู่บ้านคนเดียวหญิงสาวรู้สึกเบื่อๆ เลยออกมาเดินเล่นบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านและรดน้ำต้นไม้ไปด้วย ขณะนั้นมีบุรุษไปรษณีย์เอาจดหมายมาส่งเธอจึงเปิดประตูออกไปหยิบเอกสารทั้งหมดในกล่องจดหมาย ในจังหวะกำลังจะหมุนตัวกลับก็มีเด็กวัยรุ่นขี่รถจักรยานยนต์แข่งกันมาหลายคันและหนึ่งในนั้นก็ขับมาใกล้จนเกือบจะเฉี่ยวหญิงสาวตกใจมากจึงรีบหลบจนตัวเองล้มลงไปกับพื้นถนน ในวินาทีนั้นอัญชิสารู้สึกว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นกับเธอครั้งหนึ่ง หญิงสาวพยุงตัวลุกขึ้นและเดินกลับมาในบ้านอย่างช้าๆ ความทรงจำต่างๆ เริ่มหลั่งไหลเข้ามาจนเธอรู้สึกปวดศีรษะ อัญชิสาเดินไปหยิบยาแก้ปวดมาทานจากนั้นก็พยายามนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เมื่อปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างได้แล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างหนักเพราะนึกออกแล้วว่าตนเองกับหมอเอกอาทิตย์ไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างที่เขาพูดถึง

อัญชิสานิ่งกับคำถามของเพื่อน เธอกำลังทบทวนความรู้สึกของตนเองอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจบอกกับอังคณา “อุ๋มอย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับหมอซันได้ไหม” “ได้สิ แต่อัญบอกได้ไหมว่าจากนี้จะทำยังไงต่อ” “อัญคิดว่าจะลองใช้ชีวิตกับเขาดูอีกสักหน่อย อยากจะรู้เหมือนกันว่าจริงๆ แล้วเขารู้สึกยังไงกับอัญกันแน่ จากนั้นอัญก็จะกลับมาอยู่ที่หอพักเหมือนเดิม” “ถ้าอัญกับหมอซันใจตรงกันแล้วจะย้ายกลับมาทำไมล่ะ” “ถ้าเขาชอบอัญจริงๆ อัญก็อยากจะให้เราสองคนเริ่มต้นทำความรู้จักกันอีกครั้ง บางทีตัวตนที่อัญเป็นตอนที่จำอะไรไม่ได้กับตัวตนจริงๆ ของอัญอาจจะแตกต่างกันอัญอยากให้หมอซันรับตรงนี้ให้ได้” “แต่อัญจะไม่ปิดกั้นหัวใจตัวเองใช่ไหม” “มันคงไม่ทันแล้วแหละอุ๋ม” “หมายความว่ายังไง” “อัญยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าการได้อยู่ใกล้ชิดกับเขามันทำให้อัญรู้สึกรักเขา หมอซันเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเอาใจใส่อัญดีมากๆ แม้ว่าทุกวันเขาจะทำงานหนักแต่เขาดูแลอัญอย่างดี มันทำให้อัญรู้สึกว่าไม่ได้โดดเดี่ยวและไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว” อัญชิสาคิดถึงข้อดีตรงนี้ของหมอเอกอาทิตย์และเธอเองก็รู้สึกเห็นใจเขามากๆ เพราะเขาเองก็ไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ เขาไม่มีญา

“คุณอัญจะไปไหนคะ” ผักบุ้งเด็กรับใช้ถามเจ้านายสาวในบ่ายของอีกวันขณะที่อัญชิสากำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้าน“ฉันจะไปทำธุระหน่อยน่ะ ถ้าผักบุ้งทำงานเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ ส่วนเรื่องอาหารเย็นเดี๋ยวฉันจะกลับมาจัดการเอง”“ได้ค่ะ แล้วคุณอัญจะไปยังไงคะ คุณหมอมารับหรือเปล่า” ผักบุ้งชะโงกหน้าไปมองที่หน้ารั้ว“ฉันเรียกรถมารับที่หน้าบ้านแล้ว ผักบุ้งไม่ต้องบอกหมอนะว่าวันนี้ฉันออกไปข้างนอก”“ทำไมล่ะคะ” เด็กสาวถามด้วยความสงสัยเพราะคุณหมอหนุ่มสั่งไว้ว่าให้ช่วยดูแลอัญชิสาและคอยรายงานว่าในวันหนึ่งหญิงสาวออกไปไหนหรือมีใครมาหาบ้างหรือเปล่า เนื่องจากเขาเป็นห่วงเพราะอัญชิสายังจำอะไรไม่ได้“ฉันจะออกไปหาซื้อของขวัญให้หมอซันจ้ะ ถ้าผักบุ้งบอกหมอซันก็ไม่เซอร์ไพรซ์สิ”“อ๋อ ถ้างั้นผักบุ้งจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเลยล่ะค่ะ คุณอัญเดินทางดีๆ นะคะ”“จ้ะ แล้วพรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ”“ค่ะคุณอัญ”“อย่าลืมปิดประตูและล็อกให้เรียบร้อยก่อนออกไปนะ” หญิงสาวยิ้มให้กับเด็กรับใช้ก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้านซึ่งพอดีกับรถที่เรียกมารับจอดรออยู่แล้วเนื่องจากเธอระบุจุดหมายปลายทางลงในแอพพลิเคชันแล้วพอขึ้นรถก็เลยไม่ต้องบอกอีกครั้งเมื่อร

วันนี้หมอเอกอาทิตย์ต้องเดินทางไปประชุมในตอนเย็นเขาจึงมาราวน์ผู้ป่วยเร็วกว่าทุกวัน ขณะที่ราวน์ผู้ป่วยเสร็จและกำลังจะกลับก็บังเอิญเจอกับอาจารย์หมอสุชาติที่กำลังเดินออกมาจากลิฟท์พอดี“สวัสดีครับอาจารย์ มาราวน์คนไข้เหรอครับ”“อืม แล้วหมอซันล่ะราวน์เสร็จแล้วเหรอไวจัง”“ราวน์ครับอาจารย์ วันนี้ผมมาเร็วกว่าทุกวันเพราะเย็นนี้ต้องไปประชุมครับ”“ที่ภูเก็ตใช่มั้ย”“ใช่ครับอาจารย์”“พาแฟนไปด้วยไหมล่ะ”“ครับผมพาอัญไปด้วย”“ก็ดีเหมือนกันนะ มีโอกาสเที่ยวด้วยกันก็ใช้เวลาให้เต็มที่นะอย่าเอาแต่ทำงานจนลืมใส่ใจคนรัก อาชีพอย่างเราหาคนเข้าใจยากถ้าเจอแล้วก็รักษาไว้ให้ดี ผมหวังว่าจะได้ไปเป็นแขกในงานแต่งงานของคุณเร็วๆ นี้นะ”“ถ้าถึงวันนี้จริงๆ อาจารย์ต้องไปงานแต่งของผมให้ได้นะครับ”“ผมคงต้องไปตัดสูทรอแล้วใช่ไหม”“ตัดไว้ก็ดีนะครบอาจารย์” เขาตอบอาจารย์หมอสุชาติด้วยความมั่นใจหลังจากคุยกับอาจารย์หมอสุชาติแล้วเอกอาทิตย์ก็กลับมายังห้องตรวจของตนเองอีกครั้ง แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าอัญชิสามีนัดตรวจกับอาจารย์หมอสุชาติ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นวันไหน ชายหนุ่มจึงดึงข้อมูลของอัญชิสาจากคอมพิวเตอร์ซึ่งหมอและพยาบาลจะมีรหัสสำหรับเข้าถ