Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

เจตนิพัทธ์ยืนมองไอศิกาและลูกแก้วที่กำลังเล่นน้ำทะเลอยู่บริเวณชายหาดแล้วกระตุกยิ้ม เรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้าสวยงามและถูกใจเขามากที่สุด แม้จะมีชุดว่ายน้ำปกปิดแต่เขาก็รู้ดีว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้นมันสวยงามและหอมหวานมากแค่ไหน“พี่พัทธ์จะลงไปเล่นน้ำกับไอซ์และลูกแก้วหรือเปล่าคะ นิตเห็นยืนมองนานแล้ว”“ไม่หรอกจ้ะพี่ก็แค่มองไปเรื่อยๆ อยากเก็บบรรยากาศนี้ไว้เพราะไม่รู้เมื่อไหร่เราจะได้มาเที่ยวแบบนี้อีก”“นั่นสิคะนิตว่าน่าจะอีกนานเลยกว่าเราจะได้มาเที่ยวทะเลแบบนี้”“นิดเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ” เขาหันมาถามภรรยาสาวที่นั่งจัดของอยู่บนเตียง”“เรียบร้อยแล้วค่ะ ของพี่พัทธ์ล่ะคะ”“พี่จัดเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ถ้างั้นพี่ถือลงไปรอข้างล่างนะกินข้าวเสร็จแล้วจะได้ออกเดินทาง”“ได้ค่ะพี่พัทธ์ลงไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวนิตตามลงไปว่าจะนั่งอ่านอะไรในมือถือเล่นสักหน่อย”“ได้จ้ะถ้าถึงเวลากินข้าวแล้วพี่จะขึ้นมาเรียกก็แล้วกันนะ”“ค่ะพี่พัทธ์”เมื่อสามีเดินออกไปจากห้องแล้วหญิงสาวก็ส่งข้อความไปบอกกับคนรักว่าเธอกำลังจะเดินทางกลับ หลังจากส่งข้อความไปไม่นานเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้น“พี่นึกว่าวันนี้เราจะได้ เจอ

เจตนิพัทธ์มาติดต่องานกับลูกค้าขณะขับรถกำลังจะผ่านโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่งเขาก็เห็นรถยนต์คันหรูราคาไม่ต่ำกว่าห้าล้านขับออกมา ชายหนุ่มคิดในใจว่าถ้าหากเป็นตนเองคงจะพาผู้หญิงไปนอนโรงแรมหรือไม่ก็รีสอร์ตที่มันไกลออกไปจากนี้อีกสักนิด ไม่ใช่พาผู้หญิงมานอนโรงแรมม่านรูดกลางเมืองแบบนี้เพราะมันเสี่ยงต่อการที่จะมีคนเห็นเขาขับผ่านโรงแรมนั้นไปยังบริษัทและนั่งทำงานต่อจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เมื่อขับรถกลับมาถึงบ้านชายหนุ่มเห็นรถยนต์คันหนึ่งที่รู้สึกคุ้นตาจอดอยู่หน้ารั้วและไอศิกาก็เดินลงมาจากรถหญิงสาวโบกมือให้คนที่นั่งอยู่ในรถก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านชายหนุ่มขับรถผ่านหน้าหญิงสาวไปจอดหน้าของศานิตาและพยายามคิดว่าเคยเห็นรถยนต์คันนั้นที่ไหนมาก่อน เขานั่งอยู่ในรถอยู่พักใหญ่ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นรถคันนั้นที่ไหนก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมากเจตนิพัทธ์รีบเชื่อมมือถือเข้ากับกล้องหน้ารถยนต์จากนั้นก็ดึงไฟล์วิดีโอขึ้นมาเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นรถคันเดียวกับที่เขาคิดไว้ และเมื่อเห็นว่ารถที่มาส่งไอศิกาคือรถคันเดียวกับรถที่เขาเห็นออกมาจากโรงแรมม่านรูดความโมโหก็เพิ่มขึ้น เจตนิพัทธ์อยากจะเดินไปถามไอศิกาให้รู้เรื่องแต่ก็หยุดคว

ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่เจตนิพัทธ์คิดเพราะเมื่อเขาแต่งตัวเดินลงมาจากห้องนอนก็เห็นว่าศานิตากำลังจะออกจากบ้าน“จะไปไหนแต่เช้าเหรอนิต ยังไม่ถึงเวลากินข้าวเลย”“นิตจะไปโรงพยาบาลค่ะ”“นิตเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน” เขาถามอย่างร้อนใจ“นิตมีเลือดออกทางนิดหน่อยค่ะพี่พัทธ์ ว่าจะไปถามหมอสักหน่อยว่าเป็นอันตรายไหม”“เลือดออกนานหรือยังแล้วลูกดิ้นดีไหม”“เพิ่งออกค่ะ ลูกดิ้นดีแต่นิตอยากไปคุยกับหมอ”“เดี๋ยวพี่ไปด้วยนะ”“แต่พี่พัทธ์ต้องไปทำงานนะคะ”“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่โทรบอกเลขาว่าพี่จะเข้าสาย นิตไปรอที่รถเลยนะ” เจตนิพัทธ์โทรศัพท์ไปบอกเลขาว่าเขาจะเข้าบริษัทสายจากนั้นก็ไลน์ไปบอกไอศิกว่าต้องยกเลิกนัดวันนี้ไปก่อนเพราะต้องพาศานิตาโรงพยาบาล“พี่พัทธ์มีประชุมไม่ใช่เหรอคะ” ศานิตาถามสามีเมื่อเขาขึ้นมานั่งในตำแหน่งคนขับและกำลังขับรถออกมาจากบ้าน“พี่มีประชุมตอนบ่าย”“แต่นิตไม่อยากให้พี่ต้องเสียงาน คุณหมอก็บอกอยู่แล้วว่ามันอาจจะมีเลือดออกได้บ้าง เลือดมันไม่ได้เยอะเท่าไหร่บางทีนิตอาจจะตกใจมากเกินไปเองก็ได้นะคะพี่พัทธ์”“แต่พี่เป็นห่วงนิตนะ”“นิตให้พี่ไปส่งก็ได้ค่ะแต่เวลาเข้าตรวจกับคุณหมอนิตขอตรวจตามลำพังได้ไหมเพ

ไอศิกาครางประท้วง เธอกำลังต่อต้านกับความรู้สึกของตนเอง ความวาบหวามเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้ในคืนวันนั้นยังวนเวียนอยู่ในความคิดถึงของหญิงสาวอยู่ตลอด และเมื่อตอนนี้เขากำลังจะปลุกอารมณ์แบบนั้นของเธอขึ้นมาอีกครั้งความรู้สึกผิดชอบชั่วดีถูกแทนที่ด้วยไฟตัณหาที่เจตนิพัทธ์จุดขึ้นหญิงสาวกำลังจมดิ่งลงอารมณ์พิศวาสทุกอย่างอยู่เหนือเหตุผลและยากที่เธอจะควบคุมมันได้หญิงสาวก้มลงมองอาเขยหนุ่มที่กำลังดูดดุนเต้าอวบของเธอเข้าปากอย่างกระหายแล้วก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกริมฝีปากร้อนของเจตนิพัทธ์ลากต่ำลงมายังหน้าท้องแบบราบ เรื่อยลงมาที่เนินเนื้ออวบอิ่มที่เคยสัมผัสมาแล้วและหลงใหลมาถึงทุกวันนี้“อาพัทธ์อย่ามอง”หญิงสาวจะหุบเรียวขาของตนเอง แต่เขาก็ใช้มือใหญ่ดันไว้“ของไอซ์สวย ไม่ต้องอายเพราะอาเคยเห็นมาแล้ว”เจตนิพัทธ์จับเรียวขาสวยแยกออกจากกันมากขึ้น เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นกุหลาบดอกตูมสีสวยกลีบปิดสนิทคืนนั้นเขาไม่ทันได้มองเท่าไหร่เพราะอยากจะช่วยให้เธอหายจากอาการทรมานแต่เมื่อมาเห็นอีกครั้งก็ทำให้เขารู้สึกปวดร้าวไปทั่วกายแกร่ง“อ๊ะ!....”ไอศิกาสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาลากปลายนิ้วลงกลางกลีบ สัมผัสแผ่วเบาแต่กลับทำให้

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันในเวลาเกือบบ่ายสองโมงไอศิกาก็ทานยาคุมฉุกเฉินที่เจตนิพัทธ์ซื้อมาให้แล้วหญิงสาวก็ขอตัวกลับแต่เจตนิพัทธ์ก็ดึงให้เธอนั่งลงข้างเขาในห้องรับแขก“เราคุยกันหน่อยดีไหมไอซ์”“หนูไม่มีอะไรจะคุยกับอาพัทธ์หรอกคะ”“อาอยากคุยเรื่องของเรา”“อาพัทธ์สัญญาแล้วนะคะ ว่าถ้าหนูยอมเป็นของอาแล้วอาจะไม่พูดเรื่องเข้าโรงแรมม่านรูดกับใคร”“อาสัญญาว่าอาจะไม่พูดแต่ไอซ์จะไม่บอกอาเหรอว่าเข้าไปทำอะไร ชายหญิงถ้าเข้าไปในโรงแรมแบบนั้นมันก็ไม่พ้นการทำเรื่องอย่างว่าแต่อารู้ว่าหนูไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น มันมีเหตุผลอะไรที่หนูจะต้องเข้าไปที่นั่น”เมื่อเขาถามจี้แบบนี้ไอศิกาก็ไม่รู้จะตอบยังไงและถ้าเธอยังบ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบก็กลัวเหลือเกินว่าเขาจะถามต่อหน้าคนอื่น หญิงสาวคิดกำลังคิดหาคำโกหกแล้วเธอก็ยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกออก“พอดีอั๋นเขาจะไปจับผิดแฟนเขาน่ะคะ เราเห็นรถเขาเลี้ยวเข้าไปในนั้นก็เลยขับตามเข้าไปพนักงานของโรงแรมก็ไม่ยอมบอก เราก็ขับออกมา เรื่องมันมีแค่นั้นจริงๆ”“แล้วทำไมไอซ์ไม่บอกอาแบบนั้นตั้งแต่แรก”“ก็เพราะมันเป็นความลับของอั๋นค่ะ หนูไม่อยากเอาความลับของเพื่อนมาพูด แต่อารู้แล้วอาก็ห้ามไปบอกคนอื่น