All Chapters of เศษใจซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

เมลดาแยกกับอรอินทร์แล้วก็ขับรถตรงมายังคอนโดมิเนียมเธอยังไม่อยากจะกลับบ้านในตอนนี้เพราะอยากจะปรับอารมณ์ของตนเองให้คงที่ก่อนจะเจอกับมารดาในวันพรุ่งนี้ แต่เธอก็เปลี่ยนใจกลับบ้านในนาทีสุดท้ายการที่ได้เจอกับวาคิมถึงสองครั้งในหนึ่งวันทำให้คนที่คิดว่าตนเองเข้มแข็งแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลยวาคิมทำให้ความรู้สึกเดิมๆ กลับมาอีกครั้งและเธอจะต้องจัดการความรู้สึกนี้ให้มันหายไปเพราะไม่อยากให้เขาเข้ามาทำร้ายจิตใจของเธออีกครั้งเมื่อเรื่องราวในอดีตส่งผลมาจนถึงปัจจุบันและเธอก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้เลย นอกจากทำใจยอมรับและสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่รักผู้ชายคนไหนอีกเลยนอกจากลูกชายของตนเองเพียงคนเดียวเท่านั้นเมลดาหวนนึกถึงเมื่อหกปีก่อนความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมันยังชัดเจนเหมือนกับว่าเพิ่งเกิดมาเมื่อวานหกปีก่อนเมลดายืนตัวแข็งทื่อในห้องน้ำเมื่อพบว่าที่ตรวจครรภ์ที่เดนิสาเอามาให้นั้นขึ้นขีดสีแดงถึงสองขีดหลังจากหยดปัสสาวะลงไปตามวิธีที่เขียนไว้ข้างกล่อง เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะตั้งครรภ์เพราะวาคิมสวมถุงยางอนามัยเกือบทุกครั้ง จะมีก็แต่ครั้งหนึ่งที่เธอกับเขาร่วมรักกันในห้องน้ำและมันก็เป็นเพียงครั้

“แม่คะ พ่อคะสัญญาได้ไหมว่าถ้าหนูเล่าให้ฟังแล้วพ่อกับแม่จะไม่โกรธหนูและจะยังรักหนูเหมือนเดิม” เมลดามองหน้าบุพการีทั้งสองขณะที่ถามออกไปด้วยเสียงสั่น“พ่อแม่ก็ต้องรักลูกอยู่แล้วนะโมเดล ว่าแต่หนูมีอะไรบอกพ่อกับแม่ก็บอกมาเลย พวกเรารอหนูพูดอยู่นะลูก”“พี่ว่าโมเดลบอกท่านเถอะนะ ยังไงท่านก็เป็นพ่อแม่และพี่เชื่อว่าพ่อกับแม่ของโมเดลคงไม่โกรธโมเดลหรอกเชื่อพี่นะ” มาวินพูดอย่างให้กำลังใจน้องสาว เขามองหน้าเธอและจับมือไว้แน่น“พ่อขา แม่ขาหนูขอโทษหนูผิดไปแล้วจริงๆ” เมลดาคุกเข่าลงตรงหน้าบิดามารดาและยกมือไหว้ไหว้ท่านทั้งสองด้วยน้ำตานองหน้า“โมเดลหนูเป็นอะไรลูกไหนลูกบอกแม่สิว่าใครทำอะไรหนู”“แม่ขาหนูท้อง”คำพูดที่ออกมาจากปากลูกสาวทำให้คุณสามารถและคุณมยุรีรู้สึกโกรธมากเพราะเรื่องนี้ก็เคยเตือนลูกสาวไปแล้วแต่ก็พยายามข่มความโกรธไว้เนื่องจากเห็นแล้วว่าเมลดากำลังทุกข์ใจอย่างหนักถ้าเอาความโกรธไปลงที่ลูกอีกก็กลัวว่าหญิงสาวจะคิดมากและกลายเป็นการซ้ำเติมลูก“หนูแน่ใจนะโมเดลหนูตัวดีแล้วใช่ไหม”“แน่ใจแล้วค่ะ หนูตรวจเองหลายครั้ง แล้ววันนี้พี่วินก็พาหนูไปตรวจแล้วฝากครรภ์ที่คลินิกค่ะแม่”“นานแค่ไหนแล้วโมเดล”“คุณหมอบอกว

“คุณยาย ผมคิดถึงคุณยายที่สุดเลยคร้าบ” บอสตันวิ่งมานั่งข้างๆ คุณยายของตนทันทีเมื่อเข้ามาถึงห้องรับแขก“ยายก็คิดถึงบอสตันเหมือนกันครับ ไปเที่ยวสวนสัตว์สนุกไหม”“สนุกครับคุณยาย”“ลองเล่าให้ยายฟังหน่อยครับว่าวันนี้บอสตันได้เจอสัตว์อะไรบ้าง”“ครับคุณยาย”ระหว่างที่ลูกชายกำลังเล่าเรื่องไปเที่ยวสวนสัตว์ให้กับคุณยายฟังเมลดาก็ขอตัวเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องและกลับลงมาอีกครั้ง“เสาร์หน้าผมไปเที่ยวสวนสัตว์อีกได้ไหมครับคุณยาย”“เพิ่งไปมาเองนะไม่เบื่อเหรอลูก”“ไม่ครับผมชอบสวนสัตว์ที่สุดเลย”“แต่ยายว่าจะพาบอสตันไปเที่ยวทะเลนะอยากไปไหมครับ”“อยากไปครับ ผมอยากไปทะเล” บอสตันดีใจเพราะตอนที่อยู่อเมริกาเขาไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวสักเท่าไหร่“ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์หน้าเราจะไปเที่ยวทะเลกันนะครับ”“ผมชวนลุงวินไปด้วยได้ไหมครับคุณยาย”“ได้สิครับ” คุณมยุรีไม่ขัดข้องถ้ามาวินจะไปกับพวกเธอด้วย“เดี๋ยวแม่จะถามลุงวินให้นะครับว่าว่างไปกับเราไหม” เมลดาบอกลูกชายเพราะรู้สึกเกรงใจถ้าเสาร์อาทิตย์หน้าเขายังจะต้องไปเที่ยวกับเธออีก“ผมอยากให้ลุงวินไปด้วยจริงๆ ครับแม่ผมชอบขี่คอลุงวิน”เพราะการอยู่กับมารดาเด็กชายคิมหันต์ไม่เคยได้เล่นโ

วาคิมรู้มาจากน้ำหวานว่าเมลดากับมาวินเป็นพี่น้องกันแต่เขายังไม่เชื่อเท่าไหร่เพราะเมลดาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเลย เขาต้องรีบหาคำตอบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงมันก็เป็นไปได้สูงว่าบอสตันคือลูกชายของเขา“วันนี้หิมะจะถล่มเมืองไทยไหมที่ลูกชายของเรากลับบ้าน” คุณทัศนีย์มารดาของวาคิมทักทายลูกชายที่นานๆ จะกลับบ้านสักครั้ง“ผมว่ามันต้องมีเรื่องอะไรมาแน่ๆ” วายุพี่ชายของวาคิมพูดอย่างรู้ทัน“พี่ลมนี่เก่งนะเดาใจผมได้ด้วย” วาคิมมองพี่ชายแล้วหัวเราะก่อนจะนั่งข้างพี่ชาย“ไปมีเรื่องกับใครมาหรือเปล่า”“พ่อครับผมอายุ 26 แล้วนะครับไม่ใช่เด็กๆ แล้ว”“ก็มันแปลกนี่ปกติแกกลับบ้านที่ไหนล่ะ ไม่ค้างที่คอนโดก็ไปค้างที่บ้านชานเมือง” คุณประทีปก็สงสัยเหมือนกับวายุอีกคน“ผมไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครหรอกครับพ่อ แค่อยากมาถามอะไรพ่อกับแม่สักหน่อย”“จะถามอะไรล่ะ ถ้าเป็นเรื่องงานพ่อว่าถามพี่เขาดีกว่านะ”“ไม่ใช่เรื่องงานครับ”“แล้วเรื่องไรล่ะคิม”“พ่อกับแม่รู้จักคุณสามารถใช่ไหมครับ”“พ่อของหนูโมเดลน่ะเหรอ”“ครับพ่อ”“จะถามถึงพ่อของหนูโมเดลทำไมล่ะ ก็เลิกกันไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ”“ผมมีเรื่องสงสัยนิดหน่อย”

“กินน้ำก่อนไหมโมเดล” วาคินเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วส่งขวดน้ำให้“ไม่เป็นไรฉันไม่หิวรีบพูดธุระของคุณมาเถอะ”“คุณไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าผมจะใส่อะไรลงเพราะคุณเป็นคนเปิดเองนะโมเดล”“ทำไมคุณคิดว่าฉันต้องกลัวด้วยล่ะ คนอย่างฉันไม่มีอะไรต้องกลัว”“ถ้าไม่มีอะไรต้องกลัวก็ดีเราจะได้คุยกันแบบจริงๆ จังๆ สักทีนะ”“เอาล่ะคุณจะคุยอะไรก็ว่ามา”“คุณต้องสัญญาก่อนว่าคุณจะพูดแต่ความจริงโมเดล”“ค่ะ ฉันจะพูดแต่ความจริงคุณเองก็จะต้องพูดแต่ความจริงเหมือนกันตกลงไหมล่ะ”“ได้ผมไม่มีอะไรจะต้องปิดบังหรือโกหกคุณอยู่แล้ว”“แน่ใจนะคะวาคิม ว่าคุณไม่เคยปิดบังหรือโกหกอะไรฉันเลย” เมลดามองหน้าเขายังเอาเรื่อง“ผมแน่ใจ เอาล่ะผมขอถามคุณตรงๆ นะโมเดลว่าบอสตันใช่ลูกของผมไหม”“คุณจะอยากรู้ไปทำไม ฉันก็เคยบอกคุณไปแล้วนี่ว่าบอสตันคือลูกของฉันกับพี่วิน”“ไหนคุณบอกว่าจะไม่โกหกผมไง บอกมาดีๆ ว่าบอสตันคือลูกของผมกับคุณใช่ไหมโมเดล” วาคิมทำเสียงดังจนเมลดารู้สึกว่าวันนี้เขาไม่เหมือนคนเดิมที่เธอเคยรู้จักสักเท่าไหร่“บอกแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไรล่ะ” เมลดาไม่เคยคิดจะให้เขามารับผิดชอบเพราะเธออยู่กับลูกได้โดยไม่มีเขา“ได้สิ ถ้าบอสตันคือลูกของผมเขาก็ควร