All Chapters of หมอสูติฯเย็นชา: Chapter 11 - Chapter 20

สามเดือนแล้วที่เดนิสาเข้าออกบ้านของติณณภพราวกับเป็นบ้านของตนเองถึงแม้ว่าตอนนี้อาณัติจะไม่พาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านแล้วแต่หญิงสาวก็ยังคงไปนั่งอ่านหนังสือในห้องทำงานของเขาอย่างเคยความรู้สึกของเดนิสาที่มีต่อติณณภพในตอนนี้เธอคิดว่ามันคือความรัก และเธอมั่นใจว่าความรักที่มีกับชายหนุ่มนั้นมันไม่ใช่ความรักแบบอากับหลาน ในตอนแรกเดนิสาคิดว่าเหตุผลที่ตัวเองรักเขาเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่ใจดี เมื่ออยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยแต่พอเวลาผ่านไปความรู้สึกที่มีให้ติณณภพมันก็เปลี่ยนเป็นความรักในแบบชายหญิงและอยากจะให้เขารักตอบถึงแม้จะรู้ว่าในอดีตติณณภพจะเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้และเป็นเพลย์บอยมาก่อนแต่ในเมื่อเขาเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วเธอก็ไม่กลัวว่าเขาจะทำให้ตนเองเสียใจแต่เดนิสาก็ยังไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับเขาเพราะกลัวว่าถ้าบอกออกไปแล้วเขาจะไม่ให้เธอมาหาที่บ้านหลังนี้อีกเดนิสารู้ว่าตอนนี้ติณณภพไม่ได้คบใครอยู่ แต่เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เขาสนใจเธอและมองเธอแบบคนรัก เพราะดูเหมือนเขาค่อนข้างจะเย็นชา และไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ที่รู้ว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงเพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งเธอออกไปเดินซื้อของกับติณณภพและที่โรงพยาบาลโทรศัพท์มา

พอเดนิสาพูดจบทั้งรถก็อยู่ในบรรยากาศที่เงียบ หญิงสาวไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาขณะที่ติณณภพก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถโดยไม่พูดจาอะไรจนกระทั่งเวลาผ่านไปได้สักพักเดนิสาก็เริ่มจนไม่ไหว“อาหมอโกรธหนูเหรอคะ”“เปล่า”“แต่อาหมอเงียบ”“อากำลังคิดว่าที่เดซี่พูดออกมาอาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้เดซี่เห็นอาเป็นที่พึ่งและสนิทกับอามากที่สุด”“หนูไม่ได้คิดแบบนั้นเลย หนูชอบอาหมอจริงๆ นะคะ”“แต่เดซี่ก็รู้นี่ว่าตอนนี้อายังไม่อยากมีแฟน”“หนูรู้ค่ะ แต่หนูขออะไรอาหมออย่างหนึ่งได้ไหม”“ลองขอมาสิ”“ถ้าหาอาหมอคิดจะมีแฟนขอให้อาหมอมองหนูเป็นคนแรกได้ไหม”“แล้วถ้าอาไม่คิดจะมีแฟนตลอดไปล่ะ”“ถ้าอาหมอไม่คิดจะมีแฟนหนูก็ไม่คิดจะมีแฟนเหมือนกันค่ะ”“เดซี่หนูยังเด็กยังต้องเจอคนอีกมากนะ”“หนูรู้ว่าหนูยังเด็กและยังต้องเจอคนอีกมากแต่เด็กก็มีหัวใจนะคะ อาหมอเองก็มีหัวใจเหมือนกัน แล้วไม่ต้องมาพูดถึงอายุที่ต่างกันเลยนะคะเพราะเมื่อกี้อาหมอพูดเองว่าอายุไม่สำคัญ”“อาว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้ก่อนดีไหม อาหิวแล้ว” ติณณภพไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกสับสนของตัวเองยังไงเขาจึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น“ก็ได้ค่ะ” เพราะรู้สึกว่าวันนี้รุกเขาหนักมากเกินไปเดนิสาเล

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนเดนิสาก็มานั่งรอติณณภพอยู่ที่เดิม ซึ่งพอเตชินเห็นก็เข้ามานั่งคุยด้วยเหมือนเมื่อวานหญิงสาวไม่ค่อยอยากจะคุยกับเตชินเท่าไหร่แต่อรอินทร์และเมลดาก็บอกให้เธอนั่งคุยกับเขาไปก่อนและทำเหมือนสนิทสนมกันมากเพื่อจะรอดูเพื่อจะรอดูปฏิกิริยาของติณณภพว่าเขามีอาการหึงหวงไหม“พี่ชินนั่งคุยเป็นเพื่อนเดซี่ไปก่อนนะคะ เราสองคนขอตัวกลับก่อน”“ได้สิ ไม่มีปัญหาเลย” เตชินดีใจที่วันนี้เพื่อนทั้งสองคนของเดนิสาไม่นั่งคอยกันท่าเหมือนทุกครั้ง“เดซี่คุยกับพี่ชินไปก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้เราจะโทรหา อย่าลืมที่เราบอกนะเดซี่ใจแข็งเข้าไว้” เมลดาย้ำกับเพื่อนอีกครั้ง“เราจะพยายามนะ” เดนิสาบอกเพื่อนเธอนั่งคุยกับเตชินได้ไม่นานเท่าไหร่ติณณภพก็มารับก่อนเวลาที่นัดไว้ แต่หญิงสาวไม่ได้รีบเดินไปขึ้นรถเหมือนกับเมื่อวานเธอยังคงนั่งคุยกับเตชินต่อโดยทำเป็นไม่เห็นว่าตอนนี้เขามาจอดรถที่หน้าตึกแล้ว“นั่นใช่รถที่มารับไหม”“ใช่ค่ะ”“แล้วเดซี่ไม่รีบกลับเหรอ”“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ค่ะ”เดนิสาทำเป็นยิ้มแย้มหัวเราะกับเตชินจนกระทั่งมีสายเรียกเข้าจากติณณภพหญิงสาวก็ทำเป็นไม่ได้ยินเพราะอยากรู้ว่าเขาจะลงมาตามเธอไหมแล้วก็เป็นอย่างที่เธ

เดนิสาชะเง้อคอมองไปที่หน้าร้านไม่ถึง 20 นาทีติณณภพก็เดินเข้ามาในร้าน“อาหมอกำลังเดินมาแล้ว” เดนิสาพูดขณะที่ก้มหน้าตักอาหารเข้าปากทำเหมือนว่ายังเห็น“เดซี่” ติณณภพเรียกเดนิสาที่ก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจ“สวัสดีค่ะอาหมอ โมเดล อิ๊นซ์นี่อาหมอติณณ์”“หมอสวัสดีค่ะอาหมอ” สองสาวยกมือไหว้“อาหมอคะนี่เพื่อนของหนูค่ะ คนซ้ายมือชื่อโมเดลส่วนอีกคนชื่ออิ๊นซ์ค่ะ”“อาหมอนั่งก่อนค่ะ” เมลดาชวนเขานั่งซึ่งตอนนี้ที่ว่างมีแค่ที่เดียวคือข้างเดนิสาเดนิสาขยับกระเป๋าสะพายของตนเองไปไว้อีกข้างให้เพื่อให้ติณณภพนั่งข้างตนเอง“อาหมอจะกินอะไรก็อะไรก็สแกนสั่งนะคะเมนูอยู่ตรงนี้ค่ะ”อรอินทร์ยื่นเมนูของทางร้านซึ่งด้านล่างมีซึ่งด้านล่างมีสำหรับสั่งอาหารให้กับติณณภพ“เดซี่กับเพื่อนจะเอาอะไรเพิ่มไหมอาจะได้กดสั่งทีเดียว”“ไม่เป็นไรค่ะอาหมอพวกเราที่พวกเราสั่งมาก็กลัวว่าจะกินไม่หมดอยู่แล้ว อาหมอไม่ต้องสั่งมาเผื่อพวกเรานะคะ” เมลดารีบบอกเพราะที่ตนเองสั่งมาก็เยอะอยู่แล้วติณณภพกดสั่งอาหารสองสามอย่างเมื่ออาหารมาเสิร์ฟเขาก็เริ่มรับประทานระหว่างนั้นอรอินทร์และเมลดาก็คอยสังเกตปฏิกิริยาของเขาและแต่พวกเธอก็แทบไม่ได้อะไรเลยเพราะติณณภพนั

เดนิสานั่งรถไฟฟ้ามายังโรงพยาบาลที่ติณณภพทำงานอยู่ พอมาถึงก็ตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ติดกับตึกผู้ป่วยนอก หนักจากสั่งเครื่องดื่มและขนมแล้วเดนิสาก็ส่งข้อความไปบอกติณณภพว่าตัวเองมาถึงแล้วขณะที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่ชายหนุ่มก็เดินเข้ามาหา“อาหมอไม่มีตรวจเหรอคะ”“คนไข้หมดแล้ว แต่ตอนเย็นมีตรวจผู้ป่วยในอีกสามคน”“กินขนมก่อนไหม”“ไม่เป็นไร แล้วผลสอบเป็นยังไงอาจารย์บอกคะแนนหรือยังล่ะ”“บอกแล้วค่ะ”“ได้เต็มใช่ไหม”“เกือบเต็มค่ะ” เธอตอบแบบไม่เต็มเสียง“หลอกอาใช่ไหม”“หนูพูดจริงค่ะอาหมอ นี่ค่ะคะแนนที่หนูได้” เดนิสาส่งรูปถ่ายกระดาษคำตอบที่อาจารย์เขียนคะแนนไว้ที่มุมด้านบนให้กับติณณภพดู พอเขารับไปแล้วก็ยิ้มเพราะอีกแค่เพียง 0.2 เธอก็จะได้คะแนนเต็ม“แบบนี้ก็คงไม่ดูหนังแล้วใช่ไหม”“ก็ตามนั้นค่ะ” แม้อยากจะดูหนังแค่ไหนแต่สัญญาแล้วเธอก็ต้องเป็นสัญญา“แต่อาอยากดูนะ” เมื่อเห็นหน้าผิดหวังของเดนิสาเขาก็อดสงสารไม่ได้“แต่หนูทำคะแนนเต็มไม่ได้นี่ค่ะ”“ที่เราไปดูหนังเพราะอาเป็นคนอยากดูไม่ใช่ไปดูเพราะเรื่องคะแนนสักหน่อย”“หนูรู้นะคะว่าอาหมอแกล้งพูดเพื่อปลอบใจหนูใช่ไหมล่ะคะ” เดนิสาถามอย่างรู้ทัน“แล้วเดซี่อยากดูหนังกั