All Chapters of วิวาห์ขัดดอก: Chapter 21 - Chapter 30

วันนี้ภาคินมารับพลอยลลินณ์ไปทำวีซ่าตั้งแต่เช้าจากนั้นก็พาเธอมายังศูนย์การค้าขนาดใหญ่ เพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าสำหรับไปเที่ยวโดยภาคินเป็นคนจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมด เพื่อเป็นการขอโทษกับเรื่องเมื่อวาน“บอสจะขอโทษมัดหมี่บ่อยเกินไปแล้วนะคะ”“แล้วไม่ดีเหรอ มัดหมี่ได้ไปเที่ยวฟรีแถมยังได้ชุดสวยๆ ถ่ายใส่รูปด้วยนะ”“มัดหมี่อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังค่ะ”ก่อนหน้านี้พลอยลลินณ์ก็เคยเดินทางไปต่างประเทศกับภาคินมาแล้วแต่ตอนนั้นเป็นการเดินทางไปทำงานและก็ไปแค่เวียดนามเท่านั้น มันต่างจากครั้งนี้ที่เดินทางไปไกลถึงทวีปยุโรป“อย่าลืมลางานเพิ่มด้วยนะ”“บอสจะไปกี่วันค่ะ”“เดินทางก่อนวันแต่งสองวันเราจะได้มีเวลาพักสักวันจากนั้นก็เที่ยวอีกสัก 10 วันพอไหม”“นานไปแล้วค่ะ มัดหมี่ยังไม่อยากตกงาน”“ก็เราไปทำงานนะ”“ใครเขาจะเชื่อ”“แล้วมัดหมี่ลางานได้กี่วัน”“คิดว่าจะแบ่งวันลาพักร้อนมาสัก 4 วันค่ะ”“4 วันมันไม่พอหรอกนะ”“บอสฟังก่อนสิคะ คือสัปดาห์นั้นมีวันหยุดสองวันค่ะคือวันจันทร์กับวันศุกร์ค่ะ หมัดหมี่ว่าจะลาวันอังคารถึงวันพฤหัสค่ะ แล้วก็อาจจะลางานวันจันทร์ ถ้าเราเดินทางคืนวันศุกร์ก็จะมีเวลาอยู่ที่นั้นเยอะหน่อย บอสไหวไหม

งานแต่งงานของคุณมิเชลลูกสาวคนเดียวคุณอังเดรและคุณผกามาศภรรยาชาวไทยถูกจัดขึ้นที่โบสถ์แห่งหนึ่งในช่วงเช้าซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่แขกผู้ใหญ่และญาติสนิทที่ไปร่วมงาน ส่วนงานเลี้ยงฉลองในตอนเย็นนั้นจัดที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งนอกจากภาคินและพลอยลลินณ์แล้วก็ยังมีแขกชาวไทยอีกหลายคนที่มาร่วมงานด้วยระหว่างที่ภาคินกำลังคุยกับแขกคนอื่นอยู่นั้นพลอยลลินณ์เลยได้มีโอกาสคุยกับคุณมาเอลลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสที่มาตั้งรกรากและทำธุรกิจอยู่ที่นี่นานนับสิบปี“ผมไม่ได้กลับเมืองไทยนานมากแล้ว ไม่รู้ว่าที่เยาวราชอาหารยังอร่อยเหมือนเดิมไหม”“อร่อยเหมือนเดิมค่ะ คุณเคยไปทานเหรอคะ”“ครับผมชอบไปกับแม่ แต่พอแม่เสียผมก็ไม่ได้ไปอีกเลย”“เสียใจด้วยนะคะ”“ขอบคุณครับ ผมเคยคิดนะครับว่าจะพาแม่กลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่เมืองไทยเพราะจะได้อยู่ใกล้ญาติๆ แต่ก็ไม่คิดเลยว่าท่านจะจากไปเพราะอุบัติเหตุ”“แล้วตัวคุณล่ะ ไม่คิดกลับไปอยู่เมืองไทยเหรอคะ”“ผมไม่ค่อยสนิทกับญาติทางนั้นครับ”“ถ้าไม่อยากกลับไปอยู่ก็ไปเที่ยวได้นี่คะ”“แล้วถ้าผมไปคุณจะพาผมเที่ยวไหมล่ะ”“ก็ต้องดูก่อนว่าฉันว่างไหม”“ถ้าผมไปเมืองไทยผมจะโทรหาคุณนะ ผมขอเบอร์โทรของคุณหน่อยได้ไหมล่ะ

ภาคินให้คำมั่นก่อนจะจูบปลอบประโลมเธออีกครั้งอย่างอ่อนหวาน เขานิ่งค้างในกายสาวรอให้เธอปรับตัวสักพักจากนั้นสะโพกก็ค่อยๆ ขยับช้าๆ เพื่อให้ช่องทางรักของเธอคุ้นเคยกับความแข็งร้อนความเจ็บค่อยจางหายแต่ความรู้สึกปั่นป่วนก็เข้ามาแทนที่พลอยลลินณ์ทั้งเจ็บทั้งเสียวปะปนกันไปหมด เมื่อเขากดย้ำหมุนวนสะโพกความเสียวซ่านก็เข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด“อื้อ...บอส.. อ่าห์..”เสียงครางแว่วทำให้ภาคินรู้ดีว่าตอนนี้หญิงสาวคงจะหายเจ็บแล้ว เขาสอบสะโพกเข้าหาความคับแน่นเป็นจังหวะตื้นๆ ตอกย้ำให้เธอปรับสภาพได้ก่อนจะเน้นจังหวะหนักหน่วงเมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสูงด้วยกันทั้งคู่“อื้อบอส แรงไปแล้ว”พลอยลลินณ์ครางประท้วงเมื่อรู้สึกว่าท่อนเอ็นของเขามันเสียดสีกับช่องสวาทของเธอจนราวกับไฟ“ตอดดีแบบนี้จะเบาได้ยังไง เด็ดมากมัดหมี่คุณเด็ดมากทั้งคับทั้งแน่นทั้งตอดแบบนี้ถูกใจผมที่สุด”เสียงเขาเอ่ยชมกระท่อนกระแท่นเพราะถูกความเป็นสาวตอดรัดแก่นกายขยับ ภาคินไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านมากมายจนแทบปริแตกทั้งที่เพิ่งเริ่มแบบนี้มาก่อน ความสดใหม่และความคับแน่นของพลอยลลินณ์ทำให้เขาแทบคลั่งยิ่งรู้ว่าตนเองเป็นคนแรกก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ปรารถนาให้สูงขึ้น ใจหนึ่

ตลอดสองข้างทางที่รถแล่นผ่านมีทิวทัศน์ที่สวยงามจนพลอยลลินณ์ลืมเรื่องราวกังวลใจไปจนหมด เธอบอกให้คนขับรถแวะถ่ายรูปอยู่หลายที่และแวะทานอาหารกลางวันระหว่างทางกว่าจะเดินทางถึงวิหารมงแซงมิเชลก็เป็นเวลาบ่ายวิหารมงแซงมิเชลเป็นวิหารที่ตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเลในวิหารสร้างด้วยหินแกรนิตสูงขึ้นจากพื้นดิน“คนสมัยก่อนเขาเก่งนะคะสร้างออกมาได้สวยมากจริงๆ บอสว่าถ้าเราสร้างบ้านลักษณะนี้ขายจะมีคนซื้อไหมคะ”“ก็น่าจะมีนะ คุณชอบเหรอเราสร้างเรือนหอแบบนี้ก็ได้นะ”“มัดหมี่ก็แค่แต่งงานเพื่อขัดดอกไม่เห็นจะต้องมีเรือนหอให้วุ่นวาย”“ผมบอกแล้วว่าให้เลิกคิดเรื่องนั้น”“ก็มันอดคิดไม่ได้”“ถ้าเอาแต่คิดมากจะเที่ยวไม่สนุกเอานะ ผมว่าเราถ่ายรูปกันดีกว่าแสงกำลังสวยเลย ผมถ่ายให้นะ”พลอยลลินณ์มองไปรอบๆ ปราสาทที่มีแต่ความสวยงามแล้วก็ยิ้มกว้างเธอจะต้องลืมเรื่องทุกอย่างให้หมดแล้วเก็บเกี่ยวเอาความสุขมาให้มากที่สุด“เราไม่มีรูปคู่เลย มัดหมี่รอตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวผมไปขอให้เขาถ่ายให้” ภาคินมองหานักท่องเที่ยวก่อนจะให้เขาช่วยถ่ายรูปตนเองกับพลอยลลินณ์อีกหลายรูปทั้งสองเดินชมรอบๆ วิหารและหมูบ้านเล็กๆ โดยรอบก่อนจะนั่งทานอาหารว่างและดื่มกาแฟ

เมื่อมาถึงโรงแรมแล้วพลอยลลินณ์ก็รีบแยกเข้าไปอาบน้ำยังห้องนอนของตนเองส่วนภาคินกำลังโทรศัพท์คุยกับอังเดรเรื่องร้านอาหารบนหอไอเฟล“ผมนึกว่าคุณจะไม่ถามเรื่องนี้เสียแล้วนะ” อังเดรหัวเราะเบาๆ เหมือนเขารอคำถามนี้จากภาคินอยู่แล้ว“คุณถามเหมือนรู้ว่าผมอยากไปที่นั่น”“ใครมาที่นี่ก็อยากจะไปทานอาหารบนนั้นและยิ่งมากับผู้หญิงด้วยแล้วก็ยิ่งอยากจะพาเธอไปดื่มด่ำกับบรรยากาศของปารีสยามค่ำคืน”“แล้วคุณพอจะจองให้ผมได้ไหมล่ะอังเดร”“คุณบอกผมกะทันหันไปหน่อยนะ ถือสายรอสักหน่อยได้ไหมผมจะลองถามลูกสาวให้”“ได้สิ แต่คุณไม่ต้องซีเรียสมากนะถ้าได้ผมก็ไม่ว่าอะไร”ระหว่างที่อังเดรไปถามลูกสาวภาคินก็แอบลุ้นอยู่ในใจ เขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ที่ผ่านมาการหาร้านอาหารและจัดการจองโต๊ะเป็นหน้าที่ของพลอยลลินณ์มาตลอดแต่พอได้มาลองทำอะไรแบบนี้เองก็รู้สึกว่ามันยุ่งยากและเห็นใจหญิงสาวที่ทำหน้าที่นั้นมาหลายปีโดยไม่ขาดตกบกพร่องพลอยลลินณ์ไม่ใช่เลขาคนแรกที่มาทำงานกับเขาเพราะก่อนหน้านั้นภาคินก็มีเลขามาแล้วถึงสามคน แต่ไม่มีใครทำงานถูกใจเขาเท่ากับพลอยลลินณ์ซึ่งตอนแรกหญิงสาวเป็นเพียงผู้ช่วยเลขาคนก่อนที่ลาออกเพื่อนไปแต่งงานและย้ายไปอย