บททั้งหมดของ มาเฟียหลงเมียลับ: บทที่ 21 - บทที่ 30

วรรษมนนัดเจอเพื่อนที่หน้าโรงหนังซึ่งพอหญิงสาวมาถึงเพื่อนๆ ก็มารอกันอยู่ก่อนแล้ว“อาย มิ้นต์ ไม่เจอกันเกือบเดือนสวยขึ้นนะเนี่ย” หญิงสาวทักทายเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งรออยู่ก่อน“เมล่อนนี่ปากหวานตลอดเลยนะ เธอก็สวยขึ้นเหมือนกันนะแล้วดูสิทั้งชุดทั้งกระเป๋ารองเท้าแบรนด์เนมทั้งตัวเลยนะ ไปรวยมาจากไหน”“ของปลอมทั้งนั้นแหละ”“ไม่ต้องมาโกหกเลยเราดูออกนะอันไหนของจริงของปลอม” มิ้นต์ซึ่งที่บ้านฐานะดีกว่าใครพูดขึ้น“บอกพวกเรามาเลยว่าไปรวยมาจากไหนเมล่อน” อายคาดคั้น“ไม่ได้รวยหรอก ของพวกนี้ของพี่สาวเราน่ะ”“ไหนว่าพี่สาวหนีไปแล้ว”“ก็ใช่นะ นางหนีไปแล้วแต่ของพวกนี้นางไม่เอาไปเราเลยหยิบมา” “ทิ้งไว้แต่ของแพงแบบนี้สงสัยว่าพี่เธอคงจะไปได้ดี” “ก็คงอย่างนั้นมั้ง แล้วจินนี่ไปไหนล่ะทำไมยังไม่มาอีก” “นางมาแล้วแต่ขอไปเข้าห้องน้ำแล้วก็คงโทรรายงานแฟนนั่นแหละ” “อ้อ” วรรษมนพยักหน้าเพราะเข้าใจเพื่อนดี “ไม่รู้จินนี่ทนได้ยังไงนะ มีแฟนหรือมีพ่อก็ไม่รู้ไปไหนทำอะไรก็ต้องโทรรายงานตลอด ถ้ามีแฟนแบบนี้เราขอไม่มีดีกว่า” อายส่ายศีรษะเพราะเธอเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้

วรรษมนดูหนังกับเพื่อนจบก็ออกมายังโซนที่เป็นร้านค้าเพราะมิ้นต์อยากได้กระเป๋าคอลเล็กชันใหม่ที่เพิ่งวางขาย “กระเป๋าอะไรใบนิดเดียวราคาตั้งหลายหมื่น” อายพูดขึ้นเมื่อเห็นราคากระเป๋าแต่ละใบที่แพงจนเธอไม่กล้าจะหยิบขึ้นมาดู “กระเป๋าแบรนด์เนมแบบนี้แหละอาย แต่เราซื้อไปแล้วก็ขายต่อได้นะ ราคาไม่เคยตกด้วย” “แต่พวกเรายังเรียนอยู่จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อล่ะ บ้านพวกเราไม่รวยเหมือนที่บ้านมิ้นต์” “บ้านเราก็มิ้นต์ไม่รวยเท่าไหร่หรอกแต่ที่มีเงินมาซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมพวกนี้ก็เพราะทุกครั้งที่ปิดเทอมหรือมีวันหยุดยาวเราก็จะช่วยที่บ้านทำงานด้วยแม่ก็เลยแบ่งเงินให้น่ะ” บ้านของหญิงสาวมีธุรกิจหลายอย่างทั้งคอนโดมิเนียมที่ให้ต่างชาติเช่า แผงให้เช่าในตลาดสด ห้องแถวและอาคารพาณิชย์อีกหลายแห่ง “มีธุรกิจนี่ก็ดีเหมือนกันนะ เราอยากมีแบบนี้บ้างจัง” “อายก็มีแล้วนี่ ขายของออนไลน์ไงล่ะ” “มันต่างกันน่ะสิ ขายของออนไลน์ถ้าวันไหนไม่ไลฟ์หรือสินค้าไม่น่าสนใจคนก็ซื้อน้อย แล้วตอนนี้คนก็ทำเยอะมากแล้วบางคนก็แต่งตัวสวยเชียวอย่างอายหน้าบ้านๆ แบบนี้ก็ยากหน่อย

กลับมาถึงคอนโดมิเนียมวรรษมนก็รีบทำกับข้าวและเตรียมน้ำให้กับออสตินเพราะคิดว่าอีกสักพักเขาก็คงจะกลับมาแต่รอจนสี่ทุ่มก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของชายหนุ่ม หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าเขาไปนอนกับผู้หญิงที่ชื่อมิเชลหรือเปล่า จากที่คิดว่าไม่เป็นไรก็เริ่มน้อยใจขึ้นทีละนิด เธอนอนมองโทรศัพท์และอยากจะวิดีโอคอลไปหาแต่ก็กลัวว่าถ้าเห็นเขาอยู่กับผู้ให้หญิงคนนั้นแล้วตนเองจะรับไม่ได้ กว่าวรรษมนจะข่มตาหลับก็เกือบจะเที่ยงคืน ออสตินกลับมาถึงคอนโดมิเนียมหลังเที่ยงคืนเล็กน้อยเพราะหลังจากพามิเชลช็อปปิ้งแล้วยังต้องพาเธอไปทานข้าวและฟังเพลงต่อและคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้ทำแบบนี้เนื่องจากเขาสั่งคนที่โรงแรมแล้วว่าห้ามไม่ให้มิเชลเข้าไปยุ่งวุ่นวายที่โรงแรมอีกและมารดาของเขาก็เลิกล้มความคิดที่อยากให้มิเชลเป็นลูกสะใภ้เพราะเธอทำอะไรหลายๆ อย่างที่มารดาเขาไม่ชอบ ทั้งห้องปิดไฟมืดเขาเปิดตู้เย็นเพื่อจะหาน้ำดื่มก็เห็นว่ามีกับข้าวอยู่หลายอย่างไม่ต้องเดาก็รู้ว่าวรรษมนทำไว้รอเขา ชายหนุ่มอยากจะเข้าไปหาเธอเข้าไปอธิบายว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่บอกเธอว่ากลับมาถึงกรุงเทพแล้วและอยากบอกหญิงสาวถึง

มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะพลิกให้วรรษมนขึ้นไปอยู่ทางด้านบนทั้งร่างของทั้งสองยังคงสอดประสานกัน “ออสติน”“ขยับนะคนเก่ง ผมช่วย”ฝ่ามือร้อนกอบกุมสะโพกกลมกลึง ขยับชักนำจนสะโพกของหญิงสาวเริ่มขยับตามจังหวะความร้อนจากการเสียดสีทำให้คนที่อยู่ด้านบนสั่นสะท้าน“ขยับแบบนี้ใช่ไหม เมล่อนทำถูกใช่ไหม”“ใช่แบบนี้แหละ เมล่อนเก่งมาก”ยิ่งขยับบดเบียดวรรษมนก็ยิ่งเสียวซ่านสะโพกเธอเริ่มขยับไปตามสัญชาตญาณที่ออสตินเป็นคนปลุกขึ้นมาจากส่วนลึก“อื้อ...”ตาคมมองทรวงอกอวบที่กำลังสะท้อนขึ้นลงเป็นระลอกคลื่นวรรษมนมองคนตัวโตที่กำลังจ้องเธอราวกับเป็นขนมหวานแล้วหญิงสาวก็โน้มตัวลงไปประกบริมฝีปากบดคลึงและเลียไล้รอบๆ ผิวปากก่อนแทรกเรียวลิ้นเล็กเข้าไปตวัดเรียวลิ้นหนาอย่างดูดดื่ม เธอเลียนแบบการกระทำของเขาได้อย่างดีจนเสียงทุ้มครางในลำคออย่างพอใจ “อื้อ... หวานที่สุด” เขาเอ่ยชมเมื่อเธอผละริมฝีปากออกก่อนจะเป็นฝ่ายจูบเธออีกครั้งเขาดูดรัดลิ้นเล็กก่อนจะส่งลิ้นร้อนลัดเลาะไปตามไรฟันรวมทั้งกระพุ้งแก้ม ย้อนกลับมาที่ปลายลิ้นหวาน จูบเร่าร้อน ดูดดื่มจนหญิงสาวแทบขาดใจก่อนจะดันร่างบางออกและเปลี่ยนเป้

“คุณจะบอกว่ามีของจะให้เมล่อนดูแล้วทำไมถึงพามาทางนี้ล่ะคะ” วรรษมนถามเมื่อรถที่นั่งมากกำลังเลี้ยวมาทางบ้านเดิมของเธอที่ไม่ได้มานานเกือบหนึ่งเดือนแล้ว “ก็ของที่ว่ามันอยู่ที่นั่น” “อ๋อ เมล่อนไม่ได้มานานแล้วไม่รู้ตอนนี้บ้านจะเป็นยังไงบ้างนะคะ” “เดี๋ยวเธอก็เห็นเอง” พอรถใกล้จะถึงวรรษมนก็ชะโงกออกมามองทางด้านนอกเมื่อเห็นรั้วบ้านของเพื่อนบ้างก็ต้องแปลกใจเพราะดูมันสูงกว่าเดิมมากและยิ่งแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อรั้วที่ว่านั่นมันยาวมาถึงบ้านของเธอและเลยไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่ข้างๆ “คุณออสติน” เธอหันมามองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม “ก็บ้านของคุณไงล่ะเมล่อน” “คุณทำรั้วใหม่เหรอคะ แล้วบ้านข้างๆ ล่ะทำไมถึงมีรั้วเหมือนกัน” “บ้านสองหลังที่อยู่ด้านข้างผมซื้อแล้ว” “ซื้อเหรอคะ” “ใช่สิ ผมว่าบริเวณบ้านคุณมันแคบไปหน่อยก็เลยซื้อที่ติดๆ กันไว้” “แล้วพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหนคงลำบากกันแย่” “จะลำบากได้ยังผมจ่ายเงินค่าบ้านและที่ดินให้พวกเขามากกว่าราคาจริงอีกนะ” “คุณทำแบบ