All Chapters of ท่านรองเย็นชากับเลขาจอมยั่ว: Chapter 21 - Chapter 30

แสงทองของเช้าวันใหม่ที่ส่องทะลุผ้าม่านสีทึบเข้ามานั้นไม่ได้ทำให้คนที่นอนกอดกันอยู่รู้สึกเลยว่าถึงเวลาที่ทั้งสองต้องตื่นนอนกันแล้ว เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงแพรรดาถึงได้รู้สึกตื่น แต่เธอก็ยังไม่กล้าขยับเพราะตอนนี้ท่อนแขนของเขายังโอบรัดตัวเธออยู่หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าเธอกับเขาร่วมรักกันอย่างไม่รู้เหนื่อย เธอจำไม่ได้ว่าตนเองกรีดร้องเพราะความสุขสมไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งรู้แต่ทุกครั้งมีแต่ความสุขจนแทบขาดใจ แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ความสุขที่ได้รับมันก็ทดแทนกันได้เป็นอย่างดีแพรรดารู้ว่าตนเองเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ยอมนอนกับเขาทั้งที่เพิ่งได้มาทำงานด้วยกันแค่เดือนเศษแต่ถ้านับเวลาที่เธอแอบชอบเขามันก็นานนับสิบปีแล้ว มันอาจจะดูไม่เข้าท่าแต่เธอก็โตพอที่จะรับผิดชอบตนเองได้ถ้าหากหลังจากนี้ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไปในทิศทางไหนแพรรดาก็ยินดีจะรับกับสิ่งที่ตามมาเมื่อคืนเขาสัญญากับเธอว่าจะไม่มีคนอื่นแต่ก็ไม่รู้ว่าที่ทิวัตถ์พูดแบบนั้นเพราะอยากให้เธอตายใจหรือเปล่า ถ้าหากเข้าเบื่อเธอขึ้นมาก็คงจะทิ้งไปอย่างไม่ยาก แต่หญิงสาวก็ยังไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึงเพราะตอนนี้

หญิงสาวลืมตาทีละนิดเธอสบตาคมปลาบก่อนจะเลื่อนสายตามายังตัวตนเองเขาที่กำลังกดลงบนกลีบบางที่ชื้นแฉะ เธอเคยสัมผัสตัวตนของเขามาแล้วครั้งหนึ่งแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นว่าขนาดของมันนั้นใหญ่กว่าที่เธอคิดไว้“ดูสิรดา คุณกำลังกินผมเข้าไปนะ”“คุณวัตถ์ขา จูบรดานะคะ”เพราะอายเกินกว่าจะทนมองร่างกายที่กำลังสอดประสานแพรรดาเลยเรียกร้องจูบจากเขา และชายหนุ่มก็เข้าใจดีว่าเธอยังใหม่กับเรื่องนี้ เขาก้มตัวลงจูบบนปากที่ช่างอ้อนของเธอแล้วสอดปลายลิ้นหยอกล้อ เมื่อเธอเผลอก็ดันตัวตนเข้าหาทีเดียวสุดความยาว “อ๊ะ!....” “โอ้ว...รดาจ๋าอย่าเพิ่งตอดสิ” “รดาบังคับได้ที่ไหน ของคุณวัตถ์ใหญ่เกินไปแล้ว” “ไม่เลย ผมว่ามันพอดีกับคุณนะ ดีไหม ให้ผมขยับได้ไหม” เขาถามด้วยเสียงสั่นเพราะถ้ายังนิ่งแบบนี้เขาคงถูกเธอรีดพิษออกมาภายในไม่กี่นาทีข้างหน้าแน่ๆ “ถ้าคุณวัตถ์ไม่ขยับ รดาจะขยับเองก็ได้นะคะ” เสียงหวานพูดอย่างยั่วยวน “ใจเย็นสิสาวน้อย ผมยังอยากสนุกนานๆ” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมกับสะโพกที่หมุนวนอยู่ในโพรงอุ่นที่โอบกระชับทุกทิศทางด้วยแรงที่ทำเอาเขาแทบ

“รดาไม่ชอบนั่งแบบนี้เลย” แพรรดาบ่นเมื่อขากลับทิวัตถ์จองตั๋วชั้นเฟิร์สคลาส เพราะเป็นวันธรรมดาคนเลยไม่เยอะเท่าไหร่“ทำไมล่ะ ผมว่าสบายดีออกดูสิทั้งชั้นมีแค่เราสองคนเอง ผมว่ามันส่วนตัวดีนะ”“มันเหงาๆ ค่ะ แล้วมันก็แพงมากด้วย”“มันแพงก็จริงแต่มันก็คุ้มที่เราจะได้อยู่กันตามลำพังนะ”“ตามลำพังเหรอคะ แล้วแอร์ล่ะ” หลังจากเครื่องเทคออฟแพรรดาก็เห็นว่าแอร์โฮสเตสเอาอาหารและเครื่องดื่มมาให้แต่ ตอนนี้เธอไม่เห็นอีกเลย“ผมบอกให้เขาไปพัก ถ้าต้องการอะไรจะเรียกเขาเข้ามาเอง ส่วนเราก็ได้อยู่กันตามลำพังอีกหลายชั่วโมงเลย”“รดาไม่อยากให้ถึงเมืองไทยเลย อยากอยู่กับคุณนานๆ” หญิงสาวส่งเสียงอ้อน มองเขาด้วยนัยน์ตาหวาน“อยากมานั่งกับผมไหม”“ไม่ดีกว่าค่ะ ที่นั่งไม่กว้างขนาดนั่งสองคนได้สักหน่อย รดาไม่อยากเบียดคุณหรอกค่ะ”“มานั่งตักผมสิ”“รดากลัวคุณเมื่อย”“ถ้าเมื่อยจะบอกเอง นะมานั่งด้วยกัน” เมื่อเห็นสายตาและน้ำเสียงที่ออดอ้อนแพรรดาก็รีบมานั่งบนตัก สองขาพาดไปยังพนักด้านข้าง”“หนักไหมคะ”“ไม่นะ รดาตัวนิดเดียว”“รดาชอบจังเวลาที่อยู่ในอ้อมกอดคุณแบบนี้”“ผมก็ชอบให้รดาอ้อนแบบนี้ ห่มผ้าหน่อยไหมแอร์มันเย็น” ทิวัตถ์ดึงมาห่มมาคลุ

ทิวัตถ์มาส่งแพรรดาที่คอนโดมิเนียมหลังจากที่ทั้งสองลงจากเครื่องและแวะทานอาหารค่ำด้วยกันแล้ว“ผมขอค้างที่นี่ได้ไหมรดา”“รดาก็อยากให้เป็นแบบนั้นค่ะ แต่รดาไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ว่ารดาพาผู้ชายมาค้างที่ห้อง”“ถ้ารดาไม่บอกท่านจะรู้ได้ยังไง”“แม่รู้จักกับนิติและแม่บ้านของคอนโดค่ะ”“ไปคอนโดผมไหม ที่นั่นใกล้บริษัทมากกว่าที่นี่ด้วยนะ”“คุณวัตถ์ขา ไม่ใช่ว่ารดาไม่อยากไปอยู่กับคุณวัตถ์นะคะ รดาขอเวลาหน่อยได้ไหม”“นานไหม”“ไม่หรอกค่ะ นะคะคนดีของรดา ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราก็เจอกันทุกวัน”“กว่าจะได้เจอกันก็อีกสามวันเลยนะรดา พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดราชการแล้วไหนจะเสาร์ อาทิตย์อีก ผมคงบ้าตายแน่ๆ”“รดาก็คงคิดถึงคุณมาก”“พรุ่งนี้เราไปนั่งดื่มด้วยกันไหม ผมอยากให้รดาได้เจอกับเพื่อนของผม”“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ รดาว่าพรุ่งนี้จะกลับไปหาพ่อกับแม่ค่ะ”“บ้านรดาอยู่ไกลไหม”“ไม่หรอกค่ะแค่ชานเมืองเอง รดาว่าจะไปค้างกับท่านแล้ววันจันทร์ก็จะไปทำงานเลย” แพรรดาไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่เริ่มทำงานจนบิดามารดาบ่น“ผมคงคิดถึงคุณมากแน่ๆ” ทิวัตถ์ไม่เคยรู้สึกอาลัยอาวรณ์เวลาจะไม่ได้เจอใครนานๆ แบบนี้มาก่อนเลย“รดาก็คงคิดถึงคุณ แ

หลังจากที่นอนคิดมาตลอดคืนแพรรดาก็ตัดสินใจได้แล้วว่าตนเองจะทำยังไงในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้วหญิงสาวก็จะเทหมดหน้าตักเป็นครั้งสุดท้าย และถ้าทิวัตถ์กลับไปคบแฟนเก่าเธอก็จะยินดีกับเขาแม้จะเสียใจแต่ก็คิดว่าตนเองจะรับได้ในเมื่อได้ทำทุกอย่างเต็มที่แล้วตลอดทั้งวันแพรรดายังไม่มีโอกาสได้คุยกับทิวัตถ์ตามลำพังเลยเพราะวันนี้เขามีประชุมตลอดทั้งวัน จนกระทั่งถึงเวลาเย็น ขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตูห้องคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดก็เข้ามาขวางเธอไว้“ถึงเวลาเลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอคะ คุณกลับได้เลยนะเดี๋ยวฉันบอกวัตถ์ให้”“แต่รดามีเรื่องจะแจ้งคุณวัตถ์นิดหน่อยค่ะ” แพรรดายังไม่ยอมแพ้“เธอใช้คำว่านิดหน่อย นั่นก็หมายความว่ามันไม่สำคัญ เอาไว้ค่อยบอกเขาพรุ่งนี้ก็ได้ แต่คงเป็นบ่ายๆ หน่อยนะเพราะคืนนี้เราจะไปดื่มด้วยกันเขากับฉันอาจสนุกกันถึงเช้า”“ท่านรองได้จองร้านให้คุณหรือยังคะ ให้รดาจองให้เอาไหม” เธออยากรู้ว่าเขาจะพาคนรักไปร้านไหนจึงรีบอาสาจองร้านให้“ขอบใจนะ เธอนี่เป็นเลขาที่ดีจริงๆ แต่ฉันไม่รบกวนเธอหรอกนะ วัตถ์เขาจะพาไปร้านเพื่อนของเขาน่ะ”“ค่ะ ถ้างั้นรดากลับก่อนฝากบอกท่านรองด้วยนะคะ”“ได้สิ ฉันจะบอกวัตถ์ให้”แพรรดากลั