Lahat ng Kabanata ng ลวงรักกับดักแค้น: Kabanata 21 - Kabanata 30

ธีรภัทรยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องประชุมใหญ่ของบริษัท Elysium Holdings ด้วยท่าทีเคร่งขรึม สายตาคมกริบจับจ้องผ่านบานกระจกใสไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่ในตำแหน่งประธานที่ปลายโต๊ะประชุม — พิมพ์ดาวเธอสวมชุดสูทสีเบจเรียบหรู ผมยาวสลวยถูกรวบไว้หลวม ๆ ดวงตาคมกริบฉายแววเย็นชา ขณะฟังรายงานจากหนึ่งในผู้บริหารอย่างใจเย็น ราวกับเป็นราชินีที่กำลังวางกลยุทธ์ในสงครามสามปีที่แล้ว เธอเคยเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน ขี้อาย และแสดงความรักต่อเขาอย่างตรงไปตรงมา แต่ตอนนี้… ผู้หญิงตรงหน้านั้นแข็งแกร่งและยากจะเข้าถึง ราวกับมีเกราะเหล็กกางกั้นไม่ให้ใครเข้าใกล้“พิมพ์ดาว…” ธีรภัทรพึมพำเบา ๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปเสียงเปิดประตูดังก้องในความเงียบของห้องประชุม สายตาของผู้บริหารระดับสูงหลายคนหันไปมองด้วยความตกใจ บางคนเริ่มกระซิบกระซาบกันเบา ๆ ขณะที่บางคนชำเลืองมองพิมพ์ดาวเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเธอพิมพ์ดาวยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาคมกริบจับจ้องธีรภัทรอย่างเย็นชา ราวกับกำลังประเมินว่าเขาจะเดินเข้ามาในฐานะศัตรูหรือพันธมิตร เสียงปลายปากกาที่เธอเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะเบา ๆ

ธีรภัทรนั่งอยู่ในห้องทำงานกว้างขวางของเขา ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงรายงานล่าสุดจากนักสืบที่เขาว่าจ้างให้ติดตามพิมพ์ดาวมันเริ่มต้นจากความสงสัยเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจของเขาหลังจากที่ได้พบกับเธอในวันนั้น ท่าทีของพิมพ์ดาวที่เย็นชาและเข้มแข็งเกินกว่าจะเป็นเพียงแค่ความแค้นทางธุรกิจทำให้เขารู้สึกว่าเธอกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ และสิ่งนั้นทำให้เธอกลายเป็นหญิงสาวที่เขาแทบไม่รู้จัก ทั้งที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นผู้หญิงที่มอบหัวใจและความเชื่อใจให้เขาอย่างไม่มีข้อแม้เขาไม่อยากยอมรับว่าความรู้สึกเจ็บปวดที่เขาได้รับจากท่าทีเย็นชาของเธอ ทำให้เขากระวนกระวายใจขนาดนี้ แต่ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น เมื่อเขาตัดสินใจจ้างนักสืบเพื่อสืบเรื่องของพิมพ์ดาว ไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจ แต่รวมถึงเรื่องส่วนตัวของเธอด้วยภาพถ่ายชุดหนึ่งถูกแนบมาในรายงาน มันทำให้ธีรภัทรถึงกับนิ่งงัน ดวงตาเบิกกว้างขณะที่มองภาพนั้นภาพของพิมพ์ดาวกำลังยืนจับมือกับเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่ง เด็กคนนั้นอายุราว ๆ สี่หรือห้าขวบ ผิวขาวอมชมพู ใบหน้ากลม ดวงตากลมโตคู่นั้น… มันเหมือนกับด

ธีรภัทรก้าวยาวตรงมาทางประตูห้องทำงานของพิมพ์ดาว เสียงฝีเท้าหนักแน่นสะท้อนก้องไปทั่วทางเดิน ดวงตาคมกริบฉายแววดุดัน ขณะที่มือหนาผลักประตูเปิดออกโดยไม่สนใจเสียงทัดทานของเลขาหน้าห้อง"คุณพิมพ์ดาวกำลังคุยกับ—""ออกไป" เสียงเข้มของธีรภัทรทำให้เลขาต้องถอยออกไปเงียบ ๆพิมพ์ดาวเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่อยู่ในมือ ดวงตาคมสวยของเธอฉายแววเย็นชา ขณะที่ปริญ ซึ่งกำลังนั่งเล่นตัวต่อกับพัตเตอร์ หันมามองธีรภัทรด้วยสายตาตกใจเล็กน้อย"คุณมีธุระอะไรอีก?" พิมพ์ดาวเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาจับจ้องธีรภัทรอย่างไม่สะทกสะท้านธีรภัทรไม่ตอบ แต่เดินตรงไปที่พิมพ์ดาว หยิบภาพถ่ายของพัตเตอร์กับปริญออกจากกระเป๋าเสื้อสูท แล้ววางลงบนโต๊ะอย่างแรง"เด็กคนนี้… เขาเป็นลูกของฉันจริง ๆ หรือเปล่า?"พิมพ์ดาวเหลือบตามองภาพถ่ายแวบหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาธีรภัทร ดวงตาของเธอเย็นชาและไร้อารมณ์"ฉันบอกคุณไปแล้วว่าเขาไม่เกี่ยวกับคุณ"ธีรภัทรกัดฟัน ดวงตาของเขาเป็นประกายกร้าว"แล้วทำไมปริญถึงอยู่กับพัตเตอร์ในทุกภาพ? ทำไมเขาถึงดูสนิทสนมกับพัตเตอร์ขนาดนั้น?"

บรรยากาศภายในห้องทำงานของธีรภัทรเงียบสงัด มีเพียงเสียงนาฬิกาติดผนังที่ดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ ร่างสูงของธีรภัทรยืนอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาคมเข้มของเขาจับจ้องไปยังท้องฟ้ายามเย็นที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มทอง ขณะที่แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาผ่านกระจกใสบานใหญ่ เขาหายใจเข้าลึก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความกรุ่นโกรธที่ถูกเก็บซ่อนไว้ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น ธีรภัทรหันกลับมามอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา"เข้ามา"ประตูเปิดออก เผยให้เห็นร่างโปร่งบางของธารินที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารในมือ ใบหน้าของเธอดูเคร่งขรึม ดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อยขณะที่ก้าวเข้าไปหาธีรภัทร เธอยื่นแฟ้มเอกสารให้เขาอย่างลังเล"ฉันได้หลักฐานบางอย่างมา"ธีรภัทรขมวดคิ้ว รับแฟ้มเอกสารมาเปิดดู ภาพถ่าย เอกสารการลงทุน และข้อตกลงต่าง ๆ ถูกแนบอยู่ในนั้นอย่างละเอียด ธีรภัทรเพ่งมองมันอย่างจริงจัง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อสายตาเขาตกอยู่ที่ชื่อหนึ่งในเอกสารนั้น — "อนุชิต วงศ์สกุล""พ่อของกานต์รวี?" เสียงของธีรภัทรเย็นเฉียบ"ใช่" ธารินตอบเสียงแผ่ว

เสียงฝนโปรยปรายกระทบกับกระจกหน้าต่าง บรรยากาศข้างนอกชวนให้รู้สึกหนาวเย็นไปถึงขั้วหัวใจ แต่สำหรับพิมพ์ดาวแล้ว อากาศข้างนอกช่างเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกหนาวเหน็บที่กัดกินอยู่ภายในใจของเธอเธอยืนมองสายฝนจากภายในห้องทำงานบนตึกสูงใจกลางกรุงเทพฯ ดวงตาคู่สวยที่เคยสดใส บัดนี้เต็มไปด้วยความสับสนและปวดร้าว หลังจากที่ความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย...“ไม่ใช่ธีรภัทร...” พิมพ์ดาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ราวกับต้องการย้ำเตือนให้ตัวเองเชื่อในสิ่งที่ได้รู้มาบริษัทของพ่อเธอ... ไม่ได้ล้มละลายเพราะธีรภัทร ไม่ใช่เขา... แต่เป็นเพราะ 'อนุชิต' พ่อของกานต์รวี คนที่เธอเคยเจอ และเขายังวางตัวเป็นผู้ใหญ่ใจดี แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นงูพิษที่ซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้พิมพ์ดาวหัวเราะเยาะตัวเองในใจอย่างขมขื่น… ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอโกรธธีรภัทร เกลียดเขา โทษว่าเขาเป็นต้นเหตุของความพังพินาศในครอบครัวของเธอ และเป็นเขาที่ทำร้ายจิตใจเธอต้องการแก้แค้นครอบครัวเธอทำให้ชีวิตเธอต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมาน โดนคนเหยียดหยาม แต่ความจริงแล้ว ทุกอย่างคือแผนการของคนที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน“พิ