All Chapters of SO BAD รักครั้งแรก: Chapter 11 - Chapter 20

“จะไปไหน เดี๋ยวก็ล้มลงไปกองที่พื้นอีกอ่ะ”“ปะปล่อยก่อน มะเมื่อคืนเสือไม่ได้ป้องกัน”“รู้หน่า! แถมฉันยังพ่นเข้าตัวเธอทุกหยดรู้รึป่าว หือคนสวย’เสือใช้นิ้วเรียวยาวเชยคางมนขึ้นก่อนจะแสยะยิ้มร้ายชิดใบหน้าที่ตอนนี้เบิกตาโตอย่างตกใจ ให้ตายเถอะไม่ว่ายัยนี่จะขยับไปไหน จะพูดอะไรทำไมมันดูหวานละมุนน่ารักน่าชังไปหมดแถมใบหน้าและหน้าอกนุ่มหยุ่นที่ทั้งใหญ่ทั้งเด้งสู้มือเขาทั้งคืนนั้นอีกละเซ็กซี่ถูกใจและร้อนแรงชะมัด และตอนนี้เนินอกอิ่มที่โผล่พ้นขอบเสื้อเชิ้ตของตนที่สวมให้ร่างบางนั่นอีกละ โนบราซะด้วย อึก! เสือไล่มองแล้วอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้น้ำฟ้าค้ำดันอกแกร่งให้ออกห่างจากเธอก่อนจะพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา ไม่ได้เธอยังไม่พร้อม“คนบ้า! ทำไมไม่ป้องกันเล่า”“ก็เอาสดมันฟินกว่า”“หื้อ! พูดมาได้และจะทำยังไงล่ะทีนี้ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย ละแล้วถ้าฉันทะ...”“ไม่ต้องห่วงฉันไม่มีวันปล่อยมีลูกกับผู้หญิงที่เข้ามาถวายตัวให้ฉันจ้วงฟรี ๆ ถึงที่เหมือนเธอแน่!”ฉึก! ความรู้สึกเมื่อได้ฟังถ้อยคำแสลงใจนั้นเฉือนหัวใจน้ำฟ้าอย่างจัง อีกแล้วเอาอีกแล้วคราวนี้ไม่ได้ปาเงินใส่หน้าแต่เป็นคำพูดที่ทำให้รู้ว่าเธอนั้นไร้ค่าในสาย

ฟาร์ม : ไอ้เชี่ย! เสือ มึงมันน่าตัวเมีย ไอ้คุณชายเลว มึงนะมึงกราฟ : อะไรว่ะคิน : พูดมาไอ้ฟาร์ม ไอ้เสือมันทำอะไรฟาร์ม : มึงถามมันสิ @เสือเสือ : กูทำอะไร!ฟาร์ม : ไอ้เลว มึงมันเห้!เสือ : ?การฟ : ไอ้ฟาร์มมึงพูดมาดิ รอมันตอบชาติหน้ากูจะรู้เรื่องป่ะเนี่ยคิน : จริงเสือขมวดคิ้วกับข้อความที่เพื่อนอย่างฟาร์มกล่าวหาฟาร์ม : มันตบน้ำฟ้า แม่ง! เลวเชี่ย ๆเสือที่เห็นข้อความก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เขาเนี่ยนะจะตบยัยนั่น ตบด้วยมือหนะไม่มีทางเขาเป็นลูกผู้ชายพอและมารดากับบิดาก็เฝ้าสอนมาตลอดไม่มีทางที่จะลงไม้ลงมือกับผู้หญิงแน่ ๆ แต่เดี๋ยวนะ! พลันกรามแกร่งขบแน่นรีบพิมพ์ถามเพื่อนอย่างอยากรู้เสือ : มึงรู้ได้ยังไง ตอบ!เสือ : ไอ้เชี่ยฟาร์มตอบกู!เมื่อเห็นข้อความว่าสมาชิกในห้องแชทขึ้นอ่านทุกคนแต่ไอ้ตัวต้นเหตุยังไม่ตอบกลับมาจึงกดเบอร์โทรออกไปยังปลายสายอย่างร้อนใจ และรอสายเพียงไม่นานไอ้ตัวที่ทำให้ว้าวุ่นใจก็กดรับ“ไอ้ฟาร์ม มึงพูดมาดิใครตบใคร”“มึงไง! ไอ้เลว เชี่ยไอ้คุณชายต่อให้ไม่ชอบมึงก็ไม่จำเป็นต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือป่าวว่ะ”“ใครทำ กูเนี่ยนะจะตบยัยนั่น หึ! ตบด้วยปากกูนี่สิไม่ว่า”เสือนึกถึงตอนที่เป

น้ำฟ้าที่อยู่ ๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรทำห้องทั้งห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่พอส่งเสียงให้ห้องของตนไม่เงียบจนเกินไป ตอนแรกเพื่อนสาวของเธอบอกจะมานอนเป็นเพื่อนก่อนที่เมื่อครู่เจ้าตัวจะรับโทรศัพท์จากแฟนหนุ่มแล้วรีบขอตัวออกไป ซึ่งคราแรกแพรวก็อิดออดแต่ตนยืนยันว่าอยู่ได้เจ้าตัวจึงได้ยอมกลับเมื่อไม่มีอะไรทำน้ำฟ้าจึงนึกอยากจะแช่ตัวในอ่างเพื่อคลายความเมื่อยขบซักหน่อย คิดเช่นนั้นก็คว้าเอาเพียงผ้าขนหนูผืนขนาดกลางเข้าห้องน้ำ และทันทีที่ร่างกายแตะโดนน้ำกึ่งกลางกายก็แสบขึ้นมาจนต้องห่อปากส่งเสียงออกมา ก่อนจะหน้าแดงเมื่อนึกถึงที่มาแต่เพียงชั่วครู่อารมณ์เสียใจก็เข้ามาแทรก น้ำฟ้าถอนหายใจหนัก ๆ มือบางเอื้อมไปเปิดเพลงเผื่อจะสงบจิตใจที่ว้าวุ่นของเธอลงได้บาง ซึ่งเพลงที่ตนเปิดนั้นดังนั้นดังมากพอที่จะทำให้ไม่ได้ยินสียงเปิดประตูและไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่าภายในห้องของเธอขนาดนี้มีบุคคลไม่ได้รับเชิญเข้ามาเสือที่แทรกตัวเข้ามาในห้องของน้ำฟ้าได้สำเร็จก็เดินสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงเพลงและเสียงฮัมเพลงเบา ๆ แว่วมาจากทางด้านในห้องนอนพลันใบหน้าหล่อเหลาก็กระตุกยิ้มอย่างพอใจกับเสียงใส ๆ ของเจ้าหล่อ

ณ ย่านหรูใจกลางมหานครนิวยอร์ก“นาเดียร์เมื่อไหร่จะเรียนจบ ไหนบอกไปแค่ 1 ปีไง นี่ฉันไม่มีเงินจะส่งให้แกแล้วนะ ที่บ้านก็แทบไม่เหลือสมบัติอะไรแล้วเนี่ย”“แต่แม่เดียร์ยังเรียนไม่จบนี่ ก็มันยากนิคะ”“มันยากรึแกมัวแต่เอาเงินฉันไปถลุงปาร์ตี้เล่นห๊ะ! ไม่รู้แหละ แกหาทางเอาแล้วกัน ไม่ต้องลงต้องเรียนแล้ว จบไม่จบก็กลับมา นี่เงินก้อนสุดท้ายที่ฉันจะโอนให้เป็นค่าตั๋วเครื่องบินแกจะกลับก็กลับ ไม่กลับก็เรื่องของแกต่อไปนี่หาเงินเรียนเองแล้วกัน”“แม่ แม่ เดี๋ยวอย่าพึ่งวางสิ แม่ แม่!”กรี๊ด!!!!!นาเดียร์กระทืบเท้ากรีดร้องอย่างเอาแต่ใจ ชีวิตเธอในกรุงลอนดอนนั้นถือว่าสุดเหวี่ยงปาร์ตี้แทบทุกวัน ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ส่วนต้นเหตุที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็คือเขา “พายุ พาศิกร” ลูกชายนักการเมืองชื่อดังที่ตนและเขาบังเอิญเจอกันในผับที่เมืองไทย นับแต่วันนั้นเธอก็เริ่มสนใจเขามากกว่า วัชรพล แฟนหนุ่ม แถมเธอยังแอบไปนอนกับพายุลับหลังวัชรพลตั้งหลายคราจนนับไม่ถ้วน และด้วยเซ็กส์ร้อนแรงถึงใจสาววัยแรกรุ่นเช่นเธอ แถมสิ่งของเครื่องประดับ กระเป๋าแบรนด์ดังราคาแพงหูฉี่ที่ชายหนุ่มประเคนให้นั่นอีกล่ะ ทำให้นาเดียร์ตัดสินใจเลือกไม่

เสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังนับสิบรอบได้ในที่สุดก็แน่นิ่งไป ส่วนผู้เป็นเจ้าของนั่นนอนนิ่งน้ำตาไหลแช่น้ำอุ่นเพื่อบรรเทาอาการเมื่อขบของร่างกายอยู่ในเวลานี้ จนน้ำฟ้ารู้สึกว่าร่างกายเริ่มทุเลาความเมื่อยขบลงบ้างแล้วจึงลุกพยุงกายออกจากอ่างจากุชชี่หากแต่แรงสะอื้นน้อย ๆ ยังคงมีอยู่ ก่อนจะกระแทกลมหายใจหนัก ๆ ออกมาพอหัวโล่งทีไรความคิดกลับหวนไปนึกถึงเขาทุกทีสินะ! น้ำฟ้าคนโง่นับจากวันนี้จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยอีกต่อไป ในเมื่อไม่เห็นค่ากันงั้นก็สู้ถอยกลับมารักตัวเองไม่ดีกว่าหรือ หึ! ปากบางเหยียดยิ้มอย่างนึกสมเพชตนเองเป็นยังไงล่ะความรักที่ไขว้คว้าหา เจ็บดีมั๊ยละน้ำฟ้า! วันนี้โง่ให้พอ! เท้าก้าวเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าวันนี้น้ำฟ้านึกอยากกลับบ้านขึ้นมาไม่อยากอยู่ในห้องคนเดียวในตอนนี้และไม่อยากรบกวนเพื่อนอย่างแพรววาจึงเลือกที่จะกลับบ้านไปหาบิดามารดาเสียดีกว่า มือที่กำลังรูดไม้แขวนเสื้อเพื่อหาเสื้อตัวโปรดอยู่นั้นพลันชะงักกึก! เมื่อสายตาปะทะกับเสื้อยืดและเสื้อเชิ้ตของวัชรพลอยู่สองสามตัว มือเรียวละจากเสื้อตัวโปรดเปลี่ยนไปกระชากดึงเสื้อผ้าของ วัชรพลออกมาแทน ก่อนจะเดินไปกวาดเอาน้ำหอมและบรรดาข้าวของ