All Chapters of ชายาขี้เหร่นี้เป็นของท่านนะเจ้าคะ : Chapter 11 - Chapter 20

หลังเที่ยงวันนั้นทั้งสองลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมๆกัน เฟยฮวากระพริบตาทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืน เมื่อนึกขึ้นได้หน้าของนางแดงก่ำขึ้นทันที หันไปมองด้้านหลังก็สบเข้ากับตาคมของอ๋องหนุ่ม ทั้งสองมองกันและกันอย่างเก้อเขินกันเล็กน้อย เฟยฮวามิเอ่ยอะไรได้แต่พยายามลุกขึ้นนั่ง “ โอ้ย !! ” นางร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อขยับกายจะลงจากเตียงนั้น ตรงกลางกายก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที อ๋องหนุ่มผุดลุกขึ้น “ เจ้าเจ็บมากหรือไม่ ไม่ต้องลุก เปิ่นหวางจะอุ้มเจ้าไปแช่น้ำอุ่นก่อนนะ สักพักมันน่าจะบรรเทาความเจ็บลงได้ ”จากนั้นเขาก็ผุดลุกขึ้น กายแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างผู้ฝึกร่างกายเป็นประจำนั้น ยืนตรงหน้าของเฟยฮวา นางเงยหน้าขึ้นมองร่างแกร่งนั้นแล้ว ใบหน้ายิ่งแดงยิ่งขึ้น อ๋องหนุ่มก้มลงช้อนตัวนางขึ้นแนบอก แล้วพาเดินเข้าไปหลังฉากกั้น เขาวางนางลงในถังไม้ขนาดใหญ่นั้น ในนั้นมีไอลอยกรุ่นขึ้นมา แสดงว่าเผยอันเพิ่งเตรียมน้ำอุ่นไว้ได้ไม่นานนี้เอง นางช่างรู้ใจจริงๆ เฟยฮวานั่งลงในถังไม้นั้นได้สักพัก นางรู้สึกสบายตัวขึ้นมา ร่างกายที่ปวดระบมนั้นเรื่องดีขึ้น ตัวของนางที่ปวดเมื่อยไปหมดก็บรรเทาลง จากนั้นอ๋องหนุ่มก็ก้าวลงมาแช่ตัวในถ

เมื่อทั้งหมดพากันเดินหาจนพบร้านบะหมี่ชื่อดังนั้น หน้าร้านมีคนรอคิวกันคึกคักแสดงว่าร้านนี้บะหมี่ต้องอร่อยเลิศสมคำร่ำลือแน่ๆ จึงได้พากันเดินเข้าไปในร้านนั้น เมื่อมองหาโต๊ะว่าง พอดีมีคนลุกออกไปพอดี โต๊ะนั้นมันอยู่ริมสุดไม่ค่อยแออัดนัก ทั้งหมดจึงพากันเดินไปนั่งลงที่โต๊ะนั้น นั่งไปได้สักพักลูกจ้างของร้านบะหมี่ก็มารับรายการอาหาร เฟยฮวาสั่งบะหมี่น้ำหมูแดงที่นางชอบ ส่วนเผยอันก็สั่งเหมือนกัน ส่วนแม่ทัพฉีสั่งเป็นเกี๊ยวน้ำชามพิเศษเพราะเขาบอกว่าเขาชอบเกี๊ยวน้ำมาก จากนั้นก็นั่งรออาหาร“ คุณหนูเฟยฮวา ข้าขอเรียกท่านว่าฮวาเอ๋อได้หรือไม่ ” แม่ทัพฉีเอ่ยขึ้น เฟยฮวาพยักหน้ารับ เขายิ้มให้นาง จากนั้นก็นั่งคุยกับเรื่องสัพเพเหระกันอย่างออกรส เมื่อเขาถามถึงว่าขณะนี้นางกำลังทำอะไรอยู่และเขาขอไปเยี่ยมนางที่จวนเสนาบดีได้หรือไม่ เฟยฮวาจึงเอ่ยบอกเขาไปตามตรง “ ท่านแม่ทัพฉี ตอนนี้ข้ามิได้อยู่ที่จวนเสนาบดีแล้ว เพราะตอนนี้ข้ามีเรื่องที่ต้องทำบางอย่าง ข้าพักอยู่ที่ตำหนักของท่านอ๋องรุ่ยหยาง ท่านคงจะพอคาดเดาได้กระมังว่าข้าไปทำอะไรอยู่ที่ตำหนักอ๋องรุ่ยหยาง หากท่านมิรังเกียจที่จะคบค้ากับข้า ก็สามารถไปเยี่ยมข้าได้ที่ตำหนักท

จากจูบที่รุนแรงด้วยความหึงหวงเมื่อนึกถึงภาพนางใกล้ชิดบุรุษอื่นนั้น กลับเป็นดูดดื่มเร่าร้อน เฟยฮวาเคลิบเคลิ้มกับกับจูบที่อ่อนหวานนั้น ท้องน้อยของนางเหมือนมีผีเสื้อกระพือปีกบินว่อนในท้อง มือบางนั้นยกขึ้นโอบต้นคอหนานั้นให้โน้มลงมาจูบกันได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น ปากหนายอมปล่อยริมฝีปากนุ่มของนาง แล้วไล้เลียไปทั่วใบหน้าหวานนั้นเขาเลียไล้ใบหูเล็กของนางจนคนใต้ร่างครางเบาๆ มือหนาก็ปลดผ้ารัดเอวของนางออก ดึงมันขึ้นมาแล้วนำมันไปผูกข้อมือบางของนางติดไว้กับหัวเตียงนั้น เฟยฮวาเคลิบเคลิ้มกับจูบที่ล่อลวงนางนั้นจนมิรู้ว่าเขายกมือแขนเรียวงามของนางทั้งสองไปมัดข้อมือติดไว้กับหัวเตียงนั้นแล้ว จากนั้นมือหนาก็แหวกสาปชุดยาวผ้าเบาบางพริ้วไหวของนางออกจนมันเลื่อนหลุดลงไปกองใต้เตียงหนานั้น จนทั้งร่างเหลือเพียงเอี๊ยมตัวบางและกางเกงตัวข้างในของนาง มือหนาเค้นคลึงอกอวบใหญ่เต็มมือของเขานั้นอย่างเมามัน นิ้วแกร่งบีบบี้ผลอิงเถานั้นจนร่างอวบแอ่นร่างขึ้นหามือหนาของเขาแล้วกรีดร้องครวญครางอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป ใบหน้าคมคายก้มลงไล้เลียผลอิงเถาที่มันดุนดันออกมาจากเอี๊ยมตัวบางของนางนั้น เขาดูดดึงมันอย่างเมามัน ดูดจนแก้มตอบ ดูดแล้วปล

แม่นมฟางเดินตามฟางอี้เหนียงเข้ามาก็เห็นบรรยากาศตรงหน้าด้วยเหมือนกัน “ วันนี้ท่านอ๋องอารมณ์ดียิ่งนัก แม่นมไม่เคยเห็นมานานแล้ว มีเรื่องดีๆอะไรเช่นนั้นหรือเพคะ ” จากนั้นแม่นมฟางก็เดินเข้าไปในห้องอาหารนั้น อ๋องหนุ่มหันมามองแม่นมของตนแล้วยิ้มให้นางน้อยๆ “แม่นมมาพอดี ท่านกินข้าวแล้วหรือยัง เปิ่นหวางเพิ่งตื่นก็เลยเพิ่งจะได้กินข้าวกัน แม่นมจะมานั่งกินด้วยกันอีกไหม วันนี้อาหารอร่อยมากจริงไหมจ๊ะ ฮวาเอ๋อ ”ท่านอ๋องหนุ่มหันไปถามเมียรัก ฮวาเอ๋อยิ้มน้อยแล้วตอบว่า “เพคะ วันนี้อาหารอร่อยมาก ” ทั้งสองมองกันหวานฉ่ำแล้วก็กินอาหารกันต่อเหมือนโลกนี้มีพวกเขาเพียงแค่สองคน “ ท่านอ๋องเพคะ คุณหนูเฟยฮวามาอยู่ที่นี่ในฐานะหญิงอุ่่นเตียงแต่ทำไมท่านอ๋องให้นางเข้ามาอยู่ในตำหนักใหญ่นี้เล่าเพคะ มิใช่จะมีแต่พระชายาเช่นนั้นหรือที่จะเข้ามาอยู่ร่วมกับท่านอ๋องได้ มันเป็นกฏเกณฑ์มานานแล้วมิใช่หรือเพคะ "แม่นมฟางเอ่ยขึ้น ท่านอ๋องรุ่ยหยางหันไปมองแม่นมของตนแล้วเอ่ยขึ้น “ ฮวาเอ๋อเป็นเมียของเปิ่นหวางนานแล้ว ที่จริงแล้วเปิ่นหวางจะตบแต่งนางเข้ามาเป็นพระชายาแต่นางยังไม่อยากแต่ง แต่ความจริงแล้วเราอยู่กินด้วยกันมาก่อนแล้ว เพียงแต่ยัง

องค์ชายทั้งสองเห็นด้วยกับจึงแม่นมฟางเอ่ยขึ้นว่า “ เรื่องเพียงเท่านั้นมิต้องกังวล ข้ากับเจ้าห้าจะซื้อจวนเล็กๆให้นางอยู่เป็นส่วนตัวและจะให้ทรัพย์สินกับนางพอประมาณให้นางไว้เลี้ยงตนในอนาคต และให้นางอยู่ในฐานะหญิงอุ่นเตียงของพวกข้า ไม่ต้องห่วงเรื่องความเป็นห่วงของนางในตอนนี้และอนาคต หากมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไป พวกข้าจะจัดการมอบทรัพย์สินไว้ให้นางเอาไว้เลี้ยงตนมิให้ต้องลำบาก เพราะได้ชื่อว่าเคยเป็นเมียของพวกข้ามาก่อน ย่อมมิต้องลำบากอย่างแน่นอน ” องค์ชายสามเอ่ยขึ้นและองค์ชายห้าพยักหน้าสนับสนุนความคิดเห็นของเขา เมื่อตกลงกันได้แล้ว แม่นมฟางโบกมือให้ทุกๆคนออกไปจากห้องนั้น แล้วนางก็ตามออกไปแล้วหันมาปิดประตูตามหลังไว้เพราะเกรงว่าสาวใช้คนอื่นๆ ที่ผ่านไปมาจะมองเข้าไปเห็นคนด้านใน แม่นมฟางเดินกลับเรือนตนเองไป ในใจก็ครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับหลานสาว แล้วนางก็ถอนหายใจออกมาดังๆ เฮ้อ !! ช่างมันเถอะ ในเมื่อข้าวสารกลายไปเป็นข้าวสุกเสียแล้ว อย่างน้อยถ้าจะยัดเยียดหลานสาวของตนให้ท่านอ๋องรุ่ยหยางก็คงยากที่จะสำเร็จ เพราะท่านอ๋องมิเคยมองหลานสาวของนางเลยด้วยซ้ำแถมเมื่อคืนหญิงผู้นั้นไม่อยู่แค่เพียงคืนเดียวก็วิ่งโร