Semua Bab เด็กเสี่ย NC-25: Bab 111 - Bab 120

หลังจากงานแต่งงานเล็กๆ จบลง ชาวบ้านต่างก็ช่วยกันเก็บข้าวของก่อนจะแยกย้ายกลับบ้านตัวเองพิธานไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนได้แต่มองด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจ ทุกคนที่มาร่วมงานมาแค่ตัวเปล่า ไม่มีการเอาเงินใส่ซองใดๆ เพราะแม่ดาวเรืองไม่ได้เรียกร้อง แต่เมื่องานจบทุกคนต่างก็ช่วยเจ้าภาพเก็บกวาดจนสถานที่จัดงาน

โลกทั้งใบของพิธานเหมือนถล่มลงมา เมื่อเห็นว่าคนรักล้มลงไปต่อหน้าต่อตา แต่ตัวเองไปรับไว้ไม่ทันใช่... พิธานรับดอกแก้วไว้ไม่ทันแต่ยังโชคดีที่ตรงนี้เป็นสนามหญ้านุ่มๆ ไม่ใช่พื้นปูนร้อนๆ ที่อาจจะทำร้ายดอกแก้วไปมากกว่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นพิธานก็ไม่รีรอ เขารีบช้อนร่างที่ไม่ได้สติขึ้นแนบอก“ดอกแก้ว!” เสียงกร

สองเท้าเปลือยก้าวเข้ามาในห้องที่ถูกปิดตายไปหลายปี แม้จะถูกเรียกว่าห้องปิดตาย แต่ก็ไร้ซึ่งฝุ่นไรราวกับถูกดูแลอย่างดีอยู่ตลอดเวลาไฟกลางห้องเพียงดวงเดียวถูกเปิดจนสว่าง เผยให้เห็นห้องขนาดใหญ่ที่เคยเป็นห้องนอนของใครซักคนมาก่อน เตียงนอนหลังใหญ่ตั้งโดดเด่นอยู่กลางห้อง ริมหน้าต่างที่ถูกปิดไว้มีโต๊ะเขียนหนั

กลับมาถึงกรุงเทพฯ ได้แค่วันเดียว พิธานก็รีบติดต่อเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้คุยกันมาซักพักทันที“ยังจำเพื่อนได้ด้วยเหรอ?” นันทิดาเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากได้เจอหน้าเพื่อนสนิท เป็นเวลากว่าสองสามเดือนแล้วที่พิธานไม่ได้ติดต่อเธอมาเลย และเธอก็ยุ่งจนไม่ได้ติดต่อเพื่อนไปเหมือนกัน “หรือมีปัญหาอะไร ถึงได้นึกถึง

“น้ำ ไหนลูกฉันล่ะ?”“นี่...” คุณหมอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอมองหน้าเพื่อนอย่างปรามๆ เพราะตั้งแต่เธอให้ดอกแก้วขึ้นเตียง พิธานก็เอาแต่ถามไม่หยุด “ถ้าวุ่นวายมากจะให้ออกไปข้างนอก”“ได้ยังไง นี่ลูกเมียฉัน”“ได้สิ ฉันเป็นหมอ นายทำให้ฉันทำงานไม่ได้นี่!”“คุณพิธาน...” กลายเป็นคนท้องที่ต้องห้ามศึกในครั้งนี้