Lahat ng Kabanata ng หมอของมาเฟีย: Kabanata 21 - Kabanata 30

พัณณ์ชิตาเดินเคียงคู่ไปกับนิโคไลบนชายหาดหน้าโรงแรม หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารค่ำอิ่มแล้ว สายตาเธอเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด มือเล็กสอดรับมือใหญ่ที่จับไว้ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร “นิคคะ จากนี้ระหว่างมันจะเป็นยังไงคะ” พัณณ์ชิตาไม่เคยคบกับใครถึงขั้นนี้มาก่อน เธอจึงค่อนข้างกังวลว่ากลับไปกรุงเทพครั้งนี้ชีวิตของตนเองจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหน “คุณอยากให้มันเป็นแบบไหนล่ะครับพั้นช์” “พั้นช์ก็ไม่รู้ค่ะ ที่ผ่านมาพั้นช์ไม่เคยคบกับใครถึงขั้นนี้มาก่อน บอกตรงๆ นะคะ พั้นช์ยังจำต้นชนปลายไม่ถูกเลย” “ผมรักคุณนะพั้นช์ แต่ผมจะไม่ทำให้ความรักของผมเปลี่ยนแปลงชีวิตคุณ หรืองานของคุณ ทุกอย่างจะเหมือนเดิม ผมแค่ขอได้เข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตคุณ แต่ไม่ได้เปลี่ยนชีวิตคุณ” “ถึงคุณจะให้เปลี่ยนพั้นช์ก็คงทำไม่ได้ พั้นช์เห็นแก่ตัวมากไปหรือเปล่าคะ” “ไม่หรอกครับ ผมดีใจที่คุณเปิดใจคุยกับผม บอกผมว่าคุณต้องการยังไง เราโตเป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่ ผมชอบที่คุณพูดกับผมตรงๆ นะ” “แล้วคุณจะกลับไปทำงานที่ตอนไหนคะ” พัณณ์ชิตาตัดสินใจถามในสิ่งที่ตนเองกัง

กลับจากเดินเล่นพัณณ์ชิตาก็เก็บของบางส่วนลงกระเป๋าจากนั้นก็อาบน้ำและมานั่งดูทีวีระหว่างที่นิโคไลเข้าไปอาบน้ำชายหนุ่มสั่งแชมเปญจากโรงแรมขึ้นมาฉลองที่พัณณ์ชิตาตกลงแต่งงานกับเขา“คุณจะมอมพั้นช์อีกแล้วใช่ไหมคะนิค” เธอถามแต่ก็ยอมรับแก้วแชมเปญมาดื่ม“มอมที่ไหนกัน ผมแค่อยากฉลองกับพั้นช์เท่านั้นเอง แล้วพั้นช์ก็ต้องกลับไปทำงานผมว่าควรจะผ่อนคลายให้เต็มที่นะครับ”พัณณ์ชิตาขยับให้เขาลงมานั่งข้างๆ ทั้งสองนั่งดื่มไปด้วยคุยกันไปด้วย จนกระทั่งแชมเปญหมดไปครึ่งขวดพัณณ์ชิตาก็รู้สึกว่าตนเองเมามากกว่าทุกครั้ง“พั้นช์เมาหรือเปล่า”“ไม่มาวเลย ดื่มแค่นี้มาว” เสียงที่ตอบมานั้นฟังดูไม่เหมือนพัณณ์ชิตาในยามปกติสักเท่าไหร่ นิโคไลไม่อยากเอาเปรียบคนเมาเขาจึงคิดจะพาเธอเข้าไปนอนแต่ดูเหมือนคนเมาจะไม่ยอมฟังเขาเท่าไหร่“พั้นช์พอเถอะ ดื่มมากเกินไปแล้วนะ”“ก็มันอร่อยด้วยหวานด้วย”“ผมรู้”“รู้ว่ายางงายคะ” เธอถามเสียงยืด“รู้ว่ามันอร่อย หวาน”“แล้วพั้นช์กับแชมเปญอะไรอร่อยกว่ากัน”จู่ๆ คนที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นมานั่งคร่อมไปบนตักของชายหนุ่มสองมือประคองใบหน้า ตาคู่สวยหยาดเยิ้มที่มองมาทำให้เขารู้สึกว่าตอนนี้เธอคงเมาจนครองสติไม

ลงจากเครื่องนิโคไลก็พาว่าที่เจ้าสาวของเขามายังบ้านของตนเอง ซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกที่พัณณ์ชิตามาที่นี่ แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้มาในฐานะหมอแต่เธอมาในฐานะของว่าที่ลูกสะใภ้ ทุกคนในบ้านต้อนรับอย่างอบอุ่น หลังทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว ทุกคนก็พากันมานั่งคุยที่ห้องรับแขก “แม่ดีใจนะที่ได้หนูพั้นช์มาเป็นสะใภ้ แล้วหนูจะให้แม่ไปคุยกับที่บ้านเมื่อไหร่ล่ะลูก” มารดาของนิโคไลถามเพราะเธออยากให้ทั้งสองรีบแต่งงานกันให้เร็วที่สุด แม้จะเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสองเดือนแต่นิชาภาก็มองออกว่าพัณณ์ชิตานั้นเป็นคนดีและเหมาะสมกับลูกชายของตนเองมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านเข้ามา เธอมองแววตาลูกชายที่มองคุณหมอคนสวยแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้นิโคไลนั้นรักพัณณ์ชิตามากแค่ไหน มันต่างจากสายตาที่เขาเคยมองภรรยาคนก่อนอย่างชัดเจน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ทั้งสองคนรีบแต่งงานเพราะเธออยากจะอุ้มหลานเพิ่มอีกคน “พั้นช์ยังไม่ได้คุยกับทางบ้านเรื่องนี้เลยค่ะคุณป้า” “หนูต้องเรียกว่าแม่สิถึงจะถูก” “ค่ะคุณแม่” “มีแฟนทางนี้แล้วบริษัทที่นั่นล่ะ พ่อว่าขายหุ้นไปเถอะ พ่อกำลังอยากได้คนมาช่วยพอดี”

“ทำไมวันนี้ลูกสาวแม่ถึงดูตื่นเต้นขนาดนั้นล่ะ ยังไม่ถึงเวลานัดเลย” คุณชนิตาแซวลูกสาวที่เดินไปเดินมาอีกทั้งยังชะเง้อคอยาวมองไปนอกบ้านทั้งที่ขณะนี้เพิ่งจะสิบโมงครึ่ง “แม่คะ พั้นช์กลัวว่าพ่อกับพี่เพชรจะไม่โอเค” “อย่ากังวลไปเลย แม่เชื่อว่าลูกสาวแม่ฉลาดคบคน” “แต่ดูพ่อกับพี่เพชรสิคะ เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทำงานไม่เห็นจะออกมาต้อนรับเลย” “ก็มันยังไม่ถึงเวลานี่ลูก เขานัดเราสิบเอ็ดโมงนะอีกตั้งครึ่งชั่วโมง” “แม่ว่าพั้นช์โทรถามดีไหมว่าเขาถึงไหนแล้ว” “อย่าเชียวนะ มันดูไม่ดีเลย เขานัดแล้วเขาต้องมาตามนัด ถ้าครั้งแรกเขาผิดนัดก็ยากที่จะมีครั้งต่อไป” ที่พัณณ์ชิตาดูร้อนใจกว่าปกติเพราะพี่สะใภ้ของเธอบอกว่าหลังจากพชรรู้เรื่องเขาก็ให้คนสืบประวัติครอบครัวนั้นอย่างละเอียด หญิงสาวเลยกลัวว่าบิดาที่เป็นอดีตนายตำรวจกับพี่ชายที่เป็นตำรวจจะไม่ชอบมาเฟียหนุ่มแฟนของตน “มากันแล้วค่ะคุณผู้หญิง” เด็กรับใช้รีบวิ่งมาบอกเมื่อเห็นรถตู้คันหนึ่งแล่นมาหน้าบ้าน พูดจบสาวใช้ก็รีบวิ่งออกไปเปิดประตูรั้วอย่างรวดเร็ว “หนูออกไปต้อนรับนะ แม

พัณณ์ชิตากำลังจัดกระเป๋าเดินทางโดยมีนิโคไลนั่งช่วยอยู่ข้างๆ ส่วนตัวเขานั้นแทบไม่ต้องจัดอะไรมากเพราะของใช้ที่นู่นก็ยังมีอยู่“นิคคะ บัตรพั้นช์ก็มีทำไมต้องเอาบัตรของคุณให้ด้วยล่ะคะ” พัณณ์ชิตาถามคู่หมั้นเมื่อเขาส่งบัตรเครดิตของตัวเองให้กับเธอ“บัตรบางชนิดใช้ที่นั่นไม่ได้ครับ ผมว่าพั้นช์เอาบัตรผมไปใช้ดีกว่าส่วนเงินสดผมใส่กระเป๋าให้พั้นช์แล้วนะครับ”“แล้วทำยังไงพั้นช์ถึงจะใช้บัตรของตัวเองได้ละคะ”“ต้องสมัครบัตรอีกแบบครับ แต่ผมว่าเราไม่มีเวลาแล้ว พั้นช์ใช้ของผมนั่นแหละดีแล้ว”“คุณก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก พั้นช์จะได้เตรียมตัว”“ผมไม่อยากให้พั้นช์เหนื่อย หลายวันมานี้คุณแทบไม่ได้นอนเลย แบบนี้จะมีแรงเที่ยวไหมครับ”“มีสิคะเดี๋ยวพั้นช์ไปนอนบนเครื่องก็ได้ ส่วนเรื่องเงินถ้ากลับมาพั้นช์จะใช้คืนนะคะ”“เงินผมก็เหมือนเงินพั้นช์ อยากใช้แค่ไหนก็ใช้ไปเถอะครับ อย่าคิดมากเลยนะ”“ถ้าพั้นช์ใช้เยอะอย่ามาบ่นทีหลังนะคะ”“ใครจะบ่นกันล่ะ ผมดีใจต่างหาถ้าพั้นช์ใช้เงินผมบ้าง ที่ผ่านมาพั้นช์ก็ไม่เคยใช้เงินผมเลยสักนิด ผมชักน้อยใจแล้วนะ”“พั้นช์เกรงใจนี่คะ คุณต้องจ่ายค่าสร้างบ้าน ค่าเพนท์เฮาส์อีกตั้งเยอะ”“ผมพอมี