All Chapters of เมียขัดดอก: Chapter 161 - Chapter 170

"ยาย" เอวาลงจากรถตุ๊กๆ ก็รีบเข้าไปหายายที่นั่งเล่นอยู่แคร่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน"วามาไงลูก" คนเป็นยายเอื้อมไปกอดหลานสาวไว้แน่น"คิดถึงยาย""ยายก็คิดถึงหนู แล้วนี่มันถึงวันหยุดแล้วเหรอ" ตามปกติแล้วหลานสาวจะกลับมาบ้านได้แค่ช่วงเทศกาลหยุดยาว ยายยังคงนับวันนับคืนรออยู่เลย"ทางบริษัทใจดีให้กลับมาบ้านได้ค่ะ" ที่เธอต้องได้นั่งรถตุ๊กๆ เข้ามา เพราะกลัวยายตกใจ เดี๋ยวคิดว่าเป็นหนี้จนเจ้าหนี้ตามมาที่บ้าน เพราะยายเคยเป็นหนี้คนพวกนี้มาก่อน แต่ช่วงหลังก็ใช้หนี้หมดเพราะเอวาให้ยายเอาที่ดินไปกู้เงินในระบบชาติและลูกน้องอีกคนก็เลยต้องได้คอยดูแลเอวาอยู่ห่างๆหลายวันผ่านไป,,"หนูเปิดหาอะไรอยู่ลูก" ยายแอบสงสัยเพราะเห็นหลานสาวเปลี่ยนช่องทีวีจนลายตาไปหมดแล้ว"ก็เปิดไปเรื่อยล่ะค่ะยาย" ว่าแล้วเอวาก็กดไปอีกช่อง เธอพยายามหาข่าวสงคราม ว่าตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว แต่สถานีโทรทัศน์ก็ไม่นำข่าวมาเล่า ทั้งๆ ที่มีเรือรบจากประเทศของตัวเองไปด้วย"ยายลืมไปเลยว่าจะเอาใบเสร็จมาให้เรา" ว่าแล้วคนเป็นยายก็รีบลุกเดินไปเปิดกระเป๋าสำหรับเก็บเอกสารสำคัญ"ใบเสร็จอะไรคะ" ขณะที่คุยกับยายเธอยังคงกดหาช่องไปเรื่อยๆ"ก็ใบเสร็จที่ธนาคารส่งมาให้ ธนาค

จากที่รามสูรรู้มา น้องชายของเขาเป็นประเภทที่เจ้าชู้มาก แต่พอได้ยินความจากเอวาว่าทศกัณฐ์กลับมาถึงก็ไปหาเธอก่อน มันยิ่งทำให้คนเป็นพี่เริ่มแปลกใจ"คุณรู้อะไรมาใช่ไหมคะ" เอวาเห็นว่าท่านประธานเงียบไป เขาต้องรู้อะไรมาแน่ "คุณพาฉันไปหาเขาหน่อยได้ไหมคะ""แล้วเขาบอกว่ายังไง""บอกให้รออยู่ที่บ้านค่ะ แต่นี่เขาหายเข้ากรมไป 3-4 วันแล้ว เขาจะถูกทำโทษอะไรไหมคะ""เขาให้รออยู่ที่บ้าน ก็รออยู่ที่นั่น" ทำไมรามสูรจะไม่รู้ว่าทศกัณฐ์ได้รับบาดเจ็บกลับมา ทางกองทัพก็เลยส่งตัวกลับมารักษาก่อน แต่ที่รามสูรไม่รู้คือน้องชายแวะไปหาเอวาก่อนเนี่ยนะ? ทั้งๆ ที่ตอนพี่ชายไปเยี่ยมแทบไม่ได้สติเลย..แล้วเอาแรงไหนแวะหาผู้หญิงเอวาไม่ได้สนิทกับรามสูรขนาดนั้น ถ้าสโรชาอยู่ในห้องนี้ด้วยเธอคงจะขอร้องสโรชาให้ช่วยพูดอีกแรง หญิงสาวทำได้แค่ก้มหน้าเดินออกมา"มีอะไรกันหรือเปล่าเอวา" เกวลินยืนรออยู่หน้าห้องเห็นว่าเอวาเดินออกมาแบบไม่ค่อยสบายใจ"คิดถึงผัว""ไอ้เด็กคนนี้""ก็มันจริงนี่พี่ เขากลับมาแล้วหายเข้ากรมไปตั้งหลายวันแล้ว""เขาคงมีธุระนั่นแหละ""แต่เขาเป็นคนเจ้าชู้" และนี่ก็อีกเรื่องหนึ่งที่เอวาแอบคิด หรือว่าเขาไปเที่ยวกับผู้หญิงพวกน

"อืมม" เข้ามาถึงสิ่งแรกที่เขาทำก็คือจูบ คิดถึงแทบใจจะขาดอยู่แล้ว เอวาก็ใช่ย่อย จูบกลับแบบโหยหาไม่ต่างกันทศกัณฐ์เริ่มจัดการเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอโดยที่ยังคงจูบอยู่พอจัดการเรียบร้อยแล้วเขาก็พาเธอไปวางลงที่เตียง"อื้อ" มือหนาลูบคลำเนินน้องสาวพร้อมกับสะกิดเม็ดเสียวไปด้วย ส่วนริมฝีปากทำหน้าที่เล้าโลมช่วงบน เพราะเขายังทำอะไรมากไม่ได้ จะขดงอร่างแต่ละทีก็รู้สึกเจ็บแผล"อ๊อย" เอวาก็แปลกใจอยู่หรอกเขาจะรีบไปไหน สัมผัสกันเพียงไม่นานก็ส่งความเป็นชายเข้ามาแล้ว แถมไม่ถอดเสื้อผ้าด้วยและเธอก็ไม่ได้แปลกใจแค่เรื่องเสื้อผ้า แรงกระแทกของเขาก็ยังไม่เหมือนเดิม หรือเขากลัวว่าจะสะเทือนถึงลูก..คงใช่แบบนั้นแน่"อ่ะ อ่ะ อื้อ อ " ถึงแม้เขาจะกระแทกไม่นานแต่ก็ไม่ได้หยุดขยับสะโพก จนการเสียดสีของเนื้อบางๆ ทำให้รู้สึกเสียวขึ้นมา"??" ความแปลกใจไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น พอเขาเร่งจังหวะ และดูเหมือนว่าใกล้จะถึงจุดแล้ว แต่เขากับทรุดตัวลงจนทำให้สิ่งที่เชื่อมต่อกันอยู่หลุดออก"ช่วยผมหน่อย" ความใหญ่โตของเขายังคงตั้งอยู่ แต่ถ้าเป็นทศกัณฐ์คนเดิม ถ้าอยากให้เธอช่วยเขาต้องดึงร่างของเธอขึ้นคร่อมไปแล้วสิ"ถ้าคุณเหนื่อยก็นอนเถอะค่ะ"

"ขอบคุณท่านนายพลมากเลยนะคะที่ยอมสละเวลามา""ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณพุดตาล ที่คุณให้เกียรติผมมาเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวในครั้งนี้" ท่านคือนายพลเกษมราษฎร์ เป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดในเหล่าทัพที่ทศกัณฐ์รับตำแหน่งอยู่"แต่ถึงยังไงอิฉันก็ต้องขอบพระคุณท่านมาก" พอได้รับโทรศัพท์จากรามสูร คนเป็นแม่ก็ตอบตกลงในทันทีว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้ และไม่ใช่ว่าพุดตาลจะข้ามหน้าข้ามตาสามี แต่นางรู้ดีว่าคนที่เห็นแก่หน้าตาแบบสามีของนางต้องจัดการยังไง"มีอะไรกันคะยาย" เอวากินยาบำรุงเข้าไปก็ง่วงนอนมาก และหลับไปหลายชั่วโมงเลย ตื่นมาอีกทีบ้านของเธอเหมือนว่ามีงานใหญ่ เพราะตอนนี้หน้าบ้านได้จัดเตรียมโต๊ะ ไม่ใช่โต๊ะนั่งแบบชาวบ้านธรรมดาด้วยบ้านเอวาหลังไม่ใหญ่ ที่นั่งสำหรับรับแขกก็ไม่มี ส่วนมากเพื่อนบ้านมานั่งเล่นด้วยกันก็ใช้แคร่ใต้ต้นไม้หน้าบ้านเป็นที่รับแขกแต่พอเธอตื่นขึ้นมา โซฟาที่คนธรรมดาคงไม่กล้าครอบครอง ได้มาวางอยู่ในห้องโถงบ้านหลังเล็กๆ ของเธอ และไม่ได้มีแค่โซฟาเท่านั้น บ้านทั้งหลังของเธอยังปูด้วยพรหมสวยงาม โต๊ะที่ถูกจัดมาใหม่ก็มีแจกันดอกไม้วางอยู่ แถมยังมีภาพฝาผนังดูหรูหรา"วางตรงนี้ได้เลย" และเหมือนมีผู้ชายค

กว่าจะกลับมาถึงที่โรงพยาบาลก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง ทศกัณฐ์ไม่ได้บาดเจ็บฉุกเฉิน อาการบาดเจ็บของเขาต้องรักษาตัวแบบต่อเนื่องที่โรงพยาบาลเดิม และการเดินทางก็มีทีมแพทย์คอยดูแลไม่ห่างชายหนุ่มสังเกตว่าเธอนั่งหน้าบึ้งตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถามหรอกเดี๋ยวไปสะกิดรังแตนเข้า"ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกฉัน" ในเมื่อเขาไม่ถามว่าเธอเป็นอะไร เอวาก็เลยเป็นคนเริ่มก่อน เพราะก่อนที่จะเข้าพิธีเขาก็บอกไว้แล้วว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"ก็เพราะแบบนี้ไงถึงไม่บอก" มือหนาเอื้อมไปเชยคางภรรยาให้หันมา"แต่คุณไม่คิดถึงใจฉันเลย คุณรู้ไหมว่าฉันคิดอะไรต่ออะไรตั้งมากมาย""คุณคิดอะไร""คิดว่าคุณกลับไปหาผู้หญิงพวกนั้น""ไม่มีแล้ว" พอรู้ใจตัวเองว่ารักและคิดถึงเธอมาก เขาก็ให้ลูกน้องเคลียร์ผู้หญิงพวกนั้นให้หมด"จริงนะคะ""เมียน่ารักขนาดนี้จะไปหาที่ไหนล่ะ"จากใบหน้าที่บึ้งตึง ก็เริ่มมีรอยยิ้มออกมาให้เห็น"ขึ้นมานอนบนเตียงนี้ดีกว่า" กว่าจะกลับมาถึงก็ค่ำมืดแล้ว"ไม่เอาค่ะฉันนอนดิ้น" เอวากลัวว่าจะเผลอไปถูกแผลเขาเข้า"ผมจะระวังตัวเอา ให้กอดหน่อยนะ อยากกอดเมียใจจะขาดอยู่แล้ว"เป็นใครถ้าถูกอ้อนขนาดนี้คงใจแข็งไม่ได้แล้ว และเอวาก็เป