All Chapters of ฮูหยินหลังจวน: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 รั่วหยางจิ้นยังคงกลับมาช้าเหมือนปกติ แต่วันนี้ก่อนที่เขาจะถึงเรือนตน ฝูอิงก็เดินเข้ามาทักเขาเอาไว้เสียก่อน“ท่านพี่กลับมืดค่ำจังเลยนะเจ้าคะ” นางปั้นเสียงหวานเอ่ยทักชายหนุ่มทำเพียงแค่ปรายตามอง วันนี้เขากลับเร็วกว่าปกติและหวังว่าจะได้พูดคุยกับภรรยาไม่ได้อยากมาเสียเวลากับอดีตคู่หมายอย่างฝูอิง แต่ดูเหมือนนางจะเตรียมตัวมาอย่างดีแล้วที่จะทำให้ทุกกคนเข้าใจผิดหญิงสาวดี ๆ ที่ไหนจะแต่งตัวเช่นนี้ออกมานอกเรือนกัน เสื้อผ้าที่บางเบาน้อยชิ้น จะนอนยังไม่แต่งขนาดนี้เลยกระมัง ชายหนุ่มไม่เพียงไม่สนใจจะตอบคำถาม เขายังเดินหนีจนหญิงสาวต้องเดินตามฝูอิงตั้งใจจะล้มแล้วให้อีกฝ่ายช่วยรับ อย่างไรรั่วหยางจิ้นก็เป็นชายหนุ่มจะปฏิเสธการช่วยเหลือนางเชียวหรือ แต่สิ่งที่หญิงสาวคิดกลับผิดแผนไปหมด เมื่อตอนที่นา

บทที่ 13 ฝูอิงไม่ได้โง่คำพูดของมารดาของรั่วหยางจิ้นนั้นหญิงสาวล้วนเข้าใจดี ยิ่งได้ยินก็ยิ่งรู้ว่าหนทางจะกลับเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลนี้อีกครั้งไม่ง่าย ขนาดบิดาที่ให้กำเนิดยังโกรธที่นางหนีไปกับชายอีกคน ทางตระกูลรั่วนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำจะไม่โกรธเลยหรือคงเป็นไปไม่ได้แต่คนอย่างฝูอิงไม่สนใจหรอก ทั้งตำแหน่งสะใภ้ ทั้งตำแหน่งฮูหยินของท่านเจ้าเมืองทุกอย่างมันเป็นที่ของนางตั้งแต่แรกอยู่แล้วจะเอาคืนก็ต้องได้ และหากไม่ได้มาง่าย ๆ ก็ต้องบังคับเอามาในเมื่อตอนนี้มันไม่เหลือหนทางให้ย้อนกลับแล้วถึงจะคิดเช่นนั้นแต่ข่าวลือที่มารดาของรั่วหยางจิ้นได้ยินมาก็ถือว่าเป็นปัญหา ฝูอิงไม่รู้หรอกว่าฮูหยินแห่งจวนตระกูลรั่วไปได้ยินข่าวอะไรมาบ้าง แต่เพียงแค่ปฏิเสธเอาไว้ใครจะทำอะไรนางได้ หญิงสาวคิดอย่างย่ามใจในเมื่อคนที่รู้เรื่องจริงก็คงมีเพียงแค่ตระกูลคหบดีของม่อซื่อที่เมืองเฉินเท่านั้น

บทที่ 15 หลังจากสองพ่อลูกลุกไปบรรยากาศบนโต๊ะก็ไม่เหมือนเดิม ที่จริงมันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่มีฝูอิงเข้ามาแล้ว“ท่านแม่กับหรงหรงกินกันต่อไปเถอะนะเจ้าคะ ข้าจะกลับเรือนแล้ว” ฝูอิงที่ลุกขึ้นทันทีที่สองพ่อลูกเดินไปถึงกับทำให้ฮูหยินแห่งตระกูลรั่วหายใจแรงอย่างไม่พอใจ“ท่านแม่เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ”“ไม่เป็นอะไรหรอกหรงหรง พี่สาวเราเขาเป็นคนนิสัยอย่างไรหรือ” และทั้ง ๆ ที่คำถามนั้นเอ่ยถามออกไปเพื่อจะช่วยเหลือฝูหรงแต่หญิงสาวกลับคิดไปไกลแล้วว่าท่านแม่อาจจะคิดจัดการเรื่องค้างคาให้จบให้สิ้นสักที“ท่านพี่หรือเจ้าคะ ก็ใจดีไม่เคยแกล้งอะไรข้าเลยสักครั้ง ท่านแม่ก็รู้ว่าข้าเป็นบุตรของอ

บทที่ 17  ฝูหรงนั่งอยู่ในห้องนอนที่อบอุ่นมารดาของสามีนางสั่งให้คนจุดเตาในเรือนนี้ห้ามขาด การเป็นที่รักของคนที่เป็นใหญ่ที่สุดในจวนมันดีเยี่ยงนี้นี่เอง แม้ตอนอยู่จวนสกุลฝูนางจะทำตัวดีเพียงใดก็ยังอยู่อย่างแร้นแค้น บิดาไม่เคยสนใจว่านางกับมารดาจะอยู่เช่นไร มือบางหวีผมด้วยหวีที่ทำจากไม้หอม ทุกครั้งที่หวีลูบผ่านเส้นผม ผมของนางก็ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ออกมา นางเตรียมตัวให้ดูงดงามที่สุดเพื่อต้อนรับการกลับมาของสามี อย่างรั่วหยางจิ้น ซึ่งคาดว่าจะกลับถึงจวนในไม่ช้า นางจึงกลับเรือนมาทำผมใหม่ในขณะที่มือหนึ่งถือหวีไม้อย่างพิถีพิถัน อีกมือหนึ่งค่อย ๆ ลูบผมยาวสลวยสีดำขลับ ปล่อยผมลงมาระบายรอบตัวกระจกสะท้อนภาพของหญิงสาวที่ดูอ่อนหวานและอ่อนโยน เสียงหวีที่ลูบผ่านผมเบาและต่อเนื่อง คล้ายกับการปลอบประโลมใจ นางหลับตาลงเล็กน้อย รู้สึกถึงความผ่อนคลายและความสุขในช่วงเวลาส่วนตัวนี้ ใบหน้าของนางยิ้มแย้มเบา ๆ สะท้อนถึงควา

บทที่ 19 ในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้อบอวลอยู่ในอากาศ หญิงสาวยืนอยู่กลางห้องด้วยท่าทางสุภาพอ่อนโยน นางสวมชุดกระโปรงยาวสีอ่อน ผมเรียบหรูถูกจัดแต่งอย่างพิถีพิถัน ในมือของนางถือถาดชาที่มีกาน้ำชาและถ้วยชาสองใบฝูหรงเดินอย่างเงียบๆ เข้าหามารดาของสามีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน หญิงชราเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจเมื่อนางค่อยๆ วางถาดชาลงบนโต๊ะ“ท่านแม่เจ้าคะ ข้าชงชามะลิให้ท่าน หวังว่าท่านจะชอบ” นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและนอบน้อม จากนั้นค่อยๆ เทชาใส่ถ้วย ยื่นให้มารดาสามีด้วยสองมือรั่วฮูหยินรับถ้วยชามาอย่างไม่คาดคิด ใบหน้าของนางแสดงความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มบางๆ “ขอบใจนะ ช่างเอาใจใส่จริงๆ เด็ก ๆ ในจวนไปไหนหรือถึงให้เจ้ามารินน้ำชาเช่นนี้”