Lahat ng Kabanata ng ในห้วงฝันแห่งรักร้าย: Kabanata 21 - Kabanata 30

"ท่านพี่ไป๋เหยียน นางคือบุตรสาวของคนที่ฆ่าพี่สาวของข้า หลานสาวของเรา บิดามารดา และพี่น้องทุกคนในตระกูลเหอนะเจ้าคะ หรือว่าท่านหลงใหลนางจนลืมความแค้นไปหมดแล้ว"เสียงหวานแหลมของตู้ซูลี่ที่ร้องดังขึ้นชวนให้แสบแก้วหูนั้น ทำให้จ้าวหลี่เชี่ยนที่นั่งอยู่บนตักแกร่งถือโอกาสหยัดกายลุกขึ้น มือเล็กที่สั่นน้อยๆ ยกขึ้นจัดอาภรณ์ตัวงามที่ไม่เรียบร้อยของตน นึกขอบคุณอีกฝ่ายที่บุกเข้ามาก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด แต่ยังมิทันที่นางจะได้ยืดตัวเต็มความสูงกลับถูกอ้อมแขนกำยำกอดรัดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย นั่นทำให้นางต้องปล่อยเลยตามเลยยอมนั่งนิ่งๆ ให้เขาเป็นผู้ชักนำ เขาคงอยากจะให้นางถูกอีกฝ่ายเกลียดชังจนไม่อาจที่จะอยู่อย่างสงบสุขตู้ซูลี่จ้องมองสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนของบุรุษที่นางปักใจอย่างเกลียดชัง อยากจะเข้าไปกระชากนางออกมาแล่เนื้อเถือหนัง ตลอดหลายวันมานี้นางไม่แม้แต่จะเข้าใกล้อีกฝ่ายได้เลย เพียรพยายามหาหนทางทำให้คนที่เป็นหนามตำใจกระเด็นออกไปจากจวนแม่ทัพแห่งนี้กลับไม่อาจทำได้ เมื่อเจ้าของจวนไม่ปล่อยให้นางห่างกายเลยแม้แต่น้อย และวันนี้นางไม่อาจทนอยู่เฉยได้อีกต่อไป ดวงตาคู่งามเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ มอง

"หม่อมฉันยินดีไปกับพระองค์เพคะ""จ้าวหลี่เชี่ยน"รอยยิ้มเหนือกว่าที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาจางหายไปทันทีที่ได้รับคำตอบจากโฉมงาม ผู้ที่มักจะโอนอ่อนและเชื่อฟังเขาอยู่เสมอ กรามแกร่งขบเข้าหากันจนแน่น ดวงตาแข็งกร้าวแดงก่ำ คำตอบนั้นของนางดังสายฟ้าฟาดทำให้มึนงงไปชั่วขณะ แต่เมื่อสบกับดวงตาหวานซึ้งที่ใช้ล่อลวงเขา บัดนี้มันเต็มไปด้วยประกายของความสาแก่ใจ ซึ่งมันทำให้เขาเข้าใจทุกอย่างได้กระจ่างชัดรอยยิ้มเยาะหยันจึงปรากฏบนใบหน้าคมคร้ามของแม่ทัพหนุ่ม ปลายลิ้นดุนดันกระพุ้งแก้มเมื่อความจริงกระแทกหน้าเขาจนแทบหงายหลัง ความปวดร้าวสายหนึ่งกรีดกลางใจของเขาจนเจ็บแปลบ ก่อนความโมโหคับแค้นใจจะเข้ามาแทนที่หึ ดี ดีจริง ดียิ่ง เจ้าเก่งมากเชี่ยนเชี่ยนเขาแทบจะคำรามออกมา อยากจะลากหญิงมากเล่ห์ไปลงทัณฑ์ให้ลุกไม่ขึ้นไปสามวันเจ็ดวัน สตรีร้ายกาจ เขาหลงคิดว่านางเป็นแม่กระต่ายตัวน้อยน่าทะนุถนอม ที่แท้แล้วนางคือปีศาจจิ้งจอกมากเล่ห์กรามแกร่งขบเข้าหากันระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน โทสะที่ทำให้เส้นเลือดตรงขมับของเขาเต้นตุบ ตุบ วาจาร้ายกาจเชือดเฉือนจึงหลุดออกมาอย่างยากที่จะระงับ"เช่นนั้นพระองค์ก็พานางกลับไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ แต่ทรงระว

จ้าวหลี่เชี่ยนเปิดม่านหน้าต่างของรถม้าคันหรู ทอดตามองวิวทิวทัศน์ด้านนอกอย่างเพลิดเพลิน ในวันนี้บรรยากาศภายนอกรถม้านั้นช่างดูงดงามเหลือเกิน มันช่างแตกต่างจากครั้งก่อนที่นางเดินทางมาที่นี่ยิ่งนักในวันนี้นางกำลังเดินทางไปเคารพป้ายวิญญาณของมารดาโดยที่ไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป ทั้งยังไม่ต้องเกรงกลัวอันตรายใดๆ เมื่อภายนอกรถม้านั้นห้อมล้อมไปด้วยองครักษ์ฝีมือดีที่ฝ่าบาททรงประทานให้มาคุ้มครองนาง และยังมีข้ารับใช้อีกหลายคนที่ถูกส่งมาเพื่อทำความสะอาดและซ่อมแซมเรือนที่มารดาและนางเคยใช้ชีวิตอยู่"คุณหนูฝ่าบาททรงมีเมตตาต่อคุณหนูเหลือเกินนะเจ้าคะ ดูสิเพียงคุณหนูเอ่ยว่าอยากจะมาเคารพป้ายวิญญาณของนายหญิงก็ทรงประทานข้าวของเงินทองและบ่าวรับใช้มามากมาย"จ้าวหลี่เชี่ยนยิ้มรับคำกล่าวนั้นของถิงถิง ตลอดหลายวันมานี้ยอมรับว่านางมีความสุขมาก ยิ่งได้สนทนากับฝ่าบาทนางยิ่งรู้สึกได้ถึงความสุขความอบอุ่นที่โอบล้อมรอบตัว แต่ยิ่งนางมีความสุขมากเพียงไร นางก็กลัวความผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น ยอมรับว่านางกำลังมีความหวัง กำลังคาดหวังอยู่ภายในใจ เมื่อได้ครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ท่าทียามเมื่อฝ่าบาทเอ่ยถึงมารดามันเต็มไปด

สัมผัสนุ่มละมุนที่กำลังคลอเคลียใบหน้า ทำให้ผู้ที่หลับใหลรู้สึกตัวตื่นขึ้น พอลืมตาขึ้นมองก็พบกับเจ้าขนปุกปุยสีขาวอ่อนนุ่มที่กำลังคลอเคลียแก้มนางและราวกับรู้ว่านางนั้นลืมตาตื่นแล้ว เจ้าตัวน้อยนี่ก็หันมาจ้องมองนางตาแป๋วส่งเสียงร้องทักทายอย่างออดอ้อน เหมียว...."เจ้าตัวน้อย มาจากไหนกันหืม"จ้าวหลี่เชี่ยนยันกายลุกขึ้นนั่งก่อนจะคว้าจับเจ้าแมวแปลกหน้าหน้าตาน่ารักขึ้นอุ้ม นางไม่เคยเห็นแมวที่นี่มาก่อน ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบันเพราะผู้เป็นบิดาไม่ชมชอบสัตว์หน้าขน ถึงแม้ว่าจะอยากเลี้ยงเพียงไรก็ไม่เคยได้รับอนุญาต แมวตัวนี้คงจะพลัดหลงมาเป็นแน่ ป่านนี้เจ้าของของมันคงจะเป็นห่วงและออกตามหา เพราะดูแล้วมันคงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี"เจ้าแอบหนีมาเที่ยวเล่นหรือ รู้หรือไม่ว่าผู้เป็นเจ้าของจะเป็นห่วง"เหมียว...เจ้าแมวน้อยราวกับรู้ความซบหัวถูไถกับมือของนางอย่างน่าเอ็นดู หลังจากเล่นกับแมวน้อยอยู่พักใหญ่ก็รู้สึกหิวขึ้นมา เมื่อคืนนี้นางถูกคนชั่วนั่นรังแกจนหมดเรี่ยวแรง ทั้งยังนอนร้องไห้จนหลับไป ไม่แปลกที่จะรู้สึกหิวเช่นนี้"เจ้าหิวแล้วหรือยังเจ้าแมวน้อย รอข้าสักครู่ประเดี๋ยวข้าจะหาอะไรให้เจ้ากินนะ"เหมียว...."น

ทางฝั่งของบุรุษนั้นก็มีการปะทะเกิดขึ้นเช่นกัน มีนักฆ่าบุกเข้ามาเพื่อที่จะสังหารฮ่องเต้ แต่ทุกอย่างกลับถูกควบคุมเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วเหอไป๋เหยียนให้ทหารองครักษ์คุ้มครองฝ่าบาทและองค์รัชทายาทกลับไปยังที่พักอย่างปลอดภัย ส่วนเขานั้นเข้าปะทะกับเหล่านักฆ่าและสังหารพวกมันจนหมดสิ้นสายตาคมกล้ากวาดมองซากศพด้วยความเคร่งเครียด เขายังคงไม่คลายความระมัดระวังลง สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าทุกอย่างมันดูง่ายดายเกินไป นักฆ่าที่ถูกส่งมานั้นไร้ฝีมือจนถูกกำจัดได้โดยง่ายจนน่าฉงน อีกทั้งจ้าวจ่งชิวยังคงไม่ปรากฏตัว ราวกับว่าการลอบสังหารในครั้งนี้เป็นการถ่วงเวลาเสียมากกว่า แต่มันต้องการถ่วงเวลาจากสิ่งใดกันแต่แล้วเสียงฝีเท้าม้าที่มุ่งตรงมาทางพวกเขาทำให้ความคิดทั้งหมดหยุดชะงักลง ใบหน้าขององครักษ์ผู้นั้นทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบเพราะคนผู้นี้คือองครักษ์ที่เขาส่งไปคุ้มครองจ้าวหลี่เชี่ยน"ท่านแม่ทัพขอรับ""เสนาบดีจ้าวจ่งชิวจับตัวคุณหนูจ้าวและคุณหนูตู้ไปขอรับ"ฟังคำรายงานทั้งหมดของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาเย็นเยียบราวกับถูกแช่แข็ง สตรีนางนั้นร่วมมือกับบิดาของนางเพื่อจะหลบหนีไป หรือว่านางถูกจับตัวไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่จ้าวจ