All Chapters of CLAIMING HER : Chapter 11 - Chapter 20

Para na akong undercover agent sa sarili kong trabaho. Simula nang muntikan na akong mahuli ni Nagi Fujiwara sa opisina niya, mas lalo akong naging alerto sa lahat ng galaw ko. Kaya ngayong break time, nagdesisyon akong kumilos nang mas maingat. Nakasuot pa rin ako ng facemask, oversized shades, at scarf kahit nasa loob ng building. Masyado nang delikado kung mahuli niya ako ulit. "Fiona," bulong ni Leah habang nakapila rin sa cafeteria. "Bakit ka naka-shades? Parang secret agent ka na naman." Ngumiti ako sa ilalim ng mask at pilit na ginawang casual ang sagot ko. "Allergies!" "Baka naman allergic ka sa director natin?" tukso niya. Muntik kong mabitawan ang tray. Sht. Halata na ba?!* Bago pa ako makaisip ng sagot, narinig ko ang pamilyar na boses na hindi ko gustong marinig. "…Yes, send me the revised proposal by three. No delays." Parang tumigil ang mundo ko. Nagi. Nasa likod ko. Nasa likod ko. LITERAL NA NAGYAYELO AKO SA KINATATAYUAN KO. Dahan-dahan kong nilingon ang li

Pagkabukas ko ng pintuan ng apartment, hindi ko na kayang itago ang kaba ko. It’s like my whole body was vibrating from the tension that had been building up all day. Hindi ko na kayang magpanggap na okay lang ang lahat. Wala akong shades, wala akong mask. Malas ko lang, kasi napansin ko si Nagi kanina—ang bilis ng tingin niya sa akin, at I knew. He saw me. He knew something was off. “Marie!” Sigaw ko habang pumasok sa sala. “Sh*t, baka nakita ako ni Nagi!” Hindi ko na kayang magtago pa. Ang bilis ng puso ko, ang kabog ng dibdib ko hindi ko na kayang itago. Nasa isip ko lang kung anong sasabihin ko kay Nagi, paano ko siya i-deal. Takot ako. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag tinanong niya ako. “Anong nangyari?” Tanong ni Marie mula sa kusina. Mukhang abala siya sa paghuhugas ng pinggan, pero alam ko na ang tono niya. Walang takot, walang pag-aalinlangan. Si Marie, kahit anong mangyari, she always says what’s on her mind. Tumayo ako sa harap niya, napatingin sa sahig. "Ba

Kinaumagahan, ramdam ko na naman ang kaba na parang palaging sumasabay sa bawat galaw ko. Wala pa ring katiyakan kung anong mangyayari kapag magkasama kami ni Nagi sa office, pero alam kong hindi na ako pwedeng magtago magpakailanman. Wala na akong ibang option kundi harapin siya.Pagpasok ko sa opisina, I tried my best to look composed. Pero hindi ko kayang itago ang tensyon sa katawan ko. Kahit gaano ko man pinipilit mag-focus sa trabaho, naiisip ko pa rin ang mga nangyari sa hallway—yung pagkikita namin, yung titig niya, yung naramdaman ko nung hawakan niya ako. It was all too much, and I couldn’t deny it anymore—Nagi’s presence was making everything feel so different.Nasa ganitong isipin ako nang pumasok si Nagi sa opisina. Hindi ko na kailangan pang tumingin sa kanya. I can feel him—his presence is like a magnet that keeps pulling me in, even when I don’t want to acknowledge it.I tried to focus on my monitor, tapping on the keyboard, pretending I was busy, but I knew... I just

Kaya ko ‘to.Paulit-ulit kong sinasabi sa isip ko habang naglalakad pabalik sa opisina. Gusto kong kalimutan ang nangyari sa cafeteria kanina—lalo na ‘yung paglapit niya, ‘yung bulong niya.Damn it, Fiona. Stop thinking about it!Huminga ako nang malalim at nagpatuloy sa paglakad. Hindi ko siya dapat iniisip. Hindi ko dapat siya hinahayaan na guluhin ang buhay ko. He’s just my boss now. Nothing more.Pero sa malas ko, pagdating ko sa opisina, nandoon na siya. Nakahilig sa may desk ko, tila may hinihintay.Ako."You took your time," he said, his smirk already in place.Mabilis akong umatras at nagkunwaring may inayos sa bag ko. "Busy po kasi ako, sir."He chuckled, at hindi ko kailangang tingnan siya para malaman na nakatingin siya sa akin nang buo ang atensyon."Busy avoiding me?"Napatigil ako. Lumingon nang bahagya, at doon ko siya naabutan—that damn smirk.Hindi siya agad sumagot, pero naglakad siya palapit. Too close. Napaatras ako pero hindi naman ako makatakbo."Relax, Fiona." M

(Fiona’s POV)Pagdating ko sa bahay, halos matunaw ang pagod ko nang marinig ang malulutong na tawa ni Lizha. Nakatayo siya sa sofa habang kinakawayan ako, hawak ang stuffed toy niyang bunny.“Mommy!” she squealed, tumatakbo papalapit sa akin.Napangiti ako at agad siyang sinalubong, binuhat at niyakap nang mahigpit. “Kamusta ang baby ko?” I asked, inhaling her sweet baby scent.“Happy!” she giggled, pinulupot ang maliliit niyang braso sa leeg ko. “Si Ninang Marie po naglaro with me!”“Wow, buti naman at may silbi ‘yang Ninang mo,” biro ko, palihim na sinulyapan si Marie na kasalukuyang naka-upo sa carpet, nag-aayos ng mga stuffed toys.“She’s been bullying me the whole afternoon, just so you know,” reklamo ni Marie, pero halatang hindi seryoso. “Kanina lang, tinawag akong ‘bad’ kasi ayaw kong gumamit ng pink na teddy bear sa pretend tea party namin.”Lizha gasped dramatically. “Kasi po, Ninang, pink is cute! You don’t like pink?”Marie sighed, acting defeated. “Fine, next time I’ll b