บททั้งหมดของ ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11 เรื่องราวที่ได้รับรู้จากเหยาเหยาทำให้หยางซวี่เหวินรู้สึกหนักใจ เขากับตระกูลของไท่จื่อเฟ่ยนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน และอีกฝ่ายคงคิดว่าเขาเป็นไม้ใหญ่ที่แข็งแรงอยู่แล้ว ยามที่ตระกูลซ่งและฐานะของรัชทายาทยังไม่มั่นคงพอที่จะมาต่อกรกับเขาก็คงไม่มาหาเรื่องให้ตัวเองเสียไพร่พลเล่น ๆ หรอกแต่กลับหาเรื่องคนธรรมดาอย่างตระกูลหมิ่ง น่าสงสารหุ้ยเอ๋อร์ นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ต้องพบเจอเรื่องราวหนักขนาดนี้จะทนได้อย่างไรมิหนำซ้ำเรื่องราวยังเกิดเพราะองครักษ์ไร้ชื่อคนหนึ่งอีก จะบอกว่าใหญ่โตหรืออยู่ตำหนักไหนเขาก็ไม่สนทั้งนั้น เพราะขนาดราชองครักษ์ประจำตัวเสด็จพี่ยังแพ้เขา แพ้มู่เฉิงเลย เช่นนั้นแล้วต่อให้เป็นหัวหน้าราชองครักษ์ประจำตำหนักบูรพาหรือไม่ใช่สำหรับหยางซวี่เหวินคนผู้นั้นก็เป็นเพียงองครักษ์ไร้ชื่อเสียง สอบจอหงวนได้งั้นหรือ ดูท่าปีนั้นคนมีฝีมือคงไม่ได้เข้าสอบถึงได้มีเดนมนุษย์สอบได้ตำแห

บทที่ 13 เหยาเหยาติดตามท่านอ๋องหยางซวี่เหวินกลับไปเมืองหลวงครั้งนี้อ๋องหนุ่มดูแลนางอย่างดี สั่งให้คนจัดหาชุดใหม่ให้ ถึงขนาดให้ขึ้นมานั่งบนรถม้าด้วย แน่นอนว่าทุกคนรับรู้สถานะของนางว่าเป็นคนของผู้ใด จึงมีคนคอยดูแลช่วยเหลือเหยาเหยาตลอดเวลา หากจะกล่าวก็คือนางเป็นสตรีคนแรกที่ได้ร่วมเตียงกับอ๋องหนุ่มแล้วยังสามารถอยู่ใกล้พระองค์ได้ สตรีอื่นแค่ผ่านมาก็ผ่านไปไม่เคยมัดใจท่านอ๋องไว้ได้สักคน ยิ่งยามสายตาท่านอ๋องที่ทอดมองนางมิปิดบังความรู้สึกแม้แต่น้อย แม้จะไม่ได้ประกาศฐานะของเหยาเหยาออกมาว่านางอยู่ในตำแหน่งใดในสายตาอ๋องหยางซวี่เหวิน อาจเป็นเพราะช่วยชีวิตท่านอ๋องอาจเป็นเพราะใบหน้างดงามล่มเมืองนั่นก็ยากที่จะคาดเดา ทุกคนจึงเลี่ยงที่จะไม่ทำให้นางไม่พอใจเสียจะดีกว่

บทที่ 15 การเดินทางมาถึงของอ๋องหยางซวี่เหวินทำให้เหล่าขุนนางหลายฝ่ายต่างวางตัวกันไม่ถูกโดยเฉพาะตระกูลซ่งที่ตอนนี้คล้ายจะมีข่าวลือไปทั่วว่าคิดจะฮุบอำนาจทั้งหมดไว้ในมือ และการที่ฮ่องเต้เรียกพระอนุชาอย่างหยางซวี่เหวินกลับมาทุกคนก็ต่างพูดกันไปว่านี่คงเป็นการแสดงท่าทางของฝ่าบาทที่ชัดเจนที่มีต่อฝ่ายตรงข้าม“เจ้าเดินทางมาก็หลายวันแล้วเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง” ก่อนหน้าฮ่องเต้แทบจะทำให้การอ้างว่ามาเยี่ยมเยียนธรรมดาของพระอนุชาพระองค์นี้ผิดแผนไปเสียหมดแล้วเมื่อได้รับรู้ว่ามีคนต้องการจะลอบสังหารหยางซวี่เหวิน“เป็นตระกูลซ่งจริงเพียงแต่หม่อมฉันไม่เห็นว่าฮองเฮาจะวุ่นวายกับเรื่องนี้ด้วย เป็นตำหนักอื่นมากกว่าที่เข้ามายุ่ง” ฮ่องเต้ได้ยินก็เร่งไต่ถาม พระองค์กังวลไม่น้อย“เป็นผู้ใด”

บทที่ 17 “ว่าอย่างไรมู่เฉิง” หยางซวี่เหวินเอ่ยถามราชองครักษ์ของตน ตั้งแต่เขาเข้ามาในเมืองหลวงก็คิดว่าคงไม่มีใครกล้าส่งนักฆ่ามาอีก แต่คนไร้หัวคิดพวกนั้นยังคงทำเหมือนที่เคยทำลอบกัด“กระหม่อมไปสืบเรื่องของแม่นางเหยาเหยาเรื่องตระกูลหมิ่งที่พระองค์บอกให้สืบ ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับตระกูลซ่ง” จบคำของราชองครักษ์มู่เฉิงรอยยิ้มน่ากลัวก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหยางซวี่เหวิน มิเพียงเท่านั้นเขายังหัวเราะขัน“ที่จริงข่าวลือที่เล่าลือกันว่าฮองเฮาต้องการเป็นใหญ่น่ะใช่ แต่มิใช่ฮองเฮาในตอนนี้หรอก คงเป็นฮองเฮาในวันข้างหน้าเสียมากกว่า ข้าเองไม่เคยพบนางที่เป็นบุตรสาวของผู้นำตระกูลซ่งสายรอง ข้ารู้จักเพียงคนตระกูลซ่งสายหลัก เพราะคิดว่าเป็นตระกูลรองของฮองเฮาปัจจุบันและเป็นตระกูลของไท่จื่อเฟยจึงทำตัวกร่างมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยามนี้พวกเขาก็คงแค่อย

บทที่ 19 ดูเหมือนสงครามประสาทระหว่างขุนนางกับท่านอ๋องจะยืดเยื้ออยู่นานจนบางคนก็ร้อน ๆ หนาว ๆ ในหน้าที่ จนลืมที่จะถามไปแล้วว่าแม่นางข้าง ๆ นั้นคือใครหากไม่เป็นฮ่องเต้เอ่ยมาเองทุกคนก็คงจะลืมไปหมดแล้วนี่คือความเก่งกาจของหยางซวี่เหวิน เรื่องจับผิดและเรื่องการจัดการต้องยกให้กับอ๋องหนุ่มผู้นี้ แต่น่าแปลกเจ้าตัวไม่เคยสนใจในพระราชบัลลังก์แม้แต่น้อยจึงทำให้เป็นที่รักของฮ่องเต้มาก“ได้ข่าวว่าโจรเยอะถึงขั้นทำให้คู่หมั้นของเจ้าได้รับบาดเจ็บเลยหรือ” คำของฮ่องเต้ ทำให้บรรดาขุนนางต่างเงี่ยหูฟัง แม้แต่องครักษ์ของไท่จื่อเฟยเองก็เช่นกัน ซึ่งความสนใจที่เกินพอดีนั้นก็ทำให้ซ่งอี้หลินไม่พอใจเป็นอย่างมาก หลังจากหมิ่งหุ้ยตายหยงอิ่งจงก็ไม่เคยสนใจสตรีนางใด จนกระทั่งวันนี้หยงอิ่งจงมองสตรีที่นั่ง เดินเหิน ยืนคู