LOGINShare
บทที่13
Last Updated:
2025-02-14 18:07:52บทที่ 13
เหยาเหยาติดตามท่านอ๋องหยางซวี่เหวินกลับไปเมืองหลวงครั้งนี้อ๋องหนุ่มดูแลนางอย่างดี สั่งให้คนจัดหาชุดใหม่ให้ ถึงขนาดให้ขึ้นมานั่งบนรถม้าด้วย แน่นอนว่าทุกคนรับรู้สถานะของนางว่าเป็นคนของผู้ใด จึงมีคนคอยดูแลช่วยเหลือเหยาเหยาตลอดเวลา
หากจะกล่าวก็คือนางเป็นสตรีคนแรกที่ได้ร่วมเตียงกับอ๋องหนุ่มแล้วยังสามารถอยู่ใกล้พระองค์ได้ สตรีอื่นแค่ผ่านมาก็ผ่านไปไม่เคยมัดใจท่านอ๋องไว้ได้สักคน ยิ่งยามสายตาท่านอ๋องที่ทอดมองนางมิปิดบังความรู้สึกแม้แต่น้อย
แม้จะไม่ได้ประกาศฐานะของเหยาเหยาออกมาว่านางอยู่ในตำแหน่งใดในสายตาอ๋องหยางซวี่เหวิน
อาจเป็นเพราะช่วยชีวิตท่านอ๋อง
อาจเป็นเพราะใบหน้างดงามล่มเมืองนั่น
ก็ยากที่จะคาดเดา ทุกคนจึงเลี่ยงที่จะไม่ทำให้นางไม่พอใจเสียจะดีกว่
Related chapters
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่14
บทที่ 14“เอ่ยคำนั้นออกมาเถอะ” พอนางทำสีหน้าเป็นกังวล เขาก็ใจอ่อนยวบอีกแล้ว หยางซวี่เหวินถอนหายใจหนักเหยาเหยาหมุนตัวกลับมองอีกฝ่ายในความมืด ซุกใบหน้าลงบนแผงอกแกร่ง เดิมนางนอนคิดอยู่นานว่าจะใช้มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนอย่างไรดี เพื่อออดอ้อนให้เขาทั้งรักทั้งหลงใหลนาง แต่พอซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกอุ่นแล้วนางก็ไม่รู้จะเริ่มเช่นไร เรื่องบนเตียงมีแต่หยางซวี่เหวินเป็นผู้นำนางเป็นเพียงผู้ตามแม้จะรู้ว่าเขาจริงใจต่อนาง ในยามนี้ แต่นางยังคงหวาดกลัวการไว้ใจผู้ใด ความรู้สึกในอกตีกันรวนจนวุ่นวาย ในที่สุดนางก็เอ่ยออกมา“พรุ่งนี้จะถึงเมืองหลวงแล้ว หม่อมฉันอยากให้พระองค์สัญญาว่าจะช่วยหม่อมฉันเปิดโปงคนที่กระทำการชั่วช้าฆ่าล้างตระกูลหม่อมฉันที่ไม่ได้ทำผิดอะไร” หยางซวี่เหวินถอนหายใจ ไม่ผิดจากที่เขา
Last Updated : 2025-02-15ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่15
บทที่ 15การเดินทางมาถึงของอ๋องหยางซวี่เหวินทำให้เหล่าขุนนางหลายฝ่ายต่างวางตัวกันไม่ถูกโดยเฉพาะตระกูลซ่งที่ตอนนี้คล้ายจะมีข่าวลือไปทั่วว่าคิดจะฮุบอำนาจทั้งหมดไว้ในมือ และการที่ฮ่องเต้เรียกพระอนุชาอย่างหยางซวี่เหวินกลับมาทุกคนก็ต่างพูดกันไปว่านี่คงเป็นการแสดงท่าทางของฝ่าบาทที่ชัดเจนที่มีต่อฝ่ายตรงข้าม“เจ้าเดินทางมาก็หลายวันแล้วเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง” ก่อนหน้าฮ่องเต้แทบจะทำให้การอ้างว่ามาเยี่ยมเยียนธรรมดาของพระอนุชาพระองค์นี้ผิดแผนไปเสียหมดแล้วเมื่อได้รับรู้ว่ามีคนต้องการจะลอบสังหารหยางซวี่เหวิน“เป็นตระกูลซ่งจริงเพียงแต่หม่อมฉันไม่เห็นว่าฮองเฮาจะวุ่นวายกับเรื่องนี้ด้วย เป็นตำหนักอื่นมากกว่าที่เข้ามายุ่ง” ฮ่องเต้ได้ยินก็เร่งไต่ถาม พระองค์กังวลไม่น้อย“เป็นผู้ใด”
Last Updated : 2025-02-16ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่16
บทที่ 16“เจ้าไม่ควรออกไปเดินเรื่อยเปื่อยเช่นนั้นรู้หรือไม่ เกิดวันนี้ข้าไปไม่ทันแล้วบุรุษผู้นั้นทำอะไรเจ้า จะทำเช่นไร” หยางซวี่เหวินดูร้อนใจกว่าหมิ่งหุ้ยที่ใช้ชีวิตเป็นเหยาเหยาเสียอีก “ท่านอ๋องอย่าคิดมากไปหม่อมฉันแค่ยืนยันว่ามิใช่หมิ่งหุ้ยเขาจะทำอะไรหม่อมฉันได้ ป้ายประจำตัวปลอมท่านอ๋องก็ทำให้หม่อมฉันเอาไว้แล้ว”ท่าทางที่ไม่ได้รู้เลยว่าทำให้คนกังวลยิ่งทำให้หยางซวี่เหวินรู้สึกโมโหไม่พอใจและก็เป็นห่วง รวมถึงมีความคิดที่ไม่สมควรอย่างหึงหวงอีกด้วย ทุกความรู้สึกตีรวนปนเปกันไปหมดจนแยกแทบไม่ออก“หากข้าไปไม่ทันเจ้าคงได้รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไรได้ ทำไมถึงได้ไม่ฟังคำของข้า” เหตุการณ์เมื่อครู่หากเขาไม่ได้เป็นอ๋องไม่ได้เป็นหยางซว
Last Updated : 2025-02-17ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่17
บทที่ 17“ว่าอย่างไรมู่เฉิง” หยางซวี่เหวินเอ่ยถามราชองครักษ์ของตน ตั้งแต่เขาเข้ามาในเมืองหลวงก็คิดว่าคงไม่มีใครกล้าส่งนักฆ่ามาอีก แต่คนไร้หัวคิดพวกนั้นยังคงทำเหมือนที่เคยทำลอบกัด“กระหม่อมไปสืบเรื่องของแม่นางเหยาเหยาเรื่องตระกูลหมิ่งที่พระองค์บอกให้สืบ ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับตระกูลซ่ง” จบคำของราชองครักษ์มู่เฉิงรอยยิ้มน่ากลัวก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหยางซวี่เหวิน มิเพียงเท่านั้นเขายังหัวเราะขัน“ที่จริงข่าวลือที่เล่าลือกันว่าฮองเฮาต้องการเป็นใหญ่น่ะใช่ แต่มิใช่ฮองเฮาในตอนนี้หรอก คงเป็นฮองเฮาในวันข้างหน้าเสียมากกว่า ข้าเองไม่เคยพบนางที่เป็นบุตรสาวของผู้นำตระกูลซ่งสายรอง ข้ารู้จักเพียงคนตระกูลซ่งสายหลัก เพราะคิดว่าเป็นตระกูลรองของฮองเฮาปัจจุบันและเป็นตระกูลของไท่จื่อเฟยจึงทำตัวกร่างมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยามนี้พวกเขาก็คงแค่อย
Last Updated : 2025-02-18ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่18
บทที่ 18ภาพการมาถึงของไท่จื่อ และไท่จื่อเฟย ยิ่งย้ำชัดถึงสิ่งที่หยางซวี่เหวินรับรู้มาก่อนหน้านี้ ที่จริงพระชายาของหลานชายเขาก็ไม่ได้คิดปกปิดความสัมพันธ์ของตัวเองกับองครักษ์แม้เพียงนิดอาจจะไม่ได้เปิดเผยถึงขั้นเอ่ยปากออกมาชัด แต่การกระทำนั้นไม่ต้องพยายามมองก็เห็นได้อย่างชัดเจน เขาเป็นผู้มาใหม่ยังมองออกได้ชัดเจนถึงเพียงนี้ แล้วคนอื่น หลับหูหลับตากันอยู่งั้นหรือเดิมซ่งอี้หลินควรจะได้เป็นพระสนมของฮ่องเต้ แต่เพราะนางเป็นพระนัดดาของฮองเฮา ฮ่องเต้จึงไม่อยากทำให้ป้าหลานผิดใจกันนางจึงถูกดึงมาเป็นเครื่องมือของตระกูลซ่งในทางอื่น ตัวฮองเฮาก็เห็นดีเห็นงามกับคนในตระกูลเพราะไม่อาจไว้ใจคนนอก ยิ่งฮ่องเต้ถูกบีบบังคับให้รับสนมเพิ่มอยู่ทุกปี พระนางจึงจำต้องให้หลานสาวแต่งกับโอรสของตนเพื่อหวังสร้างฐานอำนาจให้โอรสองค์เดียวแข็งแกร่ง อย่างไรการแต่งงานในเครือญาติก็เ
Last Updated : 2025-02-19ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่19
บทที่ 19ดูเหมือนสงครามประสาทระหว่างขุนนางกับท่านอ๋องจะยืดเยื้ออยู่นานจนบางคนก็ร้อน ๆ หนาว ๆ ในหน้าที่ จนลืมที่จะถามไปแล้วว่าแม่นางข้าง ๆ นั้นคือใครหากไม่เป็นฮ่องเต้เอ่ยมาเองทุกคนก็คงจะลืมไปหมดแล้วนี่คือความเก่งกาจของหยางซวี่เหวิน เรื่องจับผิดและเรื่องการจัดการต้องยกให้กับอ๋องหนุ่มผู้นี้ แต่น่าแปลกเจ้าตัวไม่เคยสนใจในพระราชบัลลังก์แม้แต่น้อยจึงทำให้เป็นที่รักของฮ่องเต้มาก“ได้ข่าวว่าโจรเยอะถึงขั้นทำให้คู่หมั้นของเจ้าได้รับบาดเจ็บเลยหรือ” คำของฮ่องเต้ ทำให้บรรดาขุนนางต่างเงี่ยหูฟัง แม้แต่องครักษ์ของไท่จื่อเฟยเองก็เช่นกัน ซึ่งความสนใจที่เกินพอดีนั้นก็ทำให้ซ่งอี้หลินไม่พอใจเป็นอย่างมาก หลังจากหมิ่งหุ้ยตายหยงอิ่งจงก็ไม่เคยสนใจสตรีนางใด จนกระทั่งวันนี้หยงอิ่งจงมองสตรีที่นั่ง เดินเหิน ยืนคู
Last Updated : 2025-02-20ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่20
บทที่ 20หลังจากผ่านคืนงานเลี้ยงฉลองต้อนรับไป ท่านอ๋องหยางซวี่เหวินยังคงทำตัวเหมือนกับไม่ได้มาทำอะไรที่เมืองหลวงนี่ ทำราวกับว่ามาเยี่ยมเยี่ยนฮ่องเต้ แต่เหล่าขุนนางรู้แล้วว่ากำลังถูกเขาจับตามองทุกคนดูเหมือนจะรู้แต่ยกเว้นองครักษ์หยงอิ่งจงเอาไว้สักคน เพราะเจ้าตัวต้องการหมิ่งหุ้ยกลับไป“เจ้ากลัวหรือไม่” หยางซวี่เหวินเอ่ยถามด้วยเป็นห่วง เหยาเหยาส่ายหน้า เห็นเลือดท่วมจวนนางก็เห็นมาแล้ว ยืนอยู่ต่อหน้าพญามัจจุราชนางก็เคยมาแล้ว แค่นี้นางไม่หวั่งเกรงแม้แต่น้อย“เช่นนั้นก็ให้เขาได้สมใจหน่อยดีหรือไม่” อ๋องหนุ่มบอกเมื่อเห็นว่าหลายวันมานี่ หยงอิ่งจงพยายามตามติดคู่หมั้นของเขา แต่ส่วนมากแล้วอีกฝ่ายจะไม่กล้าทำอะไรเพราะเขาอยู่ แต่วันนี้ต่างออกไ
Last Updated : 2025-02-21ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่21
บทที่ 21“คืนนี้เจ้าพักที่นี่ก่อน ข้าจะต้องเข้าไปตำหนักบูรพา” แน่นอนว่าวันนี้หยงอิ่งจงหายมาหลายชั่วยามไท่จื่อเฟยจะต้องตามหาไปทั่วแน่ ๆ แต่องครักษ์หนุ่มก็คิดเอาไว้แล้วว่าเขาจะจัดการอย่างไร เขาเตรียมคำแก้ตัวเอาไว้เรียบร้อยแล้วหยงอิ่งจงต้องการเก็บหมิ่งหุ้ยเอาไว้ ต้องการเก็บเอาไว้เหมือนความคิดแรกที่เขามี ปัญหาก็คือทำอย่างไรไม่ให้ไท่จื่อเฟยรู้อย่างไรเขาก็ยังรับความช่วยเหลือจากพระนางในหลาย ๆ เรื่อง ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นที่ไท่จื่อเฟยช่วยเหลือยังเป็นคนในครอบครัวเขาด้วยที่พระนางเผื่อแผ่ไปหยงอิ่นจงรู้สึกหนักใจไม่น้อย แต่เขาไม่รู้เลยว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่เขาพาสตรีอื่นเข้าจวนมานั้นได้ถูกจับได้แล้วโดยคนของไท่จื่อเฟย เพราะระหว่างที่องครักษ์หนุ่มของไท่จื่อคนนี้คิดว่าตนอยู่เพียงลำพังแท้จริงแล้วยังมีคนคอยจับตามองการกระทำของเขาอยู่ตลอด เพียง
Last Updated : 2025-02-22
Latest chapter
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่33
บทที่ 33ตำหนักบูรพาในวันนี้ไม่เหมือนวันเก่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าของตำหนักก็ยิ่งไม่เหมือนเดิม“ไท่จื่อ ฮองเฮาส่งเทียบของคุณหนูตระกูลต่าง ๆ มาให้อีกแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” ไท่จื่อที่เคยถูกหลอกเมื่อก่อน ตอนนี้โตเป็นชายหนุ่มร่างกำยำ เขาฝึกยุทธ์เหมือนเสด็จอาของเขา และยังคิดทำอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนเสด็จอาของตนด้วยที่เห็นกันชัด ๆ ก็คงเป็นเรื่องพระชายา เพราะครั้งหนึ่งเคยได้แต่งไปกับคนที่มีนิสัยเช่นซ่งอี้หลิน จึงทำให้มีปัญหาเรื่องความไว้ใจสตรีหากพูดคุยแล้วพึงใจแต่ดันไปทำอะไรให้พระองค์ตะขิดตะขวงใจแม้เพียงนิด ความพึงพอใจที่ผ่านมาอาจจะกลายเป็นศูนย์ไปเลยก็เป็นได้“แต่ว่า...”“เจ้าไม่ต้องมาพูดม
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่32
บทที่ 32ในทุก ๆ ปี ท่านอ๋องหยางซวี่เหวินและพระชายาร่วมถึงบรรดาพระโอรสและพระธิดาจะเสด็จมาเมืองหลวงเป็นประจำทุกปีนั่นก็เพราะพระชายาจะพาหลาน ๆ มาเคารพสุสานบรรพชนและก็ไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปเยี่ยมเยียนฮ่องเต้และฮองเฮา รวมถึงองค์รัชทายาทที่ยามนี้โตเป็นชายหนุ่มแล้ว“ทำไมที่นี่ถึงไม่มีคนอยู่หรือเสด็จแม่” พระโอรสคนที่สี่ซึ่งเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็นเอ่ยถามขึ้นเมื่อเขาได้มาที่นี่เป็นปีที่สองแล้ว ตอนนี้เจ้าตัวอายุได้ สี่ชันษาจึงกำลังพูดมากพอสมควร“เสด็จแม่ลูกอธิบายน้องเองพ่ะย่ะค่ะ” ทั้ง ๆ ที่หมิ่งหุ้ยอยากจะเลี้ยงพระโอรสและพระธิดาทุกคนอย่างคนธรรมดาสามัญแต่เพราะศักดินาที่มี อย่างไรหนึ่งในทั้งหมดนี่ก็ต้องดูแลที่ดินและชาวบ้านแถว ๆ นั้น จึงทำให้สุดท้ายทุกคนจึงเป็นท่านหญิงและท่านชายที่น่าเคาร
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่31
บทที่ 31“เป็นข่าวดีพ่ะย่ะค่ะ พระชายาของท่านอ๋องทรงพระครรภ์แล้ว” หลังจากเงียบเชียบนานนับปี ในที่สุดก็มีข่าวดีจากทั้งสอง“ท่านอ๋องเป็นอะไรเพคะ” หยางซวี่เหวินได้ฟังก็ตื้นตันจนร้องไห้ เรื่องนี้ทำให้มู่เฉิงที่เป็นราชองครักษ์ข้างกายตกใจมากจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเย้า “กระหม่อมคงต้องนำเรื่องนี้ไปบอกกับทุกคนแล้ว”หยางซวี่เหวินคิดว่ามู่เฉิงหมายถึงเรื่องข่าวการตั้งครรภ์ แต่เปล่า เจ้าตัวกลับส่งข่าวให้ทุกคนว่าเขาร้องไห้เพราะรู้ว่าพระชายาของตนตั้งครรภ์ “มู่เฉิงหากไม่ใช่เจ้าข้าจะสั่งโบยให้ดู” แม้จะโดนขู่เช่นนั้นแต่มู่เฉิงก็มิได้สะทกสะท้าน นั่นก็เพราะยามนี้ท่านอ๋องทรงประชวร“ทรงรักษาพระวรกายเถอะพ่ะย่ะค่ะ หายแล้วค่อยม
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่30
บทที่ 30หลังจากงานมงคลหมิ่งหุ้ยก็ได้เข้าไปยกน้ำชาให้กับฮ่องเต้ ในวังเพราะเสด็จพ่อและเสด็จแม่ของทั้งสองจากไปแล้ว พี่ชายอย่างฮ่องเต้จึงถือเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหมิ่งหุ้ยแต่งเข้าตระกูลหยางก็ต้องเคารพบรรพบุรุษ“อภัยให้กับอี้หลินด้วยนะหุ้ยเอ๋อร์” เสียงของฮองเฮาเอ่ยกับน้องสะใภ้ของตน“ข้าเองก็อโหสิกรรมให้นางแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องราวถึงได้” ฮ่องเต้หันไปประคองฮองเฮาเอาไว้“เรื่องมันแล้วไปแล้ว จะรื้อฟื้นก็คงจะทำไม่ได้ เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย แม้จะมีความสูญเสียแต่ก็มีเรื่องดี ๆ อย่างการที่เจ้าทั้งสองได้มาเจอกัน คนเป็นพี่อย่างข้าเห็นแล้วก็รู้สึกสบายใจที่ซวี่เหวินจะมีคนรักสักที เจ้ารู้ไหมหุ้ยเอ๋อร์ เขาไม่เคยมีคนรักมาก่อน&rd
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่29
บทที่ 29“ในเมื่อเรื่องราวเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป” หยางซวี่เหวินเอ่ยเช่นนั้นออกไปเพราะเขารู้ว่านางไม่ได้มีใจให้เขาจึงอยากให้นางเป็นอิสระ แม้ภายในใจต้องเจ็บปวดที่วันข้างหน้าจะไร้หมิ่งหุ้ยเคียงข้าง แต่ก็อยากให้นางเป็นผู้เลือก“อย่างที่หม่อมฉันบอกคงกลับไปหาท่านพ่อและเมาเมา อยู่กับพวกเขาทำให้หม่อมฉันสงบใจไม่คิดเรื่องครอบครัวที่จากไปได้บ้าง” หยางซวี่เหวินอยากเอ่ยถามว่าเช่นนั้นไปอยู่กับข้าดีหรือไม่แต่ก็ไม่กล้า แม้จะอยากปล่อยนางไปแต่อีกใจก็อยากเก็บนางเอาไว้ข้างกายทางด้านหมิ่งหุ้ยที่เห็นบุรุษตรงหน้าไม่ได้พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ใด ๆ ก็คิดว่าเขาคงมองเรื่องระหว่างเขากับนางว่าเป็นไปไม่ได้ “บางทีนี่อาจจะเป็นบาปกรรมของหม่อมฉันด้วยที่ทำให้ต้องเดียวดายตลอดไป” นา
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่28
บทที่ 28กริ๊ก!เสียงตลับยาสีเงินใบเล็กเปิดออก นางพกมันซ่อนเอาไว้ในถุงหอม ตลับยาหล่นลงบนพื้นเมื่อนางเทของที่อยู่ในถุงหอมออกมา หมิ่งหุ้ยยกยิ้มเย็น นางบรรจงเปิดตลับยานั่น ภายในมีผงสีขาว นอกจากจะเก็บสมุนไพรมารักษาบาดแผลและหากเหลือจะให้ท่านพ่อจางหลงนำไปขายแล้ว สิ่งที่นางตามหาอีกอย่างคือ หญ้าเถา เดิมชาวบ้านจะนำมาบดหยาบแล้วจุ่มลงแม่น้ำเพื่อเบื่อปลา ทำให้ปลาในแม่น้ำหายใจไม่ออกและว่ายขึ้นเหนือน้ำ และแน่นอนว่าหากนำไปบดเป็นผงก็ยังสามารถใช้เบื่อหนูและสัตว์อื่น ๆ ได้ ไม่เว้นแม้กระทั่งมนุษย์ นางผสมตลับหนึ่งไว้ช่วยชีวิตคน อีกตลับเอาไว้… วันนี้นางค่อย ๆ บรรจงเทผงสีขาวลงในปากของซ่งอี้หลินอย่างใจเย็น ทำราวกับกำลังดื่มด่ำชาเลิศรส ชานั่นมีกลิ่นหอมเป็นพิเศษ มันมีชื่อเรียกว่า การแก้แค้นอันหอมหวาน“นี่ใ
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่27
บทที่ 27ในที่สุดก็ถึงวันที่ประหารไท่จื่อเฟย องค์รัชทายาทไม่ได้รู้สึกกับนางดั่งเช่นคนรัก ที่จริงพระองค์ออกจะรังเกียจนางเสียด้วยซ้ำตำหนักบูรพาถึงจะไม่เล็กแต่ก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดที่องค์รัชทายาทจะมิรู้ว่าพระชายาของตนกระทำการน่ารังเกียจ แต่เพราะยังเยาว์วัยนักจึงไม่รู้ว่าเรื่องนี้ควรจัดการเช่นไรสุดท้ายก็ได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ แล้วหวังว่าวันหนึ่งจะจัดการกับนาง ในวันที่ตัวเขานั้นมีอำนาจมากพอมินึกว่าจะมีคนจัดการเรื่องนี้ให้ ทั้งยังกระทำชัดเจนจนฉีกหน้ากากนางออกได้“เสด็จอามาจัดการนางหรือพ่ะย่ะค่ะ” ไท่จื่อน้อยรีบวิ่งไปหาเสด็จอาของตน ผู้ที่มาช่วยปลดเปลื้องความอัปยศของเขา หยางซวี่เหวินพยักหน้าให้หลานชายคนเดียว
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่26
บทที่ 26“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ให้ประกาศออกไป เราเชื่อว่าอาจจะยังมีคนที่ต้องเดือนร้อนเพราะตระกูลซ่งอีกมาก ที่จริงความผิดที่พวกเขากระทำ ณ ตอนนี้ก็เพียงพอที่จะสั่งประหารทั้งตระกูลแล้ว แต่การใช้อำนาจอย่างที่มิถูกมิควรนั้นอาจจะสร้างปัญหาได้ คนมิได้ทำผิดมิควรถูกลงโทษดั่งเช่นของตระกูลหมิ่ง เราจะสั่งให้สืบสวนเรื่องราวของเจ้าใหม่หากยืนยันได้ว่าไม่ผิดเราจะขุดหลุมสร้างสุสานให้ใหม่ คืนฐานะให้กับเจ้า”ฮ่องเต้ประกาศออกมาเช่นนั้น หากสั่งลงโทษทั้งตระกูล แน่นอนว่าสตรีที่พระองค์รักจะต้องถูกลงโทษด้วย นางผิดที่หลับหูหลับตาเชื่อคำของหลานสาว แต่ในเรื่องอื่นเป็นพี่ชายของนางที่มักใหญ่ใฝ่สูงเสียเอง ทั้ง ๆ ที่อำนาจที่มือในมือก็มากมายแล้ว แต่ก็ยังอยากได้เพิ่ม คนเรามิรู้จักพอเสียจริง ส่วนซ่งอี้หลิน ฮ่องเต้ถึงกับส่ายพระพักตร์ นางกล้าสวมหมวกเขียวให้โอรสเขา “เสด็จพี่ข้าขอเป็นคนสืบสวนเองจะได้หรือไม่&rdq
ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง บทที่25
บทที่ 25หยงอิ่งจงเห็นสายตาของท่านอ๋องหยางซวี่เหวินที่มองมาที่เขาด้วยความไม่พอใจและรังเกียจ เห็นสายตาของใต้เท้าซ่งหม่าที่มองราวกับจะฆ่าเขา และยังขุนนางที่มองเขาราวจะตัดสินความผิด ทั้ง ๆ ที่เขาถูกจับตัวมาโดยมิรู้ด้วยซ้ำว่าทำผิดอะไร แต่เมื่อเห็นท่านอ๋องหยางซวี่เหวินยังคงมีชีวิตอยู่ก็คงเป็นเรื่องนักฆ่าที่ส่งไปฝีมือไม่ได้เรื่องนั่นกระมังเขาคิดถูกจริง ๆ ที่หลายวันก่อนหลังจากนักฆ่าไม่กลับมาก็เร่งไปหาไท่จื่อเฟยเพื่อให้นางช่วยเหลือ เนื่องจากช่วงนี้มีปัญหาเกี่ยวกับการโดนกวาดล้างเขาเองทำเป็นบอกว่าเรื่องเดียวที่เขาทำผิดก็เรื่องที่ฆ่าตระกูลหมิ่งเพื่อพระนางที่เขาพยายามห้ามใจแล้วไม่ให้รักอย่างนาง ยอมลงมือกับหมิ่งหุ้ยเพื่อได้อยู่กับพระนาง และไท่จื่อเฟยก็เชื่อเขา“เป็นอะไรไป” ซ่งอี้หลินเอ่ยถามคนรักเมื่อเขาแอบบุกเข้ามาหานาง ทั้ง ๆ ที่ตำหนักบูรพาถูกคุ้มกันแน่นหนา เขาฝ่าอันตรายเข้ามาด้วยความคะนึงห
